ΠΕΜΠΤΗ 11-3-2010
του Γιάννη Κορομήλη
«Δεν υπάρχει κακό που να μην εμπεριέχει και κάτι καλό». Και η ζωή συχνά επαληθεύει τη ρήση τους. Ένα ακόμη παράδειγμα η δεινή οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα μας. Όλους αυτούς τους μήνες της ανησυχίας, της ταραχής, του φόβου για το μέλλον παρακολουθώντας με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία τα διαδραματιζόμενα ( ενέργειες, δηλώσεις της κυβέρνησης, αντιδράσεις Γερμανίας, Γαλλίας Eurogrup διεθνών αγορών κλπ) συνειδητοποιήσαμε, οι περισσότεροι από μας ορισμένα ....βασικά, κρίσιμα και χρήσιμα πράγματα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους εταίρους μας. Όπως και για τη χώρα μας και για μας τους ίδιους.
«ΦΙΛΟΙ» ΚΑΙ «ΕΧΘΡΟΙ»
Τώρα πλέον ξέρουμε ποιοι είναι οι «φίλοι» μας και ποιοι είναι οι «εχθροί» μας. Για την ακρίβεια συνειδητοποιήσαμε ότι είναι λάθος και αναζητούμε φίλους και εχθρούς στην Ε.Ε., στην Αμερική, στο διεθνές περιβάλλον γενικά. Απλούστατα γιατί δεν υπάρχουν τέτοιοι.
-Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι… φιλανθρωπικό σωματείο. Ούτε έγινε για να μας νταντεύει και να λύνει τα προβλήματα μας. Αυτά είναι αποκλειστικά ευθύνη μας,… πρόβλημά μας.
-Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι… φιλανθρωπικό σωματείο. Ούτε έγινε για να μας νταντεύει και να λύνει τα προβλήματα μας. Αυτά είναι αποκλειστικά ευθύνη μας,… πρόβλημά μας.
-Η Ε.Ε., και περισσότερο η Ευρωζώνη, δεν είναι αλτρουϊστικός οργανισμός, ούτε φυσικά ένα ενιαίο «όλον», με μια συνολική πολυπολιτισμική έστω, ταυτότητα όπως π.χ. οι ΗΠΑ. Ο αυτοπροσδιορισμός εκεί Αφροαμερικανός, Ελληνοαμερικανός έχει νόημα, σημαίνει ταυτότητα. Αντίθετα στην Ε.Ε. ούτε διανοείται κανείς να λέγεται Γαλλοευρωπαίος, Ελληνοευρωπαίος κλπ.
- Είναι οργάνωση, συνεταιρισμός κρατών- μελών που διατηρούν την εθνική τους ταυτότητα και την ανεξαρτησία τους και που κάθε κράτος δεν θέτει υπεράνω όλων τα συμφέροντα της Ε.Ε. ή της Ευρωζώνης αλλά τα δικά του.
- Η εκάστοτε στάση ενός κράτους- μέλους, ιδιαίτερα ενός ισχυρού (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία) εξαρτάται από το τι υπαγορεύουν τα συμφέροντά του, από τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς του, τον πολιτισμό του, αλλά και το συσχετισμό δυνάμεων τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και παγκοσμίως.
Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι οι μεγάλοι της Ε.Ε. επιβάλλουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο τις απόψεις και τις επιδιώξεις τους. Αποφεύγοντας τις ακραίες θέσεις που ενδεχομένως θα έθετε σε κίνδυνο την ακεραιότητα ή και την ύπαρξη του όλου εγχειρήματος (Ε.Ε., ΟΝΕ).
Είναι λοιπόν φανερό γιατί αλλιώς φέρθηκε και άλλα είπε στον Ελληνα πρωθυπουργό η Αγγέλα Μέρκελ και αλλιώς ο Νικολά Σαρκοζί. Η φράου Μέρκελ του είπε κοντολογίς «κόψτε το λαιμό σας», «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας». Ο μεσιέ Σαρκοζί: «μία είναι η Ε.Ε.». Θέσεις σαφώς διαφορετικές μέχρι και διαμετρικά αντίθετες. Η Γαλλία βλέπεις εδώ και πάνω από 50 χρόνια προσέβλεπε σε μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη με σημαντικό μεν ρόλο στην ίδια όχι όμως καταλυτικό. Η Γερμανία αντίθετα επιδίωκε και επιδιώκει μια Ευρωπαϊκή Ένωση υποταγμένη ή έστω πειθήνια στα στενά Γερμανικά συμφέροντα.
Εμείς, όπως και οι άλλες μικρές χώρες καθώς και εκείνες του πρώην Ανατολικού μπλοκ είδαμε την Ευρώπη σαν οργάνωση που θα μας «χάριζε» ευημερία, ασφάλεια, προστασία. Κάτι δηλαδή σαν «σύλλογο υπέρ αδυνάτων». Η χώρα μας, εκτός των άλλων, αντιμετωπίζει πολλά και σοβαρά προβλήματα: Κυπριακό, Αιγαίο και, πρόσφατα σχετικά, Σκοπιανό. Από την Ε.Ε. λοιπόν προσδοκούσαμε στήριξη και συστράτευση. Η χώρα μας επιπλέον αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει και εσωτερικά εν γένει προβλήματα: Μειωμένη παραγωγή και παραγωγικότητα, κράτος ανίκανο, σπάταλο και διεφθαρμένο, πολίτες εγωκεντρικούς και κακομαθημένους…
Όλα αυτά μας οδήγησαν στο να ζούμε ξοδεύοντας πέρα από τις δυνάμεις μας. Να ζούμε δηλαδή με δανεικά από τις διεθνείς αγορές. Οι πολιτικοί μας εξάλλου έχουν αυτονομηθεί σχεδόν πλήρως από την κοινωνία την οποία υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν, αλλά δυστυχώς τη χρειάζονται, τη θυμούνται και τη χρησιμοποιούν μόνο στις εκλογές. Εξυπηρετούν πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα και κάποιοι από αυτούς τους επιχειρηματίες – χορηγούς τους. Σε τελευταία ανάλυση λίγα μπορεί να περιμένουν οι Έλληνες από το πολιτικό τους σύστημα.
Εξαιτίας όλων των προαναφερθέντων οι Έλληνες τρέφουμε μεγάλες προσδοκίες από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη. Οι άλλες χώρες-μέλη τους ωστόσο έχουν σε πρώτο πλάνο και αγωνίζονται για την επίλυση των δικών τους προβλημάτων και των συμφερόντων τους φυσικά. Και σ’ αυτό ακριβώς εντάσσονται και οι δυσκολίες μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα οικονομικά μας προβλήματα σε μεγάλο βαθμό. Ένα απλό παράδειγμα: Είμαστε, Ελλάδα και Κύπρος, στο Νοτιοανατολικό άκρο της Ε.Ε. Κατά συνέπεια τα προς Νότο και προς Ανατολάς σύνορά μας είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι ποιο φυσικό από το να αναγνωρίσει η Ε.Ε. τα σύνορά μας αυτά ως σύνορά της. Πράγμα που, ούτως ή άλλως, είναι η αλήθεια. Ωστόσο παρά τις κατά καιρούς οχλήσεις μας δεν το πράττει. Κάτι παρόμοιο θα ήταν απολύτως αδιανόητο για τις ΗΠΑ. Αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ΗΠΑ. Το ίδιο ισχύει δυστυχώς και για την οικονομική στήριξη χωρών ή πολιτειών που δοκιμάζονται.
Αν η Ε.Ε. εγγυούταν τα προς την Τουρκία σύνορά μας δεν θα δαπανούσαμε ετησίως το 4,5% του ΑΕΠ, δηλαδή πάνω από 10 δισεκατομμύρια ευρώ, για αμυντικές δαπάνες. Έλα όμως που το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των δαπανών μας κατευθύνεται προς την Γερμανία (απορροφούμε το 13% των παραγομένων από αυτήν οπλικών συστημάτων) και σαφώς μικρότερο ποσοστό προς τη Γαλλία. Αν εγγυηθούν τα σύνορά μας θα ζημιώσουν οικονομικά. Γι’ αυτό και δεν το κάνουν. Η Ντόϊτσε Μπανκ εξάλλου είναι ο μεγάλος κερδισμένος από την οικονομική μας δυσπραγία. Πέραν αυτών η πρόσφατη συνεχής υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου ενώ κοστίζει ακριβά στις χώρες με μεγάλες εισαγωγές, όπως η Ελλάδα, φέρνει πολλά έσοδα σε χώρες με μεγάλες εξαγωγές όπως π.χ. η Γερμανία. Εύλογο λοιπόν το ερώτημα: Τι άραγε θα μπορούσαμε, τι μπορούμε να περιμένουμε στις δύσκολες μέρες που περνούμε από την Ε.Ε.;(ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ)
- Είναι οργάνωση, συνεταιρισμός κρατών- μελών που διατηρούν την εθνική τους ταυτότητα και την ανεξαρτησία τους και που κάθε κράτος δεν θέτει υπεράνω όλων τα συμφέροντα της Ε.Ε. ή της Ευρωζώνης αλλά τα δικά του.
- Η εκάστοτε στάση ενός κράτους- μέλους, ιδιαίτερα ενός ισχυρού (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία) εξαρτάται από το τι υπαγορεύουν τα συμφέροντά του, από τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς του, τον πολιτισμό του, αλλά και το συσχετισμό δυνάμεων τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και παγκοσμίως.
Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι οι μεγάλοι της Ε.Ε. επιβάλλουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο τις απόψεις και τις επιδιώξεις τους. Αποφεύγοντας τις ακραίες θέσεις που ενδεχομένως θα έθετε σε κίνδυνο την ακεραιότητα ή και την ύπαρξη του όλου εγχειρήματος (Ε.Ε., ΟΝΕ).
Είναι λοιπόν φανερό γιατί αλλιώς φέρθηκε και άλλα είπε στον Ελληνα πρωθυπουργό η Αγγέλα Μέρκελ και αλλιώς ο Νικολά Σαρκοζί. Η φράου Μέρκελ του είπε κοντολογίς «κόψτε το λαιμό σας», «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας». Ο μεσιέ Σαρκοζί: «μία είναι η Ε.Ε.». Θέσεις σαφώς διαφορετικές μέχρι και διαμετρικά αντίθετες. Η Γαλλία βλέπεις εδώ και πάνω από 50 χρόνια προσέβλεπε σε μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη με σημαντικό μεν ρόλο στην ίδια όχι όμως καταλυτικό. Η Γερμανία αντίθετα επιδίωκε και επιδιώκει μια Ευρωπαϊκή Ένωση υποταγμένη ή έστω πειθήνια στα στενά Γερμανικά συμφέροντα.
Εμείς, όπως και οι άλλες μικρές χώρες καθώς και εκείνες του πρώην Ανατολικού μπλοκ είδαμε την Ευρώπη σαν οργάνωση που θα μας «χάριζε» ευημερία, ασφάλεια, προστασία. Κάτι δηλαδή σαν «σύλλογο υπέρ αδυνάτων». Η χώρα μας, εκτός των άλλων, αντιμετωπίζει πολλά και σοβαρά προβλήματα: Κυπριακό, Αιγαίο και, πρόσφατα σχετικά, Σκοπιανό. Από την Ε.Ε. λοιπόν προσδοκούσαμε στήριξη και συστράτευση. Η χώρα μας επιπλέον αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει και εσωτερικά εν γένει προβλήματα: Μειωμένη παραγωγή και παραγωγικότητα, κράτος ανίκανο, σπάταλο και διεφθαρμένο, πολίτες εγωκεντρικούς και κακομαθημένους…
Όλα αυτά μας οδήγησαν στο να ζούμε ξοδεύοντας πέρα από τις δυνάμεις μας. Να ζούμε δηλαδή με δανεικά από τις διεθνείς αγορές. Οι πολιτικοί μας εξάλλου έχουν αυτονομηθεί σχεδόν πλήρως από την κοινωνία την οποία υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν, αλλά δυστυχώς τη χρειάζονται, τη θυμούνται και τη χρησιμοποιούν μόνο στις εκλογές. Εξυπηρετούν πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα και κάποιοι από αυτούς τους επιχειρηματίες – χορηγούς τους. Σε τελευταία ανάλυση λίγα μπορεί να περιμένουν οι Έλληνες από το πολιτικό τους σύστημα.
Εξαιτίας όλων των προαναφερθέντων οι Έλληνες τρέφουμε μεγάλες προσδοκίες από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη. Οι άλλες χώρες-μέλη τους ωστόσο έχουν σε πρώτο πλάνο και αγωνίζονται για την επίλυση των δικών τους προβλημάτων και των συμφερόντων τους φυσικά. Και σ’ αυτό ακριβώς εντάσσονται και οι δυσκολίες μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα οικονομικά μας προβλήματα σε μεγάλο βαθμό. Ένα απλό παράδειγμα: Είμαστε, Ελλάδα και Κύπρος, στο Νοτιοανατολικό άκρο της Ε.Ε. Κατά συνέπεια τα προς Νότο και προς Ανατολάς σύνορά μας είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι ποιο φυσικό από το να αναγνωρίσει η Ε.Ε. τα σύνορά μας αυτά ως σύνορά της. Πράγμα που, ούτως ή άλλως, είναι η αλήθεια. Ωστόσο παρά τις κατά καιρούς οχλήσεις μας δεν το πράττει. Κάτι παρόμοιο θα ήταν απολύτως αδιανόητο για τις ΗΠΑ. Αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ΗΠΑ. Το ίδιο ισχύει δυστυχώς και για την οικονομική στήριξη χωρών ή πολιτειών που δοκιμάζονται.
Αν η Ε.Ε. εγγυούταν τα προς την Τουρκία σύνορά μας δεν θα δαπανούσαμε ετησίως το 4,5% του ΑΕΠ, δηλαδή πάνω από 10 δισεκατομμύρια ευρώ, για αμυντικές δαπάνες. Έλα όμως που το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των δαπανών μας κατευθύνεται προς την Γερμανία (απορροφούμε το 13% των παραγομένων από αυτήν οπλικών συστημάτων) και σαφώς μικρότερο ποσοστό προς τη Γαλλία. Αν εγγυηθούν τα σύνορά μας θα ζημιώσουν οικονομικά. Γι’ αυτό και δεν το κάνουν. Η Ντόϊτσε Μπανκ εξάλλου είναι ο μεγάλος κερδισμένος από την οικονομική μας δυσπραγία. Πέραν αυτών η πρόσφατη συνεχής υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου ενώ κοστίζει ακριβά στις χώρες με μεγάλες εισαγωγές, όπως η Ελλάδα, φέρνει πολλά έσοδα σε χώρες με μεγάλες εξαγωγές όπως π.χ. η Γερμανία. Εύλογο λοιπόν το ερώτημα: Τι άραγε θα μπορούσαμε, τι μπορούμε να περιμένουμε στις δύσκολες μέρες που περνούμε από την Ε.Ε.;(ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου