Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση στο σύνολό της βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν ωμό εκβιασμό. Εναν εκβιασμό που οργανώνουν οι λεγόμενες «αγορές» (ή, τουλάχιστον, κάποια τμήματά τους…) και ...διεκπεραιώνεται μέσω των λεγόμενων «οίκων αξιολόγησης».
Από την αρχή της εβδομάδας και πριν αντιμετωπιστεί η αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, ξέσπασε η επίθεση εναντίον της Ιταλίας και της Ισπανίας. Εκτός από ωμός, ο εκβιασμός γίνεται όλο και πιο χοντρός.
Αντικείμενο του εκβιασμού; Να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους χωρίς να υποχρεωθούν να μετάσχουν στο κόστος της λύσης και ιδιώτες - δηλαδή, αυτοί που αποτελούν τις «αγορές» και είναι οι πελάτες των «οίκων»…
Τόσο απλό; Τόσο. Και τόσο απροκάλυπτο. Εφτασε η επίτροπος Βίβιαν Ρέντινγκ (που δεν είναι και καμιά πασιονάρια…) να δηλώνει ότι «η Ευρώπη δεν μπορεί να επιτρέψει σε τρεις αμερικανικές εταιρείες να καταστρέψουν το ευρώ».
Ο εκβιασμός όμως είναι η μια πλευρά του προβλήματος. Διότι το ένα πράγμα είναι αν σε εκβιάζουν. Το άλλο πράγμα είναι πώς αντιμετωπίζεις τον εκβιασμό.
Και εδώ, δυστυχώς, οφείλω να ομολογήσω πως η Ευρώπη έκανε ό,τι μπορούσε για να διευκολύνει τους εκβιαστές της. Αναποφασιστικότητα, έλλειψη σχεδίου, έλλειψη βούλησης, καθυστερήσεις, αποκλίνουσες επιδιώξεις…
Θέλετε το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα; Μετά την ανάφλεξη του γαλλικού σχεδίου «μετακύλισης» του ελληνικού χρέους, οι Ευρωπαίοι συζητούν δύο διαφορετικά σενάρια αντιμετώπισής του:
Είτε μια επαναγορά μέρους του χρέους σε χαμηλότερες τιμές στη δευτερογενή αγορά - λύση που είχε συζητηθεί και απορριφθεί από τη Γερμανία τον περασμένο Φεβρουάριο!
Είτε το ενδεχόμενο μιας πρόσκαιρης «επιλεκτικής χρεοκοπίας» - κάτι που επίσης είχε συζητηθεί και απορριφθεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τον περασμένο Μάρτιο!
Με άλλα λόγια, διαπραγματευόμαστε επί τέσσερις μήνες για να βρεθούμε εκεί όπου βρισκόμασταν πριν από τέσσερις μήνες. Αν αυτό δεν λέγεται παλινωδία, τότε τι αποτελεί παλινωδία;
Για να απαντήσουμε λοιπόν στην επίτροπο Ρέντινγκ: οι τρεις αμερικανικές εταιρείες μπορούν να καταστρέψουν το ευρώ, μόνο αν η Ευρώπη τους το επιτρέψει. Και προς το παρόν δεν βλέπω τι κάνει για να τις εμποδίσει…
Τα τελευταία 24ωρα υπάρχουν ενδείξεις ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες (μηδέ της Μέρκελ εξαιρουμένης…) αρχίζουν να συνειδητοποιούν και το μέγεθος του εκβιασμού και την κρισιμότητα της κατάστασης. Μακάρι!
Αρκεί, βεβαίως, αυτή η συνειδητοποίηση να οδηγήσει σε ταχεία επίδειξη πολιτικής αποφασιστικότητας και οικονομικής αποτελεσματικότητας.
Διότι όλοι οι Ευρωπαίοι χρειάζεται κάποια στιγμή να θυμηθούμε τον μεγάλο Σαίξπηρ όταν έλεγε (στον «Φάλσταφ», αν δεν απατώμαι...) ότι «αυτοί δεν θα ήταν λύκοι, αν οι άλλοι δεν ήταν αρνιά»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου