Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
Καιρό τώρα με βασανίζει το ερώτημα: Αλλάζει άραγε ένας λαός κι αν ναι, πόσο ..εύκολα; Το ερώτημα προέκυψε από την πρωτόγνωρη σε ένταση και μέγεθος οικονομική κρίση που μας ταλανίζει από τη μια μεριά και από την στάση των πολιτικών μας κομμάτων από την άλλη.
Είναι πλέον κοινά αποδεκτό πως για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά η χώρα μας αυτή την κρίση θα πρέπει και τα κόμματα μας να αλλάξουν πολιτική (ή να διαλυθούν και να προκύψουν άλλα καινούργια) και εμείς ο λαός να αλλάξουμε νοοτροπία και συμπεριφορά.
Τα κόμματα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν φαίνεται να αποποιούνται τον παλιό κακό εαυτό τους και τα συνηθισμένα τους τερτίπια και πολιτικές. Λαϊκισμός, αντιδημοκρατικές τακτικές, αρχηγισμοί, ρουσφέτια, «δικοί μας» και «δικοί σας», αδιαφάνεια κλπ κλπ. Τα κόμματα μ’ άλλα λόγια με ευθύνη κυρίως των ηγεσιών τους δεν φαίνεται πως θέλουν ν’ αλλάξουν. Ίσως γιατί δεν μπορούν. Ίσως γιατί, δεν το κρίνουν απαραίτητο, αναγκαίο.
Λείπει κατά συνέπεια η μια προϋπόθεση (από τις δύο) αίσιας αντιμετώπισης της κρίσης. Άρα όλο το βάρος μετατοπίζεται στη δεύτερη, στο λαό. Μεγάλο το βάρος, αδύναμοι οι ώμοι. Ωστόσο κάτι πρέπει να κάνουμε. Αν όχι, κατά πάσα πιθανότητα η ύφεση θα βαθαίνει, ο πληθωρισμός όπως και το χρέος της χώρας θα μεγαλώνουν και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και του λαού γενικά θα μειώνεται. Θα γινόμαστε δηλαδή όλο και φτωχότεροι.
Κι επειδή όλα έχουν τα όριά τους, θα φτάσει μια μέρα – κι αυτή δεν θάνε πολύ μακρινή - όπου θα διαλυθούν τα πάντα : κοινωνικός ιστός, κοινωνικό κράτος, ασφαλιστικό σύστημα, σύστημα υγείας κλπ.
Είναι λοιπόν πρωτοφανές ότι κάτι πρέπει να κάνουμε ως λαός. Μπορούμε όμως; Και αν ναι ποιο μπορεί να είναι αυτό το κάτι; Η αλήθεια είναι πως το πολιτικό μας σύστημα είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε όλα εξαρτώνται από το κυβερνών κόμμα και μάλιστα από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Έτσι αποφάσισε το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου, το επέβαλε με την τότε κοινοβουλευτική του πλειοψηφία. Από τότε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ένα συμβολικό ρόλο, πολιτικά διακοσμητικό. Ελάχιστα πράγματα μπορεί να επιβάλλει. Όσο για το λαό έχει τον κυρίαρχο λόγο για κάποια δευτερόλεπτα, όταν ψηφίζει. Κάθε τέσσερα χρόνια δηλαδή. Ή νωρίτερα εφόσον βέβαια το αποφασίσει (ποιος άλλος;) ο πρωθυπουργός. Έτσι ασκεί την εξουσία ο λαός, ο δήμος. Δημοκρατία δηλ. (λέμε τώρα). Μερικά δευτερόλεπτα κάθε τρία – τέσσερα χρόνια. Προβλέπεται βέβαια στο Σύνταγμά μας η διενέργεια δημοψηφισμάτων, όταν κρίνονται σοβαρά προβλήματα της χώρας. Θυμάστε (ή διαβάσατε) εσείς να έγινε ποτέ κάποιο δημοψήφισμα; Εγώ όχι.
Σοβαρά , σοβαρότατα εθνικά θέματα υπήρξαν αρκετά κατά το παρελθόν υπάρχουν στο παρόν και θα υπάρχουν στο μέλλον. Έτσι είναι η ζωή. Υπάρχει και το Σύνταγμα. Κι ο λαός ούτως ή άλλως «πληρώνει πάντα τη νύφη».
Αλλά ποιος πρωθυπουργός , ποια κυβέρνηση τα λογαριάζει αυτά; Καλύπτεται – ανεπιτυχώς βέβαια – πίσω από τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού, που τους εξέλεξε.
Όμως ποια πλειοψηφία επικαλείται; Η πραγματική πλειοψηφία του λαού ψήφισε τον Γεώργιο Παπανδρέου (και την Ένωση Κέντρου) το 1964 (με 53%) και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974 (με 54%). Ο σημερινός πρωθυπουργός και το Πα.σο.κ. πήραν λιγότερο από 45% στις 4 Οκτωβρίου 2009. Που δεν είναι ούτε τόσο, αν λαμβάνονταν υπόψη στους σχετικούς λογαριασμούς λευκά και άκυρα ή έστω μόνο τα λευκά.
Μ’ απλά λόγια το 56%-60% δεν ήθελε για πρωθυπουργό του τον κ. Παπανδρέου. Όμως αυτός και η κυβέρνηση επικαλούμενοι το 40%-44% που τους ψήφισε ισχυρίζονται ότι εκφράζουν τη θέληση του λαού άρα μπορούν να κάνουν ότι αυτοί νομίζουν σωστό για τους ίδιους και για τη χώρα.
Περνούν από τη Βουλή με την απλή πλειοψηφία των 172 το Μνημόνιο και τα συνοδά άδικα και επώδυνα μέτρα, ενώ το Σύνταγμα προβλέπει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων. Κατά της πράξεως αυτής διαπρεπής νομικοί προσέφυγαν ήδη στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας την ακύρωσή της, λόγω αντισυνταγματικότητας. (Το θέμα θα συζητηθεί στις 8 Οκτωβρίου). Κι ενώ το μνημόνιο και τα μέτρα που από αυτό προβλέπονται είναι διαμετρικά αντίθετα με το προεκλογικό πρόγραμμα του Πα.σο.κ και παράλληλα , όπως πολλές φορές επανέλαβε ο πρωθυπουργός περιορίζεται η εθνική μας κυριαρχία ούτε καν το συζήτησαν. Αγνόησαν και το λαό και (τους προσφεύγοντες στο ΣτΕ) τη σχετική συνταγματική πρόβλεψη με επιχείρημα ότι έτσι θα σώσουν τη χώρα από την χρεοκοπία. Κι αν, ο μη γένοιτο, παρά το διαβόητο μνημόνιο και τα ανάλγητα μέτρα, αναγκαστούμε (μετά από λίγα χρόνια, όπως προβλέπουν μεγάλοι ξένοι οικονομολόγοι, εφημερίδες (F. Times), περιοδικά (Economist) και διεθνείς αγορές να καταφύγουμε σε αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους ή σε «ελεγχόμενη» πτώχευση τότε τι θα βρουν να πουν στο λαό και ποιος θα πληρώσει τα «σπασμένα»; Αυτοί πάντως όχι! Εμείς , όπως πάντοτε. Πόσο δίκαιο, πόσο δημοκρατικά νομιμοποιημένο είναι κάτι τέτοιο ο καθένας μπορεί να κρίνει.
Ο «παντοδύναμος» λαός, στο όνομα και για το συμφέρον του οποίου… γίνονται όσα γίνονται (υποτίθεται) φεύγοντας από την κάλπη μπαίνει στο περιθώριο. Μέχρι τις επόμενες εκλογές. Οι αντιπρόσωποι του αποφασίζουν και διατάσσουν. Αυτός υποχρεωτικά εκτελεί κα «άγνοια νόμου δεν δικαιολογείται» Κατά τα άλλα έχουμε την καλύτερη δημοκρατία.
Εύλογα θα ρωτήσει κανείς: Και τι άραγε θα μπορούσε να κάνει ο λαός;
Είναι πλέον κοινά αποδεκτό πως για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά η χώρα μας αυτή την κρίση θα πρέπει και τα κόμματα μας να αλλάξουν πολιτική (ή να διαλυθούν και να προκύψουν άλλα καινούργια) και εμείς ο λαός να αλλάξουμε νοοτροπία και συμπεριφορά.
Τα κόμματα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν φαίνεται να αποποιούνται τον παλιό κακό εαυτό τους και τα συνηθισμένα τους τερτίπια και πολιτικές. Λαϊκισμός, αντιδημοκρατικές τακτικές, αρχηγισμοί, ρουσφέτια, «δικοί μας» και «δικοί σας», αδιαφάνεια κλπ κλπ. Τα κόμματα μ’ άλλα λόγια με ευθύνη κυρίως των ηγεσιών τους δεν φαίνεται πως θέλουν ν’ αλλάξουν. Ίσως γιατί δεν μπορούν. Ίσως γιατί, δεν το κρίνουν απαραίτητο, αναγκαίο.
Λείπει κατά συνέπεια η μια προϋπόθεση (από τις δύο) αίσιας αντιμετώπισης της κρίσης. Άρα όλο το βάρος μετατοπίζεται στη δεύτερη, στο λαό. Μεγάλο το βάρος, αδύναμοι οι ώμοι. Ωστόσο κάτι πρέπει να κάνουμε. Αν όχι, κατά πάσα πιθανότητα η ύφεση θα βαθαίνει, ο πληθωρισμός όπως και το χρέος της χώρας θα μεγαλώνουν και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και του λαού γενικά θα μειώνεται. Θα γινόμαστε δηλαδή όλο και φτωχότεροι.
Κι επειδή όλα έχουν τα όριά τους, θα φτάσει μια μέρα – κι αυτή δεν θάνε πολύ μακρινή - όπου θα διαλυθούν τα πάντα : κοινωνικός ιστός, κοινωνικό κράτος, ασφαλιστικό σύστημα, σύστημα υγείας κλπ.
Είναι λοιπόν πρωτοφανές ότι κάτι πρέπει να κάνουμε ως λαός. Μπορούμε όμως; Και αν ναι ποιο μπορεί να είναι αυτό το κάτι; Η αλήθεια είναι πως το πολιτικό μας σύστημα είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε όλα εξαρτώνται από το κυβερνών κόμμα και μάλιστα από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Έτσι αποφάσισε το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου, το επέβαλε με την τότε κοινοβουλευτική του πλειοψηφία. Από τότε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ένα συμβολικό ρόλο, πολιτικά διακοσμητικό. Ελάχιστα πράγματα μπορεί να επιβάλλει. Όσο για το λαό έχει τον κυρίαρχο λόγο για κάποια δευτερόλεπτα, όταν ψηφίζει. Κάθε τέσσερα χρόνια δηλαδή. Ή νωρίτερα εφόσον βέβαια το αποφασίσει (ποιος άλλος;) ο πρωθυπουργός. Έτσι ασκεί την εξουσία ο λαός, ο δήμος. Δημοκρατία δηλ. (λέμε τώρα). Μερικά δευτερόλεπτα κάθε τρία – τέσσερα χρόνια. Προβλέπεται βέβαια στο Σύνταγμά μας η διενέργεια δημοψηφισμάτων, όταν κρίνονται σοβαρά προβλήματα της χώρας. Θυμάστε (ή διαβάσατε) εσείς να έγινε ποτέ κάποιο δημοψήφισμα; Εγώ όχι.
Σοβαρά , σοβαρότατα εθνικά θέματα υπήρξαν αρκετά κατά το παρελθόν υπάρχουν στο παρόν και θα υπάρχουν στο μέλλον. Έτσι είναι η ζωή. Υπάρχει και το Σύνταγμα. Κι ο λαός ούτως ή άλλως «πληρώνει πάντα τη νύφη».
Αλλά ποιος πρωθυπουργός , ποια κυβέρνηση τα λογαριάζει αυτά; Καλύπτεται – ανεπιτυχώς βέβαια – πίσω από τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού, που τους εξέλεξε.
Όμως ποια πλειοψηφία επικαλείται; Η πραγματική πλειοψηφία του λαού ψήφισε τον Γεώργιο Παπανδρέου (και την Ένωση Κέντρου) το 1964 (με 53%) και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974 (με 54%). Ο σημερινός πρωθυπουργός και το Πα.σο.κ. πήραν λιγότερο από 45% στις 4 Οκτωβρίου 2009. Που δεν είναι ούτε τόσο, αν λαμβάνονταν υπόψη στους σχετικούς λογαριασμούς λευκά και άκυρα ή έστω μόνο τα λευκά.
Μ’ απλά λόγια το 56%-60% δεν ήθελε για πρωθυπουργό του τον κ. Παπανδρέου. Όμως αυτός και η κυβέρνηση επικαλούμενοι το 40%-44% που τους ψήφισε ισχυρίζονται ότι εκφράζουν τη θέληση του λαού άρα μπορούν να κάνουν ότι αυτοί νομίζουν σωστό για τους ίδιους και για τη χώρα.
Περνούν από τη Βουλή με την απλή πλειοψηφία των 172 το Μνημόνιο και τα συνοδά άδικα και επώδυνα μέτρα, ενώ το Σύνταγμα προβλέπει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων. Κατά της πράξεως αυτής διαπρεπής νομικοί προσέφυγαν ήδη στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας την ακύρωσή της, λόγω αντισυνταγματικότητας. (Το θέμα θα συζητηθεί στις 8 Οκτωβρίου). Κι ενώ το μνημόνιο και τα μέτρα που από αυτό προβλέπονται είναι διαμετρικά αντίθετα με το προεκλογικό πρόγραμμα του Πα.σο.κ και παράλληλα , όπως πολλές φορές επανέλαβε ο πρωθυπουργός περιορίζεται η εθνική μας κυριαρχία ούτε καν το συζήτησαν. Αγνόησαν και το λαό και (τους προσφεύγοντες στο ΣτΕ) τη σχετική συνταγματική πρόβλεψη με επιχείρημα ότι έτσι θα σώσουν τη χώρα από την χρεοκοπία. Κι αν, ο μη γένοιτο, παρά το διαβόητο μνημόνιο και τα ανάλγητα μέτρα, αναγκαστούμε (μετά από λίγα χρόνια, όπως προβλέπουν μεγάλοι ξένοι οικονομολόγοι, εφημερίδες (F. Times), περιοδικά (Economist) και διεθνείς αγορές να καταφύγουμε σε αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους ή σε «ελεγχόμενη» πτώχευση τότε τι θα βρουν να πουν στο λαό και ποιος θα πληρώσει τα «σπασμένα»; Αυτοί πάντως όχι! Εμείς , όπως πάντοτε. Πόσο δίκαιο, πόσο δημοκρατικά νομιμοποιημένο είναι κάτι τέτοιο ο καθένας μπορεί να κρίνει.
Ο «παντοδύναμος» λαός, στο όνομα και για το συμφέρον του οποίου… γίνονται όσα γίνονται (υποτίθεται) φεύγοντας από την κάλπη μπαίνει στο περιθώριο. Μέχρι τις επόμενες εκλογές. Οι αντιπρόσωποι του αποφασίζουν και διατάσσουν. Αυτός υποχρεωτικά εκτελεί κα «άγνοια νόμου δεν δικαιολογείται» Κατά τα άλλα έχουμε την καλύτερη δημοκρατία.
Εύλογα θα ρωτήσει κανείς: Και τι άραγε θα μπορούσε να κάνει ο λαός;
1 σχόλιο:
Έκθεση των δολαριανών στρατηγών (Γκάρντιαν, 11-4-2010) ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ότι με 30 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου ετήσια κατανάλωση για 7 δισεκατομμύρια καταναλωτές, όχι μόνο δεν πρόκειται να αντληθούν ούτε τα μισά από τα υπάρχοντα κοιτάσματα (αφού όσο λιγοστεύει το πετρέλαιο ΑΚΡΙΒΑΙΝΕΙ και γίνεται ΑΣΥΜΦΟΡΗ η άντλησή του σε ολοένα ΑΣΤΑΘΕΣΤΕΡΕΣ συνθήκες), αλλά το 2012 ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ αποθέματα καυσίμων και θα αρχίσει παγκόσμιο χάος (μιας και δε νοιάζονται για αποκέντρωση σε ΑΥΤΑΡΚΗ χωριά).
Αφού επί αιώνες λύσσαξαν οι πολεμοκάπηλοι για υπερπληθυσμό αναλώσιμων μισθοφόρων-καταναλωτών, τώρα νομίζουν οι ματαιόδοξοι ότι με φοροεξόντωση, αντί για ειρηνικό έλεγχο των γεννήσεων, θα μας αραιώσουν για να απομείνουν με τα τελευταία βαρέλια πετρελαίου.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ για να συνεχίσουμε μετά την
ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ των εγωμανών!
Δημοσίευση σχολίου