Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010
του Γιάννη ΚορομήληΕπίσημα αποτελέσματα (τα στοιχεία από το αρμόδιο υπουργείο) των φετινών Πανελληνίων εξετάσεων: Υποψήφιοι 106.189 εισήχθησαν συνολικά 84.388. Ποσοστό επιτυχίας 79,45%. Δηλ. πέτυχαν οι 8 στους 10 υποψήφιοι.
Με βαθμό κάτω από τη βάση εισήχθησαν υποψήφιοι σε 28 σχολές των Πανεπιστημίων και στα μισά περίπου (στα 102 από τα 213) τμήματα των ΤΕΙ!
Με γενικό βαθμό (μέσο όρο) κάτω του … 2 εισάγονται υποψήφιοι σε έξι τμήματα ΤΕΙ (Κοζάνη, Ηγουμενίτσα, Άρτα, Καλαμάτα (2), Αργοστόλι). Πολλοί από αυτούς με γενικό βαθμό κάτω της μονάδας (1)!. Όπως π.χ. στο ΤΕΙ Κοζάνης. Δηλαδή αρκετοί υποψήφιοι πήγαν στις εξετάσεις, έγραψαν το όνομά τους, έδωσαν λευκές κόλες ( κάποια ή κάποιες με μερικές αράδες) και πέρασαν σε Πανεπιστήμια ή ΤΕΙ.
Παρά ταύτα, όπως μας πληροφορεί το Υπουργείο παρέμειναν κενές (4.108 θέσεις!!!) Δηλαδή υπάρχουν τμήματα (ΤΕΙ κυρίως) στα οποία κανείς υποψήφιος δεν επιθυμεί να φοιτήσει, ή κάποιοι τα δήλωσαν στο μηχανογραφικό τους αλλά ήταν λιγότεροι από τις προς κάλυψη θέσεις!
Τα αποτελέσματα αυτά δημιουργούν πολλά προβλήματα και περισσότερους προβληματισμούς.
* Ένας φοιτητής που μπήκε σε κάποια σχολή με γενικό βαθμό 0,9 ή 2 ή 3 ή 5 ή 6… είναι άραγε σε θέση να αποφοιτήσει από αυτή τη σχολή; Κι αν όχι – το και πιθανότερο - τότε γιατί να εισαχθεί; Γιατί να χάσει κάποια από τα πλέον παραγωγικά και χρήσιμα χρόνια της ζωής του πηγαινοέρχοντας στο ΤΕΙ ή το Πανεπιστήμιο που τον φιλοξενεί; Γιατί οι γονείς του, αυτά τα χαμένα χρόνια, να πληρώνουν τα έξοδα διαβίωσής του, σε μέρες μάλιστα οικονομικής δυσπραγίας; Γιατί το σύνολο, όλοι μας, να πληρώνουμε απ’ τους φόρους μας τις δαπάνες εκπαίδευσής του; Αλλά κι αν ακόμα πάρει κάποτε το πτυχίο του, μετά βέβαια από πολλά χρόνια, πού θα βρει δουλειά ώστε να το αξιοποιήσει και να επιστρέψει στην οικογένεια και την κοινωνία (με την προσφορά του) τα όσα ξόδεψαν γι’ αυτόν; Σήμερα που και τα μεταπτυχιακά θεωρούνται μικρό προσόν και απαιτούνται διδακτορικά και βάλε, που ο αριθμός των ανέργων πτυχιούχων συνεχώς αυξάνεται, πού θα πάει αυτός που δεν έχει παρά ένα πτυχίο με βαθμό γύρω στη βάση χορήγησής του;
* Για όλη αυτή την αδικία – γιατί είναι καταφανής αδικία για το ίδιο το παιδί, για την οικογένειά του, για την κοινωνία – ποιος ευθύνεται; Προφανώς όχι το παιδί ή η οικογένειά του. Ευθύνεται το Υπουργείο και ο Υφυπουργός που εισηγήθηκε την κατάργηση της βάσης του «10». Όχι βέβαια πως και μ’ αυτή λύνεται, σωστά και οριστικά το πρόβλημα της εκπαίδευσης, χρειάζονται και πολλά άλλα, αλλά δεν θα φτάναμε ποτέ σ’ αυτό το απαράδεκτο χάλι.
Το Υπουργείο λοιπόν φταίει κι όχι οι υποψήφιοι ή οι γονείς τους. Αυτοί ήθελαν την προκοπή και τη διασφάλιση του μέλλοντος του παιδιού τους. Αυτό δηλαδή που θέλει ο κάθε γονιός. Το ωραίο, το φαιδρό μάλλον στην υπόθεση είναι πως το Υπουργείο, όταν καταργούσε τη βάση του «10», προέβαλε το επιχείρημα ότι το είχε υποσχεθεί το Πασοκ κι ο αρχηγός του προεκλογικά! Μακάρι να τηρούσε, η σημερινή κυβέρνηση τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους μας. Όμως όταν σε εξίσου σοβαρά ή και πολύ σοβαρότερα ζητήματα άλλα υποσχέθηκε κι άλλα, τα ακριβώς αντίθετα έπραξε, το επιχείρημα αυτό καταντάει υποκρισία, αν όχι λοιδορία. Γιατί κατάργησαν τη βάση; Ε, αυτό το ξέρει και η «κουτσή Μαρία».
* Είναι επίσης προφανές ότι η εισαγωγή με «λευκές κόλες», στην ουσία περί αυτού πρόκειται, συνιστά αδικία για τους υποψηφίους που πέτυχαν «με το σπαθί τους». Μελέτησαν, αγωνίστηκαν, ξενύχτησαν και τα κατάφεραν να εισαχθούν με την αξία τους. Αδικία φυσικά και για τους γονείς τους που ξόδεψαν, αγχώθηκαν, βοήθησαν μ’ όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας το παιδί τους. Και οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Ωστόσο δημιουργείται ένα άλλο πρόβλημα: στη σχολή που πέρασε το παιδί τους, πέρασαν κι άλλοι χωρίς να διαβάσουν και να, αγωνισθούν όχι όσο αυτό αλλά καθόλου. Λες και περνούσαν τυχαία απ’ έξω από τη Σχολή και τους φώναξαν μέσα για να τους κάνουν φοιτητές της. Έτσι όμως υποβαθμίζεται το επίπεδο σπουδών της Σχολής, και η αξία των πτυχίων της και μειώνονται ο ι πιθανότητες εξεύρεσης εργασίας.
* Η χώρα μας έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Κινητοποιήθηκαν πρωθυπουργός και υπουργοί, έβαλε το χεράκι της η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήρθε η Τρόϊκα. Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας, που μακάρι να είναι αίσιο, έγινε μια προσπάθεια και η χρεοκοπία – προς το παρόν τουλάχιστον αποφεύχθηκε. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι από χρόνια χρεοκοπημένο. Και είναι γεγονός κοινά αποδεκτό ότι η Εκπαίδευση αποτελεί το θεμέλιο της επιβίωσης και της ευημερίας της χώρας μας και κάθε χώρας. Για το χρεοκοπημένο πλήν απολύτως απαραίτητο, κρίσιμο και χρήσιμο εκπαιδευτικό μας σύστημα κανένας δεν κάνει ουσιαστικά τίποτα. Έτσι έφτασε εδώ που έφτασε. Κάποιοι υποστήριξαν ότι υπάρχουν κι άλλα, χειρότερα ακόμη, σκαλιά «στου κακού τη σκάλα». Πρέπει άραγε να τα κατέβουμε κι αυτά; Έτσι κρίνουν οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι.
Με βαθμό κάτω από τη βάση εισήχθησαν υποψήφιοι σε 28 σχολές των Πανεπιστημίων και στα μισά περίπου (στα 102 από τα 213) τμήματα των ΤΕΙ!
Με γενικό βαθμό (μέσο όρο) κάτω του … 2 εισάγονται υποψήφιοι σε έξι τμήματα ΤΕΙ (Κοζάνη, Ηγουμενίτσα, Άρτα, Καλαμάτα (2), Αργοστόλι). Πολλοί από αυτούς με γενικό βαθμό κάτω της μονάδας (1)!. Όπως π.χ. στο ΤΕΙ Κοζάνης. Δηλαδή αρκετοί υποψήφιοι πήγαν στις εξετάσεις, έγραψαν το όνομά τους, έδωσαν λευκές κόλες ( κάποια ή κάποιες με μερικές αράδες) και πέρασαν σε Πανεπιστήμια ή ΤΕΙ.
Παρά ταύτα, όπως μας πληροφορεί το Υπουργείο παρέμειναν κενές (4.108 θέσεις!!!) Δηλαδή υπάρχουν τμήματα (ΤΕΙ κυρίως) στα οποία κανείς υποψήφιος δεν επιθυμεί να φοιτήσει, ή κάποιοι τα δήλωσαν στο μηχανογραφικό τους αλλά ήταν λιγότεροι από τις προς κάλυψη θέσεις!
Τα αποτελέσματα αυτά δημιουργούν πολλά προβλήματα και περισσότερους προβληματισμούς.
* Ένας φοιτητής που μπήκε σε κάποια σχολή με γενικό βαθμό 0,9 ή 2 ή 3 ή 5 ή 6… είναι άραγε σε θέση να αποφοιτήσει από αυτή τη σχολή; Κι αν όχι – το και πιθανότερο - τότε γιατί να εισαχθεί; Γιατί να χάσει κάποια από τα πλέον παραγωγικά και χρήσιμα χρόνια της ζωής του πηγαινοέρχοντας στο ΤΕΙ ή το Πανεπιστήμιο που τον φιλοξενεί; Γιατί οι γονείς του, αυτά τα χαμένα χρόνια, να πληρώνουν τα έξοδα διαβίωσής του, σε μέρες μάλιστα οικονομικής δυσπραγίας; Γιατί το σύνολο, όλοι μας, να πληρώνουμε απ’ τους φόρους μας τις δαπάνες εκπαίδευσής του; Αλλά κι αν ακόμα πάρει κάποτε το πτυχίο του, μετά βέβαια από πολλά χρόνια, πού θα βρει δουλειά ώστε να το αξιοποιήσει και να επιστρέψει στην οικογένεια και την κοινωνία (με την προσφορά του) τα όσα ξόδεψαν γι’ αυτόν; Σήμερα που και τα μεταπτυχιακά θεωρούνται μικρό προσόν και απαιτούνται διδακτορικά και βάλε, που ο αριθμός των ανέργων πτυχιούχων συνεχώς αυξάνεται, πού θα πάει αυτός που δεν έχει παρά ένα πτυχίο με βαθμό γύρω στη βάση χορήγησής του;
* Για όλη αυτή την αδικία – γιατί είναι καταφανής αδικία για το ίδιο το παιδί, για την οικογένειά του, για την κοινωνία – ποιος ευθύνεται; Προφανώς όχι το παιδί ή η οικογένειά του. Ευθύνεται το Υπουργείο και ο Υφυπουργός που εισηγήθηκε την κατάργηση της βάσης του «10». Όχι βέβαια πως και μ’ αυτή λύνεται, σωστά και οριστικά το πρόβλημα της εκπαίδευσης, χρειάζονται και πολλά άλλα, αλλά δεν θα φτάναμε ποτέ σ’ αυτό το απαράδεκτο χάλι.
Το Υπουργείο λοιπόν φταίει κι όχι οι υποψήφιοι ή οι γονείς τους. Αυτοί ήθελαν την προκοπή και τη διασφάλιση του μέλλοντος του παιδιού τους. Αυτό δηλαδή που θέλει ο κάθε γονιός. Το ωραίο, το φαιδρό μάλλον στην υπόθεση είναι πως το Υπουργείο, όταν καταργούσε τη βάση του «10», προέβαλε το επιχείρημα ότι το είχε υποσχεθεί το Πασοκ κι ο αρχηγός του προεκλογικά! Μακάρι να τηρούσε, η σημερινή κυβέρνηση τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους μας. Όμως όταν σε εξίσου σοβαρά ή και πολύ σοβαρότερα ζητήματα άλλα υποσχέθηκε κι άλλα, τα ακριβώς αντίθετα έπραξε, το επιχείρημα αυτό καταντάει υποκρισία, αν όχι λοιδορία. Γιατί κατάργησαν τη βάση; Ε, αυτό το ξέρει και η «κουτσή Μαρία».
* Είναι επίσης προφανές ότι η εισαγωγή με «λευκές κόλες», στην ουσία περί αυτού πρόκειται, συνιστά αδικία για τους υποψηφίους που πέτυχαν «με το σπαθί τους». Μελέτησαν, αγωνίστηκαν, ξενύχτησαν και τα κατάφεραν να εισαχθούν με την αξία τους. Αδικία φυσικά και για τους γονείς τους που ξόδεψαν, αγχώθηκαν, βοήθησαν μ’ όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας το παιδί τους. Και οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Ωστόσο δημιουργείται ένα άλλο πρόβλημα: στη σχολή που πέρασε το παιδί τους, πέρασαν κι άλλοι χωρίς να διαβάσουν και να, αγωνισθούν όχι όσο αυτό αλλά καθόλου. Λες και περνούσαν τυχαία απ’ έξω από τη Σχολή και τους φώναξαν μέσα για να τους κάνουν φοιτητές της. Έτσι όμως υποβαθμίζεται το επίπεδο σπουδών της Σχολής, και η αξία των πτυχίων της και μειώνονται ο ι πιθανότητες εξεύρεσης εργασίας.
* Η χώρα μας έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Κινητοποιήθηκαν πρωθυπουργός και υπουργοί, έβαλε το χεράκι της η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήρθε η Τρόϊκα. Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας, που μακάρι να είναι αίσιο, έγινε μια προσπάθεια και η χρεοκοπία – προς το παρόν τουλάχιστον αποφεύχθηκε. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι από χρόνια χρεοκοπημένο. Και είναι γεγονός κοινά αποδεκτό ότι η Εκπαίδευση αποτελεί το θεμέλιο της επιβίωσης και της ευημερίας της χώρας μας και κάθε χώρας. Για το χρεοκοπημένο πλήν απολύτως απαραίτητο, κρίσιμο και χρήσιμο εκπαιδευτικό μας σύστημα κανένας δεν κάνει ουσιαστικά τίποτα. Έτσι έφτασε εδώ που έφτασε. Κάποιοι υποστήριξαν ότι υπάρχουν κι άλλα, χειρότερα ακόμη, σκαλιά «στου κακού τη σκάλα». Πρέπει άραγε να τα κατέβουμε κι αυτά; Έτσι κρίνουν οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι.
* Είναι πράγματι απορίας άξιον τι εννοεί ο πρωθυπουργός όταν μονίμως τους τελευταίους μήνες επαναλαμβάνει ότι «πρώτη προτεραιότητα για τη χώρα είναι να επενδύσει στην παιδεία». Για ποια άραγε παιδεία κάνει λόγο, και για ποια χώρα;
http://kraxtis-gr.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου