Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
Γράφει ο Δημήτρης Σολδάτος
Είναι πλέον φανερό ότι ζούμε την μεγαλύτερη κρίση στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Οι αιτίες πολλές. Αναμφίβολα το πολιτικό σύστημα έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για τις σημερινές εξελίξεις. Βέβαια και οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού ανέχθηκαν και εν πολλοίς συμμετείχαν για δεκαετίες στο συντελούμενο «έγκλημα».
Το πολιτικό προσωπικό, τα κοινοβουλευτικά κόμματα και γενικά το πολιτικό μας σύστημα, φαίνεται ανίκανο και ανεπαρκές να διαχειριστεί μία τόσο σοβαρή και πολύπλευρη κρίση. Η.... κυβέρνηση αν και νεοεκλεγείσα και συνάμα ισχυρή κοινοβουλευτικά, φαίνεται να μην έχει βρει ακόμα τον βηματισμό της, αδυνατώντας προς το παρών τουλάχιστον, να επιβάλει τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις σ’ όλα τα επίπεδα, προκειμένου να βγει η χώρα από το τούνελ. Έχει εγκλωβιστεί στους πασοκικούς κομματικούς ινστρούχτορες, των οποίων η μόνη έγνοια είναι η διατήρηση των κομματικών κεκτημένων και μέσω αυτών στην νομή της εξουσίας. Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη, μη μπορώντας ν’ αρθρώσει, όχι μόνο πειστικές. αλλά ούτε και ρεαλιστικές προτάσεις εξόδου από την κρίση. Είχε την ατυχή ιδέα να προτείνει μία σειρά «δικών της» μέτρων, που η ίδια όμως παρέλειψε να εφαρμόσει όσο ήταν στην εξουσία, ασκώντας παράλληλα και κριτική για τις άστοχες δήθεν κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Το θράσος, η υποκρισία και η ανευθυνότητα σ’ όλο τους το μεγαλείο. Ο έταιρος πόλος των συντηρητικών, λειτουργεί ευκαιριακά, ψαρεύοντας στα θολά νερά, μήπως και αυξήσει την επιρροή του στο συγκεκριμένο χώρο. Τα δε κόμματα της λεγόμενης αριστεράς, αδυνατούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν την συγκυρία. Η σημερινή εκτεταμένη κρίση, ίσως είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία για την αριστερά, ν’ αναδείξει έναν άλλο δρόμο αντιμετώπισης των προβλημάτων. Αντί γι’ αυτό, τα κοινοβουλευτικά κόμματα που την απαρτίζουν, διαγκωνίζονται μεταξύ τους, ποιο θα έχει την πρωτοκαθεδρία στο χώρο.
Το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στο ποιος θα πρωτοστατήσει, στις πορείες, στα συλλαλητήρια και τις διαμαρτυρίες. Έτερον ουδέν. Καμία ουσιαστική πρόταση που να δίνει ελπίδα στον χειμαζόμενο λαό.
Τέλος για τα συνδικάτα ούτε λόγος να γίνεται. Οι εργατοπατέρες, εκλεγμένοι και μη, ζουν στο δικό τους κόσμο, αρνούμενοι ν’ αντικρίσουν κατάματα την πραγματικότητα. Όλα τούτα μήπως οδηγούν τελικά σε αδιέξοδο; Προφανώς όχι. Οι διεργασίες είναι έντονες στους κόλπους της κοινωνίας. Φαίνεται πως κάτι νέο, κάτι καινούργιο έρχεται. Βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της μεταπολίτευσης. Τίποτε πλέον δεν είναι όπως χθες. Το μοντέλο που γνωρίσαμε στην μεταπολιτευτική περίοδο, σύντομα θα ‘ναι παρελθόν. Εδώ που φτάσαμε, το ζητούμενο είναι αν οι κυοφορούμενες αλλαγές, συντελεσθούν από το υπάρχον πολιτικό σύστημα ή επέλθουν μέσα από βίαιες συγκρούσεις και εκτεταμένες αναταραχές. Ευχή και ελπίδα να συμβεί το πρώτο. Ο χρόνος θα δείξει.(ΤΟΠΙΚΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου