Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012 Οσο ανάγκη έχουμε (παρά τις διαπραγματευτικές δυσκολίες) μια καλή και γρήγορη κατάληξη της συμφωνίας για το PSI, που θα ανοίξει τον δρόμο για την κατάρτιση της νέας δανειακής σύμβασης, άλλο τόσο είναι σαφές ότι...μεσομακροπρόθεσμα το «κούρεμα» αυτό δεν αρκεί για την αντιμετώπιση του χρέους. Ούτε η «μέθοδος» του PSI έχει άλλα περιθώρια, αφού στην πραγματικότητα έχει «ανακληθεί» από τους Ευρωπαίους ηγέτες και χρησιμοποιείται «εξαιρετικά» για την περίπτωση της Ελλάδας. Εξάλλου, τα όρια ενός «εθελοντικού κουρέματος» δεν είναι απεριόριστα και τα κερδοσκοπικά hedge funds (είτε ανεξάρτητα είτε αυτά που από πίσω τους κρύβονται τράπεζες) έχουν δυνατότητες πολλών τακτικών και εκβιασμών, για να αποκομίσουν και με το «κούρεμα» μεγάλα κέρδη.
Εν πάση περιπτώσει, με το πρόβλημα του χρέους κάθε άλλο παρά ξεμπερδεύουμε εύκολα, ενώ με τα σημερινά δεδομένα ακόμα και ο στόχος το 2020 να είναι το χρέος μας στο 120% του ΑΕΠ μοιάζει εξωπραγματικός, παρότι δεν είναι βιώσιμος στόχος για την οικονομία μας.
Καλώς ή κακώς, το ελληνικό πρόβλημα χρέους δεν αντιμετωπίζεται, ως ξεχωριστό πρόβλημα, αποκομμένο από μια συνολική ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος (υποχρεωτική ανακεφαλαίωση) και στην κρίση χρέους και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Αναγκαστικά θα πάμε στην έκδοση ευρωομολόγου από την ΕΚΤ. Χρειάζεται συνολική λύση, με ταυτόχρονη αντιμετώπιση της ύφεσης.
Η απώλεια της αξιολόγησης της Γαλλίας και της Αυστρίας με ΑΑΑ, από τη Standard & Poor's, είναι μια «ισχυρή καμπάνα» για την Ευρωζώνη, καθώς σημαίνει ότι η κρίση έχει εγκατασταθεί στην «καρδιά» της Ευρώπης, ενώ παίρνουν σειρά κι άλλες χώρες της Ευρωζώνης... Οι ευρωπαϊκές εξελίξεις πρέπει να επιταχυνθούν.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι είπε καθαρά στην κ. Μέρκελ: Ο λαός μου κάνει μεγάλες θυσίες, αλλά και η Ευρώπη κάτι πρέπει να κάνει για να έχουμε μικρότερα επιτόκια, αλλιώς θα κυριαρχήσει ο λαϊκισμός!
Κι έχει δίκιο... Εισάγει τη λογική μιας «ουσιαστικής ανταπόδοσης» από πλευράς Ευρώπης στις θυσίες των πολιτών του Νότου και θα μπορούσε να είναι μια «κοινή σημαία» για όλες τις χώρες που πλήττονται.
Οσον αφορά το εσωτερικό μέτωπο, το βάρος πρέπει να πέσει στις διαρθρωτικές αλλαγές και στην αναπτυξιακή προσπάθεια με συνέπεια και συνέχεια... Οχι περισσότερα «μέτρα» λιτότητας, που μεγαλώνουν την ύφεση, γιατί στο τέλος θα αποβιώσει ο ασθενής από τη «φαρμακευτική αγωγή» που του δίνεται!
Η ανεργία έφτασε δυστυχώς στο ένα εκατομμύριο... Είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, καθώς είναι ο πιο ισχυρός δείκτης της παραγωγικής και κοινωνικής αποδιάρθρωσης της χώρας. Νέες θέσεις εργασίας δεν δημιουργούνται εύκολα, όχι βέβαια γιατί έχουμε υψηλό «κόστος εργασίας» ή δεν υπάρχει αρκετή «εργασιακή ευελιξία», αλλά γιατί όταν μια χώρα βρίσκεται σε κατάσταση «οιονεί χρεοκοπίας» δύσκολα κάποιος επενδύει, πέραν του κακού ευρύτερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος (γραφειοκρατία, διαφθορά, ασταθές φορολογικό σύστημα κ.λπ.). Γι' αυτό είναι απαράδεκτο να «κόβουμε» τις δημόσιες επενδύσεις για να «εκλογικεύσουμε» το έλλειμμα ή να μην μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες του ΕΣΠΑ κ.λπ.
Από την άλλη μεριά, όμως, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι η κρίση έχει επηρεάσει τη βιωσιμότητα μιας σειράς επιχειρήσεων, καθώς η μείωση του κύκλου εργασιών και η έλλειψη ρευστότητας τις έχει φέρει σε πραγματικό αδιέξοδο ή σε πολύ δύσκολη θέση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, για να περιορισθεί η απώλεια θέσεων εργασίας και να προστατευθούν οι θέσεις εργασίας, η μεσοσταθμική μείωση του κόστους εργασίας είναι αναπόφευκτη, όχι όμως του κατώτερου...
Η κρίση, κακά τα ψέματα, για να την αντιμετωπίσουμε, θέλει ρεαλισμό και κοινωνική ευθύνη. Και σε αυτό πρέπει να συμβάλουν όλοι...ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου