Κι όταν λέω «εμένα» δεν εννοώ ακριβώς… εμένα! Αλλά μέσα από ‘μένα θα προσπαθήσω να αντικατοπτρίσω λιγάκι το «εγώ» του καθένα από εσάς! Αυτόν τον τρόπο έχω! Δεν με ενδιαφέρει τι συμβαίνει μεταξύ των διοικήσεων και των συνδικάτων των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Ακόμα κι αν λίγο ήθελα να ... προβληματιστώ, τώρα δεν με ενδιαφέρει καθόλου, μα καθόλου, ποια είναι τα προβλήματά τους! Γιατί εμένα μου έχουνε δημιουργήσει ακόμα περισσότερα μέσα στα ήδη υπάρχοντα! Αρκετά!!! Αγαπητοί/ές κύριοι/ίες, έχω μετακομίσει σ’ αυτή την πόλη, σε ένα διαμέρισμα επιπλωμένο, φυσικά γιατί δεν είχα τα χρήματα να επιπλώσω ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο! Και φυσικά συγκατοικώ, γιατί -πάλι φυσικά- δεν είχα τη δυνατότητα να πληρώσω κάτι παραπάνω από 300 ευρώ το μήνα! Να μη σχολιάσουμε για τα μηνιαία έξοδα δε, που αν είσαι single άνθρωπος σε πιάνουν από το λαιμό και σε πνίγουν!
Και φυσικά (αυτό το φυσικά βγαίνει τελευταία τόσο φυσικά σε πράγματα τόσο αφύσικα… αλλά αυτό θα γίνει άλλο άρθρο!!) μετά τις σπουδές μου δεν μου ανανέωσαν τη σύμβαση εργασίας στην εταιρία όπου ήμουν, αλλά θεώρησαν δεδομένο ότι θα συνεχίσω να δουλεύω τζάμπα, όπως έτσι κάνω κι όλα τα υπόλοιπα σ’ αυτή τη ζωή, μόνο και μόνο για μια μελλοντική προοπτική σε ό,τι με ενδιαφέρει και για την ευκαιρία προσωπικής ανάπτυξης τρομάρα μου!
Και ναι, κάπου εκεί μάζεψα τα πράγματά μου και, αντί να πάω στο τέρμα Θεού όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα και να δουλεύω σερβιτόρα, προτίμησα να πάρω τις οικονομίες που μου κληροδότησε ο πατέρας μου και να έρθω να σπουδάσω αυτό που λαχταράει η ψυχή μου. Τις πήρα και τις έκανα δίδακτρα και, με ό,τι περισσεύει, τρέφομαι και κινούμαι κάθε μέρα!!! Κι άμα τελειώσουν… δεν έχει ο Θεός! Πάει, χρεοκόπησε κι αυτός!
Και φυσικά, οι 6 ώρες μαθημάτων κάθε μέρα και οι πρόσθετες για πρόβες και μελέτη, δε φτάνουν ούτε για να έχω καθαρά ρούχα την επόμενη ‘μέρα, όχι για να εργαστώ κιόλας… – κι αυτό σε περίπτωση που κάποιος εργοδότης προσέφερε εργασία επί πληρωμής, έτσι για να κάνει τη διαφορά-!
Αλλά δε βαριέσαι αδερφέ… Όλα θα γίνουν!! Όλα θα τα κάνω και θα τα βγάλω πέρα και πάλι…. Καλά όλα αυτά θα μου πεις, αλλά τι σε νοιάζει εσένα; Δεν σε νοιάζει κι ούτε έχεις την υποχρέωση να με καταλάβεις, όπως ούτε και το δικαίωμα να με κρίνεις. Δεν αποζητώ, εξάλλου, κάτι τέτοιο. Αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις λίγο και τον δικό μου καθημερινό αγώνα; Εγώ γιατί να καταλάβω τον δικό σου αγώνα που μπαίνει εμπόδιο στον δικό μου που τον δίνω χρόνια τώρα;
Που ένα ευρώ τη μέρα για μία μόνο διαδρομή πήγαινε – έλα είναι 20 ευρώ το μήνα κι αν βάλεις και τα σαββατοκύριακα φτάνεις τα 30. Κι αυτά, είπαμε, με μια διαδρομή τη μέρα… Δε θα σου βάλω 50άρικο. Θα σου βάλω 40 για να ‘σαι ευχαριστημένος. Και για ένα κανονικό εισιτήριο βάλε 80!!
- Τι; Σιγά το ποσό; Αλήθεια; Είδες τώρα γιατί σου έγραψα κι όλα τα παραπάνω… Εντάξει, εμένα μου τελειώνουν λίγα – λίγα τ’ αποθέματα, αλλά είπαμε δεν σε νοιάζει! Αλλά ακόμα και για έναν εργαζόμενο που του έχουνε πάρει τον μισθό και του τον έχουν πετσοκόψει, αυτό το ποσό είναι μεγάλο ποσό φίλε μου.
Αλλά μάλλον ούτε για εκείνον σε νοιάζει!! Εσύ θέλεις να αυξήσεις το εισιτήριο και από 1 να το πας 1.50!!! Κι από 50 λεπτά το φοιτητικό να το πας 70!!! Βέβαια, να μη μας φτάνει εμάς τους φοιτητές το ευρώ ολόκληρο… Και τα 40 να πολλαπλασιαστούν και τα 80 να ξεπεράσουν το 100άρικο!!! Και μέσα σ’ όλα αυτά μου βάζεις και χειρόφρενο κάθε τρεις και λίγο από το Νοέμβριο!!!
Κι εγώ τόσο καιρό καταναλώνω πολλαπλάσια ευρώ για ταξί, περιμένω με τις ώρες στο δρόμο για να βρω ένα, πήζω στη κίνηση και πληρώνω και παραπάνω από την κανονική ταρίφα, πολλές φορές περπατάω χιλιόμετρα κουρασμένη στο τέλος της μέρας, χάνω μαθήματα τα οποία πληρώνω, ακυρώνω συναντήσεις και με δυσκολεύεις να βλέπω και τον έρωτά μου!
-Γιατί ρε φίλε; Σου χρωστούσα κι από χθες να μου τα στερείς αυτά εμένα;;;; Αλλά είπαμε… Δεν σε νοιάζει! Κι αυτό είναι κάτι που τελικά σ’ αυτή τη χώρα όλοι ξέρουμε πολύ καλά να κάνουμε! Είδες; Το έμαθα κι εγώ! Για την ακρίβεια, εσύ μου το ‘μαθες καλά. Να μη με νοιάζει ο αγώνας σου!
Και φυσικά (αυτό το φυσικά βγαίνει τελευταία τόσο φυσικά σε πράγματα τόσο αφύσικα… αλλά αυτό θα γίνει άλλο άρθρο!!) μετά τις σπουδές μου δεν μου ανανέωσαν τη σύμβαση εργασίας στην εταιρία όπου ήμουν, αλλά θεώρησαν δεδομένο ότι θα συνεχίσω να δουλεύω τζάμπα, όπως έτσι κάνω κι όλα τα υπόλοιπα σ’ αυτή τη ζωή, μόνο και μόνο για μια μελλοντική προοπτική σε ό,τι με ενδιαφέρει και για την ευκαιρία προσωπικής ανάπτυξης τρομάρα μου!
Και ναι, κάπου εκεί μάζεψα τα πράγματά μου και, αντί να πάω στο τέρμα Θεού όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα και να δουλεύω σερβιτόρα, προτίμησα να πάρω τις οικονομίες που μου κληροδότησε ο πατέρας μου και να έρθω να σπουδάσω αυτό που λαχταράει η ψυχή μου. Τις πήρα και τις έκανα δίδακτρα και, με ό,τι περισσεύει, τρέφομαι και κινούμαι κάθε μέρα!!! Κι άμα τελειώσουν… δεν έχει ο Θεός! Πάει, χρεοκόπησε κι αυτός!
Και φυσικά, οι 6 ώρες μαθημάτων κάθε μέρα και οι πρόσθετες για πρόβες και μελέτη, δε φτάνουν ούτε για να έχω καθαρά ρούχα την επόμενη ‘μέρα, όχι για να εργαστώ κιόλας… – κι αυτό σε περίπτωση που κάποιος εργοδότης προσέφερε εργασία επί πληρωμής, έτσι για να κάνει τη διαφορά-!
Αλλά δε βαριέσαι αδερφέ… Όλα θα γίνουν!! Όλα θα τα κάνω και θα τα βγάλω πέρα και πάλι…. Καλά όλα αυτά θα μου πεις, αλλά τι σε νοιάζει εσένα; Δεν σε νοιάζει κι ούτε έχεις την υποχρέωση να με καταλάβεις, όπως ούτε και το δικαίωμα να με κρίνεις. Δεν αποζητώ, εξάλλου, κάτι τέτοιο. Αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις λίγο και τον δικό μου καθημερινό αγώνα; Εγώ γιατί να καταλάβω τον δικό σου αγώνα που μπαίνει εμπόδιο στον δικό μου που τον δίνω χρόνια τώρα;
Που ένα ευρώ τη μέρα για μία μόνο διαδρομή πήγαινε – έλα είναι 20 ευρώ το μήνα κι αν βάλεις και τα σαββατοκύριακα φτάνεις τα 30. Κι αυτά, είπαμε, με μια διαδρομή τη μέρα… Δε θα σου βάλω 50άρικο. Θα σου βάλω 40 για να ‘σαι ευχαριστημένος. Και για ένα κανονικό εισιτήριο βάλε 80!!
- Τι; Σιγά το ποσό; Αλήθεια; Είδες τώρα γιατί σου έγραψα κι όλα τα παραπάνω… Εντάξει, εμένα μου τελειώνουν λίγα – λίγα τ’ αποθέματα, αλλά είπαμε δεν σε νοιάζει! Αλλά ακόμα και για έναν εργαζόμενο που του έχουνε πάρει τον μισθό και του τον έχουν πετσοκόψει, αυτό το ποσό είναι μεγάλο ποσό φίλε μου.
Αλλά μάλλον ούτε για εκείνον σε νοιάζει!! Εσύ θέλεις να αυξήσεις το εισιτήριο και από 1 να το πας 1.50!!! Κι από 50 λεπτά το φοιτητικό να το πας 70!!! Βέβαια, να μη μας φτάνει εμάς τους φοιτητές το ευρώ ολόκληρο… Και τα 40 να πολλαπλασιαστούν και τα 80 να ξεπεράσουν το 100άρικο!!! Και μέσα σ’ όλα αυτά μου βάζεις και χειρόφρενο κάθε τρεις και λίγο από το Νοέμβριο!!!
Κι εγώ τόσο καιρό καταναλώνω πολλαπλάσια ευρώ για ταξί, περιμένω με τις ώρες στο δρόμο για να βρω ένα, πήζω στη κίνηση και πληρώνω και παραπάνω από την κανονική ταρίφα, πολλές φορές περπατάω χιλιόμετρα κουρασμένη στο τέλος της μέρας, χάνω μαθήματα τα οποία πληρώνω, ακυρώνω συναντήσεις και με δυσκολεύεις να βλέπω και τον έρωτά μου!
-Γιατί ρε φίλε; Σου χρωστούσα κι από χθες να μου τα στερείς αυτά εμένα;;;; Αλλά είπαμε… Δεν σε νοιάζει! Κι αυτό είναι κάτι που τελικά σ’ αυτή τη χώρα όλοι ξέρουμε πολύ καλά να κάνουμε! Είδες; Το έμαθα κι εγώ! Για την ακρίβεια, εσύ μου το ‘μαθες καλά. Να μη με νοιάζει ο αγώνας σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου