Όχι. Την πρώτη τουλάχιστον δεκαετία της Μεταπολίτευσης η Ελλάδα έδειχνε πως μπήκε επιτέλους σ’ έναν άλλο ελπιδοφόρο δρόμο. Πως άφησε οριστικά πίσω της τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα τον εθνοκτόνο διχασμό, το.... ραγιαδισμό, τον εγωκεντρισμό, τους «ημετέρους» και «υμετέρους», τα ρουσφέτια, τα μπαξίσια κλπ.
Κανείς δεν περίμενε ότι θα φτάναμε ποτέ στα σημερινά χάλια. Η Ελλάδα, οι Έλληνες είχε ξεκινήσει γι’ αλλού. Όμως η ζωή αλλού μας πήγε.
Την πρώτη δεκαετία μετά την αυτοδιάλυση της δικτατορίας είχαμε οι Έλληνες όραμα και πίστη που άκουγαν στις λέξεις: Δημοκρατία, Αλλαγή. Στις 18 Οκτωβρίου του 1981 και λίγα χρόνια μετά η μεγάλη πλειοψηφία του λαού πίστευε ότι πραγματικά η Αλλαγή είχε έρθει «εδώ και τότε» Και πάνω σ’ αυτή τη λέξη είχε φορτώσει ο καθένας τα όποια όνειρα, τις όποιες ελπίδες του. Θεμιτές ως επί το πολύ, αλλά και αθέμιτες. Οι πάντες περίμεναν τα πάντα.
Την ίδια περίοδο η πολιτική ήταν στα πάνω της και η ζωή γεμάτη «πόθους και πάθη». Λίγα μόνο χρόνια αργότερα φάνηκαν τα πρώτα σύννεφα. Κι ο αρχηγός της Αλλαγής είπε το περίφημο: «Η θα αφανίσουμε το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα»! Ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ που όμως δεν το πολυκαταλάβαμε. Κι ακολούθησαν η σκανδαλολογία το σκάνδαλο Κοσκωτά, το Ειδικό Δικαστήριο…. Κι οι δαίμονες του παρελθόντος ξαναζωντάνεψαν. Κι έκτοτε ζουν και βασιλεύουν..
Και τότε ήρθαν στο νου μας τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Γ. Σεφέρη (από το Άρνηση).
«… Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος.
πήραμε τη ζωή μας
(και τότε καταλάβαμε) λάθος! Κι ύστερα ήρθε η κρίση.
Κι οι πολιτικοί μας έφεραν την Τρόικα και το Μνημόνιο που μας έδεσε χειροπόδαρα. Και που εκτός από τους φόρους τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την ανεργία την ακρίβεια, την οικονομική ύφεση μας αφαίρεσε ένα ικανό τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας. Έτσι δεν μπορούμε να ζητήσουμε δάνειο από τη Ρωσία ή την Κίνα (!). Αναφέρεται ρητά στο μνημόνιο που υπογράψαμε. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών με απόφασή μας γιατί – σύμφωνα πάντα με το μνημόνιο – αν το κάνουμε τότε σταματάει η χορήγηση των προβλεπόμενων δόσεων του δανείου της Τρόικας και ότι πήραμε ως τώρα πρέπει να επιστραφεί άμεσα και με τους αναλογούντες φόρους φυσικά! Και επειδή είναι αδύνατο να βρούμε τα χρήματα αυτά να τα επιστρέψουμε μπορούν να μας βγάλουν στο σφυρί – το προβλέπει το μνημόνιο – την κρατική μας περιουσία. Ένα νησί ας πούμε, κάποια ακίνητα, ακόμα και τη Ακρόπολη ή τη Βουλή!
Κοντολογίς δεν μπορούμε ούτε σε στάση πληρωμών να προχωρήσουμε ούτε, πολύ περισσότερο, να κηρύξουμε πτώχευση. Βρισκόμαστε κυριολεκτικά στο έλεος των αδηφάγων διεθνών αγορών. Μόνη ελπίδα σωτηρίας – εκτός φυσικά από κάποιο θαύμα έναν «από μηχανής θεό» πράγματα απίθανα δηλαδή – η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ή, για να ακριβολογούμε, η Γερμανία με το κλάμπ του Βορρά που έχει μαζί της (Ολλανδία, Αυστρία, Σουηδία …) .
Αν η Γερμανία συναινέσει στην επιμήκυνση εξόφλησης των δανείων της Τρόικας (110 δις) και με χαμηλότερο επιτόκιο. Αν η Γερμανία εγκρίνει την έκδοση ευρωομολόγου. Αν η Γερμανία συμφωνήσει στην ενίσχυση του ευρωπαϊκού ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Αν η Γερμανία επιστρέψει στην Ελλάδα να επαναγοράσει ομόλογα της με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση…
Κοντολογίς από τη στάση της Γερμανίας εξαρτάται εν πολλοίς η ζωή μας και η ζωή των παιδιών μας. Καταντήσαμε δηλαδή ένα είδος προτεκτοράτου.
Αν η Γερμανία λοιπόν. Όμως ενώ εμείς επειγόμαστε η Γερμανία δεν βιάζεται καθόλου. Το έδειξε καθαρά στη σύνοδο του Ευρωγκρουπ και του Εκοφίν στις αρχές της εβδομάδας. Το συζητάει λέει αλλά… αργότερα.
Στη σύνοδο του Φλεβάρη ή καλύτερα του Μάρτη. Έχει βλέπετε εκλογές σ’ ένα από τα κρατίδιά της το Μάρτιο. Και σκέφτεται (η Φράου Μέρκελ και περισσότερο ο συνεταίρος της Υπ. Εξωτερικών Χερ Βέστερ βελε) το πολιτικό κόστος κάποιας θετικής για την Ελλάδα απόφασης…
Το Μάρτιο λοιπόν. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι κανείς, ούτε και η Γερμανία φυσικά, δεν δίνει τίποτα για την ψυχή του παππού του» όπως λέμε. Και το πρώτο (υπήρχαν και άλλα) που ζητάει για αντάλλαγμα η Άγκελα Μέρκελ είναι η στενότερη δυνατή «εναρμόνιση» της χώρας μας (και των άλλων PIGS) ιδιαίτερα σε ότι αφορά την φορολογία, την κοινωνική πολιτική, το εργατικό δίκαιο και τους μισθούς του δημοσίου τομέα. Μπορούμε να πούμε όχι; Όχι βέβαια. Μπορούμε ωστόσο να μονολογούμε μελαγχολικά!
«Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε για αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει…»
Γιάννης Κορομήλης Κανείς δεν περίμενε ότι θα φτάναμε ποτέ στα σημερινά χάλια. Η Ελλάδα, οι Έλληνες είχε ξεκινήσει γι’ αλλού. Όμως η ζωή αλλού μας πήγε.
Την πρώτη δεκαετία μετά την αυτοδιάλυση της δικτατορίας είχαμε οι Έλληνες όραμα και πίστη που άκουγαν στις λέξεις: Δημοκρατία, Αλλαγή. Στις 18 Οκτωβρίου του 1981 και λίγα χρόνια μετά η μεγάλη πλειοψηφία του λαού πίστευε ότι πραγματικά η Αλλαγή είχε έρθει «εδώ και τότε» Και πάνω σ’ αυτή τη λέξη είχε φορτώσει ο καθένας τα όποια όνειρα, τις όποιες ελπίδες του. Θεμιτές ως επί το πολύ, αλλά και αθέμιτες. Οι πάντες περίμεναν τα πάντα.
Την ίδια περίοδο η πολιτική ήταν στα πάνω της και η ζωή γεμάτη «πόθους και πάθη». Λίγα μόνο χρόνια αργότερα φάνηκαν τα πρώτα σύννεφα. Κι ο αρχηγός της Αλλαγής είπε το περίφημο: «Η θα αφανίσουμε το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα»! Ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ που όμως δεν το πολυκαταλάβαμε. Κι ακολούθησαν η σκανδαλολογία το σκάνδαλο Κοσκωτά, το Ειδικό Δικαστήριο…. Κι οι δαίμονες του παρελθόντος ξαναζωντάνεψαν. Κι έκτοτε ζουν και βασιλεύουν..
Και τότε ήρθαν στο νου μας τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Γ. Σεφέρη (από το Άρνηση).
«… Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος.
πήραμε τη ζωή μας
(και τότε καταλάβαμε) λάθος! Κι ύστερα ήρθε η κρίση.
Κι οι πολιτικοί μας έφεραν την Τρόικα και το Μνημόνιο που μας έδεσε χειροπόδαρα. Και που εκτός από τους φόρους τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την ανεργία την ακρίβεια, την οικονομική ύφεση μας αφαίρεσε ένα ικανό τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας. Έτσι δεν μπορούμε να ζητήσουμε δάνειο από τη Ρωσία ή την Κίνα (!). Αναφέρεται ρητά στο μνημόνιο που υπογράψαμε. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών με απόφασή μας γιατί – σύμφωνα πάντα με το μνημόνιο – αν το κάνουμε τότε σταματάει η χορήγηση των προβλεπόμενων δόσεων του δανείου της Τρόικας και ότι πήραμε ως τώρα πρέπει να επιστραφεί άμεσα και με τους αναλογούντες φόρους φυσικά! Και επειδή είναι αδύνατο να βρούμε τα χρήματα αυτά να τα επιστρέψουμε μπορούν να μας βγάλουν στο σφυρί – το προβλέπει το μνημόνιο – την κρατική μας περιουσία. Ένα νησί ας πούμε, κάποια ακίνητα, ακόμα και τη Ακρόπολη ή τη Βουλή!
Κοντολογίς δεν μπορούμε ούτε σε στάση πληρωμών να προχωρήσουμε ούτε, πολύ περισσότερο, να κηρύξουμε πτώχευση. Βρισκόμαστε κυριολεκτικά στο έλεος των αδηφάγων διεθνών αγορών. Μόνη ελπίδα σωτηρίας – εκτός φυσικά από κάποιο θαύμα έναν «από μηχανής θεό» πράγματα απίθανα δηλαδή – η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ή, για να ακριβολογούμε, η Γερμανία με το κλάμπ του Βορρά που έχει μαζί της (Ολλανδία, Αυστρία, Σουηδία …) .
Αν η Γερμανία συναινέσει στην επιμήκυνση εξόφλησης των δανείων της Τρόικας (110 δις) και με χαμηλότερο επιτόκιο. Αν η Γερμανία εγκρίνει την έκδοση ευρωομολόγου. Αν η Γερμανία συμφωνήσει στην ενίσχυση του ευρωπαϊκού ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Αν η Γερμανία επιστρέψει στην Ελλάδα να επαναγοράσει ομόλογα της με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση…
Κοντολογίς από τη στάση της Γερμανίας εξαρτάται εν πολλοίς η ζωή μας και η ζωή των παιδιών μας. Καταντήσαμε δηλαδή ένα είδος προτεκτοράτου.
Αν η Γερμανία λοιπόν. Όμως ενώ εμείς επειγόμαστε η Γερμανία δεν βιάζεται καθόλου. Το έδειξε καθαρά στη σύνοδο του Ευρωγκρουπ και του Εκοφίν στις αρχές της εβδομάδας. Το συζητάει λέει αλλά… αργότερα.
Στη σύνοδο του Φλεβάρη ή καλύτερα του Μάρτη. Έχει βλέπετε εκλογές σ’ ένα από τα κρατίδιά της το Μάρτιο. Και σκέφτεται (η Φράου Μέρκελ και περισσότερο ο συνεταίρος της Υπ. Εξωτερικών Χερ Βέστερ βελε) το πολιτικό κόστος κάποιας θετικής για την Ελλάδα απόφασης…
Το Μάρτιο λοιπόν. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι κανείς, ούτε και η Γερμανία φυσικά, δεν δίνει τίποτα για την ψυχή του παππού του» όπως λέμε. Και το πρώτο (υπήρχαν και άλλα) που ζητάει για αντάλλαγμα η Άγκελα Μέρκελ είναι η στενότερη δυνατή «εναρμόνιση» της χώρας μας (και των άλλων PIGS) ιδιαίτερα σε ότι αφορά την φορολογία, την κοινωνική πολιτική, το εργατικό δίκαιο και τους μισθούς του δημοσίου τομέα. Μπορούμε να πούμε όχι; Όχι βέβαια. Μπορούμε ωστόσο να μονολογούμε μελαγχολικά!
«Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε για αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου