Παρέμβαση-μανιφέστο από το Δημήτρη Ρέππα

1. Η χώρα οδηγείται –όπως όλα δείχνουν– σε άμεσες εκλογές. Δεν αποκλείεται αυτή να είναι και η επιλογή της κυβέρνησης. Ο.. τρόπος που διαχειρίστηκε τη διαδικασία για την εκλογή Προέδρου συνιστά συνταγή όχι για ν’ αποφευχθούν, αλλά για να διενεργηθούν εκλογές. Ο πρωθυπουργός εκτιμά, προφανώς, ότι η περαιτέρω συμβίωση με την τρόικα, όπως και με δική του ευθύνη εξελίχθηκε, συνεπάγεται μόνο πολιτικό κόστος και φθορά για τον ίδιο και την κυβέρνησή του.

2. Το κύριο διακύβευμα δεν είναι η εκλογή Προέδρου αλλά η ασκούμενη πολιτική, γιατί αυτή καθορίζει και την πορεία της χώρας. Ασφαλώς, η εκλογή του Προέδρου με συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία, όπως συνέβη τις προηγούμενες φορές, ενισχύει την πεποίθηση πως δεν πρόκειται για κομματικό εκφραστή και τον διευκολύνει στην άσκηση των καθηκόντων του. Η κυβέρνηση όφειλε να επιδιώξει την αναζήτηση κοινού τόπου με τα άλλα κόμματα και για το πρόσωπο του Προέδρου. Οχι μόνο δεν το έπραξε, αλλά αντιθέτως προς τις εξαγγελίες της ότι θα κινηθεί θεσμικά, επιτάχυνε την όλη διαδικασία για να επισπευσθούν οι εκλογές. Υπήγαγε την εκλογή Προέδρου στον κομματικό σχεδιασμό της για τις πολιτικές εξελίξεις.

3. Ακριβώς επειδή ο στόχος είναι η διαχείριση των εκλογών, η κυβέρνηση κινδυνολογεί ασύστολα εν όψει διαφαινόμενης εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ. Με την ακραία υποστήριξη από δυνάμεις του κατεστημένου της χώρας ταυτίζει την επόμενη μέρα της Ελλάδας υπό άλλη κυβέρνηση με τη βεβαιότητα του Grexit. Δεν αντιλαμβάνεται πως έτσι ανατρέπει και ακυρώνει τον πυρήνα της δικής της επιχειρηματολογίας περί success story.

Αν το Grexit είναι ενδεχόμενο, τότε το success story δεν υπήρξε ποτέ. Εκτός αν υπονοείται πως προϋποτίθεται η κατάργηση των εκλογών και η αφαίρεση του δικαιώματος των πολιτών να έχουν άλλη επιλογή από αυτή την κυβέρνηση. Η αποστροφή της κυβέρνησης προς τις εκλογές και ο ισχυρισμός της πως οδηγούν σε αστάθεια εκφράζονται στο πλαίσιο της προσπάθειάς της να παραμείνει στην εξουσία. Αν στις επόμενες εκλογές διαφαινόταν νίκη της Ν.Δ., τότε η επιχειρηματολογία της θα ήταν η εντελώς αντίστροφη.

Υπάρχει, άλλωστε, το παράδειγμα της κυβέρνησης Παπαδήμου που αν και στηριζόταν σε περίπου 260 βουλευτές, πλειοψηφία χωρίς προηγούμενο, οδηγήθηκε σε παραίτηση επειδή η Ν.Δ. απαίτησε την άμεση διεξαγωγή εκλογών, προσβλέποντας στην επάνοδό της στην εξουσία μετά την περιδιάβασή της στο «Κίνημα των Αγανακτισμένων». Μάλιστα, κατηγορούνται οι βουλευτές της αντιπολίτευσης που δεν ψηφίζουν να εκλεγεί Πρόεδρος.

Γιατί όμως δεν γίνονται στόχος αρνητικών σχολίων οι βουλευτές που έσπευσαν να δηλώσουν ότι ψηφίζουν «ναι» χωρίς καν να γνωρίζουν το πρόσωπο του υποψηφίου; Αν η στάση των πρώτων είναι αντικοινοβουλευτική και αντιδημοκρατική, η στάση των δεύτερων δεν είναι; Οι εκλογές είναι το κορυφαίο γνώρισμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά και ο πιο ουσιαστικός συντελεστής πολιτικής σταθερότητας αφού εναρμονίζει τη σύνθεση της Βουλής με τη λαϊκή θέληση. Σε τελευταία ανάλυση, αστάθεια παράγει η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος και όχι η εκκαθάριση του θολού πολιτικού τοπίου.

4. Το εθνικό συμφέρον επιβάλλει άμεση αλλαγή πλεύσης τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης. Απαιτείται συνευθύνη για καθαρές λύσεις:

Συναπόφαση για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να εκλεγεί με τη μέγιστη δυνατή πλειοψηφία και όχι ως κομματικός υποψήφιος.
Συνεννόηση για την άμεση προσφυγή της χώρας σε εκλογές και δέσμευση για τη διεξαγωγή τους με ανάδειξη των πολιτικών θέσεων μακριά από την επήρεια μηχανισμών που επιδιώκουν εγκλωβισμό των πολιτών και καθοδήγηση της ψήφου τους.
Δέσμευση, τέλος, για συμμετοχή όλων σε Εθνική Διαπραγματευτική Ομάδα μετά τις εκλογές στη συζήτηση για το χρέος με τους διεθνείς δανειστές.
Οσο για την επίκληση της συνταγματικής αναθεώρησης θυμίζω πως Ν.Δ. και ΣΥΝ το 2008, παρά την τότε πρόταση του Γ. Παπανδρέου για συνεννόηση, ψήφισαν την αναθεώρηση της διάταξης για το επαγγελματικό ασυμβίβαστο των βουλευτών που ίσχυε τότε και έτσι συντελέστηκε αναθεώρηση, υπονομεύθηκε η άμεση συνέχιση της διαδικασίας με συναινετικό τρόπο και χάθηκε χρόνος αναμένοντας την παρέλευση πενταετίας. Το Σύνταγμα δεν προκάλεσε την κρίση και την κρίση δεν θα τη λύσουμε αναθεωρώντας το Σύνταγμα. Αλλωστε, αν αυτή η διαδικασία ήταν επείγουσα, γιατί η κυβέρνηση άπρακτη άφησε να παρέλθει τόσος χρόνος;

5. Η χώρα έχει ανάγκη από καθαρές λύσεις. Η ευθύνη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης μπροστά σε ένα ενδεχόμενο «εθνικό τσουνάμι» είναι τεράστια. Η διαφορά είναι πως η κυβέρνηση ελέγχεται για τις πράξεις της και ο ΣΥΡΙΖΑ για τον λόγο του. Αλήθεια είναι πως η πράξη είναι πολύ πιο δύσκολη, αλλά αποτελεί και ασφαλέστερο κριτήριο.

Μια κυβέρνηση που προέκυψε μέσω της καταδημαγώγησης των πολιτών και μετά αρκέστηκε σε ένα «ουδείς αναμάρτητος», που κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που δεν επέτρεψε ούτε μία συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών, που δεν ανταποκρίθηκε ούτε μία φορά στην Ωρα του Πρωθυπουργού, έχει αντικοινοβουλευτική νοοτροπία. Μια κυβέρνηση που διέλυσε τη μεσαία τάξη και επαίρεται για δημοσιονομικά επιτεύγματα μέσω της φτωχοποίησης και περιθωριοποίησης των πολιτών, την ώρα μάλιστα που «ημέτεροι» αύξησαν τον πλούτο τους, είναι αποτυχημένη.

Ενας ΣΥΡΙΖΑ που δεν μπορεί να ξεπεράσει την πολιτική τού ληξιαρχικού του 4%, που δυσκολεύεται ακόμη και τώρα να καταδικάσει τη βία στον απόηχο των κραυγών «Να καεί η Βουλή», που αποθεώνει τον κρατισμό, που δεν αποσαφηνίζει πως ταυτίζεται με τις εθνικές συντεταγμένες για την αμετάκλητη θέση της χώρας στην Ευρώπη και τη με κάθε τρόπο αποτροπή του Grexit (γιατί το Grexit είναι μια πραγματική απειλή, αφού το success story είναι ένας ψεύτικος θρίαμβος), θα κερδίζει ψήφο εξ αντανακλάσεως λόγω αντίδρασης στη σημερινή κυβέρνηση αλλά, όπως στην παλίρροια, μετά την πλημμυρίδα θα ακολουθήσει η άμπωτις.

6. Η παράταξη στην οποία ανήκω, ενώ θα έπρεπε να είναι ο πρωταγωνιστής, δυστυχώς απουσιάζει. Κάποιοι θέλουν να επιβάλουν τη θέση πως το ΠΑΣΟΚ είναι η «μαύρη τρύπα της Μεταπολίτευσης». Ισχύει το εντελώς αντίθετο. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του και το έργο του. Η ηγεσία του δεν άφησε ούτε τον κρίσιμο ιαματικό πολιτικό χρόνο να παρέλθει ώστε οι πολίτες να δουν τα πράγματα ψύχραιμα και λογικά από την απόσταση της δίκαιης κρίσης. Η κίνηση των 58, η Ελιά, η ΔΗΠΑΡ και ποιος ξέρει τι άλλο μας περιμένει, ενοχοποίησαν το ΠΑΣΟΚ και τα σύμβολά του, την ιστορία και τη χρησιμότητά του.

Η επιλογή για διάλυση του ΠΑΣΟΚ έγινε στην πράξη από εκείνους που το εγκατέλειψαν (ασχέτως αν κάποιοι επέστρεψαν ως συναρχηγοί), όσο και από εκείνους που συστηματικά υπεραμύνθηκαν ποικιλώνυμων σχημάτων με έντονη μάλιστα εξωθεσμική αρωγή σε βάρος της προοπτικής του ΠΑΣΟΚ. Αποτελεί ακραία γελοιοποίηση για τα στελέχη αυτά να υπερασπίζονται κάθε τετράμηνο και άλλη εκδοχή κόμματος μόνο και μόνο για να «αποσύρουν» τεχνηέντως το ΠΑΣΟΚ. Ασχέτως αν τώρα, ω του θαύματος!, με περισσή πολιτική υποκρισία υπερπροβάλλουν το όνομα και τα σύμβολα, αισθανόμενοι προφανώς πόσο ασήμαντοι είναι για να μπορούν να υπάρξουν στην πολιτική παρακάμπτοντάς τα.

Η χώρα έχει ανάγκη τις δυνάμεις του προοδευτικού χώρου και προοδευτικός χώρος δεν είναι η καρικατούρα των διευθυντηρίων με τις σφραγίδες, αλλά ο λόγος που οδήγησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ το 1974. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι οι αρχές του και η βάση του.

7. Η χώρα βρίσκεται σε μετάβαση. Σε τέτοιες περιόδους καιροφυλακτούν κίνδυνοι για την προώθηση διευθετήσεων σε ζωτικούς τομείς, που εμφανίζονται ως δήθεν λύσεις στο πεδίο των εθνικών θεμάτων. Είμαστε με την κυβέρνηση απέναντι στην τρόικα και είμαστε με τους πολίτες απέναντι στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση κάνει λάθος αν θεωρεί πως μπορεί να «περάσει» την πολιτική της νικώντας τον λαό. Αλλά και οι πολίτες κάνουν το ίδιο λάθος όταν ζητούν συμμετοχή στην εξουσία, χωρίς πριν να νικήσουν τον παλιό, κακό εαυτό που καθένας μας κρύβει μέσα του.