| Παρασκευή 18 Μαίου 2012 |
Η 19 Μαΐου 1919 ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου όπου 353.000 νεκροί-θύματα από το τουρκικό καθεστώς. Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή όλοι οι ποντιακοί σύλλογοι Πιερίας κάνουμε το ετήσιο ..
μνημόσυνο για να εκπληρώσουμε ένα ηθικό, ιστορικό και εθνικό καθήκον για την μνήμη των χιλιάδων θυμάτων και διεκδικούμε αγωνιστικά την διεθνή αναγνώριση.
μνημόσυνο για να εκπληρώσουμε ένα ηθικό, ιστορικό και εθνικό καθήκον για την μνήμη των χιλιάδων θυμάτων και διεκδικούμε αγωνιστικά την διεθνή αναγνώριση.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
1. Σάββατο 19 Μαΐου 2012 ολονύχτια από τους νεολαίους των συλλόγων στην κεντρική πλατεία.
2. Κυριακή Επιμνημόσυνη δέηση στο Ι.Ν. Αγίας Αικατερίνης, στη συνέχεια κατάθεση στεφάνων στο μνημείο της Πλατείας Γενοκτονίας.
Το απόγευμα (8 μ.μ.) στην Πλατεία Ελευθερίας με κεντρικό ομιλητή σχετικά με την «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και το διεθνές δίκαιο» από τον κ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου, Διδάκτωρ Νομικής του Α.Π.Θ. Θα προηγηθεί ποδηλατοδρομία και τέλος σχετικά τραγούδια από την μικτή χορωδία των ποντιακών συλλόγων.
Αυτήν την ημέρα οι Τούρκοι έχουν την εθνική τους επέτειο, όπου πανηγυρίζουν για την εγκληματική τους αυτή πορεία αφανισμού του χριστιανικού πληθυσμού του Πόντου.
Πανέλληνες ο μήνας Μάιος προκαλεί αναμφίβολα ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση στους πόντιους Έλληνες. Ξυπνά μνήμες τραγικές από τις αλησμόνητες πατρίδες συνδεδεμένες με τη γενοκτονία και τον ξεριζωμό των προγόνων μας από τα αγιασμένα μέρη του Πόντου.
Το Κεμαλικό καθεστώς και οι Νεότουρκοι από το 1915 εώς το 1923 μεθόδευσαν την εξόντωση και την εξαφάνιση των χριστιανικών μειονοτήτων της γεωγραφικής επικράτειας της σημερινής Τουρκίας. 1.134 εκκλησίες λεηλατήθηκαν, 960 σχολεία καταστράφηκαν, 815 κοινότητες εξαφανίστηκαν και χιλιάδες Ελλήνων χάθηκαν από την περιοχή του Πόντου.
Κάποιοι θέλησαν να σβήσουν την ιστορία μας. Δεν έσβησε το γένος του ποντιακού Ελληνισμού γιατί στο καντήλι της εθνικής του υπόστασης έριχνε το λάδι ο Θεός. Ήταν το έλεός του. Ο ποντιακός ελληνισμός με την βαθειά του πίστη στο Θεό και στην Παντάνασσα του Πόντου την Παναγία Σουμελά το διαχρονικό μας σύμβολο, κράτησε τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμα τις παραδόσεις και τα μετέφεραν ανόθευτα εδώ στην μητέρα Ελλάδα.
93 χρόνια μας χωρίζουν από το μεγάλο ξεριζωμό. Πόσοι άραγε γνωρίζουν εκείνο το αποτρόπαιο τουρκικό έγκλημα, πόσοι γνωρίζουν την εξόντωση των Ποντίων- Ελλήνων. Ας πάμε 93 χρόνια πίσω. Να θυμηθούμε και να θυμίσουμε, όχι για να ξύσουμε τις πληγές ούτε να αναμοχλεύσουμε πάθη.
Μόνο και μόνο για να αποφεύγουμε την επανάληψη τέτοιων αποτρόπαιων εγκλημάτων. Τότε χιλιάδες Έλληνες σφάχτηκαν ή εξισλαμίστηκαν, 1.500.000 αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο στην Ελλάδα.
Έσφιγγε η μάνα το παιδί στην αγκαλιά της και το τουρκικό μαχαίρι διαπερνούσε και τα δυο κορμιά που άψυχα σωριάζονταν στο άγιο χώμα της μάνας γης. Φωτιά και σίδερο, κρεμάλα και μαχαίρι αραίωναν τον Ελληνισμό.
Οι Έλληνες του Πόντου γνώρισαν την Βαρβαρότητα την αγριότητα των εγκλημάτων του Ισλαμικού τέρατος σε όλο του το μεγαλείο. Όσοι επέζησαν μέσα στην λαίλαπα της φυγής στα λιμάνια της Σμύρνης, Σαμψούντας, Τραπεζούντας κ.α. ( ο συνωστισμός κατά την ανιστόρητη συγγραφέα Ρεπούση του Βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού).
Ήταν τόσος ο τρόμος και η παράκρουση του πλήθους, που παλινδρομούσε σαν τρικυμισμένη θάλασσα στην προσπάθειά του να φύγει με κάποιο σαπιοκάραβο από εκείνη την κόλαση της τουρκικής βαρβαρότητας τις θηριωδίες και με το σπαθί πάνω από το κεφάλι σφαχτήκαν οι πρόγονοί μας, διαλύθηκαν οικογένειες και χάθηκαν πολλά παιδιά Ο καθένας μόνος του έγραφε την δική του ιστορία.
Η μαρτυρική προσφυγική οδύσσεια του ποντιακού λαού δεν τον λύγισε, απεναντίας ο δυναμισμός και το ατσάλινο πείσμα της ράτσας μας έγιναν τραγούδι, έγιναν χορός, έκφραση ζωής και ύπαρξης, πηγή αντοχής για να ξεπεράσει τα κατάλοιπα του βίαιου ξεριζωμού.
Αδέλφια μας πόντιοι, είμαστε ένας λαός που βιώνουμε την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν μας, μέσα από την μνήμη που διατηρούμε μέχρι σήμερα ζωντανή. Οι οργανωμένοι ποντιακοί σύλλογοι κάνουν ένα ιερό έργο ώστε να τηρούν και να μεταλαμπαδεύουν στις νεότερες γενιές των ποντίων τις διαχρονικές αξίες του ποντιακού ελληνισμού, ιστορία, γλώσσα, παραδόσεις, ήθη- έθιμα, και την ορθόδοξη πίστη μας.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ζωή των προγόνων μας στη μακρινή γωνιά της ασιατικής γης στάθηκε στο πέρασμα των χρόνων ένα από τα πιο ακριτικά φυλάκια της ελληνικής φυλής. Καθρεφτίζει ολοζώντανα μέσα από τα ήθη και τα έθιμα, τους λαϊκούς χορούς και τα τραγούδια την πιο ολοκληρωμένη και πεντακάθαρη έκφραση της ελληνικής ψυχής από τα χρόνια του ομήρου μέχρι σήμερα.
Με την επαίσχυντη, ανθρώπινη, πολιτιστική και θρησκευτική γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (1916-1923) που εξοντώθηκε ο μισός περίπου πληθυσμός (353.000 άτομα) και στη συνέχεια με τον ξεριζωμό αυτών που επέζησαν εγκαταλείποντας τις προαιώνιες εστίες τους και καταφεύγοντας στην αρχαία κοιτίδα τους, στη μεγάλη πατρίδα, τη μητέρα Ελλάδα.
Οι άνθρωποι αυτοί έφεραν μαζί τους μέσα σε ένα τυλιγμένο μποχξά ότι πολύτιμο είχαν, το ιερό ευαγγέλιο, τα ιερά σκεύη, τα όνειρά τους και όλες τις διαχρονικές αξίες που πίστευαν, τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα, τις πνευματικές και πολιτισμικές καταβολές, τους ποικιλόμορφους, μοναδικούς χορούς και τραγούδια στους οποίους εκφράζονται τα πλέον αγνά ευγενικά συναισθήματα αλλά και η άσβεστη φλόγα της ψυχής τους, που τρέφεται από την εργατικότητα, τον ηρωισμό, την αγάπη και το πάθος για τη ζωή, τη φύση και τους συνανθρώπους.
Η σημερινή γενιά, που ζει σε καθεστώς ελευθερίας, δεν μπορεί να φανταστεί ότι πριν από τρεις και περισσότερους αιώνες μια τυραννική αυτοκρατορία καταπίεζε άγρια Έλληνες ακραιφνείς χριστιανούς, να απαρνηθούν την πίστη των πατέρων τους, να αλλαξοπιστήσουν. Οι νέοι πόντοι αγνοούν (όχι όλοι) τις ένδοξες πτυχές της ιστορίας της πατρίδας τους.
Γι’ αυτό το λόγο έχουμε υποχρέωση να τους διαφωτίσουμε, να ανοίξουμε τις λησμονημένες σελίδες για να διαβάζουν με περηφάνια εθνική οι νεαροί βλαστοί τη λιτή μας αυτή σκιαγραφία.
Καθήκον αδιαπραγμάτευτο όλων μας είναι να διατηρούμε ζωντανό το δράμα των Ελλήνων του Πόντου, να διδάσκεται στην ιστορία των Ελληνοπαίδων η αληθινή ιστορία του ξεριζωμού των αδελφών μας χωρίς διπλωματικές σκοπιμότητες.
Έτσι θα παραμείνει εις τους αιώνες και θα γνωρίζουν οι επερχόμενες γενιές πως οι αδελφοί μας του Πόντου βιάστηκαν, κατακρεουργήθηκαν, κατακάηκαν, κατασφάχτηκαν μαρτυρικά για το υπέρτατο αγαθό την Ελευθερία και τη διατήρηση του θρησκευτικού και εθνικού τους φρονήματος.
Ο Ελληνισμός χωρίς τους Ποντίους και γενικά τους πρόσφυγες θα ήταν σήμερα κατά πολύ φτωχότερος. Η 19η Μαΐου είναι η μέρα μνήμης, τιμής και χρέους. Είναι, λοιπόν, ώρα να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τη συνεισφορά αυτή και τιμούμε, στην πράξη σήμερα τη μνήμη των 353.000 Ελλήνων του Πόντου, που έπεσαν θύματα μιας απάνθρωπης εθνοκάθαρσης.
Δίδαξαν και διέδωσαν πολιτισμό, αλλά σφαγιάστηκαν. Διώχτηκαν και ξεριζώθηκαν. Έκαναν τις κοινωνίες τους να ευημερούν, αλλά αντιμετώπισαν την καταστροφή. Όσοι επέζησαν έγιναν πρόσφυγες σε ξένους τόπους και λησμονήθηκαν από την ίδια την πατρίδα τους. Όλοι, όπου και αν βρέθηκαν, κράτησαν βαθειά την αγάπη τους για την Ελλάδα. Είναι όμως σημαντικό, μια τέτοια ημέρα, να μην ξεχνάμε.
Είναι σημαντικό, κάθε μέρα, ν’ αναλογιζόμαστε το χρέος που μας βαραίνει. Είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι λαοί την ιστορία τους. Και η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού αποτελεί τμήμα της ιστορικής διαδρομής των Ελλήνων, σημαντικό κομμάτι της ιστορίας μας, που επιτέλους πρέπει να ενταχθεί στα σχολικά βιβλία και να παραδίδεται στις νέες γενιές. Γιατί η ιστορία φωτίζει και διδάσκει. Ιστορία είναι η γνώση του παρελθόντος, που στοχεύει στην κατανόηση του παρόντος, με σκοπό την καλύτερη προετοιμασία του μέλλοντος.
Πανέλληνες οι εκδηλώσεις μνήμης όμως δεν αρκούν. Πρέπει να επιδιωχθεί η αναγνώριση της γενοκτονίας από τη Διεθνή κοινότητα και από την Τουρκία, όχι για να ταπεινωθεί ο τουρκικός λαός, αλλά για να θεμελιωθεί το οικοδόμημα της ειρήνης, της συνεννόησης και της πραγματικής συμφιλίωσης μεταξύ των λαών. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να μην ξαναζήσουμε στο μέλλον παρόμοιες συμφορές.
Ας είναι η πικρή αυτή μνήμη ελάχιστος φόρος τιμής και μνημόσυνο για όλους εκείνους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ιερά χώματα της Ιωνίας του Πόντου και των άλλων περιοχών της Μεγάλης ελληνικής πατρίδας. Οι αλησμόνητες και αλύτρωτες πατρίδες είναι και θα μείνουν ζωντανές στη μνήμη μας για πάντα.
Ας είναι αιωνία η μνήμη των ηρώων και μαρτύρων προγόνων μας.
2. Κυριακή Επιμνημόσυνη δέηση στο Ι.Ν. Αγίας Αικατερίνης, στη συνέχεια κατάθεση στεφάνων στο μνημείο της Πλατείας Γενοκτονίας.
Το απόγευμα (8 μ.μ.) στην Πλατεία Ελευθερίας με κεντρικό ομιλητή σχετικά με την «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και το διεθνές δίκαιο» από τον κ. Βενιαμίν Καρακωστάνογλου, Διδάκτωρ Νομικής του Α.Π.Θ. Θα προηγηθεί ποδηλατοδρομία και τέλος σχετικά τραγούδια από την μικτή χορωδία των ποντιακών συλλόγων.
Λίγα λόγια για την μαρτυρική οδύσσεια του Ποντιακού Ελληνισμού
Η 19η Μαΐου 1919 ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού 353.000 νεκροί, θύματα από το τουρκικό καθεστώς 1915-1923. Φέτος συμπληρώνονται 93 χρόνια από την ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα το 1919 στην μαρτυρική αυτή πόλη του Πόντου.Αυτήν την ημέρα οι Τούρκοι έχουν την εθνική τους επέτειο, όπου πανηγυρίζουν για την εγκληματική τους αυτή πορεία αφανισμού του χριστιανικού πληθυσμού του Πόντου.
Πανέλληνες ο μήνας Μάιος προκαλεί αναμφίβολα ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση στους πόντιους Έλληνες. Ξυπνά μνήμες τραγικές από τις αλησμόνητες πατρίδες συνδεδεμένες με τη γενοκτονία και τον ξεριζωμό των προγόνων μας από τα αγιασμένα μέρη του Πόντου.
Το Κεμαλικό καθεστώς και οι Νεότουρκοι από το 1915 εώς το 1923 μεθόδευσαν την εξόντωση και την εξαφάνιση των χριστιανικών μειονοτήτων της γεωγραφικής επικράτειας της σημερινής Τουρκίας. 1.134 εκκλησίες λεηλατήθηκαν, 960 σχολεία καταστράφηκαν, 815 κοινότητες εξαφανίστηκαν και χιλιάδες Ελλήνων χάθηκαν από την περιοχή του Πόντου.
Κάποιοι θέλησαν να σβήσουν την ιστορία μας. Δεν έσβησε το γένος του ποντιακού Ελληνισμού γιατί στο καντήλι της εθνικής του υπόστασης έριχνε το λάδι ο Θεός. Ήταν το έλεός του. Ο ποντιακός ελληνισμός με την βαθειά του πίστη στο Θεό και στην Παντάνασσα του Πόντου την Παναγία Σουμελά το διαχρονικό μας σύμβολο, κράτησε τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμα τις παραδόσεις και τα μετέφεραν ανόθευτα εδώ στην μητέρα Ελλάδα.
93 χρόνια μας χωρίζουν από το μεγάλο ξεριζωμό. Πόσοι άραγε γνωρίζουν εκείνο το αποτρόπαιο τουρκικό έγκλημα, πόσοι γνωρίζουν την εξόντωση των Ποντίων- Ελλήνων. Ας πάμε 93 χρόνια πίσω. Να θυμηθούμε και να θυμίσουμε, όχι για να ξύσουμε τις πληγές ούτε να αναμοχλεύσουμε πάθη.
Μόνο και μόνο για να αποφεύγουμε την επανάληψη τέτοιων αποτρόπαιων εγκλημάτων. Τότε χιλιάδες Έλληνες σφάχτηκαν ή εξισλαμίστηκαν, 1.500.000 αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο στην Ελλάδα.
Έσφιγγε η μάνα το παιδί στην αγκαλιά της και το τουρκικό μαχαίρι διαπερνούσε και τα δυο κορμιά που άψυχα σωριάζονταν στο άγιο χώμα της μάνας γης. Φωτιά και σίδερο, κρεμάλα και μαχαίρι αραίωναν τον Ελληνισμό.
Οι Έλληνες του Πόντου γνώρισαν την Βαρβαρότητα την αγριότητα των εγκλημάτων του Ισλαμικού τέρατος σε όλο του το μεγαλείο. Όσοι επέζησαν μέσα στην λαίλαπα της φυγής στα λιμάνια της Σμύρνης, Σαμψούντας, Τραπεζούντας κ.α. ( ο συνωστισμός κατά την ανιστόρητη συγγραφέα Ρεπούση του Βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού).
Ήταν τόσος ο τρόμος και η παράκρουση του πλήθους, που παλινδρομούσε σαν τρικυμισμένη θάλασσα στην προσπάθειά του να φύγει με κάποιο σαπιοκάραβο από εκείνη την κόλαση της τουρκικής βαρβαρότητας τις θηριωδίες και με το σπαθί πάνω από το κεφάλι σφαχτήκαν οι πρόγονοί μας, διαλύθηκαν οικογένειες και χάθηκαν πολλά παιδιά Ο καθένας μόνος του έγραφε την δική του ιστορία.
Η μαρτυρική προσφυγική οδύσσεια του ποντιακού λαού δεν τον λύγισε, απεναντίας ο δυναμισμός και το ατσάλινο πείσμα της ράτσας μας έγιναν τραγούδι, έγιναν χορός, έκφραση ζωής και ύπαρξης, πηγή αντοχής για να ξεπεράσει τα κατάλοιπα του βίαιου ξεριζωμού.
Αδέλφια μας πόντιοι, είμαστε ένας λαός που βιώνουμε την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν μας, μέσα από την μνήμη που διατηρούμε μέχρι σήμερα ζωντανή. Οι οργανωμένοι ποντιακοί σύλλογοι κάνουν ένα ιερό έργο ώστε να τηρούν και να μεταλαμπαδεύουν στις νεότερες γενιές των ποντίων τις διαχρονικές αξίες του ποντιακού ελληνισμού, ιστορία, γλώσσα, παραδόσεις, ήθη- έθιμα, και την ορθόδοξη πίστη μας.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ζωή των προγόνων μας στη μακρινή γωνιά της ασιατικής γης στάθηκε στο πέρασμα των χρόνων ένα από τα πιο ακριτικά φυλάκια της ελληνικής φυλής. Καθρεφτίζει ολοζώντανα μέσα από τα ήθη και τα έθιμα, τους λαϊκούς χορούς και τα τραγούδια την πιο ολοκληρωμένη και πεντακάθαρη έκφραση της ελληνικής ψυχής από τα χρόνια του ομήρου μέχρι σήμερα.
Με την επαίσχυντη, ανθρώπινη, πολιτιστική και θρησκευτική γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (1916-1923) που εξοντώθηκε ο μισός περίπου πληθυσμός (353.000 άτομα) και στη συνέχεια με τον ξεριζωμό αυτών που επέζησαν εγκαταλείποντας τις προαιώνιες εστίες τους και καταφεύγοντας στην αρχαία κοιτίδα τους, στη μεγάλη πατρίδα, τη μητέρα Ελλάδα.
Οι άνθρωποι αυτοί έφεραν μαζί τους μέσα σε ένα τυλιγμένο μποχξά ότι πολύτιμο είχαν, το ιερό ευαγγέλιο, τα ιερά σκεύη, τα όνειρά τους και όλες τις διαχρονικές αξίες που πίστευαν, τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα, τις πνευματικές και πολιτισμικές καταβολές, τους ποικιλόμορφους, μοναδικούς χορούς και τραγούδια στους οποίους εκφράζονται τα πλέον αγνά ευγενικά συναισθήματα αλλά και η άσβεστη φλόγα της ψυχής τους, που τρέφεται από την εργατικότητα, τον ηρωισμό, την αγάπη και το πάθος για τη ζωή, τη φύση και τους συνανθρώπους.
Η σημερινή γενιά, που ζει σε καθεστώς ελευθερίας, δεν μπορεί να φανταστεί ότι πριν από τρεις και περισσότερους αιώνες μια τυραννική αυτοκρατορία καταπίεζε άγρια Έλληνες ακραιφνείς χριστιανούς, να απαρνηθούν την πίστη των πατέρων τους, να αλλαξοπιστήσουν. Οι νέοι πόντοι αγνοούν (όχι όλοι) τις ένδοξες πτυχές της ιστορίας της πατρίδας τους.
Γι’ αυτό το λόγο έχουμε υποχρέωση να τους διαφωτίσουμε, να ανοίξουμε τις λησμονημένες σελίδες για να διαβάζουν με περηφάνια εθνική οι νεαροί βλαστοί τη λιτή μας αυτή σκιαγραφία.
Καθήκον αδιαπραγμάτευτο όλων μας είναι να διατηρούμε ζωντανό το δράμα των Ελλήνων του Πόντου, να διδάσκεται στην ιστορία των Ελληνοπαίδων η αληθινή ιστορία του ξεριζωμού των αδελφών μας χωρίς διπλωματικές σκοπιμότητες.
Έτσι θα παραμείνει εις τους αιώνες και θα γνωρίζουν οι επερχόμενες γενιές πως οι αδελφοί μας του Πόντου βιάστηκαν, κατακρεουργήθηκαν, κατακάηκαν, κατασφάχτηκαν μαρτυρικά για το υπέρτατο αγαθό την Ελευθερία και τη διατήρηση του θρησκευτικού και εθνικού τους φρονήματος.
Ο Ελληνισμός χωρίς τους Ποντίους και γενικά τους πρόσφυγες θα ήταν σήμερα κατά πολύ φτωχότερος. Η 19η Μαΐου είναι η μέρα μνήμης, τιμής και χρέους. Είναι, λοιπόν, ώρα να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τη συνεισφορά αυτή και τιμούμε, στην πράξη σήμερα τη μνήμη των 353.000 Ελλήνων του Πόντου, που έπεσαν θύματα μιας απάνθρωπης εθνοκάθαρσης.
Δίδαξαν και διέδωσαν πολιτισμό, αλλά σφαγιάστηκαν. Διώχτηκαν και ξεριζώθηκαν. Έκαναν τις κοινωνίες τους να ευημερούν, αλλά αντιμετώπισαν την καταστροφή. Όσοι επέζησαν έγιναν πρόσφυγες σε ξένους τόπους και λησμονήθηκαν από την ίδια την πατρίδα τους. Όλοι, όπου και αν βρέθηκαν, κράτησαν βαθειά την αγάπη τους για την Ελλάδα. Είναι όμως σημαντικό, μια τέτοια ημέρα, να μην ξεχνάμε.
Είναι σημαντικό, κάθε μέρα, ν’ αναλογιζόμαστε το χρέος που μας βαραίνει. Είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι λαοί την ιστορία τους. Και η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού αποτελεί τμήμα της ιστορικής διαδρομής των Ελλήνων, σημαντικό κομμάτι της ιστορίας μας, που επιτέλους πρέπει να ενταχθεί στα σχολικά βιβλία και να παραδίδεται στις νέες γενιές. Γιατί η ιστορία φωτίζει και διδάσκει. Ιστορία είναι η γνώση του παρελθόντος, που στοχεύει στην κατανόηση του παρόντος, με σκοπό την καλύτερη προετοιμασία του μέλλοντος.
Πανέλληνες οι εκδηλώσεις μνήμης όμως δεν αρκούν. Πρέπει να επιδιωχθεί η αναγνώριση της γενοκτονίας από τη Διεθνή κοινότητα και από την Τουρκία, όχι για να ταπεινωθεί ο τουρκικός λαός, αλλά για να θεμελιωθεί το οικοδόμημα της ειρήνης, της συνεννόησης και της πραγματικής συμφιλίωσης μεταξύ των λαών. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να μην ξαναζήσουμε στο μέλλον παρόμοιες συμφορές.
Ας είναι η πικρή αυτή μνήμη ελάχιστος φόρος τιμής και μνημόσυνο για όλους εκείνους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ιερά χώματα της Ιωνίας του Πόντου και των άλλων περιοχών της Μεγάλης ελληνικής πατρίδας. Οι αλησμόνητες και αλύτρωτες πατρίδες είναι και θα μείνουν ζωντανές στη μνήμη μας για πάντα.
Ας είναι αιωνία η μνήμη των ηρώων και μαρτύρων προγόνων μας.
Από τους Ποντιακούς Συλλόγους Πιερίας.
Το μέλος (ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ) Αραβίδης Γεώργιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου