Τετάρτη 16 Μαΐου 2012
Στην πατρίδα μας υπήρξαν και άλλες εποχές που στη θέση της λογικής έμπαινε ο παραλογισμός. Ποτέ όμως αυτός ο παραλογισμός δεν διεκδικούσε δάφνες του αυτονόητου. Οταν σήμερα στην ουσία υποστηρίζεται πως μπορούμε να καταγγείλουμε το...
Μνημόνιο, να σταματήσουμε να πληρώνουμε αλλά οι ευρωπαίοι εταίροι οφείλουν να συνεχίσουν να μας κρατούν στο ευρώ, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια ανεδαφική θέση αλλά με μια θέση η οποία δεν συνάδει με τα γεγονότα. Και αν ο μεγάλος φιλόσοφος Χέγκελ, όταν του επέστησαν την προσοχή πως τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τις ιδέες του, είχε την πολυτέλεια να απαντήσει ότι αυτό αποτελεί μια πάρα πολύ άσχημη είδηση για τα γεγονότα, εμείς δεν έχουμε τέτοια πολυτέλεια. Αν υπάρξει καταγγελία της σύμβασης, τότε τα γεγονότα της πτώχευσης δεν θα αφορούν την οικονομία γενικά, ούτε φυσικά τους έχοντες και κατέχοντες, αλλά όλους αυτούς που απελπισμένοι σήμερα δεν κατανοούν τη διαφορά μεταξύ της μείωσης εισοδήματος και της απώλειάς του και, το κυριότερο, δεν κατανοούν πόσο σημαντική είναι για μια κοινωνία να έχει μεν τη δυνατότητα να διεκδικεί αλλά ταυτόχρονα να διατηρεί και την κοινωνική της ειρήνη.Σε αυτό το πλαίσιο, τα πρώην δύο μεγάλα κόμματα οφείλουν να κηρύξουν σήμερα τη ρήξη με το παρελθόν τους. Σε αυτή τη φάση, αυτό αφορά κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δήλωσε πως «η παράταξη ηττήθηκε εδώ και καιρό από αυτή τη λογική να απομυζούμε το κράτος και ενώ το κράτος δεν υπάρχει πια κάποιοι υπόσχονται να συνεχιστεί η απομύζησή του». Ταυτοχρόνως όμως ζήτησε το αναγεννημένο κόμμα «να επιστρέψει στη μήτρα της παράταξης».
Αυτό έχει μια διπλή ανάγνωση. Αν εννοεί την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ των «προδομένων» ιδεών του λαϊκισμού και του πελατειακού κράτους, όπως υποστηρίζουν πολλά στελέχη που υπηρέτησαν αυτές τις ιδέες, τότε αυτό θα είναι μια ενέργεια που θα οδηγήσει στην οριστική συρρίκνωσή του.
Αν εννοεί όμως αναζήτηση νέων ιδεών στον χώρο της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ώστε να εκφραστούν οι νέες ανάγκες της ευρείας κοινωνικής βάσης που οδήγησε τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, ως συνασπισμό εξουσίας, να εκφράζει έστω και με στρεβλό τρόπο κοινωνικές βλέψεις ανέλιξης ευρύτερων τάξεων και στρωμάτων, αυτό είναι κάτι το αναγκαίο. Ούτε αυτό όμως φθάνει για να «αναγεννηθεί» ο συγκεκριμένος χώρος.
Η χώρα έχει ανάγκη να αποκτήσει το δικό της σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (καθώς και το ξεχωριστό φιλελεύθερο), ανεξάρτητα και πέρα από τις άμεσες εκλογικές σκοπιμότητες. Είναι πιθανόν, ακόμη και αν ο Βενιζέλος προβεί στη διάλυση του σημερινού ΠΑΣΟΚ, να μην προκύψουν άμεσα εκλογικά οφέλη. Ισως και να πάρει ακόμα μικρότερο ποσοστό. Αυτό όμως δεν πρέπει να καθορίσει την πολιτική του συμπεριφορά. Πρέπει να τολμήσει να κάνει σήμερα αυτό που έπρεπε μεν να είχε γίνει από χθες αλλά αν αφεθεί να γίνει αύριο θα αναλάβουν να το κάνουν άλλοι. Ισως όμως τότε να είναι αργά για τον Βενιζέλο, για το σημερινό ΠΑΣΟΚ και για τους άλλους.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμείνει η μοναδική χώρα στην Ευρώπη η οποία δεν έχει σαφή σοσιαλδημοκρατική κομματική έκφραση και η μοναδική επίσης στην οποία η Σοσιαλδημοκρατία δεν θεωρείται Αριστερά. Αυτή είναι μια ακόμη μεγάλη απουσία στην πολιτική μας ζωή και πρέπει άμεσα να ξεπερασθεί.
Σίγουρα προέχει ο σχηματισμός, έστω και την τελευταία στιγμή, μιας κυβέρνησης διατήρησης της χώρας στο ευρώ, αλλά μια τέτοια εξέλιξη θα πρέπει να συνοδεύεται και με ενέργειες εκσυγχρονισμού και συνένωσης σ' έναν ενιαίο πολιτικό χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατικής και ανανεωτικής Αριστεράς. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, σ' αυτή την προσπάθεια χρειάζεται άμεσα να εμπλακεί και ο χώρος της ΔΗΜΑΡ. Αυτοί οι δύο χώροι πρέπει να μεταβούν άμεσα σε μια κουλτούρα πολιτικής και κομματικής ενοποίησης. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήσουν τις δυνάμεις του παραλογισμού να εκφράζουν εκείνες, μόνες τους, το αίτημα για μια άλλη κοινωνία.
Το προσκλητήριο πρέπει να γίνει από τον Βενιζέλο και το νέο κόμμα που θα έχει ήδη ιδρύσει. Η ΔΗΜΑΡ, με τη σειρά της, οφείλει να κατανοήσει πως η απώτατη λογική αυτού που κάποτε ονομαζόταν Ανανεωτική Αριστερά είναι η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Αν δεν θέλουμε σε λίγες μέρες να τρώμε τις σάρκες μας χρειάζεται μεν ο τόπος να αποκτήσει μια κυβέρνηση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων τώρα ή μετά τις επόμενες εκλογές αλλά ταυτόχρονα πρέπει να αποκτήσει τη δική του «οικουμενική» Αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας.
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Οι μεγάλες απουσίες», από τις εκδ. Πόλις.ΝΕΑ -Του Γιώργου Σιακαντάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου