Τρίτη 20 Ιουλίου 2010
Στην Ελλάδα της κρίσης. Στην Ελλάδα της μίζας, της διαπλοκής, της ξεφτίλας, των άνισων ευκαιριών.
Στην Ελλάδα που ψυχορραγεί, στην Ελλάδα που έμαθε να κλέβει, να βρίζει.
Σ’αυτήν την Ελλάδα χθες τα ξημερώματα, ένας νέος άνθρωπος, ένας πατέρας, ένας σύζυγος, ένας δημοσιογράφος έπεσε από τις σφαίρες πληρωμένων δολοφόνων.
Σ’αυτήν την Ελλάδα που συγκλονισμένη παρακολουθεί τον κατήφορο. Απλώς τον κοιτάζει. Δεν κάνει τίποτα για να συγκρατηθεί, δεν δείχνει αν διαθέτει όρια. Σε μια κοινωνία που βουλιάζει συνεχώς.
Μάταιος κόπος. Στη σύγχρονη Ελλάδα, στην Ελλάδα της Δημοκρατίας, ένας άνθρωπος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες δειλών.
Ο Σωκράτης Γκιόλιας για τους λίγους που τον γνώριζαν κάπως καλύτερα ήταν ένας άνθρωπος με υψηλές ηθικές αξίες.
Αυτό τα λέει όλα.
Η ζωή του, απλή. Ο βίος του συνετός. Σπάνια χαρακτηριστικά για το χώρο της δημοσιογραφίας.
Αυτά αρκούν.
Ο πρώην συνεργάτης του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Έτσι έγινε γνωστός ευρέως.
Δεν ήταν όμως ….Μάκης.
Αυτό το λένε επίσης όλοι.
Δεν ξέρω αν θα είχε ενδιαφέρον αλλά σίγουρα αποτελεί διδακτικό κείμενο να διαβάζει κανείς τα λόγια κάποιου που συνδέθηκε μαζί του τόσο πολύ, που κοντραρίστηκε απίστευτα μαζί του….
Και χθες ο Μάκης μέσω του διαδικτύου, του είπε «αντίο». Ματαιότης θα πω μόνο. Τόσο μάταια είναι όλα.
Ο νονός του παιδιού του, που πήρε μάλιστα το ονομά του, ο «φίλος», ο συνεργάτης του που δεν δίστασε να τον «πυροβολήσει» διαδικτυακά επί μήνες, χθες έγραψε: «Με δεκαεπτά σφαίρες (περίπου τόσοι κάλυκες βρέθηκαν δίπλα στο πτώμα του) κάποιοι έλυσαν τις διαφορές τους με τον Σωκράτη Γκιόλια, ακολουθώντας τον ανορθόδοξο δρόμο της επίλυσης των όποιων διαφορών τους με τον πρώην συνεργάτη μου.
Παιδί πολυμελούς οικογένειας, τον έφερε στο γραφείο μου πριν από 19 χρόνια ο προπονητής στίβου Σπήλιος Ζαχαρόπουλος.
«Είναι ξεχωριστό παιδί» μου είπε ο Σπήλιος, «σταμάτησε τον στίβο και εργάζεται στη λαϊκή μαζί με τη μητέρα του»…
Τον άφησε κι έφυγε. Έμεινε κοντά μου δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, μέχρι που χώρισαν οι δρόμοι μας.
Δεν μπορώ και δεν χρειάζεται να πω σε κανέναν περισσότερα πράγματα για την τελευταία μας συνάντηση.
Ήταν τραυματική για όλους. Εμένα, τη σύζυγό μου, που ήταν παρούσα, και τους πολύ στενούς συνεργάτες μου που γνωρίζουν.
Έμελλε, όμως, να είναι η τελευταία και μία κουβέντα που την πήρε ο άνεμος έμελλε να επαληθευτεί με τον πιο άγριο τρόπο δύο χρόνια αργότερα.
Πικράθηκα, πήρα την απόφαση με βαθύ πόνο και με βαθύτερο τον αποχαιρετώ σήμερα.
Ο ξεχωριστός για μένα Σωκράτης, ο μοναχικός Σωκράτης, ο Σωκράτης της ηρεμίας και της φουρτούνας, ο δικός μου Σωκράτης πέρασε σε αντίπαλα στρατόπεδα, διαφορετικής φιλοσοφίας και πρακτικής. Χωρίς υπογραφή και πρόσωπο.
Το τελευταίο είναι το σημείο στο οποίο οφείλουν να σταθούν όσοι επιθυμούν να μάθουν την αλήθεια για ό,τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του Σωκράτη.
Ακούγοντας τις γελοιότητες ορισμένων Μέσων και τις ανακρίβειες, με το Τμήμα… ανθρωποκτονιών να αναζητά τους δράστες, αντιλαμβάνομαι πόσο μακριά είναι νυχτωμένοι όλοι αυτοί, μέσα στη χειμερία νάρκη ή τη θερινή τους ραστώνη.
Πέρα από πικρίες και απογοητεύσεις, για όλους εμάς παραμένει ο δικός μας Σωκράτης, των δύσκολων καιρών. Με τις αγωνίες, τα προβλήματα, τις διώξεις, τα γέλια και τα κλάματα. Έτσι όπως είναι η ζωή, μία μικρή παρένθεση, με ακόμα πιο μικρά περιθώρια να επιστρέψεις, να συγχωρήσεις, να ξεπεράσεις και να διαγράψεις στενόχωρες καταστάσεις.
Κανένας από όσους σήμερα ολοφύρονται δεν θα θυμούνται μετά από λίγες ημέρες την εικόνα του.
Γιατί, εκτός από την οικογένειά του, εκείνοι που πραγματικά τον αγάπησαν και θα συνεχίσουν να υποφέρουν είναι λίγοι.
Σήμερα κάποιοι μας στέρησαν το δικαίωμα να ξαναβρεθούμε, να γελάσουμε ή να πικραθούμε, να διαφωνήσουμε και να εξηγηθούμε.
Καλό ταξίδι, δικέ μου».
Και όπως έγραψε το «troktiko» …. «Αντίο Σωκράτη, Καληνύχτα Ελλάδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου