Τετάρτη 07 Μαρτίου 2012
Παρακολούθησα τη Δευτέρα το βράδυ δύο πολιτικές συζητήσεις - κατά σειρά στη ΝΕΤ και στο Mega. Τις εξέλαβα σαν ένα είδος πρόβας τζενεράλε της προεκλογικής περιόδου που κάποια στιγμή θα αρχίσει. Και τα όσα ...
παρακολούθησα ήταν επιεικώς απογοητευτικά. Το ρεπερτόριο έχει εξαντληθεί και η αδυναμία εξεύρεσης νέων επιχειρημάτων είναι προφανέστατη. Στα «50 παρά κάτι χρόνια» της δημοσιογραφικής μου ζωής δεν ξανάζησα περίοδο που ο πολιτικός λόγος να ήταν τόσο αδιέξοδα παγιδευμένος. Οι εκπροσωπούντες το ΠΑΣΟΚ επέλεξαν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους. Δεν τους έπαιρνε άλλωστε να κάνουν και διαφορετικά. Ελπίζουν ότι έχοντας νέα ηγεσία, θα μπορέσουν να υποστηρίξουν ότι θα κάνουν ένα νέο ξεκίνημα για να ξαναβρούν τον δρόμο που έχασαν ή να χαράξουν νέο. Μόνο που οι δεσμεύσεις υπάρχουν και με αυτές είναι που θα κυβερνηθεί μετεκλογικά η χώρα. Χωράνε αυτά τα δύο στην ίδια προεκλογική καμπάνια ή αλληλοαναιρούνται; Και, κυρίως, πόσο πιστευτές μπορεί να γίνουν οι όποιες προεκλογικές εξαγγελίες μετά την οδυνηρή για το εκλογικό σώμα εμπειρία του 2009;
Οι νεοδημοκράτες μπορεί να είναι δημοσκοπικά καλύτερα, αλλά έχουν επιλέξει να πουλήσουν μια τρέλα, που θεωρώ αμφίβολο να βρει το αγοραστικό κοινό που ελπίζουν. Προχθές το βράδυ, η εικόνα των εκπροσώπων της ήταν επιεικέστατα τραγική. Καμιά απόπειρα αιτιολόγησης και της δικής τους δημοσκοπικής κατάντιας, αδίστακτη διαστρέβλωση της αλήθειας για τις ευθύνες τους για τα σημερινά χάλια μας και αφελέστατοι έως και βλακώδεις ισχυρισμοί για την αντιμνημονιακή συνέπεια [;] και τις μετεκλογικές δυνατότητές τους. Παναγιωτόπουλος και Χαρακόπουλος έμοιαζαν να διαβάζουν τα ίδια προκάτ ρεπορτάζ του τελευταίου διμήνου των πολιτικών συντακτών της ΝΕΤ.
Και οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ επέμεναν -και θα συνεχίσουν να επιμένουν- ν' αφήνουν την μπάλα στην εξέδρα, όπου ως γνωστόν την έχουν στείλει εδώ και καιρό. Οι εκλογές δεν γίνονται για να μας ξαναπούν οργισμένα ο Παπαδημούλης και ο Λαφαζάνης και με μετριοπάθεια και πολιτισμένα ο Κουβέλης πόσο άθλιο είναι το Μνημόνιο, αλλά αν και τι μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτό. Τώρα. Το 2013, το 2014 και το 2015. Οχι το 2020 ή το 2030 όπου μας παραπέμπουν τα ευχολόγια για «μια άλλη Ευρώπη της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης».
Κι όλα αυτά ενώ οδεύουμε προς τις κρισιμότερες μεταπολιτευτικές εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου