Ήταν στ' αλήθεια εντυπωσιακή η υποδοχή που επιφύλαξαν οι γερμανοί βιομήχανοι στον πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου - σε πλήρη αναντιστοιχία με.. το αρνητικό κλίμα που επικρατεί πλέον για την Ελλάδα σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Κι ασφαλώς θα έπρεπε να μας προβληματίσει για το πώς έχουμε ηττηθεί κατά κράτος στις δημόσιες σχέσεις της χώρας παρά τα τεράστια περιθώρια που όπως φαίνεται υπάρχουν ακόμα και σήμερα.
Εξίσου ωστόσο θα πρέπει να απασχολήσει την κυβέρνηση η υποδοχή που επιφύλαξαν στον έλληνα πρωθυπουργό οι πέντε «σοφοί» της κυρίας Μέρκελ οι οποίοι μαζί με τους ομολόγους τους στο Μέγαρο των Ηλυσίων ούτε λίγο ούτε πολύ τάχθηκαν υπέρ ενός νέου σχεδίου για την Ευρώπη στο πλαίσιο του οποίου το ελληνικό χρέος θα κουρευτεί κατά 50% με παράλληλη πρόνοια προστασίας των τραπεζών που φυσικά θα σηκώσουν το μεγαλύτερο μέρος των ζημιών από μια τέτοια γενναία αναδιάρθρωση.
Αναλυτικά στοιχεία για το νέο σχέδιο δεν υπάρχουν κι ως γνωστόν ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Είναι ωστόσο φανερό ότι την ώρα που όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ανάγκη να υλοποιηθεί η συμφωνία της 21ης Ιουλίου ταυτόχρονα μέσω των διαρροών και των «κύκλων» κάνουν ό,τι μπορούν για να την ακυρώσουν στέλνοντας το σήμα ότι δεν επαρκεί και ότι λίαν συντόμως θα αντικατασταθεί.
Κι αν μεν αποτελέσει την «οριστική» λύση, αν δημιουργήσει δηλαδή προοπτικές εξόδου της ελληνικής οικονομίας από την κρίση, έχει καλώς. Όλοι ωστόσο φοβούνται ότι η λογική του «πύρινου τείχους» που αναπτύσσεται -της απομόνωσης δηλαδή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη έτσι ώστε μια ελληνική χρεοκοπία να μη μεταδοθεί στο τραπεζικό σύστημα των υπολοίπων κρατών μελών- θα έχει σαν συνέπεια βαρύτατους όρους για τη χώρα μας. Να καλύπτεται για παράδειγμα η εξυπηρέτηση των δανείων όχι όμως και τα εσωτερικά ελλείμματα- για μισθούς και για συντάξεις δηλαδή- που θα πρέπει να μηδενιστούν.
Ακόμα χειρότερα, μια τέτοια συμφωνία θα απαιτεί βασανιστικές και χρονοβόρες πολιτικές διαδικασίες στην Ευρώπη που θα εντείνουν την αβεβαιότητα με ότι αυτό συνεπάγεται για τις επενδύσεις και τις καταθέσεις στην Ελλάδα. Όταν ως σήμερα μόλις έξι κοινοβούλια έχουν εγκρίνει την υπάρχουσα συμφωνία και όλοι γνωρίζουμε τις δυσκολίες των υπολοίπων, ποιος θα εγγυηθεί ότι μπορεί να υπάρξει και επόμενη;
Για όλους αυτούς τους λόγους δεν είναι καθόλου παράξενο που η κυβέρνηση επιμένει στην με κάθε θυσία υλοποίηση των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου. Αυτή τη στιγμή άλλη ρεαλιστική λύση δεν υπάρχει και η βουτιά στο άγνωστο, με τις συνθήκες που επικρατούν στην παγκόσμια οικονομία, μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική.
Μόνο που το κάνει συρόμενη. Αν έτσι έχουν όμως τα πράγματα- και ποιος μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει κάτι διαφορετικό- τότε δεν θα έπρεπε η τρόικα να μας ζητά να πάρουμε τα μέτρα αλλά να είμαστε εμείς οι επισπεύδοντες ώστε να επιτύχουμε τους στόχους μας.
Με την κατανόηση ότι όσο δεν στεκόμαστε στα πόδια μας τόσο θα είμαστε ανοικτοί στους εκβιασμούς των αγορών και των δανειστών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου