Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011
Το μόνο καλό του... Αυγούστου είναι ότι οι αναλυτές και οι ευρωπαϊκές πολιτικές προσωπικότητες πάνε... διακοπές! Ετσι μειώνονται οι πιθανότητες επιδείνωσης της ευρωπαϊκής κρίσης...
χρέους, λόγω της "αντιφατικής φλυαρίας τους", όπως λένε πολλοί αξιωματούχοι των Βρυξελλών... Από δω και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Σε 35 μέρες καλείται η ελληνική κυβέρνηση να κάνει τόσα, όσα δεν έγιναν άλλες εποχές μέσα σε μία τετραετία. Το μικρό χρονικό διάστημα είναι η μία δυσκολία. Η άλλη βρίσκεται στην ουσία των αλλαγών που καλείται να κάνει. Από την κατάργηση και συγχώνευση οργανισμών (που τόσο έχει καθυστερήσει) μέχρι την καθιέρωση νέου μισθολογίου. Από τις ιδιωτικοποιήσεις 1,3 δισ. έως τον Σεπτέμβριο μέχρι το νέο φορολογικό. Από την προώθηση του σχεδίου εξυγίανσης των συγκοινωνιακών φορέων μέχρι τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων. Από την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων μέχρι τη μεταρρύθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κ.ο.κ. Ενώ έχει κι ένα έλλειμμα 4,5 δισ. ευρώ του πρώτου εξαμήνου που την... κυνηγάει.
Τα "μπάνια του λαού" τον Αύγουστο αναμφισβήτητα βοηθάνε, αλλά ακολουθεί πάντα ο Σεπτέμβριος των "λογαριασμών" και των "ελλειμμάτων" κάθε είδους, οικογενειακών, επιχειρηματικών κ.λπ. Και ο "λογαριασμός" από άποψη κοινωνική θα είναι μείωση εισοδήματος και διεύρυνση ανεργίας, ανεξαρτήτως του "εξυγιαντικού" χαρακτήρα των αλλαγών.
Για τις κοινωνικές συνέπειες της προσπάθειας εξόδου της χώρας από την κρίση πρέπει να βρεθούν έξυπνοι τρόποι και να εξισορροπηθούν. Γιατί με περαιτέρω "ένταση της άρνησης" της κοινωνίας (κάτι που είναι αναμενόμενο το φθινόπωρο) δύσκολα μπορεί να προχωρήσει η προσπάθεια της κυβέρνησης. Οι αναπτυξιακές προσπάθειες είναι το ένα "εργαλείο". Δεν αρκεί, γιατί η "απόδοσή του" χρειάζεται ευρύτερο χρόνο. Με κοινό παρονομαστή το "ηθικό παράδειγμα" (που δεν έχει αξιοποιηθεί στον βαθμό που οφείλεται) θα πρέπει να επιδιωχθεί η κινητοποίηση στρατηγικού χαρακτήρα δυνάμεων της κοινωνίας (οικονομικών και πνευματικών), που μπορούν και θέλουν να βγει η χώρα από τον "πολτό". Χρειάζεται έμπνευση.
Είναι λάθος μείζον η αντιμετώπιση της κρίσης ως ένα "άθροισμα μέτρων και οικονομικών στόχων μόνο", και όχι σαν ένα κατεξοχήν εθνικό και πολιτικό διακύβευμα υψίστης σημασίας. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται όμως άλλου τύπου κεντρικές προσεγγίσεις...
Κατά τα λοιπά, έχουμε μπει ήδη στη φάση εξειδίκευσης της κατ' αρχήν θετικής, πλην πολύπλοκης πολιτικής συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, με τα αρκετά ασαφή στοιχεία, που θα καταλήξει στην υπογραφή ενός "μνημονίου Νο2" τον Σεπτέμβριο.
Πήραμε ένα σημαντικό δάνειο. Περισσότερο χρόνο αποπληρωμής. Ενα επιτόκιο της τάξης του 3,5%. Μια εγγύηση προς το τραπεζικό μας σύστημα. Μια επωφελή για μας διεύρυνση λειτουργιών του EFSF και τέλος μια "συμμετοχή" του ιδιωτικού τομέα, καθόλου ευκαταφρόνητη, αν το "σχετικό πείραμα" πετύχει.
Το δεύτερο πακέτο στήριξης θα βελτιώσει το χρέος της Ελλάδας, παρότι η "βελτίωση", όπως λένε οι ειδικοί, είναι... "ελαστική έννοια". Προφανώς δεν λύνεται το πρόβλημα χρέους της Ελλάδας. Το "ελαφραίνει" και παράλληλα μας "δίνει χρόνο", πράγμα καθόλου ευκαταφρόνητο. Ταυτόχρονα η Ελλάδα υπάγεται σ' ένα "καθεστώς εξαίρεσης". Αυτό σημαίνει ότι η "εστίαση" σε αυτή θα είναι εξαιρετική και η "βοήθεια" εξαρτήσιμη απολύτως από τα "βήματα" που θα κάνει η ίδια.
Από την άλλη μεριά, "το τείχος" για να αποφευχθεί η "μόλυνση χρέους" των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης δεν είναι και τόσο ισχυρό... Το Economist το χαρακτήρισε ήδη "νεροπίστολο". Αυτό βέβαια είναι κάτι που αφορά και εμάς ιδιαιτέρως...
Καλό Αύγουστο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου