ΠΕΜΠΤΗ 22-1-2010
«Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς» (Ν. Γκάτσος)
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς» (Ν. Γκάτσος)
Καταφανής η ανάγκη όλων μας (και της οικονομίας) να αισιοδοξήσουμε. Αλλά με τα spread να ...φτάνουν σε ιστορικό υψηλό, ξεπερνώντας τις τιμές που είχαν πριν εισαχθούμε στο Euro group ότι και να λέγαμε θα ήταν προσπάθεια να κρύψουμε τα χάλια μας οπότε ας λαϊκίσουμε ευθέως!
Βασική γενεσιουργός αιτία του χρέους θα μπορούσε να θεωρηθεί η περιστροφή στο διεθνές γίγνεσθαι του διπόλου ενός πολιτικού που δεν εννοούσε αυτά που έλεγε και δεν έλεγε αυτά που εννοούσε και ενός ψηφοφόρου που δεν ήξερε τι ήθελε και δεν ήθελε να εκμεταλλευτεί αυτά που ήξερε για να δημιουργήσει και να αποκομίσουν υλικό και πνευματικό πλούτο, αυτός και το κράτος.
Προς αποφυγήν πάσης ισοπεδώσεως, εκτός του διπόλου υπήρχαν και υπάρχουν μονήρεις πολιτικοί και ψηφοφόροι που απετάξαντο το ρουσφέτι και τη διαπλοκή και παρέμειναν εκτός του νυμφώνος του δημοσίου ή και όσοι, όταν κάποιες φορές εισήλθαν, οδηγήθηκαν στα κρατικά υπόγεια ένθα ενδημούσε η εργασία και είχαν αποδράσει τα μπόνους. Ωστόσο οι εξαιρέσεις υπάρχουν συνήθως για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Βασική γενεσιουργός αιτία του χρέους θα μπορούσε να θεωρηθεί η περιστροφή στο διεθνές γίγνεσθαι του διπόλου ενός πολιτικού που δεν εννοούσε αυτά που έλεγε και δεν έλεγε αυτά που εννοούσε και ενός ψηφοφόρου που δεν ήξερε τι ήθελε και δεν ήθελε να εκμεταλλευτεί αυτά που ήξερε για να δημιουργήσει και να αποκομίσουν υλικό και πνευματικό πλούτο, αυτός και το κράτος.
Προς αποφυγήν πάσης ισοπεδώσεως, εκτός του διπόλου υπήρχαν και υπάρχουν μονήρεις πολιτικοί και ψηφοφόροι που απετάξαντο το ρουσφέτι και τη διαπλοκή και παρέμειναν εκτός του νυμφώνος του δημοσίου ή και όσοι, όταν κάποιες φορές εισήλθαν, οδηγήθηκαν στα κρατικά υπόγεια ένθα ενδημούσε η εργασία και είχαν αποδράσει τα μπόνους. Ωστόσο οι εξαιρέσεις υπάρχουν συνήθως για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Και ο κανόνας ήταν ένα δίπολο όπου ο ένας πόλος έκλεινε πονηρά το μάτι στον άλλο, ψηφίζοντας μετ’ εξυπηρετήσεως και αποστολής του λογαριασμού στο κράτος. Επειδή όμως, το κράτος από τη φύση του δεν παράγει (σε πείσμα του Στάλιν), διαβίβαζε το λογαριασμό στους κουτόφραγκους της εσπερίας δηλαδή την ΕΟΚ και μετέπειτα ΕΕ και, μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ, στην ΟΝΕ μετέπειτα Ευρωζώνη.
Το παραμύθι βάστηξε μέχρι τα τέλη του 2007, που άρχισαν να έρχονται τα πρώτα μαύρα μαντάτα, και είχε και Κοκκινοσκουφίτσα-περπατώ στο δημόσιο όταν το κράτος δεν είναι εδώ- και Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων-όλα τα παιδάκια θα πάρουν δώρο, η αξιολόγηση φέρνει πονοκέφαλο κλπ τοιαύτα ξεκούραστα και ευχάριστα.
Που και που όλο και διέκοπτε την ανησυχητική ησυχία των ρομαντικών στιγμών κάποιος λύκος της ελεύθερης αγοράς. Πάντοτε όμως προσέτρεχε σε βοήθεια ο Ρομπέν των φτωχών (ορθώς σκεφτήκατε την Αλέκα καθότι ο Αλέξης ήταν τότε μειράκιον) και υπό την ιαχή του συνθήματος «ΠΑΜΕ» οι λύκοι έφευγαν. Μόνο που οι λύκοι αυτοί ήταν μυστήρια ράτσα καθότι είχαν προσαρμοστεί στη μετανεωτερική εποχή και είχαν γίνει μετα-λύκοι. Έτσι πήραν μαζί και τα υπάρχοντά τους. Κάτι εργοστάσια, κάτι βιοτεχνίες και κάτι άλλα «κολαστήρια των εργαζομένων» και μετακόμισαν προς Βορρά, όπου οι σύντροφοι του τέως σοβιέτ είχαν μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά το «Χορεύοντας με τους λύκους» και τους προσέφεραν φιλόξενη στέγη. Στο τέλος μείναμε να ψάχνουμε που θα «ΠΑΜΕ» μόνοι μας. Από τότε συνέχεια πηγαίνουμε και για να έλθουμε σήμερα στο θέμα πρέπει να βάλουμε την ταινία να παίξει ανάποδα.
Βλέπετε καλό ήταν το παραμύθι αλλά είχε και δράκο, ονόματι αγορές. Το δράκο αυτό τον είχαν εκπαιδεύσει σοφοί θεωρητικοί. Ο Μαρξ με το σοσιαλισμό και «το δούναι και λαβείν», ο Άνταμ Σμιθ και ο Κέινς με τον καπιταλισμό και την αναθέρμανση της αγοράς και τελευταίοι ο Φρίντμαν και ο Χάγιεκ με τη φιλελεύθερη αγορά. Όσο ίσχυαν αυτά, ο δράκος άκουγε τους πολιτικούς, όλα δούλευαν ρολόι διεθνώς και στην ημεδαπή που το ρολόι δούλευε με δανεικά περνούσαμε μια χαρά.
Μετά χάθηκαν σιγά σιγά οι θεωρητικοί και μπερδεύτηκαν οι πολιτικοί. Οι σοσιαλιστές έγιναν νεοφιλελεύθεροι, οι φιλελεύθεροι ζητούσαν κρατικό πατερναλισμό (στην Ελλάδα σταλίνισαν κιόλας κι είπαν να χωθούν όλοι στο δημόσιο –λαός του υπερθετικού βαθμού για! κατά Αθ. Κανελλόπουλο- προς μεγάλη ικανοποίηση της αριστεράς) και οι αριστεροί έμειναν με τα περασμένα μεγαλεία…
Ακαθοδήγητος όμως ο δράκος άρχιζε να αναστενάζει. Κι όταν ένας δράκος αναστενάζει…βγάζει φωτιές. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε η κρίση, ράγισαν οι κουμπαράδες και στην ημεδαπή ήλθαν τα πάνω κάτω.
Οι αγορές βαρέθηκαν να τους λέμε ότι θα τηρήσουμε τις υποσχέσεις, ξεσηκώθηκαν και οι εταίροι (μήπως λίγα χρέη έχουν κι αυτοί λόγω της κρίσης;) και μας έβαλαν στο μάτι.
Θυμήθηκαν ότι:
1. Πακέτα μας δώσανε (το όνομα του Ντελόρ είναι Ζακ και όχι πακέτο!) και τα ξεκοκαλίσαμε.
2. Με το ευρώ έπεσαν τα επιτόκια κι αντί να ξεχρεώσουμε πιάσαμε τις βεγγέρες.
3. Ολυμπιάδα κάναμε, ασχέτως αν τη χρειαζόμασταν, σε πείσμα δικό τους. Άρα μπορούμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί και τους δουλεύουμε.
4. Κατά τα νέα Δεκεμβριανά όχι μόνο δεν επανιδρύθηκε το κράτος αλλά διαλύθηκε κι αυτό που είχαμε.
Μας άκουγαν να επικαλούμαστε συνέχεια και την ένδοξη καταγωγή, τον ομφαλό της γης και άλλα ελληνοπρεπή και αποφάσισαν να αποσταλούν «…. αι καραβέλλαι και άλλα ατμόπλοια της Santa Europa και της ΕΚΤ, να μεταφέρουν τους ηρώους του Kυρίου Αυτών να αναγκάσωσι εις την πίστιν του Kυρίου Αυτών τους σπάταλους του Διαβόλου Ημών.» που ίσως να έγραφε ο Τσιφόρος σήμερα.
Ποιος είναι ο Κύριος αυτών; Η δημοσιονομική τάξη. Ποιος είναι ο Διάβολος Ημών; Το κράτος μπάτε σκύλοι αλέστε. Ποιοι είναι οι ήρωες του Κυρίου Αυτών; Το ΔΝΤ.
Και τι εστί ΔΝΤ θα το διαπιστώσουμε πολύ σύντομα και με πόνο ψυχής…
Το παραμύθι βάστηξε μέχρι τα τέλη του 2007, που άρχισαν να έρχονται τα πρώτα μαύρα μαντάτα, και είχε και Κοκκινοσκουφίτσα-περπατώ στο δημόσιο όταν το κράτος δεν είναι εδώ- και Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων-όλα τα παιδάκια θα πάρουν δώρο, η αξιολόγηση φέρνει πονοκέφαλο κλπ τοιαύτα ξεκούραστα και ευχάριστα.
Που και που όλο και διέκοπτε την ανησυχητική ησυχία των ρομαντικών στιγμών κάποιος λύκος της ελεύθερης αγοράς. Πάντοτε όμως προσέτρεχε σε βοήθεια ο Ρομπέν των φτωχών (ορθώς σκεφτήκατε την Αλέκα καθότι ο Αλέξης ήταν τότε μειράκιον) και υπό την ιαχή του συνθήματος «ΠΑΜΕ» οι λύκοι έφευγαν. Μόνο που οι λύκοι αυτοί ήταν μυστήρια ράτσα καθότι είχαν προσαρμοστεί στη μετανεωτερική εποχή και είχαν γίνει μετα-λύκοι. Έτσι πήραν μαζί και τα υπάρχοντά τους. Κάτι εργοστάσια, κάτι βιοτεχνίες και κάτι άλλα «κολαστήρια των εργαζομένων» και μετακόμισαν προς Βορρά, όπου οι σύντροφοι του τέως σοβιέτ είχαν μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά το «Χορεύοντας με τους λύκους» και τους προσέφεραν φιλόξενη στέγη. Στο τέλος μείναμε να ψάχνουμε που θα «ΠΑΜΕ» μόνοι μας. Από τότε συνέχεια πηγαίνουμε και για να έλθουμε σήμερα στο θέμα πρέπει να βάλουμε την ταινία να παίξει ανάποδα.
Βλέπετε καλό ήταν το παραμύθι αλλά είχε και δράκο, ονόματι αγορές. Το δράκο αυτό τον είχαν εκπαιδεύσει σοφοί θεωρητικοί. Ο Μαρξ με το σοσιαλισμό και «το δούναι και λαβείν», ο Άνταμ Σμιθ και ο Κέινς με τον καπιταλισμό και την αναθέρμανση της αγοράς και τελευταίοι ο Φρίντμαν και ο Χάγιεκ με τη φιλελεύθερη αγορά. Όσο ίσχυαν αυτά, ο δράκος άκουγε τους πολιτικούς, όλα δούλευαν ρολόι διεθνώς και στην ημεδαπή που το ρολόι δούλευε με δανεικά περνούσαμε μια χαρά.
Μετά χάθηκαν σιγά σιγά οι θεωρητικοί και μπερδεύτηκαν οι πολιτικοί. Οι σοσιαλιστές έγιναν νεοφιλελεύθεροι, οι φιλελεύθεροι ζητούσαν κρατικό πατερναλισμό (στην Ελλάδα σταλίνισαν κιόλας κι είπαν να χωθούν όλοι στο δημόσιο –λαός του υπερθετικού βαθμού για! κατά Αθ. Κανελλόπουλο- προς μεγάλη ικανοποίηση της αριστεράς) και οι αριστεροί έμειναν με τα περασμένα μεγαλεία…
Ακαθοδήγητος όμως ο δράκος άρχιζε να αναστενάζει. Κι όταν ένας δράκος αναστενάζει…βγάζει φωτιές. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε η κρίση, ράγισαν οι κουμπαράδες και στην ημεδαπή ήλθαν τα πάνω κάτω.
Οι αγορές βαρέθηκαν να τους λέμε ότι θα τηρήσουμε τις υποσχέσεις, ξεσηκώθηκαν και οι εταίροι (μήπως λίγα χρέη έχουν κι αυτοί λόγω της κρίσης;) και μας έβαλαν στο μάτι.
Θυμήθηκαν ότι:
1. Πακέτα μας δώσανε (το όνομα του Ντελόρ είναι Ζακ και όχι πακέτο!) και τα ξεκοκαλίσαμε.
2. Με το ευρώ έπεσαν τα επιτόκια κι αντί να ξεχρεώσουμε πιάσαμε τις βεγγέρες.
3. Ολυμπιάδα κάναμε, ασχέτως αν τη χρειαζόμασταν, σε πείσμα δικό τους. Άρα μπορούμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί και τους δουλεύουμε.
4. Κατά τα νέα Δεκεμβριανά όχι μόνο δεν επανιδρύθηκε το κράτος αλλά διαλύθηκε κι αυτό που είχαμε.
Μας άκουγαν να επικαλούμαστε συνέχεια και την ένδοξη καταγωγή, τον ομφαλό της γης και άλλα ελληνοπρεπή και αποφάσισαν να αποσταλούν «…. αι καραβέλλαι και άλλα ατμόπλοια της Santa Europa και της ΕΚΤ, να μεταφέρουν τους ηρώους του Kυρίου Αυτών να αναγκάσωσι εις την πίστιν του Kυρίου Αυτών τους σπάταλους του Διαβόλου Ημών.» που ίσως να έγραφε ο Τσιφόρος σήμερα.
Ποιος είναι ο Κύριος αυτών; Η δημοσιονομική τάξη. Ποιος είναι ο Διάβολος Ημών; Το κράτος μπάτε σκύλοι αλέστε. Ποιοι είναι οι ήρωες του Κυρίου Αυτών; Το ΔΝΤ.
Και τι εστί ΔΝΤ θα το διαπιστώσουμε πολύ σύντομα και με πόνο ψυχής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου