Όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ουδείς φανταζόταν ακόμη τη νομισματική ένωση, μάλιστα στα σχετικά «ευρωπαϊκά μαθήματα» έννοιες όπως κοινή πολιτική – εξαιρώ την αγροτική – ή ECU, για όσους το θυμούνται ακόμη, ήταν θεωρητικές και σε καμία περίπτωση δε φανταζόμασταν πού θα οδηγούσαν. Σίγουρα, πάντως, όχι σε... ευρωομόλογο. Τότε δε μας απασχολούσαν τα δημοσιονομικά ελλείμματα των χωρών της Ευρώπης ούτε οι τεράστιες «τρύπες» στους προϋπολογισμούς τους.Όταν λοιπόν στα μαθήματα οικονομίας μιλούσαμε για εξωτερικό χρέος, αναγκαστικά αναφερόμασταν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εκείνη την εποχή, η Ιαπωνία, παρότι είχε ξεκινήσει το ταξίδι της προς την ύφεση και τον αποπληθωρισμό, ήταν ακόμη κραταιά και, μάλιστα, είχε σχεδόν αγοράσει -με τη μορφή ομολόγων- το χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στην ανόητη λοιπόν ερώτησή μου προς το Γάλλο καθηγητή μου, «πώς μπορούμε να μιλάμε για τη δύναμη των ΗΠΑ όταν έχει ξεπουληθεί στην Ιαπωνία», μου απάντησε πολύ απλά -σχεδόν απαξιωτικά μου φάνηκε τότε- ότι οι Αμερικανοί είναι τόσο έξυπνοι που ελέγχουν τη συνείδηση των Ιαπώνων, οι οποίοι μετά από αιώνες ιστορίας ντύνονται αμερικάνικα, τρώνε Mc Donald’s και πίνουν Coca Cola.
Άρα, πού είναι το πρόβλημα που έχουν αγοράσει το χρέος τους; Συνειδησιακά είναι Αμερικανάκια. Όσο είναι έτσι, η Δύση δεν έχει τίποτα να φοβάται, είπε. Η δήλωσή του έμεινε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μαζί και η γνώση του συγκεκριμένου ανθρώπου που πια είναι πολύ καλός μου φίλος. Πρύτανης του πανεπιστημίου στον οποίο αναφέρομαι, και ένας από τους λιγοστούς συμβούλους στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας της Γαλλίας – μίας χώρας της οποίας η ποιότητα εκπαίδευσης δεν είναι αμφισβητήσιμη.
Όμως τώρα καταλαβαίνω καλά την αξία της δήλωσής του, κυρίως σε ό,τι αφορά στο τελευταίο κομμάτι της: «Η Δύση δεν έχει τίποτα να φοβάται», ειπωμένο. από Μαρξιστή. Και εξηγούμαι: Η κραταιά Ιαπωνία δεν είναι πια κραταιά και τη θέση της πήρε η γειτόνισσα Κίνα, η οποία μόλις πριν από μερικές ώρες ανακοίνωσε ότι θα αγοράσει πορτογαλικά ομόλογα. Πριν από λίγο καιρό ανακοίνωσε ότι θα πάρει ελληνικά. Έχει ήδη αγοράσει το μισό και πλέον αμερικανικό χρέος και διαθέτει τα μεγαλύτερα συναλλαγματικά αποθέματα στον κόσμο να αγοράσει όσα χρέη θέλει!
Όμως η Κίνα, κακά τα ψέματα, είναι μία δικτατορία: το 2008, διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ενάντια σε όλα τα ολυμπιακά ιδεώδη, στο πλαίσιο της θανατικής ποινής «σκοτώνει» τουλάχιστον 5.000 άτομα ετησίως.
Κρατάει ακόμη στη φυλακή το φετινό νικητή του Νόμπελ Ειρήνης, ο οποίος απλά είχε αντίθετη άποψη – ποιος ξεχνά τη φωτογραφία με την άδεια καρέκλα στην απονομή των βραβείων Νόμπελ που έκανε το γύρο του κόσμου;
Επίσης, όταν μιλάμε για εκλογές στην Κίνα, δεν εννοούμε για πραγματικές εκλογές. τα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος ψηφίζονται μεταξύ τους. Και το χειρότερο: Οι εργαζόμενοι, ως σύγχρονοι δούλοι και με ανώτατο μισθό τα 300 δολάρια το μήνα, ζουν σε εργοστάσια – πόλεις και δουλεύουν 7 ημέρες την εβδομάδα, 12 με 14 ώρες την ημέρα. έτσι τρέφεται ο γίγαντας!
Θέλουμε, ως Ευρώπη πια, να πουλήσουμε το χρέος μας σε αυτήν την Κίνα; Θα κάνουμε Ευρωπαίους τους Κινέζους ή, το πιθανότερο, θα γίνουμε εμείς κινεζάκια; Η Δύση πλέον έχει να φοβάται, απλά δεν το ξέρει ακόμα. http://www.aixmi.gr
Εκείνη την εποχή, η Ιαπωνία, παρότι είχε ξεκινήσει το ταξίδι της προς την ύφεση και τον αποπληθωρισμό, ήταν ακόμη κραταιά και, μάλιστα, είχε σχεδόν αγοράσει -με τη μορφή ομολόγων- το χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στην ανόητη λοιπόν ερώτησή μου προς το Γάλλο καθηγητή μου, «πώς μπορούμε να μιλάμε για τη δύναμη των ΗΠΑ όταν έχει ξεπουληθεί στην Ιαπωνία», μου απάντησε πολύ απλά -σχεδόν απαξιωτικά μου φάνηκε τότε- ότι οι Αμερικανοί είναι τόσο έξυπνοι που ελέγχουν τη συνείδηση των Ιαπώνων, οι οποίοι μετά από αιώνες ιστορίας ντύνονται αμερικάνικα, τρώνε Mc Donald’s και πίνουν Coca Cola.
Άρα, πού είναι το πρόβλημα που έχουν αγοράσει το χρέος τους; Συνειδησιακά είναι Αμερικανάκια. Όσο είναι έτσι, η Δύση δεν έχει τίποτα να φοβάται, είπε. Η δήλωσή του έμεινε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μαζί και η γνώση του συγκεκριμένου ανθρώπου που πια είναι πολύ καλός μου φίλος. Πρύτανης του πανεπιστημίου στον οποίο αναφέρομαι, και ένας από τους λιγοστούς συμβούλους στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας της Γαλλίας – μίας χώρας της οποίας η ποιότητα εκπαίδευσης δεν είναι αμφισβητήσιμη.
Όμως τώρα καταλαβαίνω καλά την αξία της δήλωσής του, κυρίως σε ό,τι αφορά στο τελευταίο κομμάτι της: «Η Δύση δεν έχει τίποτα να φοβάται», ειπωμένο. από Μαρξιστή. Και εξηγούμαι: Η κραταιά Ιαπωνία δεν είναι πια κραταιά και τη θέση της πήρε η γειτόνισσα Κίνα, η οποία μόλις πριν από μερικές ώρες ανακοίνωσε ότι θα αγοράσει πορτογαλικά ομόλογα. Πριν από λίγο καιρό ανακοίνωσε ότι θα πάρει ελληνικά. Έχει ήδη αγοράσει το μισό και πλέον αμερικανικό χρέος και διαθέτει τα μεγαλύτερα συναλλαγματικά αποθέματα στον κόσμο να αγοράσει όσα χρέη θέλει!
Όμως η Κίνα, κακά τα ψέματα, είναι μία δικτατορία: το 2008, διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ενάντια σε όλα τα ολυμπιακά ιδεώδη, στο πλαίσιο της θανατικής ποινής «σκοτώνει» τουλάχιστον 5.000 άτομα ετησίως.
Κρατάει ακόμη στη φυλακή το φετινό νικητή του Νόμπελ Ειρήνης, ο οποίος απλά είχε αντίθετη άποψη – ποιος ξεχνά τη φωτογραφία με την άδεια καρέκλα στην απονομή των βραβείων Νόμπελ που έκανε το γύρο του κόσμου;
Επίσης, όταν μιλάμε για εκλογές στην Κίνα, δεν εννοούμε για πραγματικές εκλογές. τα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος ψηφίζονται μεταξύ τους. Και το χειρότερο: Οι εργαζόμενοι, ως σύγχρονοι δούλοι και με ανώτατο μισθό τα 300 δολάρια το μήνα, ζουν σε εργοστάσια – πόλεις και δουλεύουν 7 ημέρες την εβδομάδα, 12 με 14 ώρες την ημέρα. έτσι τρέφεται ο γίγαντας!
Θέλουμε, ως Ευρώπη πια, να πουλήσουμε το χρέος μας σε αυτήν την Κίνα; Θα κάνουμε Ευρωπαίους τους Κινέζους ή, το πιθανότερο, θα γίνουμε εμείς κινεζάκια; Η Δύση πλέον έχει να φοβάται, απλά δεν το ξέρει ακόμα. http://www.aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου