| Πολύ θα ήθελα να λύσω ένα μυστήριο. Τι παθαίνουν οι άνθρωποι όταν μπλέκουν με την πολιτική και συγκεκριμένα με την εν Ελλάδι πολιτική; Είναι, πώς... να το πω, σαν να μπαίνουν στο μπλέντερ και να μετατρέπονται από κανονικές προσωπικότητες σε αυτό που περιέγραφε κάποτε ο Αγγελος Βλάχος: κομμάτια από εύπλαστο ζυμάρι που το τσιμπάνε χιλιάδες μικρά ψαράκια. Το έχω δει το ίδιο έργο δεκάδες φορές. Θυμάμαι, για παράδειγμα, έναν «άνθρωπο της αγοράς» που είχε συμμετάσχει με πολλές ελπίδες και προσδοκίες σε πρόσφατη κυβέρνηση. Η «πιάτσα» περίμενε πολλά, όχι αυθαίρετες ρυθμίσεις και ρουσφέτια, αλλά συστηματικό έργο για να βοηθήσει την επιχειρηματικότητα. Αντί έργου, οι άνθρωποι της αγοράς έβλεπαν τη ραγδαία μετεξέλιξη ενός σοβαρού ανθρώπου σε κλασικό Μαυρογιαλούρο με τα ρουσφέτια του, τις απελπιστικά απαρχαιωμένες αντιλήψεις και την προφανή έλλειψη κοινού νου. Τι απέγινε εκείνος ο άνθρωπος που ήξεραν και σέβονταν; Δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν, ενώ εκείνο που προξενούσε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν πως σταμάτησε να βλέπει επιχειρηματίες μην τυχόν και τον «παρεξηγήσουν» ή γραφτεί κανένα παραπολιτικό σε καμιά παραφυλλάδα.
Να ήταν η μόνη περίπτωση... Φοιτητές θυμούνται λαμπρούς ακαδημαϊκούς δασκάλους στα αμφιθέατρα, δασκάλους που αγαπούσαν και σέβονταν. Χάθηκαν και αυτοί όταν μπήκαν στο μπλέντερ της πολιτικής, έγιναν ένα με τον μικρότερο δυνατό κοινό παρονομαστή σε μια αδηφάγο προσπάθεια να ικανοποιήσουν κάθε συνομιλητή τους. Μόρφωση, ήθος, επίπεδο σκέψης, όλα χάθηκαν με μαγικό τρόπο στο όνομα του κυνηγιού του σταυρού. Είναι προφανές ότι οι κομματικοί και πελατειακοί μηχανισμοί είναι ασύλληπτα ισοπεδωτικοί και λιώνουν κάθε ψίχουλο πρωτότυπης σκέψης, ευθυκρισίας και επαγγελματισμού. Θολώνουν το μυαλό και του πιο σοβαρού ανθρώπου, ο οποίος αντί να σκέπτεται πώς θα λύσει τα προβλήματα που θα κληθεί να διαχειρισθεί, γυρνάει στα πανηγύρια και τα καφενεία. Η χώρα, όμως, έχει ανάγκη από ανθρώπους που θα λύσουν προβλήματα. Εχει πληρώσει τους άσχετους δημάρχους, οι οποίοι δεν ήξεραν πώς να κάνουν αίτηση για κοινοτικά κονδύλια και τους υπουργούς οι οποίοι ξέχασαν ό,τι έμαθαν στην πραγματική ζωή και έγιναν κομματικά εξαρτήματα. Πώς θα γίνει αυτό; Ενας τρόπος είναι να καθιερωθεί το ασυμβίβαστο υπουργικής και βουλευτικής ιδιότητας έτσι ώστε να μπορεί ένας πρωθυπουργός να διορίσει υπουργούς με κύρος και εμπειρία χωρίς να τους θέτει απαραίτητα στη δοκιμασία του σταυρού. Αλλος τρόπος είναι η αύξηση του αριθμού των βουλευτών που εκλέγονται με λίστα έτσι ώστε να αξιοποιούν τα κόμματα άξιους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί ενδεχομένως να μη στέκονταν σε τηλεοπτικό παράθυρο απέναντι στον ανεμιστήρα του άκρατου λαϊκισμού. Πρέπει, πάντως, να βρεθεί μια λύση. Πληρώνουμε ακριβά τα ταμπού που δημιουργήσαμε. Σε όλο τον κόσμο π.χ. ένας έμπειρος άνθρωπος μπορεί να εναλλάσσεται μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Εδώ αρχίζουν αμέσως οι φωνές και οι διαμαρτυρίες, λες και οι πολιτικοί και τα διάφορα κομματικά παρελκόμενα είναι άσπιλα και άμοιρα ειδικών σχέσεων με συμφέροντα. Το κακό είναι ότι περνάμε μία φάση όπου είναι λίγοι οι σοβαροί άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική. Τα χρήματα είναι λίγα, το ρίσκο τεράστιο και η φήμη του επαγγέλματος... Χωρίς όμως νέα πρόσωπα και χωρίς επαγγελματίες σε κρίσιμες θέσεις δεν πάμε πουθενά. Τα κόμματα που θέλουν να μας κυβερνήσουν πρέπει να τους βρουν, να τους πείσουν, να τους εμπνεύσουν, να μπορέσουν να τους πληρώσουν αν τους αναθέσουν κυβερνητικό έργο και να τους προστατεύσουν απέναντι στον εσμό των «μαμουνιών», που θα θελήσουν να τους υπονομεύσουν από την πρώτη ώρα. Α, ναι, και για να μην το ξεχάσω, ας βρουν και ένα «εμβόλιο» που θα τους προστατεύσει από τον ιό που έχει μετατρέψει εκατοντάδες σοβαρούς ανθρώπους σε αγνώριστους πολιτικάντηδες... | 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου