Κυβερνήτης και πυξίδα

Πέμπτη 17 Μαίου 2012 Πάντοτε ζήλευα τους παλαιούς συναδέλφους γιατί είχαν ζήσει από πρώτο χέρι ιστορικά επεισόδια που εμείς γνωρίσαμε μόνο μέσα από... τα βιβλία. Εκανα το λάθος να πιστεύω ότι εμείς δεν θα ζούσαμε ανάλογες καταστάσεις γιατί, ως γνήσιο τέκνο της γενιάς μου, θεωρούσα ότι μερικά βασικά ζητήματα είναι πια λυμένα και πως κάθε αύριο θα είναι και καλύτερο. Προφανώς έπεσα έξω. Ζούμε τώρα δύο μεγάλες, παράλληλες κρίσεις. Η μία αφορά την Ευρώπη κυρίως, αλλά και την Αμερική, οι οποίες έχουν βυθιστεί σε μια βαθιά κρίση χρέους που μπορεί εύκολα να τις οδηγήσει στην παρακμή και τον μόνιμο παραγκωνισμό από τις χώρες της Ανατολής. Η άλλη είναι μια επίσης πολύ βαθιά συστημική κρίση αξιών και θεσμών στη χώρα μας. Η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική περίπτωση νοτιοευρωπαϊκής χώρας που αντιμετωπίζει κρίση χρέους και ανταγωνιστικότητας. Είναι, όμως, η μοναδική που επί 30 χρόνια διέλυσε τελείως την παραγωγική της βάση, άφησε τη διαφθορά να εξαπλωθεί σε όλο τον κοινωνικό ιστό, ανέδειξε στην κορυφή βασικών της θεσμών μετριότητες, δόξασε τον λαϊκισμό στον δημόσιο λόγο και έχασε παραδοσιακές της αξίες. Αυτή η συστημική κρίση μάς έκανε πολύ πιο ευάλωτους στην παγκόσμια κρίση και σήμερα μας έχει κάνει ένα καρυδότσουφλο που βολοδέρνει μέσα στη θύελλα χωρίς κυβερνήτη και πυξίδα. Είναι παρά πολύ βασικό, θεμελιώδες θα έλεγε κανείς, να μείνουμε μέσα στον πυρήνα της Ε.Ε. έως ότου τελειώσει αυτό το τσουνάμι. Μπορεί το ευρώ να καταρρεύσει συνολικά, αλλά δεν έχουμε κανένα λόγο να βιαστούμε εμείς να κάνουμε τα εγκαίνια... Είναι κρίσιμο να μείνουμε στη βάρκα της διάσωσης τώρα που η Ευρώπη αλλάζει πολιτική και συνειδητοποιεί ότι χρειάζεται η ανάπτυξη και κάποια χαλάρωση της λιτότητας. Θα είναι αυτοκτονικό να πέσουμε στα μανιασμένα νερά της κρίσης, μόνοι και αβοήθητοι, επειδή ζαλιστήκαμε στη βάρκα. Εχουμε, δυστυχώς, μια αυτοκαταστροφική μανία να προτάσσουμε το πείσμα και το πάθος μας, αγνοώντας τη διεθνή συγκυρία, όπως έχει πολλάκις συμβεί στην ιστορία μας με πολύ αρνητικές συνέπειες. Το ζητούμενο, λοιπόν, τώρα είναι να δώσουμε χρόνο στη χώρα, να μην οδηγηθούμε μόνοι μας εκτός ευρώ ή να μη γίνουμε Αργεντινή από κάποιο ατύχημα. Κυριαρχούν όμως ακόμη το συναίσθημα, ο θυμός, η απογοήτευση. Δυστυχώς, το αστικό πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει ακόμη ούτε Ελευθέριο Βενιζέλο ούτε Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η ιστορία βρήκε τον πρωταγωνιστή της από την πλευρά του λαϊκισμού. Θα τον βρει και από την άλλη όχθη, γιατί η Ελλάδα μπορεί να βυθίσθηκε στο τέλμα, διαθέτει όμως αποθέματα δημιουργικής δύναμης και ανθρώπινου ταλέντου. Μέχρι τότε πρέπει να δοθεί η μάχη για να κρατηθεί η χώρα όρθια, για να συνεχίσουμε να ανήκουμε στη Δύση και για να μπορέσουμε κάποια ώρα να πείσουμε τους οργισμένους νέους ότι αυτό που βλέπουν σαν φως δεν είναι παρά το σκοτάδι του χάους και της τυφλής διαμαρτυρίας. Δικό μας καθήκον είναι να βρούμε τον κυβερνήτη, και το κυριότερο, την πυξίδα που τόσο λείπει, για να ξανακτισθεί η χώρα μετά τη μεγάλη αυτή κρίση.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - Του Αλεξη Παπαχελα