Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

"Παλιά και νέα κόμματα"

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Φιλελεύθερη δημοκρατία λέγεται το πολίτευμα που επικράτησε σε όλες σχεδόν τις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Φυσικά η φιλελεύθερη ...δημοκρατία δεν είναι μια. Είναι πολλών και διαφόρων ειδών. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν είναι σκέτο δημοκρατία. Όπως εκείνη που επινόησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Το γιατί το πολίτευμα αυτό φέρει το δεύτερο σύνθετο είναι απορίας άξιο. Θα μπορούσε να λέγεται απλά Φιλελευθερισμός, δεδομένου ότι δεν έχει τίποτα κοινό με την πρώτη στο κόσμο δημοκρατία, εκτός από τις εκλογές. Που κι αυτές, όπως διεξάγονται, στην χώρα μας, κι όχι μόνο, απέχουν από αυτό που θα πρέπει να ήταν.

Στην πρώτη δημοκρατία κυβερνούσε και αποφάσιζε ο δήμος, ο λαός. Κόμματα δεν υπήρχαν (υπήρχαν φυλές). Ούτε φυσικά κομματοκρατία.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
Το κομματικό φαινόμενο στην Ελλάδα παρουσίασε την εξής εξέλιξη.

*Από το 1821 μέχρι το Σύνταγμα του 1864 πρωτοπαρουσιάστηκαν προκομματικές ομάδες με πελατειακό και προσωποπαγή χαρακτήρα χωρίς ιδεολογία αλλά με αναφορά στις τότε προστάτιδες δυνάμεις («αγγλικό», «γαλλικό», και «ρωσικό» κόμμα)

*Την περίοδο 1864-1909 ο θεσμός εδραιώνεται και διαμορφώνεται ένα δικομματικό σύστημα. Τα κόμματα έχουν στοιχεία ιδεολογικής ταυτότητας.

*Από το 1909 (Γουδί) μέχρι τη δικτατορία Μεταξά (4.8.1936) τα κόμματα εδραιώνονται περισσότερο και αποσαφηνίζουν την ιδεολογία τους. Πάντοτε όμως διατηρούν τον πελατειακό και προσωποπαγή χαρακτήρα τους.
Την ανώμαλη περίοδο 1936-1949 ο κομματικός θεσμός γίνεται παράνομος ή λειτουργεί υποτυπωδώς.

*Μετά την κατοχή και μέχρι το 1967 παρουσιάζεται η κομματική πολυδιάσπαση με διαφορετικές ιδεολογίες. Παραμένουν πάντως (πλην της Αριστεράς) τα κόμματα αρχηγικά και πελατειακά. Πέρα από αυτό διαβρώνονται από τα ανάκτορα και από οικονομικούς παράγοντες. Στις 21.4.67 επιβάλλεται δικτατορία .

*Από τη Μεταπολίτευση και μετά (1974-μέχρι τώρα) ο κομματικός θεσμός κατοχυρώνεται πλήρως Συνταγματικά. Αυτό δεν εμποδίζει τα κόμματα να κουβαλούν το «προπατορικό αμάρτημα» των πελατειακών σχέσεων και του αρχηγισμού που θεωρούνται από τις βασικές αιτίες της διαφθοράς, της κομματοκρατίας και της κλεπτοκρατίας. Βασικές, κατά συνέπεια, αιτίες της παρακμής, της απαξίωσης των κομμάτων, της έξωσης του ηθικού από την πολιτική, της διαπλοκής οικονομικών παραγόντων – πολιτικών, και τελικά (συνεργούσης και της διεθνούς οικονομικής κρίσης) της ουσιαστικής πτώχευσης της χώρας.

Σήμερα ισχύει αυτό που είχε διατυπώσει ήδη από το 1828 ο Α. Σβώλος: «Εις τα κόμματα και δη εις τους αρχηγούς αυτών ανευρίσκεται κατά βάσιν η «ιθύνουσα θέλησις» της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ενώ κατά τα Συντάγματα «άπασαι αι εξουσίαι πηγάζουν εκ του Λαού». Εδώ θα πρέπει να συμπληρωθεί ότι στις δεκαετίες που ακολούθησαν μέρος της «ιθυνούσης θελήσεως» έχει εκχωρηθεί, από τους αρχηγούς των μεγαλύτερων τουλάχιστον κομμάτων, σε οικονομικά συμφέροντα, τα κόμματα άλωσαν το κράτος (το κομματικοποίησαν) και τα συμφέροντα άλωσαν την πολιτική. Πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η εξουσία πλέον ελέγχεται αν όχι αποκλειστικά πάντως αποτελεσματικά από τα μεγάλα συμφέροντα (ντόπια και ξένα).
Η ΔΗ.ΣΥ
Κι όλα αυτά σε μια περίοδο πρωτοφανούς και κατά τα φαινόμενα αδιέξοδης οικονομικής κρίσης. Ούτως εχόντων των πραγμάτων η κα Ντόρα Μπακογιάννη προχώρησε στην προαναγγελθείσα από καιρό ίδρυση του κόμματός της. Με το (σημαδιακό;) όνομα «Δημοκρατική Συμμαχία» (ΔΗ.ΣΥ). Φυσικά είχε, όπως εξάλλου όλοι οι Έλληνες πολίτες, το δημοκρατικό δικαίωμα να ιδρύσει κόμμα. Αδιαμφισβήτητο δικαίωμα. Και το άσκησε. Έτσι στα πέντε σήμερα κόμματα της Βουλής και στα άλλα τόσα και περισσότερα χωρίς την προβλεπόμενη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, προστέθηκε ένα ακόμα. Κι είναι κακό αυτό; Όχι ασφαλώς. Κανένα δημοκρατικό δικαίωμα δεν μπορεί να είναι κακό με την προϋπόθεση βέβαια ότι ασκείται πάντα στα πλαίσια του νόμου.

Δημιουργούνται ωστόσο κάποια εύλογα, ερωτήματα στους πολίτες που αξίζει να διερευνηθούν ώστε να σχηματίσουν (οι πολίτες) την αντικειμενικότερη κατά το δυνατόν εικόνα των πολιτικών μας πραγμάτων και να αποφασίσουν σωστά (κατά το δυνατόν πάντα) όταν έρθει η ώρα της κάλπης. Εκείνα έστω τα λίγα πλην κρίσιμα δευτερόλεπτα που βρίσκονται πίσω από το παραβάν και συμμετέχουν (έστω κατ’ ελάχιστον χρονικά) στις δημοκρατικές διαδικασίες. Όσοι συμμετέχουν και σ’αυτό….

Τέτοια ερωτήματα είναι τα εξής:
-Γιατί τελικά η Ντόρα προχώρησε στην ίδρυση νέου κόμματος; Θα μπορούσε άνετα να παρέμεινε στη Νέα Δημοκρατία με την οποία ο πατέρας της έγινε πρωθυπουργός και είναι και σήμερα επίτιμος Πρόεδρός της, η ίδια δε κατέλαβε υψηλά αξιώματα υπουργού και Δημάρχου της Αθήνας. Θα μπορούσε να κάνει ό,τι και ο «συνάδελφος της» Βαγγέλης Βενιζέλος που κι αυτός διεκδίκησε με πολλές αξιώσεις και ικανότητες την ηγεσία του Πα.σο.κ, έχασε και παρέμεινε «απλός στρατιώτης» (όπως και η ίδια είχε υποσχεθεί την ημέρα της ήττας της) του κινήματος και σήμερα είναι υπουργός το δε «μέλλον αόρατον». Δεν το έκανε. Γιατί άραγε;ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΟΜΗΛΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: