Ας μιλήσουμε για την αναρχία… Στο μυαλό μας είναι συνυφασμένη με καταστροφές, μολότοφ, τραυματισμούς (ενίοτε νεκρούς), ΜΑΤ και δακρυγόνα. Δικαίως μάλλον… Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ο αναρχικός είναι αυτός, ο “δήθεν” πολλές φορές αντιεξουσιαστής, που ζει σ’ έναν δικό του φανταστικό κόσμο όπου νιώθει “βασιλιάς” με το να μην υπακούει σε νόμους και θεσμούς. Αυτή είναι η μία, η συνηθισμένη πλευρά του νομίσματος.
Είμαι κατά της βίας, απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται και είναι ενάντια σε όλους αυτούς τους “αγωνιστές” που μονίμως, χάρη ενός αρρωστημένου παρωπιδισμού, δεν νοούν να καταλάβουν ότι οι νόμοι και οι θεσμοί υπάρχουν για να (τολμούμε) να ισχυριζόμαστε ότι ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Όταν όμως συγχρόνως αυτοί που, θεωρητικά, έχουν δημοκρατικά εκλεγεί για να υπηρετούν και να διαφυλάττουν την “ιερή” μας δημοκρατία, αλλά είναι συνεχώς απόντες τότε κι αυτοί με τη σειρά τους, χωρίς να το θέλουν(;), δεν αποτελούν μέλη της τάξης των αναρχικών, έστω με μια πιο στιλιζαρισμένη μορφή; Μάλλον για χειρότερη έκφανση αναρχίας πρόκειται όταν είναι καλυμμένοι με ένα αδιαπέραστο πέπλο υποκρισίας.
Αυτός που πετάει μολότοφ και καταστρέφει περιουσίες έχει έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό: την κατάλυση κάθε έννοιας ευνομούμενης δημοκρατίας και κοινωνικής ευημερίας. Επιδιώκει την εγκαθίδρυση, με το “έτσι θέλω”, ενός καθεστώτος φόβου και παράλυσης για τους σκεπτόμενους πολίτες.
Από την άλλη, ο πολιτικός που κουκουλώνει (ή υποθάλπει;) τη λαμόγια, την κλεψιά, την απληστία, συντηρεί την ατιμωρησία, ανέχεται την ασυδοσία διά της ηχηρής απουσίας του, ανακοινώνει “προανακριτικές” και “ΕΔΕ”, επαναλαμβάνοντας την καραμέλα περί “μαχαιριού στο κόκαλο”, σε ποια τάξη ανήκει; Των συνεπών ή των αναρχικών και τι στο διάολο επιδιώκει;
Κάπου ανάμεσα, νιώθοντας ένα βάρος στο στήθος, βρίσκεται ο σκεπτόμενος πολίτης, αυτός που ψηφίζει, ελπίζει και σέβεται, που πληρώνει τους φόρους του και θέλει να ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του. Μπορεί κάποια στιγμή να… φορέσει κουκούλα και να πάρει τις πέτρες και τα καδρόνια υπό μάλης; Όχι, δε θα το κάνει, γιατί δεν θέλει να γίνει σαν αυτούς και ούτε ανήκει στην κατηγορία του “έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι…” Θα σταθεί στο ύψος του, ίσως ελαφρά καμπουριασμένος από το βάρος της κατάντιας, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να χάσει την αξιοπρέπεια και την… τσίπα του.
Είμαι κατά της βίας, απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται και είναι ενάντια σε όλους αυτούς τους “αγωνιστές” που μονίμως, χάρη ενός αρρωστημένου παρωπιδισμού, δεν νοούν να καταλάβουν ότι οι νόμοι και οι θεσμοί υπάρχουν για να (τολμούμε) να ισχυριζόμαστε ότι ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Όταν όμως συγχρόνως αυτοί που, θεωρητικά, έχουν δημοκρατικά εκλεγεί για να υπηρετούν και να διαφυλάττουν την “ιερή” μας δημοκρατία, αλλά είναι συνεχώς απόντες τότε κι αυτοί με τη σειρά τους, χωρίς να το θέλουν(;), δεν αποτελούν μέλη της τάξης των αναρχικών, έστω με μια πιο στιλιζαρισμένη μορφή; Μάλλον για χειρότερη έκφανση αναρχίας πρόκειται όταν είναι καλυμμένοι με ένα αδιαπέραστο πέπλο υποκρισίας.
Αυτός που πετάει μολότοφ και καταστρέφει περιουσίες έχει έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό: την κατάλυση κάθε έννοιας ευνομούμενης δημοκρατίας και κοινωνικής ευημερίας. Επιδιώκει την εγκαθίδρυση, με το “έτσι θέλω”, ενός καθεστώτος φόβου και παράλυσης για τους σκεπτόμενους πολίτες.
Από την άλλη, ο πολιτικός που κουκουλώνει (ή υποθάλπει;) τη λαμόγια, την κλεψιά, την απληστία, συντηρεί την ατιμωρησία, ανέχεται την ασυδοσία διά της ηχηρής απουσίας του, ανακοινώνει “προανακριτικές” και “ΕΔΕ”, επαναλαμβάνοντας την καραμέλα περί “μαχαιριού στο κόκαλο”, σε ποια τάξη ανήκει; Των συνεπών ή των αναρχικών και τι στο διάολο επιδιώκει;
Κάπου ανάμεσα, νιώθοντας ένα βάρος στο στήθος, βρίσκεται ο σκεπτόμενος πολίτης, αυτός που ψηφίζει, ελπίζει και σέβεται, που πληρώνει τους φόρους του και θέλει να ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του. Μπορεί κάποια στιγμή να… φορέσει κουκούλα και να πάρει τις πέτρες και τα καδρόνια υπό μάλης; Όχι, δε θα το κάνει, γιατί δεν θέλει να γίνει σαν αυτούς και ούτε ανήκει στην κατηγορία του “έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι…” Θα σταθεί στο ύψος του, ίσως ελαφρά καμπουριασμένος από το βάρος της κατάντιας, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να χάσει την αξιοπρέπεια και την… τσίπα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου