Ρε συ Χρήστο ξεκινώντας αυτό το site, όλοι βαλθήκαμε να γράψουμε για την
πολιτική, τις απόψεις μας, να σχολιάσουμε τα επίκαιρα- και καλά έκανες κι εσύ και σχολίασες, όπως σχολίασες, τα θλιβερά γεγονότα με τον Κωστή Χατζηδάκη -και, βέβαια, να θυμίσουμε ότι ακόμα δεν έχουν συλλάβει το ανθρωποειδές που τον χτύπαγε με τόση μανία όταν αυτός ήταν ένας ανυπεράσπιστος άνθρωπος…
Και, φυσικά, θα επανέλθουμε και θα ξαναγράψουμε για το μνημόνιο, για την οικονομία και πάει λέγοντας. Αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή μας ε; Διαβάζω, τελευταία, το βιβλίο που έγραψε ο David Grossman λίγο πριν ο γιος του σκοτωθεί στον πόλεμο με την Χεζμπολάχ. Η μητέρα -πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος μόλις αφήνει τον γιο της στο στρατόπεδο για να φύγει στον πόλεμο-και τον πηγαίνει, μάλιστα, με τον παλιό τους οδηγό ταξί που είναι Παλαιστίνιος και γίνεται μια φοβερή παρεξήγηση ανάμεσά τους…
Φεύγει από το σπίτι και ξεκινάει μια περιπλάνηση στα βουνά για να αποφύγει να αντιμετωπίσει την αντιπροσωπεία από τον στρατό, σε περίπτωση που ο γιος της πεθάνει. Η σκέψη της είναι ότι όσο λείπει από το σπίτι και δεν παίρνει την ειδοποίηση… ο γιος της συνεχίζει να ζει.
Ο θάνατος δεν ολοκληρώνεται όσο αυτή δεν έχει πάρει στα χέρια της την επίσημη ειδοποίηση… Η περιπλάνηση γίνεται με τον πραγματικό πατέρα του γιου της που είναι άλλος από τον σύζυγό της -και να μην σου γράψω όλο το βιβλίο, αξίζει να το διαβάσεις. Τίτλος: “To the end of the land”.
Εκεί, λοιπόν, συνάντησα και αυτήν την στιχομυθία που μου φάνηκε φοβερή… Μιλάνε δυο στρατιώτες, αν και η αλήθεια είναι πως ο ένας ακούει και ο άλλος μιλάει χωρίς να ξέρει αν πράγματι ο άλλος τον ακούει, και αυτός ο περίεργος διάλογος -μη διάλογος, φθάνει και στην παιδική ηλικία. Στα παιδικά παιχνίδια και ο Grossman κάνει μια παρατήρηση που μόνο νομίζω συγγραφείς μπορούν να καταφέρουν. Αφορά τα παιδιά και τη σχέση τους με τους μεγάλους. Άκου την. «Και ξέρεις πώς είναι όταν είσαι παιδί και κάποιοι μεγάλοι παίζουν μαζί σου, κι εσύ φοβάσαι συνέχεια πότε θα σε βαρεθούν; Πότε θα κοιτάξουν το ρολόι τους, πότε θα έχουν κάτι πιο σημαντικό να κάνουν από το να είναι μαζί σου»;
- «Ναι», είπε ο Ιλάν, «ναι. Αλλά η μαμά ποτέ δεν βαριόταν πριν από μένα, με τίποτα… Ήξερα ότι δεν θα σταματούσε κανένα παιχνίδι πριν από μένα με τίποτα»…
Ταξίδευε μέσα στην ομίχλη. Η φωνή του ήταν γυμνή και λεπτή σαν παιδιού και ο Ιλάν ένιωσε σαν να έβλεπε τον Αβραάμ γυμνό, αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει. “Αυτό σου δίνει δύναμη για όλη σου τη ζωή. Αυτό είναι κάτι που κάνει έναν άνθρωπο ευτυχισμένο δεν είναι”;
Πες μου ποιο παιδί δεν έχει νιώσει αυτήν την αγωνία. Να βαρεθεί ο μεγάλος να παίζει μαζί του; Νομίζω όλοι το έχουμε νιώσει αλλά το έχουμε ξεχάσει.
Αυτές τις παρατηρήσεις, νομίζω μόνο οι συγγραφείς με μεγάλη ευαισθησία μπορούν να τις κάνουν. Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος χάνεται, κι εγώ μένω θαμπωμένος από αυτήν την μικρή παρατήρηση;
Ε, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή από το μνημόνιο (aixmi.gr)
πολιτική, τις απόψεις μας, να σχολιάσουμε τα επίκαιρα- και καλά έκανες κι εσύ και σχολίασες, όπως σχολίασες, τα θλιβερά γεγονότα με τον Κωστή Χατζηδάκη -και, βέβαια, να θυμίσουμε ότι ακόμα δεν έχουν συλλάβει το ανθρωποειδές που τον χτύπαγε με τόση μανία όταν αυτός ήταν ένας ανυπεράσπιστος άνθρωπος…
Και, φυσικά, θα επανέλθουμε και θα ξαναγράψουμε για το μνημόνιο, για την οικονομία και πάει λέγοντας. Αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή μας ε; Διαβάζω, τελευταία, το βιβλίο που έγραψε ο David Grossman λίγο πριν ο γιος του σκοτωθεί στον πόλεμο με την Χεζμπολάχ. Η μητέρα -πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος μόλις αφήνει τον γιο της στο στρατόπεδο για να φύγει στον πόλεμο-και τον πηγαίνει, μάλιστα, με τον παλιό τους οδηγό ταξί που είναι Παλαιστίνιος και γίνεται μια φοβερή παρεξήγηση ανάμεσά τους…
Φεύγει από το σπίτι και ξεκινάει μια περιπλάνηση στα βουνά για να αποφύγει να αντιμετωπίσει την αντιπροσωπεία από τον στρατό, σε περίπτωση που ο γιος της πεθάνει. Η σκέψη της είναι ότι όσο λείπει από το σπίτι και δεν παίρνει την ειδοποίηση… ο γιος της συνεχίζει να ζει.
Ο θάνατος δεν ολοκληρώνεται όσο αυτή δεν έχει πάρει στα χέρια της την επίσημη ειδοποίηση… Η περιπλάνηση γίνεται με τον πραγματικό πατέρα του γιου της που είναι άλλος από τον σύζυγό της -και να μην σου γράψω όλο το βιβλίο, αξίζει να το διαβάσεις. Τίτλος: “To the end of the land”.
Εκεί, λοιπόν, συνάντησα και αυτήν την στιχομυθία που μου φάνηκε φοβερή… Μιλάνε δυο στρατιώτες, αν και η αλήθεια είναι πως ο ένας ακούει και ο άλλος μιλάει χωρίς να ξέρει αν πράγματι ο άλλος τον ακούει, και αυτός ο περίεργος διάλογος -μη διάλογος, φθάνει και στην παιδική ηλικία. Στα παιδικά παιχνίδια και ο Grossman κάνει μια παρατήρηση που μόνο νομίζω συγγραφείς μπορούν να καταφέρουν. Αφορά τα παιδιά και τη σχέση τους με τους μεγάλους. Άκου την. «Και ξέρεις πώς είναι όταν είσαι παιδί και κάποιοι μεγάλοι παίζουν μαζί σου, κι εσύ φοβάσαι συνέχεια πότε θα σε βαρεθούν; Πότε θα κοιτάξουν το ρολόι τους, πότε θα έχουν κάτι πιο σημαντικό να κάνουν από το να είναι μαζί σου»;
- «Ναι», είπε ο Ιλάν, «ναι. Αλλά η μαμά ποτέ δεν βαριόταν πριν από μένα, με τίποτα… Ήξερα ότι δεν θα σταματούσε κανένα παιχνίδι πριν από μένα με τίποτα»…
Ταξίδευε μέσα στην ομίχλη. Η φωνή του ήταν γυμνή και λεπτή σαν παιδιού και ο Ιλάν ένιωσε σαν να έβλεπε τον Αβραάμ γυμνό, αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει. “Αυτό σου δίνει δύναμη για όλη σου τη ζωή. Αυτό είναι κάτι που κάνει έναν άνθρωπο ευτυχισμένο δεν είναι”;
Πες μου ποιο παιδί δεν έχει νιώσει αυτήν την αγωνία. Να βαρεθεί ο μεγάλος να παίζει μαζί του; Νομίζω όλοι το έχουμε νιώσει αλλά το έχουμε ξεχάσει.
Αυτές τις παρατηρήσεις, νομίζω μόνο οι συγγραφείς με μεγάλη ευαισθησία μπορούν να τις κάνουν. Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος χάνεται, κι εγώ μένω θαμπωμένος από αυτήν την μικρή παρατήρηση;
Ε, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή από το μνημόνιο (aixmi.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου