ΠΕΜΠΤΗ 01.04.2010 Πολιτικό Σχόλιο
 |
Γράφει ο Γ.Π. Μασσαβέτας
giorgis@massavetas.gr
giorgis@massavetas.gr
Τούτες τις μέρες, η ευχή «Καλή Ανάσταση» ακούγεται τελείως διαφορετικά από ό,τι συνήθως. Παίρνει ένα άλλο νόημα. Το βλέπεις στο εξωλεκτικό μέρος της έκφρασης των ανθρώπων που την ανταλλάσσουν. Το αισθάνεσαι καθαρά ότι δεν αναφέρονται μόνο στην Ανάσταση του Χριστού. Αλλά εννοούν πρωτίστως την Ανάσταση του τόπου, τον ....τερματισμό των εθνικών παθών και του λαϊκού μαρτυρίου.
Έτσι όπως άλλοτε οι πρόγονοι μας εύχονταν αλλήλους, «συνωμοτικά», με το θρησκευτικό «Καλή Ανάσταση», και κάλυπταν, κάτω από αυτήν, την κρύφια ευχή και προσδοκία για την Ανάσταση του Γένους στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Έτσι όπως εύχονταν αλληγορικά και οι γονείς μας στα χρόνια της γερμανικής κατοχής.
Και αν τύχει απλός πολίτης να συναντήσει κάποιον που θεωρεί ότι «είναι μέσα στα πράγματα», ότι «κάτι παραπάνω θα γνωρίζει», το φυσικό ερώτημα είναι «πότε με το καλό « προβλέπει την Ανάσταση της Ελλάδας που άγεται και φέρεται ανάμεσα στον Άννα των «Αγορών» και τον Καϊάφα των «Οίκων Αξιολόγησης», με τον όχλο τύπου Μπιλντ και ...εγκυρότερης εξαγορασμένης δημοσιογραφίας να ωρύεται «άρον - άρον σταύρωσον αυτήν» και τους εταίρους μας να νίπτουν κατ’ ουσίαν τας χείρας των, ως νέοι Πόντιοι Πιλάτοι.
Και την χολήν των περικοπών και το όξος των νέων φορολογικών επιβαρύνσεων, σχεδόν αγογγύστως δεχθήκαμε. Και αλλού πουθενά δεν έχουμε να αναβλέψουμε πια, παρά μόνον στον ίδιο εκείνο Πατέρα που ανέβλεψε και Εκείνος, για να πούμε το «ει δυνατόν παρελθέτω αφ’ ημών το ποτήριον τούτο».
Κατά τα λοιπά που να ελπίσουμε όταν, παρά τα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής, τα παγκοσμίως πανθομολογημένα ως τα σκληρότερα που επιβλήθηκαν ποτέ, όχι μόνον επί του ελληνικού λαού, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα καρφιά των «σπρεντ» μπήγονται ακόμη πιο βαθιά στο σώμα της Ελλάδος; Όταν μόνος αισιόδοξος ότι ως το τέλος του χρόνου θα έχουν πέσει στις 200 μονάδες εμφανίζεται ο νέος πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρήματος κ. Χριστόδουλου;
Και που τη βρήκε την τόση αισιοδοξία –η δε κυβέρνηση την ικανοποίηση- από την πρώτη έξοδο για νέο δανεισμό, μετά την απόφαση των Βρυξελλών, όταν και επιτόκιο 5,9% πληρώσαμε και στην αυτοχρηματοδότηση του εικοσαετούς ομολόγου, από το ένα δισεκατομμύριο που προσδοκούσαμε να πάρουμε, δεν μαζέψαμε ούτε τετρακόσια εκατομμύρια;
Είναι σίγουρο ότι «οίδασι τι ποιούσι»;
Έτσι όπως άλλοτε οι πρόγονοι μας εύχονταν αλλήλους, «συνωμοτικά», με το θρησκευτικό «Καλή Ανάσταση», και κάλυπταν, κάτω από αυτήν, την κρύφια ευχή και προσδοκία για την Ανάσταση του Γένους στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Έτσι όπως εύχονταν αλληγορικά και οι γονείς μας στα χρόνια της γερμανικής κατοχής.
Και αν τύχει απλός πολίτης να συναντήσει κάποιον που θεωρεί ότι «είναι μέσα στα πράγματα», ότι «κάτι παραπάνω θα γνωρίζει», το φυσικό ερώτημα είναι «πότε με το καλό « προβλέπει την Ανάσταση της Ελλάδας που άγεται και φέρεται ανάμεσα στον Άννα των «Αγορών» και τον Καϊάφα των «Οίκων Αξιολόγησης», με τον όχλο τύπου Μπιλντ και ...εγκυρότερης εξαγορασμένης δημοσιογραφίας να ωρύεται «άρον - άρον σταύρωσον αυτήν» και τους εταίρους μας να νίπτουν κατ’ ουσίαν τας χείρας των, ως νέοι Πόντιοι Πιλάτοι.
Και την χολήν των περικοπών και το όξος των νέων φορολογικών επιβαρύνσεων, σχεδόν αγογγύστως δεχθήκαμε. Και αλλού πουθενά δεν έχουμε να αναβλέψουμε πια, παρά μόνον στον ίδιο εκείνο Πατέρα που ανέβλεψε και Εκείνος, για να πούμε το «ει δυνατόν παρελθέτω αφ’ ημών το ποτήριον τούτο».
Κατά τα λοιπά που να ελπίσουμε όταν, παρά τα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής, τα παγκοσμίως πανθομολογημένα ως τα σκληρότερα που επιβλήθηκαν ποτέ, όχι μόνον επί του ελληνικού λαού, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα καρφιά των «σπρεντ» μπήγονται ακόμη πιο βαθιά στο σώμα της Ελλάδος; Όταν μόνος αισιόδοξος ότι ως το τέλος του χρόνου θα έχουν πέσει στις 200 μονάδες εμφανίζεται ο νέος πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρήματος κ. Χριστόδουλου;
Και που τη βρήκε την τόση αισιοδοξία –η δε κυβέρνηση την ικανοποίηση- από την πρώτη έξοδο για νέο δανεισμό, μετά την απόφαση των Βρυξελλών, όταν και επιτόκιο 5,9% πληρώσαμε και στην αυτοχρηματοδότηση του εικοσαετούς ομολόγου, από το ένα δισεκατομμύριο που προσδοκούσαμε να πάρουμε, δεν μαζέψαμε ούτε τετρακόσια εκατομμύρια;
Είναι σίγουρο ότι «οίδασι τι ποιούσι»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου