ΔΕΥΤΕΡΑ 15-3-2010
του Γιάννη Κορομήλη
«… Ο Έπαρχος(…)
κ’ οι πέριξ του ξόανα
επίσημα και σοβαροφανή
τρισβάρβαρα τα ελληνικά των,
οι άθλιοι» Κ. Καβάφης Επιμένει ο Υπουργός Εσωτερικών. Κατόπιν άνωθεν εντολής προφανώς: «η τροπολογία πρέπει να περάσει». Και μάλιστα, όπως και το προς συζήτηση νομοσχέδιο, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Διαμαρτύρεται ο αρχηγός της ...αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για την ουσία πρώτα της τροπολογίας και για το δήθεν, όπως λέει, κατεπείγον του νομοθετήματος. Διαμαρτύρονται και τα υπόλοιπα κόμματα. Διαμαρτύρεται προσέτι και ο π. πρόεδρος της Βουλής, βουλευτής του Πα.σο.κ Απόστολος Κακλαμάνης. Αυτός δεν κατανοεί τη βιασύνη. Ζητά χρόνο να το μελετήσουν οι βουλευτές και χρόνο για συζήτηση στη Βουλή. Όχι «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» της διαδικασίας του κατεπείγοντος (εντός μιας ημέρας δηλαδή). Κι ο Υπουργός Εσωτερικών, αναβάλλει τη συζήτηση.
Αυτά την περασμένη Πέμπτη.
Όμως η αναβολή που δέχθηκε ο Υπουργός ολιγοήμερη. Ετσι από αύριο Τρίτη το νομοσχέδιο και η τροπολογία (τροπολογία ντροπής, την χαρακτήρισε ο κ. Σαμαράς) συζητούνται στη Βουλή. Και με την κανονική διαδικασία.
Όχι αυτή του κατεπείγοντος. Αλλά γιατί τόσος θόρυβος, τόσες αντιδράσεις από την Αντιπολίτευση; Περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Ο κ. Ραγκούσης, κατέθεσε και επείγεται να «περάσει» από τη Βουλή διάταξη σύμφωνα με την οποία ο πρωθυπουργός θα έχει τη δυνατότητα να συγκροτεί επιτροπές και να επιλέγει συμβούλους ανεξέλεγκτα και χωρίς κανέναν θεσμικό ή οικονομικό περιορισμό.
Και γιατί, θα πείτε, ενοχλεί αυτή η διάταξη;
Ενοχλεί και προβληματίζει για πολλούς και σοβαρούς λόγους:
- Υπάρχει και ισχύει σχετικός νόμος, ο ν. 1558/1985. Το νόμο αυτό τον συνέταξε ο συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης και ψηφίστηκε επί Πα.σο.κ. (1985).
Είναι δε σαφής, συγκεκριμένος και υπεραρκετός. Γιατί λοιπόν ο Γ. Παπανδρέου δεν αξιοποιεί αυτόν τον νόμο και προωθεί νέα διάταξη; Η κοινή λογική επιβάλλει να υποθέσουμε ότι κάτι στο νόμο αυτόν «ενοχλεί». Ή σε κάθε περίπτωση δεν καλύπτει τις επιδιώξεις του Γ. Παπανδρέου.
Πριν από μερικούς μήνες είχε δημοσιοποιηθεί απόφαση στου Πρωθυπουργού να συγκροτήσει επιτροπή προσωπικοτήτων από αλλοδαπούς Άγγλους, Γάλλους, Σουηδούς, Αυστραλούς κι Αμερικανούς. Μεταξύ αυτών ο π. Γ. Γραμματέας της Εισαγγελίας της Αυστραλίας, ο κ. Στίγκλιτς οικονομολόγος, φίλος του κ. Παπανδρέου και υπάλληλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ένας Άγγλος λέκτορας Πανεπιστημίου, ένας Γάλλος καθηγητής κ.ά. Επικεφαλής της συγκεκριμένης επιτροπής ο κ. Παμπούκης, στενός φίλος του πρωθυπουργού. Έργο της Επιτροπής: η οργάνωση του γραφείου του πρωθυπουργού, η λειτουργία και δεοντολογία του Υπουργικού Συμβουλίου, η οργάνωση και λειτουργία της Κυβέρνησης. Όμως ο νόμος 1558/85 καλύπτει παρόμοιες επιτροπές. Εκτός κι αν δεν αρέσει στον πρωθυπουργό το ότι ο νόμος αυτός προβλέπει ότι το έργο αυτών των επιτροπών περιορίζεται σε πολιτικό και μόνο επίπεδο και σε καμία περίπτωση δεν ασκούν εξουσία. Μήπως υποκρύπτεται η βούληση να κατευθύνουν, να «καπελώσουν» τους υπουργούς; Ποιος ξέρει…
Γενικότερα τίθενται τα εξής ερωτήματα: Δεν είναι ικανός ο πρωθυπουργός με τους Έλληνες συμβούλους του, να οργανώσει το γραφείο του; Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ν. 1558, να κάνουν όπως πρέπει τη δουλειά τους (Υπουργικό Συμβούλιο, διακυβέρνηση); Μα γι’αυτό ακριβώς δεν τους ψηφίσαμε; Πιστεύουν άραγε ότι είναι ανίκανοι να το κάνουν όπως πρέπει και φέρνουν ξένους «σοφούς» (δεν υπάρχουν Έλληνες;) να τους καθοδηγήσουν; Ο Ζαν Ζακ Ρουσσό είχε γράψει: «Από τη στιγμή που ένας λαός επιτρέπει να τον αντιπροσωπεύουν παύει να είναι ελεύθερος». Σήμερα οι δημοκρατικές χώρες (και η δική μας) κυβερνώνται από τους αντιπροσώπους τους, μια και η άμεση δημοκρατία είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, ανέφικτη. Όμως το να εκχωρείται εξουσία από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας σε τρίτους και ξένους παραείναι αντιδημοκρατικό.
- Έγκριτοι νομικοί εξάλλου εκτιμούν ότι η προς ψήφιση ρύθμιση αντίκειται στο Κοινοτικό Δίκαιο. Υπάρχει δηλαδή κίνδυνος να εκτεθεί και ο πρωθυπουργός και η χώρα.
- Ούτως ή άλλως το πολίτευμά μας με την τροποποίηση του Συντάγματος το 1986 (Κυβέρνηση Α. Παπανδρέου) έγινε Πρωθυπουργοκεντρικό. Στην ουσία δηλαδή έχει σιωπηρά καθιερωθεί η εξουσία του ενός (απολυταρχία) του πρωθυπουργού και αρχηγού του κυβερνώντος κόμματος . Αυτό ς «διορίζει» τους ευρωβουλευτές και τους βουλευτές Επικρατείας, αυτός ορίζει τους υποψήφιους βουλευτές, νομάρχες, δημάρχους, προϊσταμένους των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών.
Αυτός διορίζει και κάνει υπουργούς του κλπ, κλπ. Eχουμε δηλαδή «λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε ενός ανδρός αρχή» (Θουκιδίδης Ιστοριών Β΄) . Ο Πρωθυπουργός λοιπόν με την συγκεκριμένη ρύθμιση ενισχύει ακόμα περισσότερο τις πάμπολλες εξουσίες του. Χωρίς μάλιστα να «δίνει λογαριασμό» σε κανέναν. Προσλαμβάνει όσους και όποιους συμβούλους και τεχνοκράτες θέλει χωρίς διαφάνεια και με αποδοχές πέρα από τις προβλεπόμενες από τους νόμους. Το ότι τον ψήφισε η σχετική πλειοψηφία του λαού νομιμοποιεί ασφαλώς τον ίδιο στα πλαίσια του Συντάγματος φυσικά. Δεν τον κάνει ωστόσο μονάρχη. Όταν μάλιστα εμείς ο λαός δεν έχουμε το δικαίωμα, δε μας το έδωσαν τα κόμματα εξουσίας, να εκλέγουμε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας: κάποιον εγγυητή και ρυθμιστή του πολιτεύματος, ελεγκτή κάθε αυθαιρεσίας των επαγγελματιών της πολιτικής και αρμόδιο να διαπιστώνει, όταν υπάρξει, τυχόν δυσαρμονία βουλής και λαού.
Ψηφίζουμε μία φορά και μετά … ό,τι αποφασίσει ο εκάστοτε Πρωθυπουργός. «Λόγω μεν δημοκρατία»(Ο.Β)
κ’ οι πέριξ του ξόανα
επίσημα και σοβαροφανή
τρισβάρβαρα τα ελληνικά των,
οι άθλιοι» Κ. Καβάφης Επιμένει ο Υπουργός Εσωτερικών. Κατόπιν άνωθεν εντολής προφανώς: «η τροπολογία πρέπει να περάσει». Και μάλιστα, όπως και το προς συζήτηση νομοσχέδιο, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Διαμαρτύρεται ο αρχηγός της ...αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για την ουσία πρώτα της τροπολογίας και για το δήθεν, όπως λέει, κατεπείγον του νομοθετήματος. Διαμαρτύρονται και τα υπόλοιπα κόμματα. Διαμαρτύρεται προσέτι και ο π. πρόεδρος της Βουλής, βουλευτής του Πα.σο.κ Απόστολος Κακλαμάνης. Αυτός δεν κατανοεί τη βιασύνη. Ζητά χρόνο να το μελετήσουν οι βουλευτές και χρόνο για συζήτηση στη Βουλή. Όχι «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» της διαδικασίας του κατεπείγοντος (εντός μιας ημέρας δηλαδή). Κι ο Υπουργός Εσωτερικών, αναβάλλει τη συζήτηση.
Αυτά την περασμένη Πέμπτη.
Όμως η αναβολή που δέχθηκε ο Υπουργός ολιγοήμερη. Ετσι από αύριο Τρίτη το νομοσχέδιο και η τροπολογία (τροπολογία ντροπής, την χαρακτήρισε ο κ. Σαμαράς) συζητούνται στη Βουλή. Και με την κανονική διαδικασία.
Όχι αυτή του κατεπείγοντος. Αλλά γιατί τόσος θόρυβος, τόσες αντιδράσεις από την Αντιπολίτευση; Περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Ο κ. Ραγκούσης, κατέθεσε και επείγεται να «περάσει» από τη Βουλή διάταξη σύμφωνα με την οποία ο πρωθυπουργός θα έχει τη δυνατότητα να συγκροτεί επιτροπές και να επιλέγει συμβούλους ανεξέλεγκτα και χωρίς κανέναν θεσμικό ή οικονομικό περιορισμό.
Και γιατί, θα πείτε, ενοχλεί αυτή η διάταξη;
Ενοχλεί και προβληματίζει για πολλούς και σοβαρούς λόγους:
- Υπάρχει και ισχύει σχετικός νόμος, ο ν. 1558/1985. Το νόμο αυτό τον συνέταξε ο συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης και ψηφίστηκε επί Πα.σο.κ. (1985).
Είναι δε σαφής, συγκεκριμένος και υπεραρκετός. Γιατί λοιπόν ο Γ. Παπανδρέου δεν αξιοποιεί αυτόν τον νόμο και προωθεί νέα διάταξη; Η κοινή λογική επιβάλλει να υποθέσουμε ότι κάτι στο νόμο αυτόν «ενοχλεί». Ή σε κάθε περίπτωση δεν καλύπτει τις επιδιώξεις του Γ. Παπανδρέου.
Πριν από μερικούς μήνες είχε δημοσιοποιηθεί απόφαση στου Πρωθυπουργού να συγκροτήσει επιτροπή προσωπικοτήτων από αλλοδαπούς Άγγλους, Γάλλους, Σουηδούς, Αυστραλούς κι Αμερικανούς. Μεταξύ αυτών ο π. Γ. Γραμματέας της Εισαγγελίας της Αυστραλίας, ο κ. Στίγκλιτς οικονομολόγος, φίλος του κ. Παπανδρέου και υπάλληλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ένας Άγγλος λέκτορας Πανεπιστημίου, ένας Γάλλος καθηγητής κ.ά. Επικεφαλής της συγκεκριμένης επιτροπής ο κ. Παμπούκης, στενός φίλος του πρωθυπουργού. Έργο της Επιτροπής: η οργάνωση του γραφείου του πρωθυπουργού, η λειτουργία και δεοντολογία του Υπουργικού Συμβουλίου, η οργάνωση και λειτουργία της Κυβέρνησης. Όμως ο νόμος 1558/85 καλύπτει παρόμοιες επιτροπές. Εκτός κι αν δεν αρέσει στον πρωθυπουργό το ότι ο νόμος αυτός προβλέπει ότι το έργο αυτών των επιτροπών περιορίζεται σε πολιτικό και μόνο επίπεδο και σε καμία περίπτωση δεν ασκούν εξουσία. Μήπως υποκρύπτεται η βούληση να κατευθύνουν, να «καπελώσουν» τους υπουργούς; Ποιος ξέρει…
Γενικότερα τίθενται τα εξής ερωτήματα: Δεν είναι ικανός ο πρωθυπουργός με τους Έλληνες συμβούλους του, να οργανώσει το γραφείο του; Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ν. 1558, να κάνουν όπως πρέπει τη δουλειά τους (Υπουργικό Συμβούλιο, διακυβέρνηση); Μα γι’αυτό ακριβώς δεν τους ψηφίσαμε; Πιστεύουν άραγε ότι είναι ανίκανοι να το κάνουν όπως πρέπει και φέρνουν ξένους «σοφούς» (δεν υπάρχουν Έλληνες;) να τους καθοδηγήσουν; Ο Ζαν Ζακ Ρουσσό είχε γράψει: «Από τη στιγμή που ένας λαός επιτρέπει να τον αντιπροσωπεύουν παύει να είναι ελεύθερος». Σήμερα οι δημοκρατικές χώρες (και η δική μας) κυβερνώνται από τους αντιπροσώπους τους, μια και η άμεση δημοκρατία είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, ανέφικτη. Όμως το να εκχωρείται εξουσία από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας σε τρίτους και ξένους παραείναι αντιδημοκρατικό.
- Έγκριτοι νομικοί εξάλλου εκτιμούν ότι η προς ψήφιση ρύθμιση αντίκειται στο Κοινοτικό Δίκαιο. Υπάρχει δηλαδή κίνδυνος να εκτεθεί και ο πρωθυπουργός και η χώρα.
- Ούτως ή άλλως το πολίτευμά μας με την τροποποίηση του Συντάγματος το 1986 (Κυβέρνηση Α. Παπανδρέου) έγινε Πρωθυπουργοκεντρικό. Στην ουσία δηλαδή έχει σιωπηρά καθιερωθεί η εξουσία του ενός (απολυταρχία) του πρωθυπουργού και αρχηγού του κυβερνώντος κόμματος . Αυτό ς «διορίζει» τους ευρωβουλευτές και τους βουλευτές Επικρατείας, αυτός ορίζει τους υποψήφιους βουλευτές, νομάρχες, δημάρχους, προϊσταμένους των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών.
Αυτός διορίζει και κάνει υπουργούς του κλπ, κλπ. Eχουμε δηλαδή «λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε ενός ανδρός αρχή» (Θουκιδίδης Ιστοριών Β΄) . Ο Πρωθυπουργός λοιπόν με την συγκεκριμένη ρύθμιση ενισχύει ακόμα περισσότερο τις πάμπολλες εξουσίες του. Χωρίς μάλιστα να «δίνει λογαριασμό» σε κανέναν. Προσλαμβάνει όσους και όποιους συμβούλους και τεχνοκράτες θέλει χωρίς διαφάνεια και με αποδοχές πέρα από τις προβλεπόμενες από τους νόμους. Το ότι τον ψήφισε η σχετική πλειοψηφία του λαού νομιμοποιεί ασφαλώς τον ίδιο στα πλαίσια του Συντάγματος φυσικά. Δεν τον κάνει ωστόσο μονάρχη. Όταν μάλιστα εμείς ο λαός δεν έχουμε το δικαίωμα, δε μας το έδωσαν τα κόμματα εξουσίας, να εκλέγουμε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας: κάποιον εγγυητή και ρυθμιστή του πολιτεύματος, ελεγκτή κάθε αυθαιρεσίας των επαγγελματιών της πολιτικής και αρμόδιο να διαπιστώνει, όταν υπάρξει, τυχόν δυσαρμονία βουλής και λαού.
Ψηφίζουμε μία φορά και μετά … ό,τι αποφασίσει ο εκάστοτε Πρωθυπουργός. «Λόγω μεν δημοκρατία»(Ο.Β)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου