Πέμπτη 02 Φεβρουαρίου 2012
Η «θεραπεία» της εσωτερικής αστάθειας του ΠΑΣΟΚ, που τροφοδοτείται από την παρατεταμένη ηγετική αμορφία του, είναι σημαντικό θέμα. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι η κοινωνική ανασύνταξή του και εδώ τα πράγματα είναι πιο θολά...
Το ΠΑΣΟΚ, το τελευταίο χρονικό διάστημα, δοκιμάζεται από μια μεγάλη αστάθεια, με δύο πτυχές, που η μία τροφοδοτεί την άλλη. Μια εσωτερική πολιτική αστάθεια, που συνδέεται και με την παρατεταμένη ηγετική αμορφία του. Και μια κοινωνική αστάθεια, που έχει σχέση με την αποδιάρθρωση των ιστορικών κοινωνικών συμμαχιών του, χωρίς να έχει ή να μπορεί να συγκροτήσει καινούργιες. Προσθέστε τη φθορά της εξουσίας, την «αναίρεση του εαυτού του» μέσω του μνημονίου και του τρόπου υλοποίησής του, κι έχουμε όλο το παζλ της κρίσης του, όπως αποτυπώνεται στις έρευνες της κοινής γνώμης. Στερείται ενός «ενιαίου αφηγήματος» για το τι έκανε την τελευταία διετία. Και αυτό, βέβαια, δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται σε βαθύτερα «ρήγματα» ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά, που ουδείς σήμερα μπορεί να είναι σίγουρος ότι μπορούν να «συνυπάρξουν» στο παρόν και το μέλλον, καθώς λόγω κρίσης δοκιμάζεται η συνήθης πολυσυλλεκτικότητα των «μεγάλων κομμάτων».Αυτό, νομίζω, είναι το κύριο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ, που δεν λύνεται εύκολα και ούτε αντιμετωπίζεται μόνο με μια αλλαγή στην ηγεσία του. Χρειάζεται συνολικός επαναπροσδιορισμός και... χρόνος. Και επιπλέον νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθέσεις που θα το υπερβαίνουν, δηλαδή, θα οδηγούν εντέλει σε «κάτι άλλο». Σε αυτό το πλαίσιο, η σύμπλευση Βενιζέλου-Λοβέρδου δημιουργεί προϋποθέσεις εσωτερικής σταθεροποίησης, σε επίπεδο ηγεσίας, σε μια φάση που η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ είναι... «σκορποχώρι». Βέβαια, δεν αρκεί. Χρειάζονται και ουσιαστικές πολιτικές προϋποθέσεις, που η αδιέξοδη μνημονιακή πολιτική εν πολλοίς τις ακυρώνει... Εν πάση περιπτώσει, η εσωτερική σταθεροποίηση είναι ένα πρώτο βήμα για να μπορέσει να «ξαναμιλήσει» πολιτικά. Πειστικά ή όχι, αυτό είναι ένα άλλο θέμα...
Πρακτικά η σύμπλευση Βενιζέλου-Λοβέρδου δημιουργεί διαφορετικούς εσωτερικούς συσχετισμούς, αναδιατάσσει σε άλλη βάση το «κίνημα των υποψηφίων» και αναγκάζει, εκ των πραγμάτων, τον κ. Παπανδρέου να «ενσωματώσει» δημιουργικά, για να αποφευχθεί μια ρήξη, τις ανάγκες και της δικής τους πρωτοβουλίας σε σχέση περισσότερο με τους χρόνους και λιγότερο με τις διαδικασίες. Καλό θα ήταν και μία ακόμη υποψηφιότητα, από την «άλλη πλευρά», που υπάρχει, όχι μόνο ως ομάδα στελεχών (ας πούμε στενά παπανδρεϊκών), αλλά κυρίως ως ένα σύνολο πολιτικών απόψεων που πρέπει να εκφραστεί. Η δημοκρατία απαιτεί επιλογή. Οχι «μοναδικές» υποψηφιότητες. Και καθαρές απόψεις, αν και στην παρούσα φάση δύσκολα μπορούν να αποτυπωθούν. Γι' αυτά χρειάζεται ευρύτερος χρόνος...
panpan@pegasus.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου