Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011
Μια από τις αλήθειες που μαθαίνει κανείς από τα παθήματα του ιδίου ή άλλων είναι ότι κανένας μέχρι σήμερα δεν πλούτισε δανειζόμενος εσαεί όποια δουλειά κι αν έκανε. Αν υπάρχουν παραδείγματα που τα..Μια δεύτερη αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε «εμπορευάμενος» που να δανείζεται με επιτόκιο μεγαλύτερο από το ποσοστό αύξησης του τζίρου και να μην άφησε, σε βάθος χρόνου, την επιχείρηση «χηρευάμενη» κατά τη διάλεκτο του παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου που έπαιζε «έργα» και όχι «σενάρια»!. Εξαιρούνται βέβαια τα «μαγαζάκια του τρόμου» αλλά και σ’ αυτά «ο θάνατος του εμποράκου» βρίσκεται στα χέρια των δανειστών. Αρκεί να τραβήξουν από τη μπρίζα το καλώδιο της «πιστωτικής υποστήριξης».
Τα κράτη δεν είναι επιχειρήσεις ασφαλώς. Ωστόσο έχουν κι αυτά δανειστές. Αυτό που λέμε «αγορές» και ο όρος μας επιτρέπει να προβάλλουμε τις δύο προηγούμενες αλήθειες στο δημοσιονομικό καθρέφτη της χώρας. Αν ζητήσετε από τους επαΐοντες να σας πληροφορήσουν για τα αριθμητικά δεδομένα του ελλείμματος, της ύφεσης και του συνολικού χρέους θα δείτε στον καθρέφτη ένα κανόνι με το φυτίλι αναμμένο έτοιμο να βροντήξει.
Το είδωλο μιας προοιωνιζόμενης χρεοκοπίας εμφανίστηκε από τότε που πάρθηκαν οι πολιτικές αποφάσεις να γίνουν όλοι οι Έλληνες πολίτες α΄ κατηγορίας – είχαμε βλέπετε και την κατάρα των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων. Σ’ αυτό είχε δίκιο ο κ. Θ. Πάγκαλος κατά την πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή. Τα υπόλοιπα τα ξέχασε. Όπως π.χ. ότι ο αείμνηστος Χαρίλαος θα είχε κηδευτεί με τιμές παράνομου αντάρτη αν δεν είχε «προκάμει» ο επίσης αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής να νομιμοποιήσει το ΚΚΕ! Από τότε που η χώρα απέκτησε μόνον πολίτες α΄ κατηγορίας, η πολιτεία δεν τους έδωσε απλώς ίσες ευκαιρίες για να γίνουν ότι ήθελαν όπως επιτάσσουν η κοινωνική ηθική και το δίκαιο. Πολλούς τους έκανε ότι ήθελαν, μπορούσαν ή όχι, για να κάνουν οι πολιτικοί τις δουλειές τους και να επανεκλέγονται. Δικαιώθηκε βέβαια το ρομαντικό στοιχείο της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων» - όλα τα παιδάκια θα πάρουν δώρο – αλλά τα δώρα πλήρωναν οι πιστωτές όπως και το λογαριασμό που προκύπτει από τη θεώρηση της ισότητας των πολιτών ως καταναλωτών και όχι ως δημιουργών και παραγωγών. Στους καταπέλτες άφιξης της κοινωνικής ισότητας υπήρξε κατά το δυνατόν δικαιοσύνη αλλά στις εξέδρες αναχώρησης έγινε της αδικίας. Παρακαλείται το ΠΑΜΕ να μη σηκώσει τα λάβαρα και καταλάβει τους καταπέλτες και «οι Πλαταιείς» να μην αρχίσουν τις ευγενείς χειρονομίες του «Να..» προς τη Βουλή γιατί έτσι και βροντήξει το κανόνι θα σκιαχτούμε όλοι. Στο «μπαμ» δεν υπάρχουν διακρίσεις.
Βουλή εχουμε και χωρίς αυτή «ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων» που θα λεγε ο Δημοσθένης. Η πολιτική βούληση λείπει. Γιατί αν υπήρχε η εκπόνηση ενός δίκαιου συστήματος συλλογής κρατικών εσόδων είναι εύκολη σχετικά υπόθεση. Είμαστε χώρα της Ευρωζώνης και έχουμε καλούς οικονομολόγους. Γιατί τους σπουδάσαμε άλλωστε; Για να τους πάρουν έτοιμους, στο τζάμπα οι Εγγλέζοι π.χ. που μας περιγελούν; Και που αν ψάξουν να βρουν ένα ΑΕΠ της Ευρωζώνης ίσο με το δικό μας και δουν πόσα έσοδα αποφέρει στο κράτος, το έλλειμμα θα μηδενιστεί αυτόματα. Αυτά τα έσοδα δεν έχουν παρά να θεσμοθετήσουν οι πολιτικοί να εισπραχθούν από όλους τους πολίτες με δίκαιο τρόπο κι όχι με δίκαια σχέδια νόμων. Εύκολο; Πανεύκολο αν όλοι οι πολιτικοί θεωρήσουν ότι περνούν την τελευταία θητεία στη Βουλή. Αν το πράξουν ο κοσμάκης θα τους δικαιώσει.
Κοντολογίς αυτές οι καταραμένες πελατειακές σχέσεις που, κακά τα ψέματα, και σήμερα ανθούν και θεριεύουν παρά τις ιδιαίτερα δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, αν δεν παταχθούν θεσμικά η χώρα ποτέ δεν θα βγει από την κρίση. Ούτε θα γλυτώσει από την πτώχευση. Είναι απλά θέμα χρόνου. Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει, μέχρι τώρα τουλάχιστον, πολιτική βούληση, ότι παρά τα αντιθέτως λεγόμενα το πολιτικό κόστος και οι επικοινωνιακές τακτικές κυριαρχούν στις σκέψεις των αρχόντων μας. Κι όσο αυτό συνεχίζεται δεν πρόκειται να δούμε «φως στην άκρη του τούνελ».
Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου