Κυριακή 26 Ιουνίου 2011
Πριν από λίγες ημέρες, ο συμπαθέστατος φίλος Μίμης Ανδρουλάκης σημειολόγησε προτείνοντας το εξής:
«Ο νέος οικονομικός πατριωτισμός συμπυκνώνεται σε μια απλή αλλά καταλυτική ατομική και συλλογική πράξη: επαναπατρισμός των καταθέσεων με πλήρη, εγγυημένη και μακρόχρονη φορολογική τους αμνηστία».Τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ έχει προλάβει ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος, από πέρυσι τον Φεβρουάριο είχε επικαλεστεί τη «φορολογική ασπίδα» που χρησιμοποίησαν Ιταλία και Τουρκία για να διευκολύνουν υποθέσεις φοροαποφυγής.
Η ιδέα είναι παλαιά και είναι λανθασμένη. Το κράτος δέχεται να διευκολύνει τη φοροδιαφυγή και ενεργεί ως μηχανή πλυσίματος βρώμικου χρήματος. Το μέτρο είναι αναποτελεσματικό, όπως απέδειξαν παλαιότερες ρυθμίσεις Αλογοσκούφη και Παπακωνσταντίνου.
Τέλος, νοθεύει την ελεύθερη, αλλά υπεύθυνη, κίνηση κεφαλαίων. Το δικαίωμα αυτό απέκτησε ο πληθυσμός της χώρας μας σε δύο φάσεις, το 1992 και το 1994. Μέχρι τότε μόνον όσοι διέθεταν, νόμιμα ή παράνομα, κεφάλαια στο εξωτερικό είχαν παρόμοιες δυνατότητες.
Η γενναία αυτή πράξη έγινε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αργότερα, η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, επεδίωξε, κατά την προσφιλή τακτική της παράταξης, να «παίξει» με τις αγορές και να αθετήσει την ανειλημμένη υποχρέωση ολοκλήρωσής της. Ορθώς, όμως, ο Γιάννος Παπαντωνίου εισηγήθηκε και επέτυχε την επίσπευσή της.
Ολα αυτά έγιναν σε συνθήκες πρωτοφανούς πίεσης προς τη δραχμή, υποβιβασμού της ελληνικής οικονομίας από τους οίκους αξιολόγησης, συνταρακτικής αναθεώρησης του τρέχοντος Προγράμματος Σύγκλισης (κάτι σαν το Μνημόνιο της εποχής!) και αφόρητων διεθνών πιέσεων, με χαρακτηριστικότερες εκείνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Η απελευθέρωση των κεφαλαίων είναι χρήσιμη για πολλούς λόγους. Αυτός που ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι η δυνατότητα όλων να μετακινούν τις καταθέσεις τους σε οποιοδήποτε σημείο της Ευρωζώνης ή όσων άλλων κρατών έχουν με την Ελλάδα τη σχετική συμφωνία αμοιβαιότητας.
Οι αποφάσεις των καταθετών εκπέμπουν χρήσιμο σήμα κινδύνου και συμμόρφωσης. Μπορούν μάλιστα να υποχρεώσουν τα δύο μεγάλα και τα δύο ή και τρία από τα μικρότερα κόμματα, να συνυπογράψουν ένα Πατριωτικό Μνημόνιο.
Στο Μνημόνιο αυτό, θα καταγραφούν λίγες αρχές. Ο προγραμματισμός απαραίτητων μεταρρυθμίσεων ώστε να διασφαλιστούν η μεσοπρόθεσμη σταθερότητα των δημόσιων οικονομικών και η βιώσιμη ανάπτυξη της οικονομίας.
Στο ίδιο Μνημόνιο θα συμφωνηθεί το όριο αύξησης του κρατικού δανεισμού, για την περίοδο 2011-2015. Η Μόνιμη Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, με τη βοήθεια της νέας Εθνικής Δημοσιονομικής Αρχής, του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και της Στατιστικής Αρχής, θα ασκεί τον διαρκή έλεγχο όλων των δημοσιονομικών πραγμάτων. Υπεύθυνοι τριών Αρχών θα οριστούν προσωπικότητες ευρύτατης επιστημονικής, ηθικής και πολιτικής αποδοχής.
Το Πατριωτικό Μνημόνιο θα ορίσει στην κυβέρνηση τι πρέπει και τι μπορεί να κάνει. Οι διεθνείς πιέσεις θα περιοριστούν και, κυρίως, θα μπορέσουμε να εμπιστευθούμε τις προοπτικές της οικονομίας. Οσο δύσκολες κι αν είναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου