ΤΡΙΤΗ 27-4-2010
του Γιάννη ΚορομήληΤα δελτία ειδήσεων του περασμένου Σαββάτου μεταξύ των άλλων μετέδωσαν και : 1. Το καλωσόρισμα της προσφυγής της Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης από τον υπουργό Οικονομίας των ΗΠΑ ...Τίμοθι Γκάιτνερ στη διάρκεια της Συνόδου των G20.
2. Απόσπασμα άρθρου των Financial Times στο οποίο αναφέρεται: «Ο γενναίος γιος και εγγονός Ελλήνων πρωθυπουργών έπρεπε να παραδεχτεί την αποτυχία στην τετράμηνη σταυροφορία εναντίον των κερδοσκόπων των αγορών και να κάνει έκκληση για εξωτερική βοήθεια για να σώσει την ταλαιπωρημένη οικονομία από την κατάρρευση».
ΠΡΟΣ ΤΙ Ο ΕΠΑΙΝΟΣ;
Τα επαινετικά λόγια κάποιων ξένων ηγετών και μερίδας του διεθνούς τύπου για τη χώρα και τον Πρωθυπουργό μόνο ευχάριστα ακούγονται από κάθε Έλληνα και Ελληνίδα. Υπό μια προϋπόθεση όμως. Αν οι ίδιοι σύμμαχοι και εταίροι το προηγούμενο χρονικό διάστημα δεν αντιμετώπιζαν την Ελλάδα άλλοτε ως «μαύρο πρόβατο» κι άλλοτε ως «αποδιοπομπαίο τράγο» και αν μερίδα του ξένου τύπου δεν έγραφε λιβελογραφήματα και ρυπαρογραφήματα σε βάρος του τρόπου ζωής (όχι πάντοτε άδικα) και του πολιτισμού των Ελλήνων (μεταξύ αυτών και οι Financial Times). Τι άλλαξε λοιπόν με την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης που αποφάσισε ο Πρωθυπουργός, εξασφαλίζοντας τη συναίνεση του άτυπου Υπουργικού Συμβουλίου της περασμένης Πέμπτης και ανακοίνωσε στον ελληνικό λαό την Παρασκευή από την εσχατιά της ελληνικής επικράτειας;
Οι υπερασπιστές της προσφυγής προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν λέγοντας ότι ήταν μονόδρομος και η Ελλάδα έχει αρχίσει να ανακτά την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας. (Οι αγορές πάντως εξακολουθούν να παραμένουν δύσπιστες.)
Όσοι τη δαιμονοποιούν, πιθανώς να θεωρήσουν, αυτά τα θετικά έως κολακευτικά σχόλια, ως ανταμοιβή για την παράδοση της ελληνικής οικονομίας στην κηδεμονία του νεοκαπιταλισμού της Παγκόσμιας και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας.
Σε πείσμα των περισσοτέρων που πιστεύουν ότι τα ΜΜΕ κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να διαμορφώσουν μια κοινή γνώμη αδιάφορη για τα κοινά και την πολιτική, εξακολουθεί να υπάρχει μεταξύ μας και ο υποψιασμένος πολίτης. Αυτός μάλλον υιοθετεί, για την προσφυγή, τη ρήση του Γάλλου ουτοπιστή– σοσιαλιστή του τέλους του 18ου αιώνα, του «Προμηθέα του Προλεταριάτου» Φρανσουά Μπαμπέφ: «Τι φοβερό λάθος διέπραξα, ώστε να με ζητωκραυγάζουν οι εχθροί μου;»
Θα μου πείτε ότι οι εκφραστές των επαινετικών σχολίων δεν είναι εχθροί μας. Πάντως το τελευταίο τετράμηνο, που η Ελλάδα βρέθηκε στα δύσκολα, μόνο σαν φίλοι δεν συμπεριφέρθηκαν γιατί είναι γνωστό ότι: «πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις…»
Το ερώτημα του Μπαμπέφ πάντως αφορά πρωτίστως τον Πρωθυπουργό και δεν ξέρουμε-πώς θα μπορούσαμε άλλωστε;-αν θα τον απασχολήσει. Την περασμένη Παρασκευή, απευθυνόμενος στο λαό, από το Καστελόριζο, για να εξηγήσει την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης είπε μεταξύ των άλλων: «Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα οδύσσεια για τον ελληνισμό. Όμως, πλέον ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη», αφήνοντας αρκετά ερωτήματα αναπάντητα και μια σειρά ζητήματα ανοιχτά.
Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ
Το πρώτο είναι η επικοινωνία με τους πολίτες και ο τρόπος σχολιασμού τους από μερίδα του τύπου έντυπου και ηλεκτρονικού. Τις περισσότερες φορές ο λαός ενημερώνεται με σύντομες απόψεις, χωρίς αποδείξεις, τις οποίες οι σχολιαστές κρίνουν συνήθως με παρόμοιο τρόπο, επαναλαμβάνοντας διαφορετικούς αφορισμούς. Η επικοινωνία αυτή διανθίζεται με διάφορα τρικ όπως το πιστόλι, το δίχτυ, το καράβι, η Οδύσσεια κά, τα οποία όμως επιδέχονται πολλές και διαφορετικές ερμηνείες.
Για παράδειγμα ένα πιστόλι μπορεί να είναι όπλο αυτοάμυνας, όταν ο κάτοχός του ξέρει γρήγορο και καλό σημάδι αλλά μπορεί να οδηγήσει στα χειρότερα, όταν ο αντίπαλος καταλάβει ότι είναι ψεύτικο ή άσφαιρο ή δεν χρησιμοποιηθεί έγκαιρα. Κάτι τέτοιο ομολόγησε έμμεσα και ο Πρωθυπουργός, λέγοντας ότι: «…Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν». Πιστόλι διαθέτουν και οι αφέτες των αγώνων δρόμου όπως και τα πλοία που κινδυνεύουν εν μέσω θαλασσοταραχής. Στην πρώτη ευκαιρία χρήσης του πιστολιού κέρδισαν οι αγορές που έστειλαν αμαχητί την Ελλάδα στο μηχανισμό στήριξης. Μας απομένουν το πιστόλι φωτοβολίδων για την πρόσκληση επενδυτών και αυτό του αφέτη που θα δώσει το σήμα εκκίνησης προς μια νέα ανάπτυξη με σκοπό την όσο το δυνατόν ταχύτερη έξοδο της χώρας από την ύφεση και επομένως και από την κηδεμονία. Το συντομότερο χρονικό σημείο εξόδου είναι η τριετία, όση δηλαδή η διάρκεια του Προγράμματος Σταθερότητας και όσο οι αφέτες παραμένουν με το χέρι σηκωμένο και το δάχτυλο στη σκανδάλη- αλήθεια πόσα αναπτυξιακά νομοσχέδια έχουν κατατεθεί μέχρι σήμερα;- ελλοχεύει ο κίνδυνος αγκύλωσης όπως και η μη έγκαιρη ανταπόκριση των δρομέων, από τη διασπάθιση της προσοχής τους, λόγω της μακροχρόνιας αναμονής. Ανάλογη παρέλκυση της ύφεσης μπορεί να προκαλέσει και η μη έγκαιρη χρήση των φωτοβολίδων.
Η Οδύσσεια και το καράβι επιδέχονται επίσης ποικιλία ερμηνειών. Η παραμονή ενός πλοίου στη δεξαμενή (απάνεμο λιμάνι σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό) για επισκευές δεν προδικάζει πάντοτε και επιτυχημένη πλεύση σε ανοικτό και τρικυμιώδες πέλαγος ( απόδειξη τα γερμανικά υποβρύχια παράπλευρης πλεύσης) όπως εμφανίζεται σήμερα η ελεύθερη παγκόσμια αγορά. Η Οδύσσεια μπορεί να έχει τελική κατάληξη την Ιθάκη αλλά η Ιθάκη, εκτός από ασφαλής προορισμός, είναι και η καβαφική ουτοπία που δεν φτάνεται ποτέ. Μόνο που το ταξίδι της Ελλάδος αυτή τη φορά δεν αρχίζει με σκοπό τη βελτίωση της διαβίωσης αλλά τη διατήρηση της επιβίωσης. Η επιτυχία του ταξιδιού προϋποθέτει πάντως και μια πιστή υφάντρα Πηνελόπη για τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού.
Ο Οδυσσέας αμφισβήτησε τις προθέσεις της Λευκοθέας όταν του έτεινε χείρα βοηθείας, υποσχόμενη να σταματήσει την τρικυμία. Η κυβέρνηση προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης, πιστεύοντας στις καλές προθέσεις των κηδεμόνων και με τα περιθώρια διαπραγμάτευσης ιδιαίτερα στενά από την έκταση των αριθμών των οικτρών δημοσιονομικών.
Θα δικαιωθεί στην επιλογή της αυτή; Ο μηχανισμός στήριξης δεν είναι ούτε πανάκεια ούτε καταστροφή. Περισσότερο ήταν μια λύση ανάγκης. Ίσως λοιπόν να επιτύχει η κυβέρνηση να βγάλει τη χώρα από την κρίση, αν καταφέρει πρώτα η ίδια να απαντήσει στα παραπάνω ζητήματα για να πείσει και το λαό. Οι αφορισμοί πάντως περισσότερο δημιουργούν σύγχυση παρά βοηθούν…
2. Απόσπασμα άρθρου των Financial Times στο οποίο αναφέρεται: «Ο γενναίος γιος και εγγονός Ελλήνων πρωθυπουργών έπρεπε να παραδεχτεί την αποτυχία στην τετράμηνη σταυροφορία εναντίον των κερδοσκόπων των αγορών και να κάνει έκκληση για εξωτερική βοήθεια για να σώσει την ταλαιπωρημένη οικονομία από την κατάρρευση».
ΠΡΟΣ ΤΙ Ο ΕΠΑΙΝΟΣ;
Τα επαινετικά λόγια κάποιων ξένων ηγετών και μερίδας του διεθνούς τύπου για τη χώρα και τον Πρωθυπουργό μόνο ευχάριστα ακούγονται από κάθε Έλληνα και Ελληνίδα. Υπό μια προϋπόθεση όμως. Αν οι ίδιοι σύμμαχοι και εταίροι το προηγούμενο χρονικό διάστημα δεν αντιμετώπιζαν την Ελλάδα άλλοτε ως «μαύρο πρόβατο» κι άλλοτε ως «αποδιοπομπαίο τράγο» και αν μερίδα του ξένου τύπου δεν έγραφε λιβελογραφήματα και ρυπαρογραφήματα σε βάρος του τρόπου ζωής (όχι πάντοτε άδικα) και του πολιτισμού των Ελλήνων (μεταξύ αυτών και οι Financial Times). Τι άλλαξε λοιπόν με την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης που αποφάσισε ο Πρωθυπουργός, εξασφαλίζοντας τη συναίνεση του άτυπου Υπουργικού Συμβουλίου της περασμένης Πέμπτης και ανακοίνωσε στον ελληνικό λαό την Παρασκευή από την εσχατιά της ελληνικής επικράτειας;
Οι υπερασπιστές της προσφυγής προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν λέγοντας ότι ήταν μονόδρομος και η Ελλάδα έχει αρχίσει να ανακτά την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας. (Οι αγορές πάντως εξακολουθούν να παραμένουν δύσπιστες.)
Όσοι τη δαιμονοποιούν, πιθανώς να θεωρήσουν, αυτά τα θετικά έως κολακευτικά σχόλια, ως ανταμοιβή για την παράδοση της ελληνικής οικονομίας στην κηδεμονία του νεοκαπιταλισμού της Παγκόσμιας και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας.
Σε πείσμα των περισσοτέρων που πιστεύουν ότι τα ΜΜΕ κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να διαμορφώσουν μια κοινή γνώμη αδιάφορη για τα κοινά και την πολιτική, εξακολουθεί να υπάρχει μεταξύ μας και ο υποψιασμένος πολίτης. Αυτός μάλλον υιοθετεί, για την προσφυγή, τη ρήση του Γάλλου ουτοπιστή– σοσιαλιστή του τέλους του 18ου αιώνα, του «Προμηθέα του Προλεταριάτου» Φρανσουά Μπαμπέφ: «Τι φοβερό λάθος διέπραξα, ώστε να με ζητωκραυγάζουν οι εχθροί μου;»
Θα μου πείτε ότι οι εκφραστές των επαινετικών σχολίων δεν είναι εχθροί μας. Πάντως το τελευταίο τετράμηνο, που η Ελλάδα βρέθηκε στα δύσκολα, μόνο σαν φίλοι δεν συμπεριφέρθηκαν γιατί είναι γνωστό ότι: «πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις…»
Το ερώτημα του Μπαμπέφ πάντως αφορά πρωτίστως τον Πρωθυπουργό και δεν ξέρουμε-πώς θα μπορούσαμε άλλωστε;-αν θα τον απασχολήσει. Την περασμένη Παρασκευή, απευθυνόμενος στο λαό, από το Καστελόριζο, για να εξηγήσει την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης είπε μεταξύ των άλλων: «Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα οδύσσεια για τον ελληνισμό. Όμως, πλέον ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη», αφήνοντας αρκετά ερωτήματα αναπάντητα και μια σειρά ζητήματα ανοιχτά.
Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ
Το πρώτο είναι η επικοινωνία με τους πολίτες και ο τρόπος σχολιασμού τους από μερίδα του τύπου έντυπου και ηλεκτρονικού. Τις περισσότερες φορές ο λαός ενημερώνεται με σύντομες απόψεις, χωρίς αποδείξεις, τις οποίες οι σχολιαστές κρίνουν συνήθως με παρόμοιο τρόπο, επαναλαμβάνοντας διαφορετικούς αφορισμούς. Η επικοινωνία αυτή διανθίζεται με διάφορα τρικ όπως το πιστόλι, το δίχτυ, το καράβι, η Οδύσσεια κά, τα οποία όμως επιδέχονται πολλές και διαφορετικές ερμηνείες.
Για παράδειγμα ένα πιστόλι μπορεί να είναι όπλο αυτοάμυνας, όταν ο κάτοχός του ξέρει γρήγορο και καλό σημάδι αλλά μπορεί να οδηγήσει στα χειρότερα, όταν ο αντίπαλος καταλάβει ότι είναι ψεύτικο ή άσφαιρο ή δεν χρησιμοποιηθεί έγκαιρα. Κάτι τέτοιο ομολόγησε έμμεσα και ο Πρωθυπουργός, λέγοντας ότι: «…Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν». Πιστόλι διαθέτουν και οι αφέτες των αγώνων δρόμου όπως και τα πλοία που κινδυνεύουν εν μέσω θαλασσοταραχής. Στην πρώτη ευκαιρία χρήσης του πιστολιού κέρδισαν οι αγορές που έστειλαν αμαχητί την Ελλάδα στο μηχανισμό στήριξης. Μας απομένουν το πιστόλι φωτοβολίδων για την πρόσκληση επενδυτών και αυτό του αφέτη που θα δώσει το σήμα εκκίνησης προς μια νέα ανάπτυξη με σκοπό την όσο το δυνατόν ταχύτερη έξοδο της χώρας από την ύφεση και επομένως και από την κηδεμονία. Το συντομότερο χρονικό σημείο εξόδου είναι η τριετία, όση δηλαδή η διάρκεια του Προγράμματος Σταθερότητας και όσο οι αφέτες παραμένουν με το χέρι σηκωμένο και το δάχτυλο στη σκανδάλη- αλήθεια πόσα αναπτυξιακά νομοσχέδια έχουν κατατεθεί μέχρι σήμερα;- ελλοχεύει ο κίνδυνος αγκύλωσης όπως και η μη έγκαιρη ανταπόκριση των δρομέων, από τη διασπάθιση της προσοχής τους, λόγω της μακροχρόνιας αναμονής. Ανάλογη παρέλκυση της ύφεσης μπορεί να προκαλέσει και η μη έγκαιρη χρήση των φωτοβολίδων.
Η Οδύσσεια και το καράβι επιδέχονται επίσης ποικιλία ερμηνειών. Η παραμονή ενός πλοίου στη δεξαμενή (απάνεμο λιμάνι σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό) για επισκευές δεν προδικάζει πάντοτε και επιτυχημένη πλεύση σε ανοικτό και τρικυμιώδες πέλαγος ( απόδειξη τα γερμανικά υποβρύχια παράπλευρης πλεύσης) όπως εμφανίζεται σήμερα η ελεύθερη παγκόσμια αγορά. Η Οδύσσεια μπορεί να έχει τελική κατάληξη την Ιθάκη αλλά η Ιθάκη, εκτός από ασφαλής προορισμός, είναι και η καβαφική ουτοπία που δεν φτάνεται ποτέ. Μόνο που το ταξίδι της Ελλάδος αυτή τη φορά δεν αρχίζει με σκοπό τη βελτίωση της διαβίωσης αλλά τη διατήρηση της επιβίωσης. Η επιτυχία του ταξιδιού προϋποθέτει πάντως και μια πιστή υφάντρα Πηνελόπη για τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού.
Ο Οδυσσέας αμφισβήτησε τις προθέσεις της Λευκοθέας όταν του έτεινε χείρα βοηθείας, υποσχόμενη να σταματήσει την τρικυμία. Η κυβέρνηση προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης, πιστεύοντας στις καλές προθέσεις των κηδεμόνων και με τα περιθώρια διαπραγμάτευσης ιδιαίτερα στενά από την έκταση των αριθμών των οικτρών δημοσιονομικών.
Θα δικαιωθεί στην επιλογή της αυτή; Ο μηχανισμός στήριξης δεν είναι ούτε πανάκεια ούτε καταστροφή. Περισσότερο ήταν μια λύση ανάγκης. Ίσως λοιπόν να επιτύχει η κυβέρνηση να βγάλει τη χώρα από την κρίση, αν καταφέρει πρώτα η ίδια να απαντήσει στα παραπάνω ζητήματα για να πείσει και το λαό. Οι αφορισμοί πάντως περισσότερο δημιουργούν σύγχυση παρά βοηθούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου