 |
Κάτι είναι και αυτό κ. Πρόεδρε. Ότι, μιλώντας στη Ρόδο, παραδεχθήκατε πως «είμαστε υπό επιτήρηση και κηδεμονία». Και είναι αλήθεια ότι την πρώτη, την επιτήρηση, ούτε θα την αποφεύγαμε ούτε θα ήταν η πρώτη φορά που μας την επέβαλαν. Μόνοι ...μας την προκαλέσαμε άλλωστε και την πρώτη φορά με τον Αλογοσκούφη, την δεύτερη με τον Παπαθανασίου και τώρα με εσάς. Με τα δικά μας λάθη.
Το θέμα ήταν να αποφύγουμε την διεθνή κηδεμονία. Γιατί έτσι περιορίζονται και οι δυνατότητες υπεράσπισης των δικαίων μας στα ανοιχτά εθνικά θέματα που ήδη είχαμε στο κυπριακό, στο μακεδονικό, στο Αιγαίο, αλλά και σε εκείνα που βρήκαν την ευκαιρία να εγείρουν τα Τίρανα, ακυρώνοντας συμφωνίες για τα χωρικά ύδατα.
Τώρα πρέπει όλοι, και πρωτίστως οι ίδιοι οι πολιτικοί, όλων των κομμάτων, να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής.
Το τέλος της μεταπολίτευσης και της προδομένης πράσινης «Αλλαγής» ή της εξίσου προδομένης γαλάζιας «Κάθαρσης». Το τέλος της εποχής των «παχιών αγελάδων» που όμως η πάχυνση τους ήταν τεχνητή, στηριγμένη σε άφρονες ρυθμούς ατελειωτου δανεισμού.
Τώρα είναι η ώρα -και η ευκαιρία- να ζήσουμε επίσης το τέλος εποχής για το διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος. Τέλος εποχής για την ιδεολογία της «αρπαχτής». Και να ξεκινήσουμε μια νέα εποχή, απλώνοντας τα πόδια μας ως εκεί που φτάνει το πάπλωμα μας. Τέλος εποχής των ψευδαισθήσεων.
Ψευδαίσθηση ήταν και η ελπίδα σας κ. πρόεδρε ότι θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Διότι προϋπέθετε πως ξαφνικά θα άλλαζε το κράτος. Και οι εφοριακοί μας, αντί να διυλίζουν τον κόνωπα, θα έπιαναν τον ταύρο από τα κέρατα. Αλλά ποιοι θα το κάνουν αυτό; Οι χαλασμένοι που έχουν μάθει να τραπεζώνονται σε ακριβό κέντρο γνωστού επιχειρηματία και αντί να πληρώσουν τον λογαριασμό να φεύγουν και με χαρτζιλίκι; Η που «περνάνε» από χρυσοχοείο και φεύγουν με δυο ακριβά ρολόγια;
Όχι, με τέτοιο κράτος δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας. Και επειδή το κράτος αυτό δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, τελικά έχει και την καλή της πλευρά η επιτήρηση και η κηδεμονία που μας επέβαλαν. Αρκεί να αξιοποιήσουμε αυτή την περίοδο για να κτίσουμε ένα άλλο κράτος και έναν διαφορετικό δημόσιο βίο.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αρκεί να υπάρχει σχέδιο και σοβαρή προσπάθεια.
Το θέμα ήταν να αποφύγουμε την διεθνή κηδεμονία. Γιατί έτσι περιορίζονται και οι δυνατότητες υπεράσπισης των δικαίων μας στα ανοιχτά εθνικά θέματα που ήδη είχαμε στο κυπριακό, στο μακεδονικό, στο Αιγαίο, αλλά και σε εκείνα που βρήκαν την ευκαιρία να εγείρουν τα Τίρανα, ακυρώνοντας συμφωνίες για τα χωρικά ύδατα.
Τώρα πρέπει όλοι, και πρωτίστως οι ίδιοι οι πολιτικοί, όλων των κομμάτων, να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής.
Το τέλος της μεταπολίτευσης και της προδομένης πράσινης «Αλλαγής» ή της εξίσου προδομένης γαλάζιας «Κάθαρσης». Το τέλος της εποχής των «παχιών αγελάδων» που όμως η πάχυνση τους ήταν τεχνητή, στηριγμένη σε άφρονες ρυθμούς ατελειωτου δανεισμού.
Τώρα είναι η ώρα -και η ευκαιρία- να ζήσουμε επίσης το τέλος εποχής για το διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος. Τέλος εποχής για την ιδεολογία της «αρπαχτής». Και να ξεκινήσουμε μια νέα εποχή, απλώνοντας τα πόδια μας ως εκεί που φτάνει το πάπλωμα μας. Τέλος εποχής των ψευδαισθήσεων.
Ψευδαίσθηση ήταν και η ελπίδα σας κ. πρόεδρε ότι θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Διότι προϋπέθετε πως ξαφνικά θα άλλαζε το κράτος. Και οι εφοριακοί μας, αντί να διυλίζουν τον κόνωπα, θα έπιαναν τον ταύρο από τα κέρατα. Αλλά ποιοι θα το κάνουν αυτό; Οι χαλασμένοι που έχουν μάθει να τραπεζώνονται σε ακριβό κέντρο γνωστού επιχειρηματία και αντί να πληρώσουν τον λογαριασμό να φεύγουν και με χαρτζιλίκι; Η που «περνάνε» από χρυσοχοείο και φεύγουν με δυο ακριβά ρολόγια;
Όχι, με τέτοιο κράτος δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας. Και επειδή το κράτος αυτό δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, τελικά έχει και την καλή της πλευρά η επιτήρηση και η κηδεμονία που μας επέβαλαν. Αρκεί να αξιοποιήσουμε αυτή την περίοδο για να κτίσουμε ένα άλλο κράτος και έναν διαφορετικό δημόσιο βίο.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αρκεί να υπάρχει σχέδιο και σοβαρή προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου