Ο Καραμανλής ζει....

Τρίτη, 13 Οκτώβριος 2009 - ΠΗΓΗ

ΤΟΥ Κ .ΜΠΑΞΕΒΑΝΗ

Η εικόνα ενός μοναχικού και απομονωμένου Καραμανλή ,που εισπράττει την κριτική και την αγνωμοσύνη όσων μέχρι χθες λιβάνιζαν την αρχηγική του προσωπικότητα και ξεσκόνιζαν την αυταρέσκεια του, μοιάζει άδικη. Αν εξαιρέσουμε το νομοτελειακό του πράγματος, δηλαδή ο χαμένος να μαθαίνει πολύ γρήγορα, αλλά χωρίς σημασία πια, πως έχασε γιατί είχε τέτοιους ανθρώπους δίπλα του, τα υπόλοιπα είναι θέμα καθαρής πολιτικής. Ο χώρος της ΝΔ συμπεριφέρεται στον ηγέτη της, εκφράζοντας την πολιτική της κουλτούρα, αφού έζησε την νίκη και μετά την ήττα, ως μοναδικό δίλημμα της πολιτικής.

Η Δεξιά μετά τη δεκαετία του 50 ,έζησε το ίδιο βίαια με την Αριστερά, την πολιτική ως σκοπιμότητα. Η διαφορά ήταν πως η Δεξιά είχε την πολυτέλεια, ως νικητής να διαμορφώσει διαφορετικά την πολιτική. Δεν το έκανε. Η παραδοσιακή Δεξιά, στα χρόνια μετά τον εμφύλιο, παρά τον σπαραγμό της- κυρίως λόγω φιλοδοξιών των πολιτικών της και όχι λόγω διαφωνιών στην πολιτική- κατάφερε να μένει ενωμένη μπροστά στο όραμα της εξουσίας. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, μπορεί να έφερε την Αριστερά αντιμέτωπη με διλήμματα και ιδεολογική σύγχυση αλλά μπέρδεψε εξίσου την Δεξιά.
Η αμερικανική ηγεμονία, η παγκοσμιοποίηση, οι ληστρικές συμπεριφορές οικονομικών καρτέλ, ήταν θέματα που δεν μπορούσαν πια να να δικαιολογηθούν με την ύπαρξη κάποιου κακού στα Βόρεια σύνορά μας. Η φτώχεια, η διαφθορά, η ληστεία στην αγορά που κατ ευφημισμόν ονομαζόταν ελεύθερη, ήταν ενδογενή προβλήματα και το χειρότερο, ζητούσαν λύση.

Η ΝΔ, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ήταν αδύνατο να απαντήσει στα σύγχρονα προβλήματα. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αποτελούσε ένα συνονθύλευμα απόψεων και τάσεων που συνενώνονταν με την προοπτική της εξουσίας και κυρίως με το πιθανό προσωπικό όφελος απ αυτήν. Νεοφιλελεύθεροι, νεοσυντηρητικοί, φιλόδοξοι γιάπις, εθνικιστές που έκαναν εκπτώσεις για να αγοράσουν κομμάτι της εξουσίας, οι πάντες έδιναν το παρών, στο κόμμα. Χωρίς στρατηγική για την κοινωνία, χωρίς αναζητήσεις στην ιδεολογία και κυρίως χωρίς όραμα στην πολιτική. Η ΝΔ, δυστυχώς ήταν απλώς μια στέγη για όποιον δεν ήταν Αριστερός ή δεν ήθελε να είναι απλώς ΠΑΣΟΚ.

Προεκλογικά έθεσα σε φίλους το ερώτημα γιατί ψηφίζουν ΝΔ. Η απάντηση ήταν «γιατί είμαι Δεξιός». Κανένας δεν μπορούσε να δώσει κάποιο περιεχόμενο στο «Δεξιός». Έτσι καταλήγαμε σε μια οικογενειακή παράδοση χαμένη στις πέτρινες μέρες του εμφυλίου, που φάνταζε το 2009 να είναι σχεδόν απολιτίκ και ποδοσφαιροποιημένη. Το χειρότερο είναι πως στο «Δεξιός», δεν μπορούσαν να δώσουν περιεχόμενο ούτε οι ηγέτες της ΝΔ.
Δεξιός σήμαινε η δική μας ομάδα, απέναντι στην άλλη. Και κυρίως, χωρίς καμία κοινωνική ευαισθησία, εκδικητική απέναντι στην κοινωνία, συντηρητική απέναντι σε σύγχρονες απαιτήσεις (ανεξιθρησκεία, μειονότητες,αστυνομικό κράτος). Πιστεύω πως πολλοί ψήφιζαν ΝΔ, υπακούοντας στο συντηρητικό τους ένστικτο και τους φόβους.

Στην σημερινή εσωκομματική αντιπαράθεση στη ΝΔ, το θέμα και πάλι δυστυχώς δεν είναι ούτε η ιδεολογία, ούτε η πολιτική. Είναι η ηγεμονία στο χώρο και οι προσωπικές φιλοδοξίες. Δεν γίνεται και φοβάμαι πως δεν θα γίνει καμία συζήτηση για τα αίτια της ήττα και το ιδεολογικό στίγμα. Οι διεκδικητές του θρόνου αντικατοπτρίζουν αυτό που είναι η ΝΔ.

Η Ντόρα Μπακογιάννη την προσωπική της φιλοδοξία που πατά στην οικογενειοκρατία αλλά και την πολιτική της συγκρότηση που την θέλει στην αρχηγία ως αποτέλεσμα συσχετισμών και όχι πολιτικής επικράτησης των απόψεών της. Ο Αντώνης Σαμαράς, μια καταπιεσμένη, ρομαντική, εθνική αλλά όχι ξεκαθαρισμένη πολιτικά δεξιά. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος την Δεξιά που μπερδεύει την επικοινωνία με την πολιτική και ο Βαγγέλης Μειμαράκης αυτή του κομματικού μηχανισμού που θεωρεί την πολιτική ως θέμα συσχετισμών. Ο Ψωμιάδης, αν και είναι πιθανόν να προσπαθεί να δημιουργήσει ομάδα την οποία θα διαπραγματευτεί με αυτόν που θα είναι λίγο πριν τη νίκη, εκφράζει επίσης ένα κομμάτι της ΝΔ.
Αναχρονιστικό, συντηρητικό, που επενδύει στο θυμικό και τον πατριωτισμό για να επενδύει προσωπικά και να καλύπτει τις προσωπικές αδυναμίες. Και ακόμη και αν ο Ψωμιάδης δεν συγκεντρώσει μεγάλο ποσοστό, το ποσοστό αυτής της αντίληψης είναι μεγάλο στη ΝΔ. Αν τελικώς προσθέσουμε τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, τότε μιλάμε για την ΝΔ του life style και της προσωπικής λάμψης. Τη Χατζηγιαννική ΝΔ, που θα μπορούσε να έχει ως ύμνο το τραγούδι του Χατζηγιάννη «χέρια ψηλά και όλα τα φτάνω», αρκεί να με ψηφίσετε.
Στη θητεία του στο υπουργείο ο κύριος Σπηλιωτόπουλος είναι αλήθεια πως έφτασε αρκετά πράγματα, όπως τη δημιουργία ενός υπερπολυτελούς γραφείου, την υπογραφή αδειοδότησης κολεγίων την τελευταία στιγμή και βέβαια το πάντα προσεγμένο στυλ του που δεν έμεινε ποτέ αφωτογράφητο.

Τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ αυτή τη στιγμή, δεν μπορούν να συμφωνήσουν πώς θα εκλέξουν αρχηγό. Πόσο μάλλον γιατί έχασαν; Πέφτουν πάνω στην εξασφάλιση της κομματικής εξουσίας, με τον ίδιο τρόπο που έπεσαν πάνω στην κρατική. Χωρίς να λογαριάζουν θεσμούς, διαδικασίες, αντιπάλους και βέβαια τη βάση την οποία αντιλαμβάνονται ως δότη ψήφων. Απ αυτή την άποψη, ο Καραμανλής (ο νεώτερος) παρότι αποχώρησε χωρίς να πολυενδιαφέρεται για το κόμμα που τον έκανε αρχηγό και πρωθυπουργό, ζει στη ΝΔ.

Μια εκσυγχρονισμένη Δεξιά δεν ξέρω αν θα ικανοποιούσε άλλα συμφέροντα απ αυτά που εξυπηρέτησε ως Δεξιά της κεκτημένης ταχύτητας, θα άφηνε όμως περιθώριο για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και ίσως την καταπολέμηση της διαφθοράς. Προς το παρών η αντιπαράθεση των υποψηφίων δεν δίνει και πολλά περιθώρια. Και αυτοί είναι η βασική ομάδα. Σκεφθείτε ο πάγκος...

ΚΡΑΧΤΗΣ (kraxtis-gr.blogspot.com)