Δευτέρα, 07 Ιουνίου 2010
ΧΡΕΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟ!!!
Ο μπαμπάς σας τι δουλειά έκανε;
Ο μπαμπάς μου ήταν βιομήχανος, αλλά πέθανε όταν ήμουν 14 χρονών. Δεν ήταν από τους δυνατούς επιχειρηματίες. Ήταν σε μια μέση κατάσταση, την οποία δεν είχε φροντίσει να οργανώσει τόσο καλά, με αποτέλεσμα, αφότου....
πέθανε, να έχουμε τρομερά οικονομικά προβλήματα.
Η μαμά;
Η μαμά μου ήταν υπάλληλος στην Αγροτική και μετά στην Τράπεζα Εργασίας, σε διευθυντικές όμως θέσεις.
Ο μπαμπάς σας σάς άφησε χρέη;
Άφησε μια κατάσταση πάρα πολύ δύσκολη, την οποία δεν θέλω καν να θυμάμαι.
Δεν έχω μιλήσει ποτέ γι’ αυτά. Ξέρετε ... ... έχω μεγαλώσει πολύ δύσκολα και αυτό που φαίνεται στην τηλεόραση, δεν αντικατοπτρίζει με καμία δύναμη την πραγματικότητά μου.
ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΝΩΛΙΔΗ
Είχατε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Σημασία δεν έχει το πόσο, αλλά το ότι έχετε μετανιώσει.
Όχι, δεν το έχω μετανιώσει. Κατ’ αρχήν έτυχε να πέσω σε έναν άνθρωπο που δεν μου έκανε κακό. Ήταν μια σχέση περισσότερο πνευματική και εσωτερική παρά οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή, δεν είναι τυχαίο ότι παντρεύτηκα έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι πολύ μεγάλος καλλιτέχνης.
Θαμπωθήκατε, δηλαδή;
Μιλάγαμε πολύ.
Δεν κάνατε τίποτε άλλο όμως…
Μιλάγαμε πολύ και για πράγματα που είχα ανάγκη να μάθω, να ακούσω και να ταξιδέψω, γιατί στο σπίτι μου η μαμά μου προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με δύο παιδιά και δεν είχε καιρό να ασχοληθεί με τις εσωτερικές ανάγκες μας, πράγμα πολύ κατανοητό. Το ότι καθόμουν, λοιπόν, σε ένα δωμάτιο, διάβαζα ποίηση κι έγραφα ήταν εντελώς αντίθετο με τον αγώνα της μάνας. Οπότε ξαφνικά βλέπω έναν άνθρωπο που… Για παράδειγμα, ενώ όλοι μου έλεγαν τι ωραία που έπαιζα πιάνο, τι ωραία μουσική έγραφα, κανένας δεν ασχολήθηκε ποτέ με το γιατί γράφω μουσική, τι είναι αυτά που γράφω ή να μου πει «να ακούσω αυτά που γράφεις»…
Καλά το έπαιξε…
Και ξαφνικά εμφανίζεται από το πουθενά αυτός ο άνθρωπος και μου λέει «το ότι γράφεις μουσική το βρίσκω φανταστικό», «το βρίσκω εξαιρετικό ότι μια κοπέλα στην ηλικία σου, που θα μπορούσες να κάνεις οτιδήποτε άλλο…»
Γενικά, αυτό είναι το κόλπο για να ρίχνεις μικρότερες…
Δεν ξέρω για τις άλλες, αλλά σε εμένα δούλεψε πολύ. Ναι, γιατί ήταν ένας καλλιτέχνης με μεγάλη προσωπικότητα.
Και τι σας έκανε κλικ και πάψατε να το σκέφτεστε αυτό; Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Εννοώ το κλικ του μυαλού μιας γυναίκας.
Ήταν η πάρα πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας. Ήταν το χάσμα των γενεών… υπήρξε χάσμα γενεών.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΟΤΕ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν σήμερα είστε ο εαυτός σας στην τηλεόραση.
Αυτό είναι κάτι που δεν το ψάχνω καθόλου κε Δούση. Δεν θέλω να βάλω την τηλεόραση ούτε μέσα στη ζωή ούτε μέσα στη ψυχή μου. Κάνω μία δουλειά! Για εμένα το πλατό είναι το γραφείο μου. Πηγαίνω, κάνω τη δουλειά μου και επιστρέφω στο σπίτι μου, χωρίς να παίρνω δουλειά για το σπίτι. Τα αφήνω όλα απ’ έξω. Άλλος κόσμος εκεί, άλλος κόσμος εδώ.
Η τηλεόραση είναι μία δουλειά και λέτε πως την αφήνετε έξω από το σπίτι σας. Όμως, και όταν διευθύνατε ορχήστρες ως μαέστρος μια δουλειά ήταν. Τότε παίρνατε δουλειά για το σπίτι;
Αυτό είναι η ψυχή μου.
Άρα, στην τηλεόραση δεν δίνετε την ψυχή σας.
Ναι, γιατί να δώσω την ψυχή μου; Ποιος θα το καταλάβει; Ποιον ενδιαφέρει; Ακούστε. Για εμένα η τηλεόραση είναι κάτι το πρόσκαιρο, κάτι το επιφανειακό, το οποίο ξέρω ότι θα τελειώσει πάρα πολύ σύντομα. Προσωπικά, δεν με ενδιέφερε ποτέ να κάνω τηλεόραση. Δεν ξεκίνησα την επαγγελματική μου πορεία, τη σταδιοδρομία μου, θέλοντας να κάνω κάτι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου και είμαι πολύ σίγουρη ότι όπως ήρθε ξαφνικά, τόσο ξαφνικά θα φύγει. Όσο , όμως, αυτό διαρκεί, το κάνω με πολύ καλή διάθεση, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα το έχει αποδεχτεί ο κόσμος με τόση επιτυχία…!
ΑΝ ΛΕΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
Πιστεύετε ότι χρειάζεται θάρρος για να βγει κάποιος στην τηλεόραση με ροζ στολή μπαλαρίνας και να χορέψει;
Του είπα ότι έχει χιούμορ, όχι ότι έχει θάρρος.
Εσείς πιστεύετε ότι θέλει θάρρος; Γενικά, θέλει θάρρος για να κάνουμε στη ζωή μας αυτό που ονειρευόμαστε; Δηλαδή, ο άλλος ήθελε να κάνει την μπαλαρίνα και έγινε δημόσιος υπάλληλος ή σκουπιδιάρης ο κακομοίρης.
Δεν νομίζω ότι ήταν το όνειρο της ζωής του να γίνει χορευτής και κατέληξε να είναι δημόσιος υπάλληλος.
Γιατί το λέτε αυτό;
Πραγματικά δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Δεν γνωρίζω να έχει δώσει συνεντεύξεις. Δεν έχω ακούσει τις συνεντεύξεις που έχει δώσει, οπότε δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Θεωρώ ότι απλώς ήθελε να κάνει το κέφι του εκείνη τη στιγμή.
Μπράβο. Το κέφι του ήθελε να κάνει.
Ε, δεν θέλει θάρρος να κάνεις το κέφι σου!
Κυρία Μανωλίδου, δεν κάνουμε το κέφι μας σήμερα. Όλοι παίζουμε ρόλους, στη ζωή μας, στα επαγγελματικά μας, παντού. Ήταν μια τζούρα ελευθερίας γι’ αυτόν εκείνη η στιγμή.
Ε, κι εγώ τι έπρεπε να κάνω; Να τον βάλω στην ίδια κατηγορία με ανθρώπους που τραγουδούν υπέροχα, που κάνουν καταπληκτικά ακροβατικά; Τι να κάνω;
Έπρεπε -κατά την προσωπική μου άποψη- να μην το χαρακτηρίσετε «γελοίο», διότι μπορεί να φαινόταν γελοίο…
Δεν το θυμάμαι αυτό.
Έπρεπε να του πείτε «ναι, σε γουστάρω γιατί ήρθες να κάνεις το κέφι σου».
Μα αυτό το λένε οι άλλοι δύο. Αν το έλεγα κι εγώ, δεν θα είχε ενδιαφέρον...
Λέτε τα άσχημα, όμως.
Τι να κάνω; Κάποιος πρέπει να πει και κάτι διαφορετικό. Αν λέγαμε όλοι τα ίδια, δεν θα είχε ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου