Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Γιάννης Τσαπουρνιώτης

Αν πριν από μερικά χρόνια πηγαίναμε στον μπακάλη της γειτονιάς για να ψωνίσουμε τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, καμπά, όπως αναφέρει και η αξέχαστη διαφήμιση, σήμερα τα πολυκαταστήματα και οι πολυεθνικές απορρόφησαν και έσβησαν από το χάρτη της αγοράς τα μικρομεσαία μαγαζάκια που όλοι τα αγαπήσαμε και γρήγορα τα λησμονήσαμε.

Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το κεφάλαιο, η πλουτοκρατία, τα συμφέροντα των λίγων στριμώχνουν, καταδυναστεύουν και οδηγούν στη χρεοκοπία χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις που εξαντλούν τα όρια αντοχής υπό την πίεση των δανείων και των δυσβάσταχτων χρεών. Ακολούθως μεγάλος αριθμός ανέργων προστίθεται καθημερινά στο μακρύ κατάλογο που δεν έχει ημερομηνία λήξης. Τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα εκμεταλλεύονται την ανάγκη για εργασία πολλών νέων ανθρώπων, οι οποίοι εργάζονται πολλές ώρες, σε δύσκολες συνθήκες και με χαμηλό μισθό. Μπορεί κανείς να καταμετρήσει πόσα καταστήματα έχουν κλείσει τα τελευταία χρόνια; Πόσα απ’ αυτά παραμένουν ανοίκιαστα; Πόσα υπολειτουργούν; Πόσοι έμποροι και καταστηματάρχες έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο; Πόσοι εργαζόμενοι έχασαν τις δουλειές τους; Οι αρνητικές προεκτάσεις όλων αυτών είναι εμφανείς στην λειτουργία και στο χαρακτήρα της κοινωνίας μας. Οι αλυσίδες των πολυκαταστημάτων επιδιώκουν ακόμη να αλλοιώσουν και να καταργήσουν τον ιερό χαρακτήρα της Κυριακής, καθιερώνοντας κι αυτή την ημέρα ως εργάσιμη. Η Κυριακή είναι το σύμβολο της ψυχικής ηρεμίας, της σωματικής ανάπαυσης, της συγκέντρωσης των μελών της οικογένειας στο  παραδοσιακό, μεσημεριανό τραπέζι. Κάποιοι όχι μόνο δεν σέβονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά ποδοπατούν ιστορικές αρχές και αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενιές Ελλήνων. Ο Έλληνας, κύριοι του κεφαλαίου και του πλούτου, την Κυριακή το πρωί εκκλησιάζεται, αργότερα πίνει τον καφέ του, το μεσημέρι το κρασάκι του και το απόγευμα πηγαίνει στο γήπεδο. Έτσι μεγαλώσαμε και έτσι μας αρέσει. Νοσταλγούμε τον παραδοσιακό μπακάλη, μανάβη, τσαγκάρη και όλους αυτούς τους «μικρούς», για εσάς, που έδιναν στη γειτονιά μας ένα διαφορετικό χρώμα. Νοσταλγούμε όλα τα μικρά καταστήματα από τα οποία αγοράζαμε όσα χρειαζόμασταν και εξυπηρετούσαν τις ανάγκες μας και όχι τα περιττά και αμφιβόλου ποιότητας εισαγόμενα προϊόντα που πλημμυρίζουν τα μεγάλα, αλλά απρόσωπα εμπορικά κέντρα. Βιώνουμε μια εποχή όπου οι οικονομικές συγκυρίες, παγκοσμίως, αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για την επιβίωση των μικρών επιχειρήσεων. Η εκάστοτε όμως πολιτεία έχει τις δικές της ευθύνες και αρμοδιότητες προκειμένου να μη σβήσει εντελώς από την «πιάτσα» ο μικρός εμποράκος που προσπαθεί να ορθοποδήσει αβοήθητος και αδυνατεί να συναγωνιστεί και να αντικρύσει κατάματα τα μεγαθήρια της αγοράς. Μήπως όμως και η κρατική εξουσία είναι αιχμάλωτη στις ορέξεις των μεγαλοκαρχαριών και αποτελεί τα εκτελεστικά τους όργανα; Μπορεί άραγε να μας διαψεύσει όλους θεσμοθετώντας τα μέτρα εκείνα με τα οποία θα ανασάνει η αγορά; Μπορεί να υψώσει ένα φράγμα μπροστά στα τεράστια κέρδη των τραπεζών, των μεγιστάνων και των μεγάλων αφεντικών που καθορίζουν τη ζωή των πολλών, χωρίς όρια και οίκτο. Οι πολλοί και ασθενέστεροι υποφέρουν και αγωνιούν. Οι λίγοι και ισχυροί δυναμώνουν και το απολαμβάνουν. Η κοινωνική ανισότητα στο μεγαλείο της.(ΤΟΠΙΚΗ) Γιάννης Τσαπουρνιώτης  ΚΡΑΧΤΗΣ (http://kraxtis-gr.blogspot.com)