Κάρφωσε τη ματιά του στη δικιά μου και με ρώτησε χωρίς περιστροφές: Εσείς, τί με συμβουλεύετε να κάνω για να αποκτήσω μεγαλύτερες δυνατότητες επαγγελματικής καριέρας; Σάστισα. Πρώτα γιατί δεν φτάνει που μεγαλώνω, αλλά φαίνεται κιόλας! Μετά, γιατί ...
πραγματικά δεν ήξερα τί να απαντήσω στον νεαρό φοιτητή ΜΜΕ που ζήτησε να συναντηθούμε.
Δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτή την ερώτηση. Άρχισα να ψελίζω κάτι τετριμμένα, στρογγυλά και φυσικά καθόλου διαφωτιστικά ή ανακουφιστικά για τον 25χρονο συνομιλητή με τη διαπεραστική ματιά και το απαιτητικό, προσγειωμένο βλέμμα.
Προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ. Να τον παροτρύνω να φύγει τρέχοντας προς αναζήτηση άλλης ποιότητας ζωής σε άλλον τόπο, ή να μείνει στην πατρίδα; Θέλω να του πω να μείνει και να το παλέψει. Τί ακριβώς να παλέψει, όμως, σε μία πατρίδα που την αγαπάμε αλλά δεν μας αγαπάει;
Πριν από μερικά χρόνια θα του έλεγα αβίαστα και με το χέρι στην καρδιά, ότι αξίζει τον κόπο και τον χρόνο που θα κληθεί να καταβάλλει για να σταθεί στα πόδια του και ότι αν πραγματικά αυτή τη δουλειά λαχταράει η ψυχή του, να τραβήξει μπροστά και να μη φοβηθεί τίποτα.
Θα του έλεγα όλα αυτά γιατί πραγματικά πίστευα ότι αρκεί το μεράκι και η σκληρή προσπάθεια για να τα καταφέρει κανείς και ότι όλα τα άλλα, για μέσα, πλάγια μέσα που απαιτούνται για να επιβιώσει κανείς επαγγελματικά στο χώρο, είναι απολύτως υπαρκτά αλλά δεν είναι αξίωμα.
Σήμερα, δεν ξέρω ούτε καν αν αρκούν είκοσι και τριάντα χρόνια συνεχούς, έντιμης και σκληρής εργασίας για να ανακουφίσουν, έστω προς στιγμή, την αγωνία για το αύριο, πόσο μάλλον τί πρέπει να κάνει εκείνος που μόλις τώρα ξεκινά.
Ο 25χρονος συνομιλητής θέλει να ασχοληθεί με το πολιτιστικό ρεπορτάζ και πιστεύει βαθύτατα ότι ο πολιτισμός είναι ένα ισχυρό αντίδοτο στην κρίση που βιώνει παντού γύρω του. Ενδιαφέρον ακούγεται. Μόνο που μια επαγγελματική δραστηριότητα, για να έχει και οικονομικό αντίκρισμα – διότι δεν μιλάμε για χόμπι – πρέπει να έχει ζήτηση. Η οικονομική κρίση, όμως, χτυπά ήδη ανελέητα και τον πολιτισμό.
Πρόσφατα, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ολλανδίας ανακοίνωσαν δραστικές περικοπές, που φτάνουν το 30% στις επιχορηγήσεις των φεστιβάλ, των θεάτρων, των ορχηστρών, των μουσείων. Η ειδησεογραφία σχεδόν μονοπωλείται καθημερινά από την κρίση και τις διάφορες παραμέτρους της.
Ας υποθέσουμε, κι ας μην το πολυπιστεύουμε, ότι θα υπάρχει χώρος και ενδιαφέρον για τον πολιτισμό. Πώς, όμως, μπορεί να συνυπάρξει ένας εικοσιπεντάχρονος που εκτός από… το προπατορικό αμάρτημα, δεν κουβαλάει κανένα βάρος στη νεανική του πλάτη, σε αυτό το περιβάλλον που όλοι ευθύνονται για όλα, ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν κάνει ακόμη φορολογική δήλωση;
Θέλω να τον παροτρύνω να μείνει στην Ελλάδα και να παλέψει για τις ιδέες και τα όνειρά του. Με την όποια παρηγοριά μπορεί να προσφέρει η σκέψη ότι τουλάχιστον η δική του γενιά δεν κινδυνεύει να δει τη ζωή που επί χρόνια αγωνίστηκε να φτιάξει, να καταρρέει σε μία νύκτα… να το παλέψει με όλη του τη δύναμη.
Και να ονειρευτεί ότι βρίσκεται στην πρωτοπορία εκείνων που θα προλάβουν να ζήσουν το καινούργιο που θα γεννηθεί όταν κοπάσει η θύελλα. Δεν είμαι απολύτως βέβαιη ότι κάνω το σωστό, αλλά αρνούμαι να σκεφτώ διαφορετικά… Ούτως ή άλλως, η εποχή των βεβαιοτήτων έχει παρέλθει οριστικά..(ΕΛΛΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ - aixmi.gr)
πραγματικά δεν ήξερα τί να απαντήσω στον νεαρό φοιτητή ΜΜΕ που ζήτησε να συναντηθούμε.
Δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτή την ερώτηση. Άρχισα να ψελίζω κάτι τετριμμένα, στρογγυλά και φυσικά καθόλου διαφωτιστικά ή ανακουφιστικά για τον 25χρονο συνομιλητή με τη διαπεραστική ματιά και το απαιτητικό, προσγειωμένο βλέμμα.
Προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ. Να τον παροτρύνω να φύγει τρέχοντας προς αναζήτηση άλλης ποιότητας ζωής σε άλλον τόπο, ή να μείνει στην πατρίδα; Θέλω να του πω να μείνει και να το παλέψει. Τί ακριβώς να παλέψει, όμως, σε μία πατρίδα που την αγαπάμε αλλά δεν μας αγαπάει;
Πριν από μερικά χρόνια θα του έλεγα αβίαστα και με το χέρι στην καρδιά, ότι αξίζει τον κόπο και τον χρόνο που θα κληθεί να καταβάλλει για να σταθεί στα πόδια του και ότι αν πραγματικά αυτή τη δουλειά λαχταράει η ψυχή του, να τραβήξει μπροστά και να μη φοβηθεί τίποτα.
Θα του έλεγα όλα αυτά γιατί πραγματικά πίστευα ότι αρκεί το μεράκι και η σκληρή προσπάθεια για να τα καταφέρει κανείς και ότι όλα τα άλλα, για μέσα, πλάγια μέσα που απαιτούνται για να επιβιώσει κανείς επαγγελματικά στο χώρο, είναι απολύτως υπαρκτά αλλά δεν είναι αξίωμα.
Σήμερα, δεν ξέρω ούτε καν αν αρκούν είκοσι και τριάντα χρόνια συνεχούς, έντιμης και σκληρής εργασίας για να ανακουφίσουν, έστω προς στιγμή, την αγωνία για το αύριο, πόσο μάλλον τί πρέπει να κάνει εκείνος που μόλις τώρα ξεκινά.
Ο 25χρονος συνομιλητής θέλει να ασχοληθεί με το πολιτιστικό ρεπορτάζ και πιστεύει βαθύτατα ότι ο πολιτισμός είναι ένα ισχυρό αντίδοτο στην κρίση που βιώνει παντού γύρω του. Ενδιαφέρον ακούγεται. Μόνο που μια επαγγελματική δραστηριότητα, για να έχει και οικονομικό αντίκρισμα – διότι δεν μιλάμε για χόμπι – πρέπει να έχει ζήτηση. Η οικονομική κρίση, όμως, χτυπά ήδη ανελέητα και τον πολιτισμό.
Πρόσφατα, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ολλανδίας ανακοίνωσαν δραστικές περικοπές, που φτάνουν το 30% στις επιχορηγήσεις των φεστιβάλ, των θεάτρων, των ορχηστρών, των μουσείων. Η ειδησεογραφία σχεδόν μονοπωλείται καθημερινά από την κρίση και τις διάφορες παραμέτρους της.
Ας υποθέσουμε, κι ας μην το πολυπιστεύουμε, ότι θα υπάρχει χώρος και ενδιαφέρον για τον πολιτισμό. Πώς, όμως, μπορεί να συνυπάρξει ένας εικοσιπεντάχρονος που εκτός από… το προπατορικό αμάρτημα, δεν κουβαλάει κανένα βάρος στη νεανική του πλάτη, σε αυτό το περιβάλλον που όλοι ευθύνονται για όλα, ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν κάνει ακόμη φορολογική δήλωση;
Θέλω να τον παροτρύνω να μείνει στην Ελλάδα και να παλέψει για τις ιδέες και τα όνειρά του. Με την όποια παρηγοριά μπορεί να προσφέρει η σκέψη ότι τουλάχιστον η δική του γενιά δεν κινδυνεύει να δει τη ζωή που επί χρόνια αγωνίστηκε να φτιάξει, να καταρρέει σε μία νύκτα… να το παλέψει με όλη του τη δύναμη.
Και να ονειρευτεί ότι βρίσκεται στην πρωτοπορία εκείνων που θα προλάβουν να ζήσουν το καινούργιο που θα γεννηθεί όταν κοπάσει η θύελλα. Δεν είμαι απολύτως βέβαιη ότι κάνω το σωστό, αλλά αρνούμαι να σκεφτώ διαφορετικά… Ούτως ή άλλως, η εποχή των βεβαιοτήτων έχει παρέλθει οριστικά..(ΕΛΛΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ - aixmi.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου