 |
Του συνεργάτη μας
Δημητρίου Μοσχοτέλια (ΔΗΜΜΟΣ)
Η χώρα μας από την λειτουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, πέρασε από πολλά στάδια τρόπου διοίκησης.
Το τίμημα της ελευθερίας ήταν βαρύ.
Χύθηκε αρκετό αίμα έως ότου πετύχαμε την ανεξαρτησία μας. Μια ανεξαρτησία που ήταν υπό την κηδεμονία των ξένων δυνάμεων και με ύπατο αρμοστή τον ξενόφερτο Μονάρχη.
Ήρωες φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και εκτελέστηκαν, λόγω της φιλελεύθερης ιδεολογίας τους.
Χαρακτηριστική η περίπτωση του ήρωα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος πλήρωσε με απάνθρωπες συνθήκες φυλάκισης.
Πέρασε η Ελληνική Πολιτεία πολλές ταλαιπωρίες. Δεν ήταν τόσο εύκολη η υποταγή των Ελλήνων στις «προστάτιδες» δυνάμεις και τον εντολοδόχο τους.
Έγιναν δήθεν δημοψηφίσματα, κατά βάση νόθα, για να νομιμοποιηθεί η Μοναρχία.
Έγιναν επαναστάσεις. Έγιναν στάσεις. Έγιναν εμφύλιες συρράξεις.
Είχαμε στο πέρασμα των χρόνων απίστευτους σατραπισμούς απ’ τους ανθέλληνες Μονάρχες.
Παραβίαζαν τη λαϊκή θέληση και απέπεμπαν εκλεγμένους και δημοφιλείς Πρωθυπουργούς.
Επενέβαιναν στον σχηματισμό του Υπουργικού Συμβουλίου.
Η συμπεριφορά των Μοναρχών της Ελλάδος δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της Ευρώπης.
Για να επιβληθεί η εξουσία των Μοναρχών θυσιάστηκαν πολλοί πατριώτες.
Φυλακίσεις, εκτοπίσεις, εξορίες και εκτελέσεις συνθέτουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας απ’ τους Μονάρχες.
Μοναδικός τους σκοπός και στόχος η υποταγή του Ελληνικού λαού σε ξενόφερτους εξουσιαστές.
Στο πλευρό του Μονάρχη υπήρχαν πρόθυμοι «Έλληνες» για να τον υπηρετήσουν.
Μεγάλος συμπαραστάτης η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Χαρακτηριστικές στιγμές της συμπεριφοράς των Ιεραρχών είναι το «ανάθεμα» στον Βενιζέλο. Το πολυχρόνιο της υποταγής και το σύνθημα τους «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» που είναι και το πιο πρόσφατο.
Για να φτάσουμε σήμερα στο ελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα δεν ήταν εύκολος δρόμος.
Τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» ήταν η Δαμόκλειος Σπάθη στο κεφάλι κάθε υπερήφανου Έλληνα.
Ήταν μάλιστα τόσο σφιχτό το δέσιμο Μοναρχίας και των Ιεραρχών που μας ζητούσε και πιστοποιητικό θρησκευτικής πίστης.
Πρόσφατο είναι το γεγονός του αγώνα των Ιεραρχών για την αναγραφή του θρησκεύματος στις Αστυνομικές Ταυτότητες.
Ήθελαν καταναγκαστικά δημόσια δήλωση θρησκευτικής πίστης, για να την ελέγχουν οι Αστυνομικές Αρχές.
Η Μοναρχία έφυγε. Στους κόλπους της Ιεραρχίας άρχισε να φυσάει άνεμος που μας δίνει δικαίωμα αισιοδοξίας.
Η στάση υπερτριάκοντα Ιεραρχών, στο θέμα του Μητροπολίτη πρώην Αττικής, είναι ένα φωτεινό σημάδι.
Η στάση και η συμπεριφορά του σημερινού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος μας δίνει το δικαίωμα στην ελπίδα.
Αυτά, όσο περιληπτικά μπορούσα, για να καταδείξω την κατάσταση που παρουσίαζε η Ελλάδα μέχρι σήμερα.
Φτάσαμε να έχουμε ελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα όταν όλες οι ιδεολογίες και οι πολιτικές τάσεις κυκλοφορούν ελεύθερα.
Φτάσαμε στο σημείο να μη μας ζητούν πιστοποιητικά κοινωνικών ή θρησκευτικών φρονημάτων.
Φτάσαμε στο σημείο να μη μας ζητούν «υπεύθυνες δηλώσεις» πίστης και αφοσίωσης στην εξουσία.
Για να γίνουν όλα αυτά κάποιοι θυσιάστηκαν. Κάποιοι εξορίστηκαν. Κάποιοι δεν διορίστηκαν στο Δημόσιο. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να πάρουν διαβατήριο για το εξωτερικό, για να παρακολουθήσουν έστω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Υπέστησαν πολλά και πολλοί Έλληνες.
Έτσι για να καταλήξω και σήμερα, νιώθω θλίψη και απογοήτευση όταν ακούω για αποχή απ’ τις κάλπες.
Ένα αγαθό, ποτισμένο με αίμα και βασανιστήρια, το περιθωριοποιούμε λες και ήταν εύκολη προσφορά.
Είναι κρίμα, μεταξύ των είκοσι επτά εκλογικών σχηματισμών να μην μπορούμε να βρούμε έναν που να βρίσκεται πλησιέστερα προς τις απόψεις μας.
Ήταν, αυτό που έγινε μια ατυχής στιγμή για τους Έλληνες, η οποία ευχόμαστε να μη ξανασυμβεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου