ΤΡΙΤΗ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2009 - ΠΗΓΗ ΕΔΩ!!
Με 4,70% και έναν ευρωβουλευτή, κάτω από το ποσοστό των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δεύτερος χαμένος της Κυριακής, μετά τη ΝΔ. «Καλώς τα παιδιά!», που θα έλεγε και ο Αλαβάνος. Η επίδοση ήταν αναμενόμενη (οι περισσότερες δημοσκοπήσεις την είχαν προαναγγείλει...) αλλά όχι προδιαγεγραμμένη. Κατέστη αναπόφευκτη μόνο από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ και όλοι αυτοί που αποτελούν τον έναν και τον άλλον εγκατέλειψαν τον χώρο της ευρωπαϊκής, ανανεωτικής Αριστεράς για να υιοθετήσουν τη λογική, το στυλ, τη νοοτροπία και τη φρασεολογία αριστεριστικού γκρουπούσκουλου. Ο λαός τούς έδωσε ό,τι διεκδίκησαν- και μάλιστα ελαφρώς ενισχυμένο...
Υποθέτω ότι το αποτέλεσμα θα απασχολήσει πρωτίστως τον ίδιο τον Συνασπισμό. Και αυτό επειδή το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι ο εαυτός του. Τι θέλει να είναι; Ο εκφραστής των Εξαρχείων και των περιθωρίων ή ο εκπρόσωπος μιας σύγχρονης αριστερής πρότασης; Το βέβαιον είναι ότι δεν μπορεί πλέον να πατάει σε δύο βάρκες. Και ότι αυτό είναι ένα κορυφαίο ζήτημα ουσίας το οποίο χρειάζεται διευκρίνιση.
Περισσότερο, όμως, και από την ουσία, τον ΣΥΡΙΖΑ έβλαψε το στυλ. Ξαφνικά ο τόπος απέκτησε ένα κόμμα το οποίο διέθετε απαντήσεις σε όλα και κουνούσε το δάχτυλο σε όλους. Από το γήπεδο του Παναθηναϊκού ως την κατάσταση στις φυλακές και από τα υπόγεια πάρκινγκ στην Αθήνα ως το Σύμφωνο Σταθερότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βασικότεροι εκφραστές του παρέδιδαν μαθήματα στην κοινωνία με ύφος αλάνθαστων καρδιναλίων, όταν δεν προσπαθούσαν να επιβάλουν με τσαμπουκά τις απόψεις τους. Τέτοια περίπτωση δογματικού μικρομεγαλισμού ουδέποτε έχει προϋπάρξει στην ελληνική πολιτική.
Oλα αυτά είναι κρίμα, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται στον τόπο και στη δημοκρατία. Ακριβώς όπως το ΚΚΕ είναι χρήσιμο για να ενσωματώνει στο πολιτικό σύστημα τα κοινωνικά στρώματα της υστέρησης, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός ενσωμάτωσης της αμφισβήτησης.
Υπό αυτήν την έννοια, η προχθεσινή αποτυχία του έχει πολλαπλή σημασία. Κατεγράφη σε μια εκλογή όπου το στοιχείο της αμφισβήτησης ήταν κυρίαρχο και το οποίο εκφράστηκε με χίλιους τρόπους αλλά όχι μέσω αυτού. Υπενθυμίζω, ας πούμε, σε εκείνους οι οποίοι επιμένουν να το αγνοούν, ότι μόλις ένας στους τρεις έλληνες ψηφοφόρους επέλεξε την Κυριακή το ΠαΣοΚ ή τη ΝΔ- το 69% του 52% που πήγε να ψηφίσει! Αλλά αν ένα τέτοιο τοπίο δεν ευνοεί την «αριστερή αμφισβήτηση», τότε τι άραγε μπορεί να την ευνοήσει; jpretenteris@dolnet.gr
Με 4,70% και έναν ευρωβουλευτή, κάτω από το ποσοστό των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δεύτερος χαμένος της Κυριακής, μετά τη ΝΔ. «Καλώς τα παιδιά!», που θα έλεγε και ο Αλαβάνος. Η επίδοση ήταν αναμενόμενη (οι περισσότερες δημοσκοπήσεις την είχαν προαναγγείλει...) αλλά όχι προδιαγεγραμμένη. Κατέστη αναπόφευκτη μόνο από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ και όλοι αυτοί που αποτελούν τον έναν και τον άλλον εγκατέλειψαν τον χώρο της ευρωπαϊκής, ανανεωτικής Αριστεράς για να υιοθετήσουν τη λογική, το στυλ, τη νοοτροπία και τη φρασεολογία αριστεριστικού γκρουπούσκουλου. Ο λαός τούς έδωσε ό,τι διεκδίκησαν- και μάλιστα ελαφρώς ενισχυμένο...
Υποθέτω ότι το αποτέλεσμα θα απασχολήσει πρωτίστως τον ίδιο τον Συνασπισμό. Και αυτό επειδή το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι ο εαυτός του. Τι θέλει να είναι; Ο εκφραστής των Εξαρχείων και των περιθωρίων ή ο εκπρόσωπος μιας σύγχρονης αριστερής πρότασης; Το βέβαιον είναι ότι δεν μπορεί πλέον να πατάει σε δύο βάρκες. Και ότι αυτό είναι ένα κορυφαίο ζήτημα ουσίας το οποίο χρειάζεται διευκρίνιση.
Περισσότερο, όμως, και από την ουσία, τον ΣΥΡΙΖΑ έβλαψε το στυλ. Ξαφνικά ο τόπος απέκτησε ένα κόμμα το οποίο διέθετε απαντήσεις σε όλα και κουνούσε το δάχτυλο σε όλους. Από το γήπεδο του Παναθηναϊκού ως την κατάσταση στις φυλακές και από τα υπόγεια πάρκινγκ στην Αθήνα ως το Σύμφωνο Σταθερότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βασικότεροι εκφραστές του παρέδιδαν μαθήματα στην κοινωνία με ύφος αλάνθαστων καρδιναλίων, όταν δεν προσπαθούσαν να επιβάλουν με τσαμπουκά τις απόψεις τους. Τέτοια περίπτωση δογματικού μικρομεγαλισμού ουδέποτε έχει προϋπάρξει στην ελληνική πολιτική.
Oλα αυτά είναι κρίμα, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται στον τόπο και στη δημοκρατία. Ακριβώς όπως το ΚΚΕ είναι χρήσιμο για να ενσωματώνει στο πολιτικό σύστημα τα κοινωνικά στρώματα της υστέρησης, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός ενσωμάτωσης της αμφισβήτησης.
Υπό αυτήν την έννοια, η προχθεσινή αποτυχία του έχει πολλαπλή σημασία. Κατεγράφη σε μια εκλογή όπου το στοιχείο της αμφισβήτησης ήταν κυρίαρχο και το οποίο εκφράστηκε με χίλιους τρόπους αλλά όχι μέσω αυτού. Υπενθυμίζω, ας πούμε, σε εκείνους οι οποίοι επιμένουν να το αγνοούν, ότι μόλις ένας στους τρεις έλληνες ψηφοφόρους επέλεξε την Κυριακή το ΠαΣοΚ ή τη ΝΔ- το 69% του 52% που πήγε να ψηφίσει! Αλλά αν ένα τέτοιο τοπίο δεν ευνοεί την «αριστερή αμφισβήτηση», τότε τι άραγε μπορεί να την ευνοήσει; jpretenteris@dolnet.gr
ΚΡΑΧΤΗΣ (kraxtis-gr.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου