ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12-2-2010
Τον κ. Ντανιέλ Κον Μπεντίτ οι παλιότεροι θα τον θυμούνται ως «κόκκινο Ντάνι», από την επαναστατική του στάση το Μάη του ’68 στη Γαλλία.
Σήμερα, 38 χρόνια μεγαλύτερος και πιθανώς σοφότερος, ο «πράσινος» πια Ντάνι είναι επικεφαλής των Πράσινων Ευρωβουλευτών.
Προχθές λοιπόν στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε οξύ τόνο κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον πρόεδρό της Εμμαν. Μπαρόζο ότι δεν ανέλαβαν καμιά πρωτοβουλία αλληλεγγύης προς την δοκιμαζόμενη Ελλάδα.
Είπε συγκεκριμένα: «Ποια ήταν η πρωτοβουλία της Επιτροπής για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα;», υπογράμμισε ότι το 4,3% του Ελληνικού προϋπολογισμού αναλώνεται για αμυντικές δαπάνες και κατηγόρησε την Κομισιόν για απόλυτη απραξία στην επίλυση του Κυπριακού και στη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Πολύ σωστά όλα αυτά. Μόνο που δυστυχώς στις διεθνείς .......
σχέσεις, όπως και στις διακρατικές ή ενδοκοινοτικές αυτό που κυριαρχεί είναι το οικονομικό συμφέρον των ισχυρών. Η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία (και οι ΗΠΑ φυσικά), κοντολογίς όλες οι «φιλειρηνικές» σύμμαχες χώρες εμπορεύονται όπλα. Τους βολεύει συνεπώς ο ανταγωνιστικός εξοπλισμός Τουρκίας και Ελλάδος και άλλων χωρών, επομένως…Σήμερα, 38 χρόνια μεγαλύτερος και πιθανώς σοφότερος, ο «πράσινος» πια Ντάνι είναι επικεφαλής των Πράσινων Ευρωβουλευτών.
Προχθές λοιπόν στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε οξύ τόνο κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον πρόεδρό της Εμμαν. Μπαρόζο ότι δεν ανέλαβαν καμιά πρωτοβουλία αλληλεγγύης προς την δοκιμαζόμενη Ελλάδα.
Είπε συγκεκριμένα: «Ποια ήταν η πρωτοβουλία της Επιτροπής για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα;», υπογράμμισε ότι το 4,3% του Ελληνικού προϋπολογισμού αναλώνεται για αμυντικές δαπάνες και κατηγόρησε την Κομισιόν για απόλυτη απραξία στην επίλυση του Κυπριακού και στη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Πολύ σωστά όλα αυτά. Μόνο που δυστυχώς στις διεθνείς .......
Στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ένας άλλος ευρωβουλευτής, Άγγλος αυτός, ο Νάϊτζελ Φάρατζ, μεταξύ άλλων, αναφώνησε επανειλημμένα: «Poor Greece!» Ταλαίπωρη, (έρμη, φτωχή κατακαημένη) Ελλάδα.
Και τόνισε χαρακτηριστικά ότι η Ελλάδα, όπως και όσες χώρες της Ε.Ε. δεν ανήκουν σε κάποιο «διευθυντήριο», «είναι εγκλωβισμένες στη σύγχρονη οικονομική φυλακή» και τις «αποκοιμίζει η ψευδαίσθηση ότι θα τρέξουν να τις απελευθερώσουν οι εταίροι τους, οι φίλοι και σύμμαχοι στη Μεγάλη Ευρώπη».
Ο Γερμανός τέλος Πράσινος βουλευτής Γκέρχαρντ Σικ, ειδικός σε θέματα χρηματοπιστωτικής πολιτικής στη γερμανική Βουλή, τόνισε: «Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα χρειάζεται τώρα συνέπεια και πειθαρχία στις περικοπές, αλλά όλα αυτά δεν επιδρούν σε βάθος.
Η Αθήνα δεν μπορεί να βγει μόνη της από την στενωπό». Επαναλαμβάνει αυτό που υποστηρίζαν αρκετοί οικονομολόγοι, ότι δηλ. η καλύτερη μεθόδευση είναι μια ευρωπαϊκή οικονομική κυβέρνηση.
Και καταλήγει: «Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει Λετονία. Τι σημαίνει αυτό; Η Λετονία με την παρέμβαση του ΔΝΤ δρομολόγησε επώδυνες περικοπές και εντός δύο ετών οι Λετονοί είχαν γιγαντιαία πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, αλλά η συνολική απόδοση της οικονομίας τους συρρικνώθηκε κατά 25%».
Αυτά προχθές από τους Ευρωβουλευτές. Χθες η άτυπη σύνοδος κορυφής, με πρωτοβουλία Γερμανίας και Γαλλίας, αποφάσισε την πολιτική στήριξη και αλληλεγγύη προς τη χώρα μας.
Με απλά λόγια απευθύνουν στις αγορές το ακόλουθο μήνυμα: «Στηρίζουμε την Ελλάδα και εγγυόμαστε ότι, αν η ίδια δεν μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, θα την καλύψουμε εμείς». Βέβαια η παροχή της στήριξης (πολιτικής μόνο προς το παρόν τουλάχιστον) δε δόθηκε χωρίς ανταλλάγματα που τα αποδέχθηκε πλήρως ο Έλληνας Πρωθυπουργός.
Η χώρα μας τέθηκε υπό την επιτροπία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ). Το τελευταίο μάλιστα είναι και ο αρμόδιος φορέας ελέγχου των οικονομικών της χώρας μας. Κι αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά σε χώρα της Ευρωζώνης. Πρωτόγνωρο επίσης είναι το γεγονός ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μπαίνει «από το παράθυρο» στα χωράφια της Ευρώπης.
Στελέχη λοιπόν του Δ.Ν.Τ, θα «εγκατασταθούν» στην Αθήνα και θα ελέγχουν κάθε μήνα εάν και κατά πόσο εφαρμόζεται το πρόγραμμα σταθερότητας. Σε περίπτωση που διαπιστωθεί – κατά την κρίση του Δ.Ν.Τ- ότι χρειάζονται και νέα σκληρά οικονομικά μέτρα, ο κ. Παπανδρέου υποσχέθηκε στους ομολόγους του ότι θα ληφθούν χωρίς αντίρρηση.
Τώρα, αν πρέπει να νιώθουμε, όπως είπε ο Ευρωβουλευτής Ναϊτζέλ Φαράζ, «εγκλωβισμένοι σε σύγχρονη οικονομική φυλακή των λαών» αυτό είναι θέμα οπτικής.
Σε κάθε περίπτωση δε μας τιμάει καθόλου, μα καθόλου, ως χώρα και ως λαό. (Στο θέμα αυτό θα επανέλθουμε).
Ούτως ή άλλως πάντως η χθεσινή απόφαση της συνόδου κορυφής αλλά και όλα τα σχετικά με την οικονομία μας (δημοσιεύματα, ομιλίες, αντιδράσεις) αναδεικνύουν την καθυστέρηση, όσο και τη μεγάλη και βασική αναγκαιότητα να γίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση μια πραγματικά ενωμένη πολιτική οντότητα.
Ολοκληρωμένη ως σύστημα αξιών, ικανών να καθυποτάξουν, να οριοθετήσουν και να νοηματοδοτήσουν την οργάνωση της αγοράς. Μια Ευρώπη που να στηρίζει και να υποστηρίζει τον άνθρωπο, κυρίως τον ανήμπορο, τον άνεργο, τον με ειδικές ανάγκες και γενικότερα τον μη προνομιούχο.
Αναδεικνύουν ότι το πρόβλημα που εκαλείτο εξαρχής και καλείται να λύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτό, της σωστής αναλογίας μεταξύ οικονομικού και πολιτικού στοιχείου.
Εμείς οι Έλληνες, στη μεγάλη μας πλειοψηφία, πιστέψαμε και πιστεύουμε στην υπέροχη ιδέα της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας. Και πάντως η λέξη «Ευρώπη», ήδη στη μυθική της προέλευση, συμβόλισε το όραμα της ενότητας γεωγραφικά ξεχωριστών και αυτοτελών, πολιτιστικά όμως συγγενών ιστορικών χωρών.
Ο σχετικός αρχαίος ελληνικός μύθος μας λέει πώς ο Δίας, υπό μορφή Ταύρου, απήγαγε την Ευρώπη, κόρη του βασιλιά της Φοινίκης και την οδήγησε στην Κρήτη.
Ο μύθος συμβολίζει την ιδέα (ίσως και το όραμα) της ενότητας δύο ξένων μεταξύ τους κόσμων. Κι εμείς οι Έλληνες, όπως κι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί, έχουμε εγκολπωθεί αυτή την υπέροχη ιδέα. Χαρακτηριστικό (και συγκινητικό) είναι το «Γράμμα» από τη φυλακή προς τους Ευρωπαίους» του Γ.Α. Μαγκάκη που είχε φυλακισθεί (καταδικασμένος για 18 χρόνια) από τη Χούντα το 1971. Έγραφε λοιπόν ο Γ.Α. Μαγκάκης:
Το βλέμμα της απόγνωσής μας γύρισε στην Ευρώπη και ο λαός της δεν μας άφησε ανθρώπινα μόνους. Τώρα, όλοι εμείς που έτυχε να διανύουμε αυτόν τον μαρτυρικό δρόμο στις φυλακές της δικτατορίας, λέμε Ευρώπη και εννοούμε πατρίδα. Εννοούμε ακριβώς αυτή τη βαθιά σύνθεση από ιστορικά βιώματα, πολιτιστικά νοήματα και ανθρώπινη αλληλεγγύη που ονομάζουμε «πατρίδα».
Πιάνουμε τα κάγκελα στο μικρό μας παράθυρο, κοιτάζουμε έξω και σκεφτόμαστε τους άλλους ανθρώπους, αυτούς τους μυριάδες ανθρώπους που περπατάνε στους δρόμους και που, αν μας έβλεπαν, θα μας έγνεφαν. Τότε το βλέμμα της σκέψης μας αγκαλιάζει ολόκληρη την Ευρώπη. Γιατί σε αυτήν όλη είναι οι δικοί μας, αυτοί που θα μας γνέφανε». Και παρακάτω λέει: «Τρέμουμε για την τύχη της χώρας μας που τη λέμε Ευρώπη.
Γιατί ξέρουμε πως σ’ αυτή κρατιέται η ελπίδα και πως για αυτόν το λόγο απειλείται. Είναι πολύ επικίνδυνο να συντηρείς την ελπίδα του ανθρώπου... Φοβούνται την Ευρώπη, αυτήν τη βασανισμένη νερομάνα ιδεών.
Σωστά την φοβούνται οι δήθεν πάμπλουτοι και πάνοπλοι. Εδώ, όταν λέμε άνθρωπος, καταλαβαίνουμε νόημα. Αυτό που τον κάνει να είναι το μέτρο για όλα τα πράγματα. Αυτή η πιο παλιά, η πιο σοφή, και η πιο εκρηκτική μας σκέψη. Για αυτή τη σκέψη φοβούνται την Ευρώπη. Ξέρουν πως κάποτε, αναπόφευκτα, θα παίξει το ρόλο της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου