ΤΡΙΤΗ 23/03/2010
Είναι ανήθικο. Είναι και βάρβαρο. Και είναι και πολύ …γερμανικό –σαν 
το πολιτικό κοστουμάκι μιας Μέρκελ και το ιδεολογικό ανάστημα ενός Βεστερβέλε.
Θα μπορούσε να είναι, δε, και ο ορισμός του πολιτικά ακατανόητου: Όταν το μοναδικό ιδεολογικό αποκούμπι που σου έχει μείνει είναι η δίκαιη κατανομή της …λιτότητας, το να φορολογείς τις αποζημιώσεις των απολύσεων θέλει πολλά χιλιόμετρα λογιστικού κυνισμού – και διάθεσης αυτοχειρίας επίσης.
Θα μπορούσε, βεβαίως, να είναι και ο ορισμός του πολιτικού πανικού: Όταν έχεις διανύσει τόσο γρήγορα την απόσταση από την...
«3η του Σεπτέμβρη» έως την «3η του Μάρτη», μπορεί ακόμη και τα πλέον αυτονόητα της κοινωνικής δικαιοσύνης να έχουν χάσει το νόημά τους.
Κι όταν βρίσκεσαι με τρία περίστροφα στον κρόταφο, το ΔΝΤ στην πόρτα κι έναν λαό ολόκληρο να περιμένει το μάννα εξ ουρανού, ναι, μπορεί και να πάρεις τους δρόμους και να μαζεύεις μέχρι και το τελευταίο ευρώ απ’ τα παιδιά των φαναριών. Δεν μπορείς να πάρεις όμως, δεν δικαιούσαι καν ν’ αγγίξεις, ούτε ένα ευρώ απ’ όλους εκείνους που αύριο θα γίνουν άνεργοι εξ αιτίας της πολιτικής που εσύ εφαρμόζεις – αναγκαστικά ή όχι, δεν έχει σημασία.
Όπως δεν έχει σημασία και το τί θ’ αποφασίσει σήμερα το υπουργικό συμβούλιο - εάν θα ανεβάσει το αφορολόγητο των αποζημιώσεων στις 50.000 ή στις 60.000 ευρώ. Σημασία έχει ποιοί είμαστε, πού προσπαθούμε να πάμε και τι θέλουμε να γίνουμε όταν «μεγαλώσουμε» - κι εμείς, κι αυτή η χώρα κάποτε, επιτέλους. Είτε ως «πλούσιοι», είτε ως «φτωχοί».
Ο νέος πολιτικός «αστέρας» της Γερμανίας, ο κυβερνητικός συνέταιρος της Μέρκελ και αντικαγκελάριος Γκίντο Βεστερβέλε είχε πει πρόσφατα ότι «οι …άνεργοι δεν δικαιούνται να αμοίβονται το ίδιο με τους εργαζόμενους». Γι αυτό τον είπαμε «νεοσυντηρητικό», γι αυτό τρομάξαμε κι εμείς κι ολόκληρη η Ευρώπη μαζί - γι αυτό διαλέξαμε να μην γίνουμε Γερμανοί, γι αυτό προτιμήσαμε τα ελλείμματά μας από την υποδειγματική τους ανταγωνιστικότητα.
Εάν όμως δε μπορούμε να μοιραστούμε δίκαια ούτε τη φτώχεια μας, τότε ας γίνουμε αμέσως όλοι «Γερμανοί». Κι ας πέσουμε στα γόνατα όλοι την Πέμπτη, να παρακαλάμε την Μέρκελ να μη μας δώσει ούτε ευρώ απ’ τα ταμεία της όποιας αλληλεγγύης. Διότι, τελικά, εκείνο το παρεξηγημένο δίλλημα και χάσμα μπορεί και να είναι πολύ πιο μικρό απ’ ό,τι νομίζαμε – μπορεί ο «σοσιαλισμός» κι η «βαρβαρότητα» ν’απέχουν μεταξύ τους μόνον όσο κοστίζει ένα ευρώ από την αποζημίωση ενός απολυμένου.
http://kraxtis-gr.blogspot.com/
Θα μπορούσε, βεβαίως, να είναι και ο ορισμός του πολιτικού πανικού: Όταν έχεις διανύσει τόσο γρήγορα την απόσταση από την...
«3η του Σεπτέμβρη» έως την «3η του Μάρτη», μπορεί ακόμη και τα πλέον αυτονόητα της κοινωνικής δικαιοσύνης να έχουν χάσει το νόημά τους.
Κι όταν βρίσκεσαι με τρία περίστροφα στον κρόταφο, το ΔΝΤ στην πόρτα κι έναν λαό ολόκληρο να περιμένει το μάννα εξ ουρανού, ναι, μπορεί και να πάρεις τους δρόμους και να μαζεύεις μέχρι και το τελευταίο ευρώ απ’ τα παιδιά των φαναριών. Δεν μπορείς να πάρεις όμως, δεν δικαιούσαι καν ν’ αγγίξεις, ούτε ένα ευρώ απ’ όλους εκείνους που αύριο θα γίνουν άνεργοι εξ αιτίας της πολιτικής που εσύ εφαρμόζεις – αναγκαστικά ή όχι, δεν έχει σημασία.
Όπως δεν έχει σημασία και το τί θ’ αποφασίσει σήμερα το υπουργικό συμβούλιο - εάν θα ανεβάσει το αφορολόγητο των αποζημιώσεων στις 50.000 ή στις 60.000 ευρώ. Σημασία έχει ποιοί είμαστε, πού προσπαθούμε να πάμε και τι θέλουμε να γίνουμε όταν «μεγαλώσουμε» - κι εμείς, κι αυτή η χώρα κάποτε, επιτέλους. Είτε ως «πλούσιοι», είτε ως «φτωχοί».
Ο νέος πολιτικός «αστέρας» της Γερμανίας, ο κυβερνητικός συνέταιρος της Μέρκελ και αντικαγκελάριος Γκίντο Βεστερβέλε είχε πει πρόσφατα ότι «οι …άνεργοι δεν δικαιούνται να αμοίβονται το ίδιο με τους εργαζόμενους». Γι αυτό τον είπαμε «νεοσυντηρητικό», γι αυτό τρομάξαμε κι εμείς κι ολόκληρη η Ευρώπη μαζί - γι αυτό διαλέξαμε να μην γίνουμε Γερμανοί, γι αυτό προτιμήσαμε τα ελλείμματά μας από την υποδειγματική τους ανταγωνιστικότητα.
Εάν όμως δε μπορούμε να μοιραστούμε δίκαια ούτε τη φτώχεια μας, τότε ας γίνουμε αμέσως όλοι «Γερμανοί». Κι ας πέσουμε στα γόνατα όλοι την Πέμπτη, να παρακαλάμε την Μέρκελ να μη μας δώσει ούτε ευρώ απ’ τα ταμεία της όποιας αλληλεγγύης. Διότι, τελικά, εκείνο το παρεξηγημένο δίλλημα και χάσμα μπορεί και να είναι πολύ πιο μικρό απ’ ό,τι νομίζαμε – μπορεί ο «σοσιαλισμός» κι η «βαρβαρότητα» ν’απέχουν μεταξύ τους μόνον όσο κοστίζει ένα ευρώ από την αποζημίωση ενός απολυμένου.
http://kraxtis-gr.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου