Τα ψέματα τελείωσαν. Ο κ. Παπανδρέου έχει να επιλέξει ανάμεσα στον γκρεμό και το... ρέμα. Ποιος είναι ο γκρεμός και ποιο είναι το ρέμα; Στον γκρεμό κινδυνεύει να πέσει ο ίδιος, ο κ. Βενιζέλος, αλλά και ολόκληρη η χώρα με το μπρα ντε φερ που επιχειρείται από το βράδυ της...
περασμένης Πέμπτης με τους δανειστές και εταίρους μας. Στην πράξη η κυβέρνηση θα δοκιμάσει το «μοντέλο Σαμαρά». Θα επιχειρήσει να επαναδιαπραγματευθεί πολιτικά τους στόχους του Μνημονίου, να εξουδετερώσει τις πιέσεις των Φινλανδών κ. ά. για εγγυήσεις και να κερδίσει χρόνο. Πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη επιχείρηση για έναν και μοναδικό λόγο: κανείς, μα κανείς δεν ξέρει έως πού ακριβώς φτάνουν τα όρια της υπομονής και αντοχής των εταίρων μας. Μέχρι τώρα και το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι έχουν κάνει τα «στραβά μάτια» γιατί ήταν πολύ μεγάλο το ρίσκο της δικής μας κατάρρευσης.
Αντελήφθησαν επίσης πολύ γρήγορα όλοι οι ειδικοί ότι η Ελλάδα δεν ήταν η περίπτωση μιας χώρας που χρειαζόταν απλώς δάνεια και λίγη τεχνική βοήθεια, αλλά η περίπτωση ενός κράτους που πρέπει να ξανακτισθεί από τα θεμέλιά του. Δεν είναι τυχαία η φράση Γερμανού κυβερνητικού αξιωματούχου που μιλούσε για «επαναδημιουργία του κράτους» (nation building) ούτε και η διαπίστωση ανώτατου στελέχους της Κομισιόν που έλεγε πως «όπου και να ακουμπήσεις σε αυτήν τη χώρα, κάτι σάπιο υπάρχει από κάτω».
Τώρα, όμως, διαισθάνονται ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί, έτσι απλά, να φέρει εις πέρας το εγχείρημα. Ταυτοχρόνως καταλαβαίνουν ότι ούτε και κανένα άλλο κόμμα εξουσίας, δηλαδή η Ν.Δ., μπορεί να το κάνει. Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την περίπτωσή μας. Θα δώσουν και άλλο τράτο και περιθώρια στον κ. Παπανδρέου ή θα του πουν «αρκετά! Αυτοί είναι ο όροι μας, είτε τους ικανοποιείτε είτε, προφανώς, δεν αντέχετε να είστε μέλος της Ευρωζώνης». Εδώ, λοιπόν, ελλοχεύει ο κίνδυνος ο κ. Παπανδρέου να προσπαθήσει να αποφύγει τον γκρεμό της κόκκινης κάρτας από τους έξω, αλλά να πέσει στο ρέμα του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Οι εταίροι μας ζητούν μια «μεγάλη κίνηση» που θα αποδείξει ότι πράγματι η Αθήνα κάνει τα πάντα για να μειώσει τις δαπάνες της. Αλλη κίνηση δεν υπάρχει εκτός από τις απολύσεις από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση ταλανίζεται επί μήνες γύρω από αυτό το θέμα. Το συζητάει, το ξανασυζητάει, αλλά είναι βαθύτατα διχασμένη. Λοβέρδος, Παπακωνσταντίνου, Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Μόσιαλος βρίσκονται από τη μία πλευρά. Ρέππας, όντας πανίσχυρος ως αρμόδιος υπουργός, και παλαιά στελέχη είναι εντελώς αντίθετα.
Ολοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα αναπόφευκτο μέτρο. Οι περισσότεροι, όμως, κάνουν ό, τι μπορούν για να το καθυστερήσουν και να το τορπιλίσουν, με περίπλοκες διαδικασίες, καθυστέρηση αποφάσεων, επιβολή εννεάμηνης προθεσμίας, που προέκυψε ξαφνικά, και άλλα τερτίπια. Ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να αποφασίσει. Οι μισοί του λένε «πρόεδρε, θα πέσουμε που θα πέσουμε, ας κρατήσουμε τον σκληρό πυρήνα μας προστατευμένο για να έχουμε μια μαγιά στις επόμενες εκλογές και άσε τον Σαμαρά να βγάλει το φίδι από την τρύπα». Οι άλλοι μισοί του λένε «έχουμε χάσει όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που τρελαίνονται ζώντας μέσα στην ανασφάλεια, εκεί πρέπει να ποντάρουμε». Δεν είναι μια εύκολη απόφαση. Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη από τη ραχοκοκαλιά του βαθέος ΠΑΣΟΚ και ο κ. Βενιζέλος ξέρει ότι θα το χρειαστεί αν (ή μάλλον όταν) θα θελήσει να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Ετσι, λοιπόν, βρισκόμαστε σήμερα στο παρά πέντε της κατάρρευσης. Περιμένουμε να δούμε πόσο θα μας αντέξουν ακόμη οι εταίροι μας. Αν καταλάβει ότι ξεπερνάμε την κόκκινη γραμμή τους, ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να αποφασίσει να τα βάλει με τα σπλάχνα της παράταξής του διατρέχοντας τον σοβαρότατο κίνδυνο να πέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου