Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010
Έχει ξαναγραφεί σ’ αυτή τη στήλη: Στην ελληνική Δημοκρατία ο δήμος – λαός έχει τον πρώτο λόγο μόνο.. μερικά δευτερόλεπτα κάθε 3-4 χρόνια. Όταν, πίσω από το παραβάν, διαλέγει ψηφοδέλτιο και «σταυρώνει» τον ή τους υποψήφιους βουλευτές. Μετά κανείς δεν τον ρωτάει για τίποτα σχεδόν. Τον μένουν μόνο οι γνωστές - και απ’ όλους καταδικαστέες – στα λόγια φυσικά – πελατειακές σχέσεις.
Μπορεί να προβλέπεται στο Σύνταγμα το δημοψήφισμα για σημαντικά θέματα, όμως ποτέ δεν εφαρμόζεται. Προσωπικά θυμάμαι μόνο το δημοψήφισμα του 1974 για την κατάργηση ή όχι της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Αλλά εκείνο ήταν υποχρεωτικό. Αλλιώς πως δεν μπορούσε να θεσπισθεί το πολίτευμα της προεδρευόμενης Δημοκρατίας. Θυμάμαι επίσης και δύο –τρία «δημοψηφίσματα» επί Γ. Παπαδόπουλου, αλλά εκείνα δεν μετρούν. Ήταν κάτι παρόμοιο με τις σταλινικές εκλογές. Άγγιζαν το 100%. Τέτοια σύμπτωση με τις αποφάσεις των, δικτατόρων!!!
Κι όμως αρκετές φορές στο παρελθόν επιβάλλονταν να γίνει δημοψήφισμα. Πρόσφατα – για να αποφύγουμε την παρεθοντολογία που πλέον στερείται πρακτικής σημασίας – έγινε μια συμφωνία κυβέρνησης – Τρόϊκας. Γράφηκε, υπογράφηκε και εφαρμόζεται ένα Μνημόνιο. Με προβλέψεις δυσβάσταχτες για το λαό. Και με «κάθετη» διαφωνία μεταξύ Κυβέρνησης και κομμάτων της Αντιπολίτευσης.
Η κυβέρνηση έβαλε τη χώρα υπό αυστηρή κηδεμονία, περιέκοψε μισθούς και συντάξεις, φόρτωσε φόρους με το «έτσι θέλω» ή, αν προτιμάτε, με το «έτσι νομίζω ότι είναι καλύτερα για τη χώρα».
Εδώ ακριβώς τίθεται θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης της Κυβερνώσας παράταξης. Υπερψηφίστηκε (και κέρδισε) τις εκλογές υποσχόμενη αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μη επιβολή νέων φόρων, μη δυσμενών μεταβολών στο ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό και πολλά άλλα. Όφειλε να πράξει αυτά που υποσχέθηκε και περιέγραφε στο (προεκλογικό) κυβερνητικό της πρόγραμμα. Γι’ αυτό ψηφίστηκε. Αν προεκλογικά έλεγε ότι θα κάνει αυτά που τελικά έκανε θα κέρδιζε άραγε τις εκλογές και μάλιστα με πλειοψηφία 160 εδρών; Αμφίβολο, πολύ αμφίβολο.
Εκ των υστέρων προβάλλει ανεπιτυχώς κάποιες δικαιολογίες «δεν γνώριζα, δεν ήξερα» κ.α. Γνώριζε φυσικά. Αλλά έστω ότι δεν γνώριζε. Ο λαός μας λέει: «δεν γνώριζες, δεν ρώταγες;» Ήξερε ασφαλώς. Αλλά ήθελε να κερδίσει τις εκλογές. Και πήρε τα μέτρα που πήρε. Κρίνοντας τα μάλιστα «άδικα πλην, αναγκαία».
Το λαό που ούτως ή άλλως «πληρώνει πάντα το μάρμαρο» του ζήτησε συγνώμη για τις ανεφάρμοστες υποσχέσεις της; Όχι βέβαια. Μήπως τον ρώτησε, ως όφειλε, αν συμφωνεί με το μνημόνιο πριν το υπογράψει; Όχι και πάλι. Τι φοβήθηκε και δεν τον ρώτησε. Και δεν εφάρμοσε δηλαδή τη σχετική συνταγματική πρόβλεψη; Φοβήθηκε μήπως ότι ως «ανώριμος» (σε αντίθεση με τους «υπερώριμους» βουλευτές και υπουργούς) θα έλεγε όχι στο μνημόνιο. Αλλά και όχι να έλεγε – που βέβαια δεν είναι σίγουρο – γιατί τάχα αυτό θα ήταν κακό για τη χώρα, ενώ όσα αποφασίζει η κυβέρνηση είναι καλά και συμφέροντα; Ποιος το εγγυάται;
Τελικά πιστεύουν στη δημοκρατία που ευαγγελίζονται τα πολιτικά μας κόμματα; Γιατί από τις αποφάσεις και τις πράξεις τους προκύπτει το αντίθετο. Γιατί πού στηρίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα, η δημοκρατία; Στηρίζεται στην αρχή ότι υπάρχει η σοφία των πολιτών, η κοινή ανθρώπινη σοφία δηλαδή. Η δημοκρατία, όπως μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας που την επινόησαν και την πρωτοεφάρμοσαν, σε αντίθεση με όλα τα άλλα γνωστά πολιτεύματα, εμπιστεύεται πάνω από όλα το λαό. Όχι τους ξενόφερτους ή ημεδαπούς ειδικούς κάθε είδους. Το κράτος πρέπει να ακούει αυτά που λένε οι ειδικοί για ζητήματα που γνωρίζουν (όταν σίγουρα τα γνωρίζουν) αλλά οι βασικές αποφάσεις του κράτους δεν πρέπει να λαμβάνονται από ειδικούς. Δεν υπάρχει ειδική γνώση που να μπορεί να κατευθύνει τις αποφάσεις ενός κράτους. Ο Θουκιδίδης έλεγε δια στόματος Περικλή στον Επιτάφιο: «... Μολονότι μόνο λίγοι μπορούν να σχεδιάσουν μια πολιτική, ωστόσο όλοι είμαστε ικανοί να εκφέρουμε κρίση γι’ αυτήν». Αλλά πότε, ποια κυβέρνηση, ζήτησε τη γνώμη μας;
Έχουμε καταφανώς καταστρατήγηση της δημοκρατίας, ως λαϊκής κυριαρχίας. Στη δημοκρατία πηγή κάθε εξουσίας είναι ο λαός. Σ’ εμάς πηγή κάθε εξουσίας είναι οι κυβερνώντες, οι συγκυβερνώντες (μεγαλόσχημα στελέχη, συμφέροντα, ελίτ πολιτικές οικονομικές κ.λπ). Ο λαός ακούει, πειθαρχεί και εφαρμόζει αποφάσεις άλλων. Πολλές φορές ούτε καν εκπροσώπων του. Εκλέχτηκε κάποιος πρωθυπουργός, τελείωσε η εξουσία του λαού. Κάνει ό,τι θέλει. Διορίζει υπουργούς, υφυπουργούς, Γ. Γραμματείς, Συμβούλους, διευθυντές ΔΕΚΟ κ.λπ, ό,τι νομίζει τέλος πάντων. Κι ο λαός θα περιμένει μετά 4 χρόνια να τον κρίνει αν καλώς ή καλώς έπραξε. Όχι για όλα βέβαια, γιατί κάποια θα τα έκανε καλά κάποια όχι, αλλά γενικά για τη συνισταμένη τους. Κι αν ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση (όποιος Πρωθυπουργός, όποια κυβέρνηση) έκανε τραγικά λάθη με συνέπειες που ο λαός θα πληρώνει για χρόνια τι μπορεί να κάνει ο λαός; Τίποτα. Να πληρώνει και να μην μιλάει. Κι αυτό το λεν δημοκρατία...
Στην πραγματικότητα έχουμε ολιγαρχία (όχι αριστοκρατία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό). Οι 300 αφού, έστω και με κάποιο καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, εκλεγούν από αντιπρόσωποι κι εντολοδόχοι του λαού γίνονται εντολείς κι αφεντικά του. Αυτονομούνται και αγνοούν πλήρως το λαό. Φροντίζουν για τους εαυτούς τους, τα κόμματα τους, το πολιτικό σύστημα. Ασφαλώς υπάρχουν εξαιρέσεις. Όμως είναι λίγες. Απελπιστικά λίγες.
Να λοιπόν, γιατί φοβούνται το λαό. Γιατί τους «χαλάει τη σούπα». Φοβούνται ότι θα τους πάρει κομμάτι από τα «κεκτημένα» (τι λέξη κι αυτή!) δικαιώματά τους. Και δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να τα μοιραστούν…του Γιάννη Κορομήλη
Μπορεί να προβλέπεται στο Σύνταγμα το δημοψήφισμα για σημαντικά θέματα, όμως ποτέ δεν εφαρμόζεται. Προσωπικά θυμάμαι μόνο το δημοψήφισμα του 1974 για την κατάργηση ή όχι της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Αλλά εκείνο ήταν υποχρεωτικό. Αλλιώς πως δεν μπορούσε να θεσπισθεί το πολίτευμα της προεδρευόμενης Δημοκρατίας. Θυμάμαι επίσης και δύο –τρία «δημοψηφίσματα» επί Γ. Παπαδόπουλου, αλλά εκείνα δεν μετρούν. Ήταν κάτι παρόμοιο με τις σταλινικές εκλογές. Άγγιζαν το 100%. Τέτοια σύμπτωση με τις αποφάσεις των, δικτατόρων!!!
Κι όμως αρκετές φορές στο παρελθόν επιβάλλονταν να γίνει δημοψήφισμα. Πρόσφατα – για να αποφύγουμε την παρεθοντολογία που πλέον στερείται πρακτικής σημασίας – έγινε μια συμφωνία κυβέρνησης – Τρόϊκας. Γράφηκε, υπογράφηκε και εφαρμόζεται ένα Μνημόνιο. Με προβλέψεις δυσβάσταχτες για το λαό. Και με «κάθετη» διαφωνία μεταξύ Κυβέρνησης και κομμάτων της Αντιπολίτευσης.
Η κυβέρνηση έβαλε τη χώρα υπό αυστηρή κηδεμονία, περιέκοψε μισθούς και συντάξεις, φόρτωσε φόρους με το «έτσι θέλω» ή, αν προτιμάτε, με το «έτσι νομίζω ότι είναι καλύτερα για τη χώρα».
Εδώ ακριβώς τίθεται θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης της Κυβερνώσας παράταξης. Υπερψηφίστηκε (και κέρδισε) τις εκλογές υποσχόμενη αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μη επιβολή νέων φόρων, μη δυσμενών μεταβολών στο ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό και πολλά άλλα. Όφειλε να πράξει αυτά που υποσχέθηκε και περιέγραφε στο (προεκλογικό) κυβερνητικό της πρόγραμμα. Γι’ αυτό ψηφίστηκε. Αν προεκλογικά έλεγε ότι θα κάνει αυτά που τελικά έκανε θα κέρδιζε άραγε τις εκλογές και μάλιστα με πλειοψηφία 160 εδρών; Αμφίβολο, πολύ αμφίβολο.
Εκ των υστέρων προβάλλει ανεπιτυχώς κάποιες δικαιολογίες «δεν γνώριζα, δεν ήξερα» κ.α. Γνώριζε φυσικά. Αλλά έστω ότι δεν γνώριζε. Ο λαός μας λέει: «δεν γνώριζες, δεν ρώταγες;» Ήξερε ασφαλώς. Αλλά ήθελε να κερδίσει τις εκλογές. Και πήρε τα μέτρα που πήρε. Κρίνοντας τα μάλιστα «άδικα πλην, αναγκαία».
Το λαό που ούτως ή άλλως «πληρώνει πάντα το μάρμαρο» του ζήτησε συγνώμη για τις ανεφάρμοστες υποσχέσεις της; Όχι βέβαια. Μήπως τον ρώτησε, ως όφειλε, αν συμφωνεί με το μνημόνιο πριν το υπογράψει; Όχι και πάλι. Τι φοβήθηκε και δεν τον ρώτησε. Και δεν εφάρμοσε δηλαδή τη σχετική συνταγματική πρόβλεψη; Φοβήθηκε μήπως ότι ως «ανώριμος» (σε αντίθεση με τους «υπερώριμους» βουλευτές και υπουργούς) θα έλεγε όχι στο μνημόνιο. Αλλά και όχι να έλεγε – που βέβαια δεν είναι σίγουρο – γιατί τάχα αυτό θα ήταν κακό για τη χώρα, ενώ όσα αποφασίζει η κυβέρνηση είναι καλά και συμφέροντα; Ποιος το εγγυάται;
Τελικά πιστεύουν στη δημοκρατία που ευαγγελίζονται τα πολιτικά μας κόμματα; Γιατί από τις αποφάσεις και τις πράξεις τους προκύπτει το αντίθετο. Γιατί πού στηρίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα, η δημοκρατία; Στηρίζεται στην αρχή ότι υπάρχει η σοφία των πολιτών, η κοινή ανθρώπινη σοφία δηλαδή. Η δημοκρατία, όπως μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας που την επινόησαν και την πρωτοεφάρμοσαν, σε αντίθεση με όλα τα άλλα γνωστά πολιτεύματα, εμπιστεύεται πάνω από όλα το λαό. Όχι τους ξενόφερτους ή ημεδαπούς ειδικούς κάθε είδους. Το κράτος πρέπει να ακούει αυτά που λένε οι ειδικοί για ζητήματα που γνωρίζουν (όταν σίγουρα τα γνωρίζουν) αλλά οι βασικές αποφάσεις του κράτους δεν πρέπει να λαμβάνονται από ειδικούς. Δεν υπάρχει ειδική γνώση που να μπορεί να κατευθύνει τις αποφάσεις ενός κράτους. Ο Θουκιδίδης έλεγε δια στόματος Περικλή στον Επιτάφιο: «... Μολονότι μόνο λίγοι μπορούν να σχεδιάσουν μια πολιτική, ωστόσο όλοι είμαστε ικανοί να εκφέρουμε κρίση γι’ αυτήν». Αλλά πότε, ποια κυβέρνηση, ζήτησε τη γνώμη μας;
Έχουμε καταφανώς καταστρατήγηση της δημοκρατίας, ως λαϊκής κυριαρχίας. Στη δημοκρατία πηγή κάθε εξουσίας είναι ο λαός. Σ’ εμάς πηγή κάθε εξουσίας είναι οι κυβερνώντες, οι συγκυβερνώντες (μεγαλόσχημα στελέχη, συμφέροντα, ελίτ πολιτικές οικονομικές κ.λπ). Ο λαός ακούει, πειθαρχεί και εφαρμόζει αποφάσεις άλλων. Πολλές φορές ούτε καν εκπροσώπων του. Εκλέχτηκε κάποιος πρωθυπουργός, τελείωσε η εξουσία του λαού. Κάνει ό,τι θέλει. Διορίζει υπουργούς, υφυπουργούς, Γ. Γραμματείς, Συμβούλους, διευθυντές ΔΕΚΟ κ.λπ, ό,τι νομίζει τέλος πάντων. Κι ο λαός θα περιμένει μετά 4 χρόνια να τον κρίνει αν καλώς ή καλώς έπραξε. Όχι για όλα βέβαια, γιατί κάποια θα τα έκανε καλά κάποια όχι, αλλά γενικά για τη συνισταμένη τους. Κι αν ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση (όποιος Πρωθυπουργός, όποια κυβέρνηση) έκανε τραγικά λάθη με συνέπειες που ο λαός θα πληρώνει για χρόνια τι μπορεί να κάνει ο λαός; Τίποτα. Να πληρώνει και να μην μιλάει. Κι αυτό το λεν δημοκρατία...
Στην πραγματικότητα έχουμε ολιγαρχία (όχι αριστοκρατία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό). Οι 300 αφού, έστω και με κάποιο καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, εκλεγούν από αντιπρόσωποι κι εντολοδόχοι του λαού γίνονται εντολείς κι αφεντικά του. Αυτονομούνται και αγνοούν πλήρως το λαό. Φροντίζουν για τους εαυτούς τους, τα κόμματα τους, το πολιτικό σύστημα. Ασφαλώς υπάρχουν εξαιρέσεις. Όμως είναι λίγες. Απελπιστικά λίγες.
Να λοιπόν, γιατί φοβούνται το λαό. Γιατί τους «χαλάει τη σούπα». Φοβούνται ότι θα τους πάρει κομμάτι από τα «κεκτημένα» (τι λέξη κι αυτή!) δικαιώματά τους. Και δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να τα μοιραστούν…του Γιάννη Κορομήλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου