Αν κοιτάξει κανείς πίσω στο παρελθόν ,στην ιστορία της ανθρωπότητας, κατά τη διάρκεια μιας αντιπαράθεσης μεταξύ δυο πλευρών, κάθε πλευρά, για να επικρατήσει, προσπαθεί να φέρει σε μειονεκτική θέση την αντίπαλη. Για... το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί διάφορα μέσα. Ένα από αυτά είναι να μειώσει τη δύναμη του αντιπάλου με διάσπαση της ενότητας του και να αποδυναμώσει το ηθικό του και την πίστη του στον επιδιωκόμενο σκοπό, δηλαδή τη νίκη. Η τακτική αυτή χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια πολεμικών αλλά και κοινωνικών συγκρούσεων. Στην περίπτωση μας έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική αντιπαράθεση, ένα ταξικό πόλεμο ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη, δηλαδή τη σημερινή άρχουσα τάξη (πλουτοκρατία).
Ας έρθουμε λοιπόν στο πώς η άρχουσα τάξη της χώρας μας, με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που διαθέτει επιτέθηκε, με πρόσχημα την προστασία του τουρισμού, στο Π.Α.ΜΕ, γιατί μαζί με τους ναυτεργάτες περιφρούρησαν την απεργία τους στα λιμάνια όλης της χώρας, μαζί και αυτό του Πειραιά.
Τι ζητούσαν οι απεργοί; Απλά πράγματα. Να έχουν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, να είναι ασφαλισμένοι, να έχουν ένα αξιοπρεπές μεροκάματο, να μην απολύονται.
Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε ένα κρουαζιερόπλοιο ιδιοκτησίας εφοπλιστών το οποίο, αν και ήταν γνωστή η ημέρα της απεργίας, έδεσε στον Πειραιά. Στη διάρκεια της απεργίας οι απεργοί φρόντισαν ώστε να μην κινηθεί κανένα πλοίο στην επικράτεια για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας τους. Η απεργία έβγαλε από το πρόγραμμά της την κρουαζιέρα του Zenith. Η εταιρία κρατούσε ομήρους τους επιβάτες-τουρίστες μέσα στα λεωφορεία στο πλοίο για ώρες και δεν τους πήγαινε στα ξενοδοχεία, για να προκαλέσει την αγανάκτηση τους.
Παράλληλα ξεκίνησε ολόκληρη προπαγανδιστική εκστρατεία, που ήταν έτοιμη από καιρό, ότι με τις ενέργειες αυτές πλήττεται ο τουρισμός, που είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας, χαλάει η εικόνα της χώρας, χάνονται θέσεις εργασίας στον κλάδο αυτό. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι κυβέρνηση και οι μηχανισμοί που αναφέραμε πριν έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για τον τουρισμό, την εικόνα της χώρας και τις θέσεις εργασίας.
Φωνάζει ο κλέφτης…
Ας τα πάρουμε όμως ένα προς ένα. Όλοι αυτοί που κραύγαζαν για την Ελλάδα προσπαθούν να καλύψουν με τις κραυγές τους το μέγεθος της ευθύνης που έχουν για το ότι έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα. Και κατηγορούν τα θύματα της πολιτικής τους ότι δε συμπεριφέρονται υπεύθυνα, όταν αποφασίζουν να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους, ότι πλήττουν το εθνικό συμφέρον. Κάτι ανάλογο είχαν κάνει και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες που κατηγορούσαν τους χριστιανούς για να στρέψουν την προσοχή και την αγανάκτηση του κόσμου σε λάθος κατεύθυνση και να απαλλαγούν αυτοί από τις ευθύνες που είχαν.
Όμως όπως στη νομική επιστήμη, κατά την αποδεικτική διαδικασία, το βάρος της απόδειξης ενός ισχυρισμού φέρει αυτός που επικαλείται τον ισχυρισμό, έτσι και εδώ το βάρος της πολιτικής ευθύνης φέρει αυτός που οδήγησε την κατάσταση ως εδώ.
Ας απαντήσουν λοιπόν:
-Είναι ή όχι υπεύθυνοι για την κατάντια του τουρισμού και τη μείωση της τουριστικής κίνησης αυτοί που φέτος μοίρασαν 150.000 δελτία κοινωνικού τουρισμού λιγότερα από πέρυσι;
-Είναι ή όχι υπεύθυνοι αυτοί και οι πολιτικές που εφαρμόζουν που μείωσαν το εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων (στην Ελλάδα και στην Ευρώπη) με αποτέλεσμα να μειωθούν οι δυνατότητες τους για διακοπές; Ξεκίνησαν ή όχι οι ακυρώσεις στην κράτηση δωματίων από τον Φλεβάρη του 2010, όταν στον ορίζοντα δεν υπήρχε ζήτημα απεργίας; (Καθημερινή 8-5-2010).
-Είναι ή όχι υπεύθυνοι αυτοί και οι πολιτικές που εφαρμόζουν οι όποιες συρρίκνωσαν τη βιομηχανική παραγωγή και την περιόρισαν σε ελάχιστους κλάδους, έκαναν το ίδιο με την αγροτική παραγωγή και μας άφησαν έναν ευάλωτο τουρισμό, σαν δήθεν «βαριά βιομηχανία»; «Ο τουρισμός αποτελεί μια δραστηριότητα πολλαπλώς εκτεθειμένη σε κινδύνους που είναι σχεδόν αδύνατο να προβλεφθούν» έλεγε η αρμόδια υφυπουργός Α. Γκερέκου (21-4-2010). Και όλα αυτά γιατί τα επέτασσαν τα συμφέροντα της ελληνικής και της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας.
-Είναι ή όχι υπεύθυνοι αυτοί που διαμορφώνουν υπέρογκες τιμές στα ξενοδοχεία και παρέχουν υποβαθμισμένες υπηρεσίες στέλνοντας 2,5 εκατομμύρια Ρώσους τουρίστες στην Τουρκια,1,5 εκατομμύριο στην Αίγυπτο και μόλις 250 χιλιάδες στην Ελλάδα;
-Ποιος θυσίασε τον τουρισμό της Βόρειας Ελλάδας στο βωμό του ιμπεριαλιστικού πολέμου κατά της Σερβίας; Ας θυμηθούμε ότι η κυβέρνηση Σημίτη με υπουργό εξωτερικών τον κ. Παπανδρέου συμμετείχε στο πλευρό των ΗΠΑ μετατρέποντας τη Μακεδονία σε ορμητήριο των Νατοϊκών στρατευμάτων.
-Ξεκίνησε η όχι η πώληση εκατοντάδων ξενοδοχείων από τα τέλη του 2009, αποτέλεσμα της κρίσης και στον τουρισμό; Ποιος ευθύνεται γι’ αυτήν την κρίση;
-Ποιος χαλάει την εικόνα της χώρας, οι απεργίες ή η μη επίλυση των προβλημάτων των απεργών και η πολιτική που θέλει να μας γυρίσει σ’ έναν κοινωνικό μεσαίωνα, η πολιτική των συσσιτίων και της ανεργίας; Η πολιτική που κατάντησε την Ελλάδα να είναι πρωταθλήτρια της διαφθοράς, της ακρίβειας, της ανεργίας των νέων και της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων ανά εργαζόμενο σ’ αυτές;
Είναι οι απεργίες ή η αντιλαϊκή πολιτική του δικομματισμού και γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που οδήγησε:
-την κατά κεφαλή δαπάνη ανά τουρίστα από τα 882 ευρώ το 2004, στα 697 το 2009
-τη μέση παραμονή από 6 μέρες σε 5,3.
-την αύξηση από 13% σε 34,8% του ποσοστού των Γερμανών που δήλωσαν ότι δε θα κάνουν διακοπές στο εξωτερικό.
-στην καθιέρωση νέων τουριστικών προϊόντων, όπως η μέθοδος «όλα σε πακέτο» η οποία ευνοεί τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, ενώ στις τοπικές αγορές δε μένουν παρά ψίχουλα (βλέπε ανακοίνωση Επιμελητηρίου Ρέθυμνου 2007).
Όλη αυτή η πολιτική που οδηγεί πολλούς μικρούς να βγαίνουν από την αγορά αυξάνει τα κέρδη των μεγάλων. Για παράδειγμα το 2008 η ξενοδοχειακή επιχείρηση ΓΕΚΕ είχε κέρδη 9,5 εκατ. ευρώ, η ΚΑΡΑΒΕΛ 8,5 εκατ. ευρώ, η ΛΑΜΨΑ 7,5 ευρώ κ.ο.κ
Να λοιπόν για ποιους ενδιαφέρονται ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ όταν κραυγάζουν ενάντια στις απεργίες. Αν ενδιαφέρονταν για τον εργαζόμενο δε θα μείωναν τα εισοδήματα του, δε θα αύξαναν τα όρια συνταξιοδότησης και το ποσοστό εργαζομένων που θα μπορούσε να απολύει ο εργοδότης, δε θα επέτρεπαν την ανασφάλιστη εργασία και δε θα καθιέρωναν τις ελαστικές μορφές απασχόλησης.
Αντίθετα ο εργαζόμενος θα είχε, σύμφωνα με τις προτάσεις του Π.Α.ΜΕ, μόνιμη και σταθερή δουλειά (εφτάωρο, πενθήμερο, τριανταπεντάωρο) με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και αξιοπρεπές εισόδημα.
Θέλουν να σταματήσουν οι απεργίες, λένε, γιατί πλήττουν τον τουρισμό. Ας ικανοποιήσουν τότε τα δίκαια αιτήματα των απεργών.
«Αυτό δε μπορεί να γίνει γιατί έτσι δε μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί» απαντούν. Τι σημαίνει ανταγωνισμός σε τελευταία ανάλυση; Σημαίνει μεγαλύτερο κέρδος για την επιχείρηση ανά εργαζόμενο και επιδείνωση της ζωής του εργάτη. Και ανταγωνίζονται οι επιχειρήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην πλάτη των εργαζομένων, τους ρίχνουν στον κοινωνικό Καιάδα, τους μετατρέπουν σε μισθωτούς σκλάβους για να είναι ανταγωνιστικές, για να βγάζουν περισσότερα κέρδη.
Θα μπορούσε να τους απαντήσει κάποιος: «Θέλετε να είστε ανταγωνιστικοί; Ωραία. Συνεννοηθείτε μεταξύ σας και μειώστε αναλογικά το ποσοστό κέρδους σας, αυξάνοντας τα ημερομίσθια». Όμως δεν το κάνουν και έτσι άθελα τους παραδέχονται ότι τα κέρδη τους προέρχονται από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Αν το έκαναν ο μόνος τρόπος για να αυξήσουν τα κέρδη τους είναι η πώληση περισσοτέρων προϊόντων στην καπιταλιστική αγορά. Αυτό όμως, στις συνθήκες ανταγωνισμού, δεν είναι καθόλου σίγουρο. Έτσι η μόνη σίγουρη πηγή πλούτου που τους μένει είναι η ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Λένε στους εργαζόμενους: «Θέλετε να βρίσκετε δουλειά; Πρέπει να εργάζεστε σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς». Και στο τέλος αυτό που μένει είναι τα κέρδη στον κεφαλαιοκράτη και η μισθωτή σκλαβιά στον εργαζόμενο, στη μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή που παράγει τον κοινωνικό πλούτο.
Όμως αν υποθέσουμε ότι σκοπός μιας κοινωνίας είναι να μοιράζει τον παραγόμενο πλούτο δίκαια και να εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για όλους, στο όνομα ποιας δικαιοσύνης και ποιας ανάγκης γίνεται αυτή η λεηλασία των εργαζομένων;
Την απάντηση δίνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο κ. Παπανδρέου που παραδέχεται αναγκαστικά ότι: «Τα οικονομικά μέτρα είναι άδικα, αλλά αναγκαία». Δεν επικαλούνται λοιπόν καμιά δικαιοσύνη. Το μόνο που επικαλούνται είναι την αναγκαιότητα του καπιταλισμού, την αναγκαιότητα ύπαρξης της εκμεταλλευτικής μηχανής, την αποκλειστικότητα στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας σε κεφαλαιοκρατική βάση.
Οι λόγοι που καταλήγουν σ’ αυτό το συμπέρασμα δεν είναι γιατί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, έστω και αν προσπαθούν να πείσουν το λαό γι’ αυτό, αλλά γιατί ο άλλος δρόμος οργάνωσης της κοινωνίας, ο σοσιαλιστικός, προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την μετατροπή της μεγάλης ιδιωτικής περιουσίας σε λαϊκή.
Άρα ούτε η δικαιοσύνη, ούτε η μοναδικότητα του συστήματος μπορούν να θεμελιώσουν την ιδεολογική νομιμοποίηση του καπιταλισμού. Αυτός ο απόλυτος παραλογισμός-απάτη καταρρέει κάτω από το βάρος της κεφαλαιοκρατικής κρίσης.
Έφτασε λοιπόν η ώρα να πιστέψει ο λαός, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη κοινωνία .Μια κοινωνία που δεν έχει ανάγκη την ύπαρξη του καπιταλιστικού κέρδους, για να υπάρξει η ίδια. Έφτασε η ώρα να μετατρέψει η εργατική τάξη την πίστη αυτή σε ενεργό συμμετοχή, να χτίσει με τους αγώνες της, στην πράξη πλέον, την κοινωνία της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης, πετώντας στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, οριστικά πλέον, τον καπιταλισμό. Είναι στο χέρι της …..(Πολιτεία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου