“Τα χρόνια της…ιλαροτραγικότητας”

11-Μαρ-2009 Απο Αλέξανδρος Κεφαλάς

Κι ενώ στην μεσημεριανή ζώνη στις τόσο εκλεπτυσμένες και συνάμα εκπαιδευτικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, που είναι απορίας άξιο πως εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα(μάλλον λόγο κεκτημένης ανοχής), ξεκατινιάζονται για τις μειώσεις τον αποδοχών των υπερτιμημένων παρουσιαστών εν όψει της γερμανικής «κατοχής» στον ALPHA, παιδιά ταλέντα που μας έχουν κάνει περήφανους σε κρατικούς και διεθνείς μουσικούς διαγωνισμούς μένουν στην αφάνεια και αγωνίζονται για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Και να ήταν οι μοναδικοί; Σε πείσμα όλων αυτών των υψηλά αμειβομένων υπερφίαλων σαλατολόγων και κατά τα άλλα έγκριτων δημοσιογράφων και παρουσιαστών, που έχει σιχαθεί η ψυχή μας να τους βλέπει να βγάζουν τα άπλυτα τους στη φόρα εδώ και τόσα χρόνια, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δημιουργούν, παλεύοντας με τα διάφορα κυκλώματα- γιατί και στον χώρο της διανόησης δυστυχώς υπάρχουν δημοσιοσχετίστικες «παρεούλες»-για χάρη της τέχνης μόνο και των υψηλών ιδανικών. …
Άνθρωποι που έχουν τόσα πραγματικά να προσφέρουν στον πολιτισμό μας αγωνίζονται σκληρά για να κερδίσουν λίγο ζωτικό και βιώσιμο χώρο την ώρα που γνωστοί λαοφιλείς tv περσόνες με χυδαία γλώσσα, ανύπαρκτη ή στην καλύτερη περίπτωση στοιχειώδη παιδεία αμείβονται με αστρονομικά υπέρογκα ποσά που θα έκαναν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ερυθριάζει και μόνο στο άκουσμα τους. Και ερωτώ: με ποια κριτήρια κάποιο άνθρωποι πρέπει να ζουν μες τη χλιδή όταν προσφέρουν τόσα λίγά σε μια περίοδο που η παγκόσμια οικονομία καταρρέει και που η κοινωνική ψαλίδα(με βάση πάντα τον πλούτο αφού κατά την πλειονότητα τους όλοι τους είναι απλά νεόπλουτοι με αγροτική, εργατική και μικροαστική καταγωγή)διαρκώς ανοίγει; Άραγε ο πολίτης αυτής της χώρας, που βλέπει διαρκώς τη φορολογία, και το βιοτικό του επίπεδο να φθάνει στα ύψη την ώρα που τα εισοδήματα του συρρικνώνονται και το κράτος πρόνοιας και παροχών(που άλλωστε γι’ αυτό τα σκάει)απουσιάζει, έχει συνειδητοποιήσει την προκλητικότητα αυτών των ατόμων που υπεροπτικά και με περισσή έπαρση αξιώνουν τρελά ποσά για τις πενιχρές τους υπηρεσίες;
Είναι για γέλια και για κλάματα η όλη κατάσταση. Πράγματι ζούμε στα χρόνια της…ιλαροτραγικότητας.