«Σε καιρό οικονομικής ύφεσης, τα δεδομένα της οικογενειακής διαβίωσής μας έχουν αλλάξει αρκετά. Σίγουρα δεν είμαστε και τόσο ανέμελοι όσο πριν, υπάρχει πια αβεβαιότητα, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα όπου εργαζόμαστε. Γι΄ αυτό και τα σχέδιά μας ανατράπηκαν. Τώρα θεωρούμε τελείως ακατάλληλη τη στιγμή να αποκτήσουμε δεύτερο παιδάκι. Λέμε “με τίποτα...”».
Είναι ένα από τα αντρόγυνα που τραβούν «χειρόφρενο», μέχρι νεωτέρας, στον οικογενειακό προγραμματισμό τους. Συνομήλικη με τον σύζυγό της, στα 34, με πτυχίο και μεταπτυχιακό και οι δυο τους, η κ. Δώρα Αθανασίου αναστέλλει για οικονομικούς λόγους την ιδέα να χαρίσει ένα αδελφάκι στον δεκαεπτά μηνών γιο της. «Στην παρούσα φάση δεν υπάρχει αυτή η σκέψη στο μυαλό μας- μελλοντικά βλέπουμε, ας μην είμαστε απόλυτοι. Οπως και να το κάνουμε, εκτός από χαρά ένα νέο μέλος στο σπίτι μας θα είναι και επιπλέον έξοδα. Δύο παιδιά χρειάζονται και άλλες υποδομές, εάν θες να τους προσφέρεις ανάλογα. Για να πω την αλήθεια, η χρονιά φέτος είναι αρκετά πιο δύσκολη, δεν είχαμε ξαναζήσει έτσι. Δεν λέμε ότι τα μετράμε, αλλά πλέον τα υπολογίζουμε τα λεφτά μας: μέχρι και παιδικά ρουχαλάκια ανταλλάσσουμε μ΄ άλλες φίλες μου, είναι κρίμα να τα πετάμε», λέει στα «ΝΕΑ».
Η οικονομική κρίση καταγράφει ήδη και δημογραφικές συνέπειες, αφού πολλά ζευγάρια αναβάλλουν γι΄ αργότερα την απόκτηση ακόμη και του πρώτου τους παιδιού. Την ίδια ώρα όμως καταγράφονται αλλαγές στις καταναλωτικές συνήθειες και στην κατανομή των οικογενειακών δαπανών: όπως διαπιστώνουν οι παράγοντες της κτηματαγοράς ήδη έχει γίνει στροφή στην αγορά μικρότερων σπιτιών σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, τα παλαιότερα σπίτια κερδίζουν έδαφος έναντι των νεόδμητων, ενώ οι περικοπές γίνονται παντού: από το καλάθι της νοικοκυράς έως τα έξτρα μαθήματα των παιδιών για μουσική ή αθλήματα, ιδιαίτερα μάλιστα αν η οικογένεια βαρύνεται με φροντιστήρια.
«Αγοράζω με μέτρο»
Υπάλληλος σε ναυτιλιακή εταιρεία η κ. Αθανασίου, μηχανολόγος μηχανικός ο σύζυγός της, εν μέσω κρίσης καταρτίζουν διαφορετικά τον προϋπολογισμό τους. «Από τη στιγμή που δεν μπορούσαμε να κόψουμε και πολλά από το μωρό μας, εμείς ήμασταν αυτοί που έπρεπε να ελαττώσουμε τα περιττά. Μείωσα λοιπόν αισθητά τις αγορές μου και προσπαθώ να αποταμιεύω κιόλας, ελέγχω περισσότερο το πορτοφόλι μου. Σκέφτομαι πια δύο φορές αν θα αγοράσω κάτι και τελικά συνήθως δεν το αγοράζω!», σημειώνει.
«Τώρα κάνουμε αλλιώς τα κουμάντα μας»
ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ του...
δημαρχείου ανέβηκαν τον περασμένο Φεβρουάριο, στο Παλαιό Φάληρο, ο κ. Γιώργος Σαμαρίδης και η σύζυγός του κ. Αναστασία Ζαμπά. «Εγώ έριξα πρώτος την ιδέα του πολιτικού γάμου. Ακούγαμε από φίλους μας πως ένας θρησκευτικός στοιχίζει αρκετά, από 20.000 ευρώ και άνω, για 250 καλεσμένους. Εμείς δεν θέλαμε και πολλά πολλά, αντιθέτως τώρα δώσαμε μόλις εκατό ευρώ. Σ΄ αυτή τη χρονική στιγμή ήταν σίγουρα μια πολύ φθηνότερη λύση, στην εκκλησία θα πάμε αργότερα», λέει ο 30χρονος ιδιωτικός υπάλληλος. «Η κρίση μάς ακούμπησε! Μαζευτήκαμε αρκετά, και γιατί τώρα τρέχουν άλλα αυξημένα έξοδά μας. Σε λίγους μήνες θα μπούμε σε δικό μας σπίτι, που θα αποκτήσουμε από αντιπαροχή- τώρα μένουμε σε δώμα. Θα μας χρειαστούν δηλαδή χρήματα για να το εξοπλίσουμε. Οταν με το καλό μπούμε εκεί κι έχουμε ξεμπερδέψει με τις υποχρεώσεις μας, τότε μόνο θα βάλουμε μπρος και για ένα παιδάκι», συμπληρώνει η 31χρονη στρατιωτικός. «Τώρα κάνουμε αλλιώς τα κουμάντα μας, έχουμε αφήσει στην άκρη τις σπατάλες, προσπαθούμε να κάνουμε και πιο σωστό προγραμματισμό των οικονομικών μας. Από την πλευρά μου αποφεύγω πια το shopping therapy, χωρίς ωστόσο και να στερούμαι.
Απλώς δεν αφήνω να με παρασύρει ο υπερκαταναλωτισμός, όπως τότε που τα πράγματα ήταν πιο άνετα. Φιλικές σε εμάς οικογένειες, ζευγάρια που είχαν χρεωθεί με στεγαστικά δάνεια προτού προκύψει η κρίση, είναι τώρα σε ακόμη πιο δυσχερή θέση» λέει.
Περιζήτητα γκαρσονιέρες και δυάρια
ΛΙΓΟΤΕΡΟ ευρύχωρα σπίτια αναζητούν τον τελευταίο καιρό και πολλές ελληνικές οικογένειες που- έστω και στο ενοίκιο- αλλιώς είχαν συνηθίσει μέχρι πρότινος, επισημαίνει με τη σειρά του ο νομικός σύμβουλος του Πανελληνίου Συλλόγου Προστασίας Ενοικιαστών κ. Αγγελος Σκιαδάς. «Τετραμελείς και πενταμελείς οικογένειες που έμεναν σε διαμερίσματα 100-120 τετραγωνικών αναζητούν και μετακομίζουν πλέον σε μικρότερα, γύρω στα 75 τετραγωνικά, στριμώχνονται κυριολεκτικά ώστε να αντεπεξέλθουν στο νοίκι. Γενικότερα, εμφανέστερα πια στο τελευταίο εξάμηνο, καταγράφεται αυξημένη ζήτηση για ενοικίαση πολύ μικρών κατοικιών: γκαρσονιέρες και δυάρια είναι περιζήτητα, έως δυσεύρετα. Στο ίδιο διάστημα, είναι μεγαλύτερη και η τάση για συγκατοίκηση: ενώ την προτιμούσαν κυρίως οι φοιτητές, τώρα κι άλλοι ενδιαφέρονται: υπηρετούντες στα Σώματα Ασφαλείας, άλλοι εκτός έδρας εργαζόμενοι ή συνάδελφοι, γενικά εργένηδες, συγκατοικούν, δύο ή και τρεις άνθρωποι, σ΄ ένα σπίτι, ώστε να μοιράζονται τα έξοδα», τονίζει.
«Εδώ και τρία χρόνια, τα καθαρά τετραγωνικά- χωρίς τον ημιυπαίθριο- που συνηθίζει να αγοράζει η μέση ελληνική τετραμελής οικογένεια, σε νεόδμητες οικοδομές, είναι περίπου ογδόντα, το πολύ ενενήντα. Αντίστοιχα, τα εξήντα με εβδομήντα προτιμά μια τριμελής, ενώ ένα δυαράκι 40 μέτρων επιλέγουν πολλά νέα ζευγάρια. Με τη σειρά μας κι εμείς, ενώ το 2005 δεν φτιάχναμε καθόλου μικρά διαμερίσματα, παρά μόνο τριάρια από 75 και πάνω, τώρα χτίζουμε από τα 45 έως και τα 130 μέτρα. Ο κόσμος πια όχι απλά στριμώχνεται, αλλά παραστριμώχνεται...», λέει ο κ. Δημήτρης Καψιμάλης, πρόεδρος της Ενωσης Κατασκευαστών Κτιρίων.
Στροφή στα μεταχειρισμένα
«Το τελευταίο δεκαοκτάμηνο, αρκετοί είναι αυτοί που προχωρούν στην αγορά ενός σπιτιού 100 και άνω τετραγωνικών, αλλά μεταχειρισμένου. Μία τετραμελής οικογένεια, για παράδειγμα, αντί να πάρει ένα καινούργιο “ογδοντάρι”, προτιμά πλέον ένα παλιό “150άρι”. Τρία χρόνια πριν, κανείς δεν κοίταζε αυτά τα παλιά διαμερίσματα. Τώρα, ωστόσο, που και οι τράπεζες δανείζουν λιγότερο εύκολα, είναι πια μόδα τα από οκτώ ετών και άνω σπίτια, ζήτηση έχουν ακόμα κι αυτά των 25-30 χρόνων!», επισημαίνει ο πρόεδρος των Κτηματομεσιτών Αττικής κ. Γιάννης Ρεβύθης.
«Το ζωνάρι το ΄χουμε σφίξει όσο δεν γίνεται»
«FΙΝΙΤΟ LΑ ΜUSΙCΑ» είπαν υποχρεωτικά και οι δύο γιοι της κ. Κωνσταντίνας Ρένεση, στο Γαλάτσι. «Τα μαθήματα μουσικής των παιδιών δυστυχώς τα κόψαμε. Ο 17χρονος Χρήστος έκανε κατ΄ οίκον μαθήματα πιάνου και ο 15χρονος Αλέξανδρος κιθάρα. Αλλά αδυνατούσαμε οικονομικά να συνεχίσουν περισσότερο: όταν έχεις να πληρώσεις και τα φροντιστήριά τους, τα βγάζεις πέρα πολύ δύσκολα - ο μικρός, άλλωστε, θα έχει και του χρόνου ανάλογες δαπάνες. Στον μεγάλο μου λέω να βάλει τα δυνατά του να περάσει σε αθηναϊκή Σχολή. Στην επαρχία δεν μπορούμε να τον στείλουμε, επιπλέον χίλια ευρώ έξοδα τον μήνα είναι πολλά», ξεκαθαρίζει η κ. Ρένεση, υπάλληλος σε συμβολαιογραφικό γραφείο. «Ευτυχώς που το σπίτι μας είναι ιδιόκτητο, από γονική παροχή. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα κάναμε αν είχαμε στο κεφάλι μας κι ένα νοίκι! Μανάβης στο επάγγελμα ο σύζυγός μου, πάει από το κακό στο χειρότερο. Τα τρία τελευταία χρόνια κινούμαστε μονίμως στην κατιούσα, το ζωνάρι μας το ΄χουμε σφίξει όσο δεν γίνεται. Στο σούπερ μάρκετ πηγαίνω πλέον μ΄ ένα χαρτάκι, για τα αναγκαία τρόφιμα. Μ΄ άλλα λόγια, το καλάθι της νοικοκυράς τελείωσε. Και οι τέσσερίς μας, έχουμε κόψει απ΄ όλα, είμαστε για τα καλά ζορισμένοι ως οικογένεια», υποστηρίζει.(ΝΕΑ)
Είναι ένα από τα αντρόγυνα που τραβούν «χειρόφρενο», μέχρι νεωτέρας, στον οικογενειακό προγραμματισμό τους. Συνομήλικη με τον σύζυγό της, στα 34, με πτυχίο και μεταπτυχιακό και οι δυο τους, η κ. Δώρα Αθανασίου αναστέλλει για οικονομικούς λόγους την ιδέα να χαρίσει ένα αδελφάκι στον δεκαεπτά μηνών γιο της. «Στην παρούσα φάση δεν υπάρχει αυτή η σκέψη στο μυαλό μας- μελλοντικά βλέπουμε, ας μην είμαστε απόλυτοι. Οπως και να το κάνουμε, εκτός από χαρά ένα νέο μέλος στο σπίτι μας θα είναι και επιπλέον έξοδα. Δύο παιδιά χρειάζονται και άλλες υποδομές, εάν θες να τους προσφέρεις ανάλογα. Για να πω την αλήθεια, η χρονιά φέτος είναι αρκετά πιο δύσκολη, δεν είχαμε ξαναζήσει έτσι. Δεν λέμε ότι τα μετράμε, αλλά πλέον τα υπολογίζουμε τα λεφτά μας: μέχρι και παιδικά ρουχαλάκια ανταλλάσσουμε μ΄ άλλες φίλες μου, είναι κρίμα να τα πετάμε», λέει στα «ΝΕΑ». Η οικονομική κρίση καταγράφει ήδη και δημογραφικές συνέπειες, αφού πολλά ζευγάρια αναβάλλουν γι΄ αργότερα την απόκτηση ακόμη και του πρώτου τους παιδιού. Την ίδια ώρα όμως καταγράφονται αλλαγές στις καταναλωτικές συνήθειες και στην κατανομή των οικογενειακών δαπανών: όπως διαπιστώνουν οι παράγοντες της κτηματαγοράς ήδη έχει γίνει στροφή στην αγορά μικρότερων σπιτιών σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, τα παλαιότερα σπίτια κερδίζουν έδαφος έναντι των νεόδμητων, ενώ οι περικοπές γίνονται παντού: από το καλάθι της νοικοκυράς έως τα έξτρα μαθήματα των παιδιών για μουσική ή αθλήματα, ιδιαίτερα μάλιστα αν η οικογένεια βαρύνεται με φροντιστήρια.
«Αγοράζω με μέτρο»
Υπάλληλος σε ναυτιλιακή εταιρεία η κ. Αθανασίου, μηχανολόγος μηχανικός ο σύζυγός της, εν μέσω κρίσης καταρτίζουν διαφορετικά τον προϋπολογισμό τους. «Από τη στιγμή που δεν μπορούσαμε να κόψουμε και πολλά από το μωρό μας, εμείς ήμασταν αυτοί που έπρεπε να ελαττώσουμε τα περιττά. Μείωσα λοιπόν αισθητά τις αγορές μου και προσπαθώ να αποταμιεύω κιόλας, ελέγχω περισσότερο το πορτοφόλι μου. Σκέφτομαι πια δύο φορές αν θα αγοράσω κάτι και τελικά συνήθως δεν το αγοράζω!», σημειώνει.
ΚΑΙ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Η οικονομική κρίση έχει και άλλες συνέπειες:
πολλά ζευγάρια αναβάλλουν γι΄ αργότερα την απόκτηση ακόμη και του πρώτου τους παιδιού
«Τώρα κάνουμε αλλιώς τα κουμάντα μας»
ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ του... δημαρχείου ανέβηκαν τον περασμένο Φεβρουάριο, στο Παλαιό Φάληρο, ο κ. Γιώργος Σαμαρίδης και η σύζυγός του κ. Αναστασία Ζαμπά. «Εγώ έριξα πρώτος την ιδέα του πολιτικού γάμου. Ακούγαμε από φίλους μας πως ένας θρησκευτικός στοιχίζει αρκετά, από 20.000 ευρώ και άνω, για 250 καλεσμένους. Εμείς δεν θέλαμε και πολλά πολλά, αντιθέτως τώρα δώσαμε μόλις εκατό ευρώ. Σ΄ αυτή τη χρονική στιγμή ήταν σίγουρα μια πολύ φθηνότερη λύση, στην εκκλησία θα πάμε αργότερα», λέει ο 30χρονος ιδιωτικός υπάλληλος. «Η κρίση μάς ακούμπησε! Μαζευτήκαμε αρκετά, και γιατί τώρα τρέχουν άλλα αυξημένα έξοδά μας. Σε λίγους μήνες θα μπούμε σε δικό μας σπίτι, που θα αποκτήσουμε από αντιπαροχή- τώρα μένουμε σε δώμα. Θα μας χρειαστούν δηλαδή χρήματα για να το εξοπλίσουμε. Οταν με το καλό μπούμε εκεί κι έχουμε ξεμπερδέψει με τις υποχρεώσεις μας, τότε μόνο θα βάλουμε μπρος και για ένα παιδάκι», συμπληρώνει η 31χρονη στρατιωτικός. «Τώρα κάνουμε αλλιώς τα κουμάντα μας, έχουμε αφήσει στην άκρη τις σπατάλες, προσπαθούμε να κάνουμε και πιο σωστό προγραμματισμό των οικονομικών μας. Από την πλευρά μου αποφεύγω πια το shopping therapy, χωρίς ωστόσο και να στερούμαι.
Απλώς δεν αφήνω να με παρασύρει ο υπερκαταναλωτισμός, όπως τότε που τα πράγματα ήταν πιο άνετα. Φιλικές σε εμάς οικογένειες, ζευγάρια που είχαν χρεωθεί με στεγαστικά δάνεια προτού προκύψει η κρίση, είναι τώρα σε ακόμη πιο δυσχερή θέση» λέει.
Περιζήτητα γκαρσονιέρες και δυάρια
ΛΙΓΟΤΕΡΟ ευρύχωρα σπίτια αναζητούν τον τελευταίο καιρό και πολλές ελληνικές οικογένειες που- έστω και στο ενοίκιο- αλλιώς είχαν συνηθίσει μέχρι πρότινος, επισημαίνει με τη σειρά του ο νομικός σύμβουλος του Πανελληνίου Συλλόγου Προστασίας Ενοικιαστών κ. Αγγελος Σκιαδάς. «Τετραμελείς και πενταμελείς οικογένειες που έμεναν σε διαμερίσματα 100-120 τετραγωνικών αναζητούν και μετακομίζουν πλέον σε μικρότερα, γύρω στα 75 τετραγωνικά, στριμώχνονται κυριολεκτικά ώστε να αντεπεξέλθουν στο νοίκι. Γενικότερα, εμφανέστερα πια στο τελευταίο εξάμηνο, καταγράφεται αυξημένη ζήτηση για ενοικίαση πολύ μικρών κατοικιών: γκαρσονιέρες και δυάρια είναι περιζήτητα, έως δυσεύρετα. Στο ίδιο διάστημα, είναι μεγαλύτερη και η τάση για συγκατοίκηση: ενώ την προτιμούσαν κυρίως οι φοιτητές, τώρα κι άλλοι ενδιαφέρονται: υπηρετούντες στα Σώματα Ασφαλείας, άλλοι εκτός έδρας εργαζόμενοι ή συνάδελφοι, γενικά εργένηδες, συγκατοικούν, δύο ή και τρεις άνθρωποι, σ΄ ένα σπίτι, ώστε να μοιράζονται τα έξοδα», τονίζει.
«Εδώ και τρία χρόνια, τα καθαρά τετραγωνικά- χωρίς τον ημιυπαίθριο- που συνηθίζει να αγοράζει η μέση ελληνική τετραμελής οικογένεια, σε νεόδμητες οικοδομές, είναι περίπου ογδόντα, το πολύ ενενήντα. Αντίστοιχα, τα εξήντα με εβδομήντα προτιμά μια τριμελής, ενώ ένα δυαράκι 40 μέτρων επιλέγουν πολλά νέα ζευγάρια. Με τη σειρά μας κι εμείς, ενώ το 2005 δεν φτιάχναμε καθόλου μικρά διαμερίσματα, παρά μόνο τριάρια από 75 και πάνω, τώρα χτίζουμε από τα 45 έως και τα 130 μέτρα. Ο κόσμος πια όχι απλά στριμώχνεται, αλλά παραστριμώχνεται...», λέει ο κ. Δημήτρης Καψιμάλης, πρόεδρος της Ενωσης Κατασκευαστών Κτιρίων.
Στροφή στα μεταχειρισμένα
«Το τελευταίο δεκαοκτάμηνο, αρκετοί είναι αυτοί που προχωρούν στην αγορά ενός σπιτιού 100 και άνω τετραγωνικών, αλλά μεταχειρισμένου. Μία τετραμελής οικογένεια, για παράδειγμα, αντί να πάρει ένα καινούργιο “ογδοντάρι”, προτιμά πλέον ένα παλιό “150άρι”. Τρία χρόνια πριν, κανείς δεν κοίταζε αυτά τα παλιά διαμερίσματα. Τώρα, ωστόσο, που και οι τράπεζες δανείζουν λιγότερο εύκολα, είναι πια μόδα τα από οκτώ ετών και άνω σπίτια, ζήτηση έχουν ακόμα κι αυτά των 25-30 χρόνων!», επισημαίνει ο πρόεδρος των Κτηματομεσιτών Αττικής κ. Γιάννης Ρεβύθης.
«Το ζωνάρι το ΄χουμε σφίξει όσο δεν γίνεται»
«FΙΝΙΤΟ LΑ ΜUSΙCΑ» είπαν υποχρεωτικά και οι δύο γιοι της κ. Κωνσταντίνας Ρένεση, στο Γαλάτσι. «Τα μαθήματα μουσικής των παιδιών δυστυχώς τα κόψαμε. Ο 17χρονος Χρήστος έκανε κατ΄ οίκον μαθήματα πιάνου και ο 15χρονος Αλέξανδρος κιθάρα. Αλλά αδυνατούσαμε οικονομικά να συνεχίσουν περισσότερο: όταν έχεις να πληρώσεις και τα φροντιστήριά τους, τα βγάζεις πέρα πολύ δύσκολα - ο μικρός, άλλωστε, θα έχει και του χρόνου ανάλογες δαπάνες. Στον μεγάλο μου λέω να βάλει τα δυνατά του να περάσει σε αθηναϊκή Σχολή. Στην επαρχία δεν μπορούμε να τον στείλουμε, επιπλέον χίλια ευρώ έξοδα τον μήνα είναι πολλά», ξεκαθαρίζει η κ. Ρένεση, υπάλληλος σε συμβολαιογραφικό γραφείο. «Ευτυχώς που το σπίτι μας είναι ιδιόκτητο, από γονική παροχή. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα κάναμε αν είχαμε στο κεφάλι μας κι ένα νοίκι! Μανάβης στο επάγγελμα ο σύζυγός μου, πάει από το κακό στο χειρότερο. Τα τρία τελευταία χρόνια κινούμαστε μονίμως στην κατιούσα, το ζωνάρι μας το ΄χουμε σφίξει όσο δεν γίνεται. Στο σούπερ μάρκετ πηγαίνω πλέον μ΄ ένα χαρτάκι, για τα αναγκαία τρόφιμα. Μ΄ άλλα λόγια, το καλάθι της νοικοκυράς τελείωσε. Και οι τέσσερίς μας, έχουμε κόψει απ΄ όλα, είμαστε για τα καλά ζορισμένοι ως οικογένεια», υποστηρίζει.(ΝΕΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου