Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011
Ως χώρα βρισκόμαστε σχεδόν σε αδιέξοδο. Σχεδόν γιατί αχνοφαίνεται στο βάθος μια αμυδρή ελπίδα. Το ενδεχόμενο να τείνει χείρα βοηθείας η Ευρώπη επιμηκύνοντας το χρόνο αποπληρωμής και μειώνοντας τα επιτόκια των δανείων μας. Μια... τέτοια εκδοχή δυστυχώς κουβαλάει μαζί της δύο πολύ δυσάρεστες συνέπειες: Μεταφέρει τις τεράστιες οφειλές που το πολιτικό μας σύστημα δημιούργησε στις πλάτες των παιδιών και των εγγόνων μας και συγχρόνως καταδικάζει κι εμάς κι αυτούς σε δεκαετίες λιτότητας, φτώχειας, ανεργίας και κηδεμονίας.
Όλα δείχνουν ότι τελικά το πιθανότερο είναι να επιλεγεί αυτή η λύση. Με τη γνωστή, από μέρους των κυβερνώντων, ρητορεία του στιλ «ήταν μονόδρομος», «όλα γίνονται για τη σωτηρία της πατρίδας», «οι θυσίες πιάνουν τόπο» και άλλα ηχηρά πλην ανακριβή παρόμοια. Και στην πράξη με ισχυρό τον κίνδυνο, όταν μετά από 30-40 χρόνια, η Ελλάδα ξεχρεώσει τις οφειλές της, όταν δηλαδή οι άπληστοι τραπεζίτες και κερδοσκόποι πάρουν πίσω στο διπλάσιο ή τριπλάσιο τα λεφτά τους (έτσι συμβαίνει με τους τοκογλύφους), η χώρα μας θα θυμίζει τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου από το τραγούδι του «Δημοσθένους λέξις» (δίσκος: Βρώμικο ψωμί): «κι αν βγω από αυτή τη φυλακή
κανείς δεν θα με περιμένει
οι δρόμοι θα’ναι αδειανοί
κι η πολιτεία μου πιο ξένη.
Τα καφενεία όλα κλειστά
κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει
κι αν βγώ απ’ αυτή τη φυλακή…»
Υπάρχει άραγε – θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς – κάποια άλλη δίκαιη κι ανθρώπινη (η προαναφερθείσα είναι ακριβώς το αντίθετο) λύση; Ο μεγάλος μαθηματικός Διόφαντος ο Αλεξανδρεύς (210-290 μ.Χ) έλεγε: «Κάθε πρόβλημα έχει τουλάχιστον δύο λύσεις». Ποιες άραγε θα μπορούσε να ήταν αυτές;
Υπάρχει – πάντοτε υπήρχε τα τελευταία 2000 χρόνια – μια υπέροχη φανταστική, μοναδική, αλάνθαστη λύση: η Αγάπη, όπως μας τη δίδαξε ο Θεάνθρωπος. Δυστυχώς ηγέτες και λαός σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ ξέρουμε ότι υπάρχει κι ότι είναι παντοδύναμη την αρνούμαστε. Προτιμώντας τον εγωισμό μας, τον εαυτούλη μας, το συμφέρον μας, άντε και το συμφέρον της οικογένειάς μας, των δικών μας. Το υπερτροφικό Εγώ μας δεν αφήνει χώρο στις καρδιές μας για Αγάπη, συμπόνια, ενσυναίσθηση.
Κάπου κάπου κάποιοι ηγέτες τη θυμούνται. Για λίγο βέβαια. Ίσως για λίγο να την νιώθουν κι όλας. Όμως δυστυχώς μόνο για λίγο. Έχουμε πολλά τέτοια ιστορικά παραδείγματα. Πρόσφατο αυτό του σημερινού Αμερικανού Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα. Ο οποίος σε ομιλία του στην Τουσόν της Αριζόνα (Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2010), σε επιμνημόσυνη τελετή για τα θύματα παράφρονος, είπε και τα παρακάτω εμπνευσμένα όντως λόγια που χειροκρότησαν και οι σκληρότεροι αντίπαλοί του:
«Γνωρίζουμε ότι είμαστε θνητοί. Θυμόμαστε ότι θα είναι σύντομο το πέρασμά μας από τη Γη. Ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι ούτε τα πλούτη ούτε η δύναμη, ούτε το να είσαι διάσημος. Αλλά το πόσο έχουμε αγαπήσει, τι κάναμε για να βελτιώσουμε τη ζωή, των άλλων…» Σκεφθείτε τα θαυμάσια και αληθινά αυτά λόγια του προέδρου Ομπάμα αν τα ενστερνίζονταν οι πάμπλουτοι και ισχυροί αυτού του κόσμου ή έστω οι πολλά «έχοντες και κατέχοντες» Έλληνες απανταχού της γης, αλλά και οι ηγετικές μας ελίτ πολιτικές, πνευματικές οικονομικές πόσο εύκολα θα βάζαμε σε τάξη τα οικονομικά μας.
Δυστυχώς αυτή η υπέροχη λύση είναι – με τα σημερινά δεδομένα- ανέφικτη, ουτοπία. Την ουσία της όλοι ανεξαιρέτως την αποδεχόμαστε, στην πράξη ελαχιστότατοι έως κανένας. Αυτοί είμαστε. Δυστυχώς… Ίσως κάποτε, στο απώτερο μέλλον, οι άνθρωποι να γίνουν καλύτεροι. Μπορεί η Αγάπη να βασιλέψει στις ανθρώπινες κοινωνίες. Ως τότε όμως είμαστε καταδικασμένοι να βασανιζόμαστε στην κόλαση της φυλακής μας οι καθένας μας, κι όλοι μαζί. Πάντως πέρα από αυτή, την ανέφικτη λύση οι άλλες, αν υπάρχουν, είναι ατελείς και, σε κάθε περίπτωση, επώδυνες. Ίσως λιγότερο από αυτή που τώρα ακολουθούμε. Και γι αυτό αξίζει να τις αναζητήσουμε. Αυτό είναι ασφαλώς χρέος των κυβερνώντων. Που όμως μοιάζουν ανίκανοι να σκεφθούν κάτι καλύτερο. «Δειλοί κι άβουλοι» ακολουθούν τη συνταγή της Τρόικας με θρησκευτική ευλάβεια. Ο Πρωθυπουργός μας μάλιστα εξέφρασε πρόσφατα στο Νταβός την αφελή (;) ερώτηση: «Το ζήτημα είναι ότι εμείς κάναμε τα πάντα, ακολουθώντας τις οδηγίες κατά γράμμα. Εφαρμόσαμε ακριβώς τη συνταγή. Γιατί δεν ανταποκρίνονται οι αγορές;» Ναι. Έτσι είπε, επί λεξει Μα – θα μπορούσε κανείς να απαντήσει στην αμήχανη ερώτηση του- ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί γίναμε πειθήνια όργανά τους. Γιατί κάνουμε όχι μόνο ότι μας ζητούν αλλά και περισσότερα ακόμη, όπως ο ίδιος και ο Υπουργός Οικονομικών παλιότερα ομολόγησαν.
Φαίνεται καθαρά ότι οι αγορές όσο περισσότερο ανεκτικός είσαι τόσο περισσότερα ζητούν, και ότι οι κυβερνώντες σήμερα είναι ανίκανοι να προχωρήσουν σε κάποια άλλη «υπερβατική», «επαναστατική» επιλογή.Γιάννης Κορομήλης
Όλα δείχνουν ότι τελικά το πιθανότερο είναι να επιλεγεί αυτή η λύση. Με τη γνωστή, από μέρους των κυβερνώντων, ρητορεία του στιλ «ήταν μονόδρομος», «όλα γίνονται για τη σωτηρία της πατρίδας», «οι θυσίες πιάνουν τόπο» και άλλα ηχηρά πλην ανακριβή παρόμοια. Και στην πράξη με ισχυρό τον κίνδυνο, όταν μετά από 30-40 χρόνια, η Ελλάδα ξεχρεώσει τις οφειλές της, όταν δηλαδή οι άπληστοι τραπεζίτες και κερδοσκόποι πάρουν πίσω στο διπλάσιο ή τριπλάσιο τα λεφτά τους (έτσι συμβαίνει με τους τοκογλύφους), η χώρα μας θα θυμίζει τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου από το τραγούδι του «Δημοσθένους λέξις» (δίσκος: Βρώμικο ψωμί): «κι αν βγω από αυτή τη φυλακή
κανείς δεν θα με περιμένει
οι δρόμοι θα’ναι αδειανοί
κι η πολιτεία μου πιο ξένη.
Τα καφενεία όλα κλειστά
κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει
κι αν βγώ απ’ αυτή τη φυλακή…»
Υπάρχει άραγε – θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς – κάποια άλλη δίκαιη κι ανθρώπινη (η προαναφερθείσα είναι ακριβώς το αντίθετο) λύση; Ο μεγάλος μαθηματικός Διόφαντος ο Αλεξανδρεύς (210-290 μ.Χ) έλεγε: «Κάθε πρόβλημα έχει τουλάχιστον δύο λύσεις». Ποιες άραγε θα μπορούσε να ήταν αυτές;
Υπάρχει – πάντοτε υπήρχε τα τελευταία 2000 χρόνια – μια υπέροχη φανταστική, μοναδική, αλάνθαστη λύση: η Αγάπη, όπως μας τη δίδαξε ο Θεάνθρωπος. Δυστυχώς ηγέτες και λαός σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ ξέρουμε ότι υπάρχει κι ότι είναι παντοδύναμη την αρνούμαστε. Προτιμώντας τον εγωισμό μας, τον εαυτούλη μας, το συμφέρον μας, άντε και το συμφέρον της οικογένειάς μας, των δικών μας. Το υπερτροφικό Εγώ μας δεν αφήνει χώρο στις καρδιές μας για Αγάπη, συμπόνια, ενσυναίσθηση.
Κάπου κάπου κάποιοι ηγέτες τη θυμούνται. Για λίγο βέβαια. Ίσως για λίγο να την νιώθουν κι όλας. Όμως δυστυχώς μόνο για λίγο. Έχουμε πολλά τέτοια ιστορικά παραδείγματα. Πρόσφατο αυτό του σημερινού Αμερικανού Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα. Ο οποίος σε ομιλία του στην Τουσόν της Αριζόνα (Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2010), σε επιμνημόσυνη τελετή για τα θύματα παράφρονος, είπε και τα παρακάτω εμπνευσμένα όντως λόγια που χειροκρότησαν και οι σκληρότεροι αντίπαλοί του:
«Γνωρίζουμε ότι είμαστε θνητοί. Θυμόμαστε ότι θα είναι σύντομο το πέρασμά μας από τη Γη. Ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι ούτε τα πλούτη ούτε η δύναμη, ούτε το να είσαι διάσημος. Αλλά το πόσο έχουμε αγαπήσει, τι κάναμε για να βελτιώσουμε τη ζωή, των άλλων…» Σκεφθείτε τα θαυμάσια και αληθινά αυτά λόγια του προέδρου Ομπάμα αν τα ενστερνίζονταν οι πάμπλουτοι και ισχυροί αυτού του κόσμου ή έστω οι πολλά «έχοντες και κατέχοντες» Έλληνες απανταχού της γης, αλλά και οι ηγετικές μας ελίτ πολιτικές, πνευματικές οικονομικές πόσο εύκολα θα βάζαμε σε τάξη τα οικονομικά μας.
Δυστυχώς αυτή η υπέροχη λύση είναι – με τα σημερινά δεδομένα- ανέφικτη, ουτοπία. Την ουσία της όλοι ανεξαιρέτως την αποδεχόμαστε, στην πράξη ελαχιστότατοι έως κανένας. Αυτοί είμαστε. Δυστυχώς… Ίσως κάποτε, στο απώτερο μέλλον, οι άνθρωποι να γίνουν καλύτεροι. Μπορεί η Αγάπη να βασιλέψει στις ανθρώπινες κοινωνίες. Ως τότε όμως είμαστε καταδικασμένοι να βασανιζόμαστε στην κόλαση της φυλακής μας οι καθένας μας, κι όλοι μαζί. Πάντως πέρα από αυτή, την ανέφικτη λύση οι άλλες, αν υπάρχουν, είναι ατελείς και, σε κάθε περίπτωση, επώδυνες. Ίσως λιγότερο από αυτή που τώρα ακολουθούμε. Και γι αυτό αξίζει να τις αναζητήσουμε. Αυτό είναι ασφαλώς χρέος των κυβερνώντων. Που όμως μοιάζουν ανίκανοι να σκεφθούν κάτι καλύτερο. «Δειλοί κι άβουλοι» ακολουθούν τη συνταγή της Τρόικας με θρησκευτική ευλάβεια. Ο Πρωθυπουργός μας μάλιστα εξέφρασε πρόσφατα στο Νταβός την αφελή (;) ερώτηση: «Το ζήτημα είναι ότι εμείς κάναμε τα πάντα, ακολουθώντας τις οδηγίες κατά γράμμα. Εφαρμόσαμε ακριβώς τη συνταγή. Γιατί δεν ανταποκρίνονται οι αγορές;» Ναι. Έτσι είπε, επί λεξει Μα – θα μπορούσε κανείς να απαντήσει στην αμήχανη ερώτηση του- ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί γίναμε πειθήνια όργανά τους. Γιατί κάνουμε όχι μόνο ότι μας ζητούν αλλά και περισσότερα ακόμη, όπως ο ίδιος και ο Υπουργός Οικονομικών παλιότερα ομολόγησαν.
Φαίνεται καθαρά ότι οι αγορές όσο περισσότερο ανεκτικός είσαι τόσο περισσότερα ζητούν, και ότι οι κυβερνώντες σήμερα είναι ανίκανοι να προχωρήσουν σε κάποια άλλη «υπερβατική», «επαναστατική» επιλογή.Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου