Αν ο Ξυλούρης ξανατραγουδούσε, από το μπαλκόνι τ’ ουρανού, τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου: «Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγάει, μας κυνηγάει…», στην Ελληνίδα γη, ίσως να ράγιζαν καρδιές. Και θα ράγιζαν καρδιές γιατί πληθαίνουν σταδιακά τα διαχωριστικά της σημερινής Ελλάδας με το μεταπολιτευτικό παρελθόν... της.
Το Μνημόνιο έβαλε στο «χρονοντούλαπο» την πολιτική των παροχών ανεξαρτήτως των δυνατοτήτων της οικονομίας. Ο αυτοματισμός των παραγωγικών τάξεων, οι απολύσεις, η αυξανόμενη ανεργία, η επιδείνωση της φτώχειας και τα λουκέτα στην αγορά σβήνουν, τις υποσχέσεις για μια Ελλάδα όλων των Ελλήνων. Ο φράχτης που προγραμματίζεται να σηκωθεί στον Έβρο, με σκοπό τον περιορισμό της παράνομης εισόδου λαθρομεταναστών, χωρίζει δύο πλευρές. Έξω βρίσκονται οι εξαθλιωμένοι, «ανέστιοι και πένητες» που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και πήραν «των ομματιών τους», αναζητώντας καλύτερη μοίρα. Μέσα, η ελληνική κοινωνία έχει γίνει φοβική. Κλεινόμαστε όλο και περισσότερο «στο καβούκι μας», παρακολουθώντας, από τη ΜΜΕ, την αυξανόμενη εγκληματικότητα, ποσοστό της οποίας δίκαια αποδίδεται στους μετανάστες, νόμιμους και μη.
Εκατέρωθεν του φράχτη, η ατμόσφαιρα σκιάζεται, από σύννεφα φόβου. «Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα» έγραψε ο ποιητής.
Όταν «ο άνεμος μας κυνηγάει», κάθε έκφραση ευαισθησίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, διαχρονικά υπαρκτή στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, κινδυνεύει να παρασυρθεί, από τις ριπές του. Προ του κινδύνου, συνήθως ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά της επιβίωσης και η φιλαλληλία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. «Γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα».
Τούτες τις μέρες, που κάποιες «Κασσάνδρες», στο εξωτερικό, έπιασαν πάλι το τροπάρι και προοιωνίζονται τα χειρότερα για την οικονομία και τους Έλληνες, πριν υποδεχτούμε για τα καλά τον καινούργιο χρόνο, άνοιξε η ατζέντα της μεταναστευτικής πολιτικής. Στον περσινό πρόλογο θεσμοθετήθηκε ένας πρωτοποριακός νόμος για τα διεθνή δεδομένα που δίνει τη δυνατότητα «ελληνοποίησης», στα παιδιά των νόμιμων μεταναστών, που γεννήθηκαν ή φοίτησαν και φοιτούν σε σχολεία της χώρας μας. Εφαρμογή του ισοκρατικού: «οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας»; Είναι το πιθανότερο, αν και ο εθνισμός είχε σοβαρές αντιρρήσεις, κατά την ψήφιση του σχετικού νόμου. Φέτος, «μπαίνοντας στο ψητό» της κρίσης, με τα ελληνόπουλα να αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό και τους πρόσφυγες στην Ελλάδα-νόμιμα φεύγουν οι πρώτοι, παράνομα έρχονται οι πλείστοι των δευτέρων- φαίνεται ότι η απουσία ελπίδας «μάρανε» κάποιες κοσμοπολίτικες ευαισθησίες. «Γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα».
Πέρα από τις θεωρητικές και ίσως ακραίες προσεγγίσεις του μεταναστευτικού προβλήματος, είτε με το απόμακρο για τους πρόσφυγες βλέμμα του εθνισμού είτε με το ζεστό και υγρό του κοσμοπολιτισμού, υπάρχει η πραγματικότητα. Η οικονομική κατάσταση είναι σκληρή για όλους. Έλληνες και ξένους, νόμιμους και μη. Μπορεί λοιπόν ένας φράχτης να περιορίσει την ανεξέλεγκτη είσοδο μεγάλου αριθμού παράνομων μεταναστών;
Παρά τα οικονομικά προβλήματα που άλλαξαν το σήμερα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μη θυμίζει το χτες, σε πολλά, η γεωπολιτική θέση της Ελλάδος παραμένει ίδια. Είναι στα σύνορα της Ασίας με την Ευρώπη και είμαστε μέλος της Ευρωζώνης. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με κανένα Μνημόνιο, όσοι φράχτες κι αν σηκωθούν. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια που γνωρίζουν οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες, όταν ξεκινούν από τις πατρίδες τους για να διανύσουν τα «μουσκεμένα χιλιόμετρα (που) μαζεύονται γύρω τους».
Λέτε στις χώρες τους να κυκλοφορούν οι Financial Times για να πληροφορηθούν ότι η Ελλάδα διέρχεται μία από τις βαθύτερες οικονομικές κρίσεις της ιστορίας της; Ή μήπως πρόκειται ποτέ να τους εξηγήσουν οι δουλέμποροι που τους μεταφέρουν, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, χωρίς την παραμικρή ευαισθησία ακόμη και για τη ζωή τους, ότι στη χώρα μας επικρατεί σήμερα οικονομική ύφεση;
Για να αποφέρει αποτελέσματα κάθε πολιτική, μεταναστευτική ή άλλη, χρειάζεται, πριν από κάθε τι άλλο, ευρύτερες συναινέσεις. Υπήρξαν άραγε ποτέ στον τόπο μας, κατά τη μεταπολίτευση; Στο μεταναστευτικό ζήτημα, μεταξύ εθνικισμού και άκρατου κοσμοπολιτισμού, υπάρχει ο εθνισμός. Αν τον είχαμε υιοθετήσει, εδώ και χρόνια, πιθανώς να ήταν σήμερα περιττοί οι φράχτες.
Το καλύτερο βέβαια για όλους θα ήταν να ενισχυθούν οι οικονομίες των χωρών προέλευσης των μεταναστών για να μην αναγκάζονται να έλθουν, μέχρι εδώ, με την ελπίδα να καταφέρουν να μαζέψουν λίγα λεφτά και να ξαναδούν «καπνόν ανωθρώσκοντα». Αυτό όμως αποτελεί υπόθεση της διεθνούς κοινότητας και δεν βρίσκεται μόνο στο δικό μας χέρι.
Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς, αν το θελήσουμε βέβαια, είναι μια εποικοδομητική συνεργασία για την εύρεση των προσφορότερων λύσεων.
«Πιο κοντά, πιο κοντά, τούτες τις μέρες...»Γιάννης Κορομήλης
Το Μνημόνιο έβαλε στο «χρονοντούλαπο» την πολιτική των παροχών ανεξαρτήτως των δυνατοτήτων της οικονομίας. Ο αυτοματισμός των παραγωγικών τάξεων, οι απολύσεις, η αυξανόμενη ανεργία, η επιδείνωση της φτώχειας και τα λουκέτα στην αγορά σβήνουν, τις υποσχέσεις για μια Ελλάδα όλων των Ελλήνων. Ο φράχτης που προγραμματίζεται να σηκωθεί στον Έβρο, με σκοπό τον περιορισμό της παράνομης εισόδου λαθρομεταναστών, χωρίζει δύο πλευρές. Έξω βρίσκονται οι εξαθλιωμένοι, «ανέστιοι και πένητες» που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και πήραν «των ομματιών τους», αναζητώντας καλύτερη μοίρα. Μέσα, η ελληνική κοινωνία έχει γίνει φοβική. Κλεινόμαστε όλο και περισσότερο «στο καβούκι μας», παρακολουθώντας, από τη ΜΜΕ, την αυξανόμενη εγκληματικότητα, ποσοστό της οποίας δίκαια αποδίδεται στους μετανάστες, νόμιμους και μη.
Εκατέρωθεν του φράχτη, η ατμόσφαιρα σκιάζεται, από σύννεφα φόβου. «Γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα» έγραψε ο ποιητής.
Όταν «ο άνεμος μας κυνηγάει», κάθε έκφραση ευαισθησίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, διαχρονικά υπαρκτή στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, κινδυνεύει να παρασυρθεί, από τις ριπές του. Προ του κινδύνου, συνήθως ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά της επιβίωσης και η φιλαλληλία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. «Γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα».
Τούτες τις μέρες, που κάποιες «Κασσάνδρες», στο εξωτερικό, έπιασαν πάλι το τροπάρι και προοιωνίζονται τα χειρότερα για την οικονομία και τους Έλληνες, πριν υποδεχτούμε για τα καλά τον καινούργιο χρόνο, άνοιξε η ατζέντα της μεταναστευτικής πολιτικής. Στον περσινό πρόλογο θεσμοθετήθηκε ένας πρωτοποριακός νόμος για τα διεθνή δεδομένα που δίνει τη δυνατότητα «ελληνοποίησης», στα παιδιά των νόμιμων μεταναστών, που γεννήθηκαν ή φοίτησαν και φοιτούν σε σχολεία της χώρας μας. Εφαρμογή του ισοκρατικού: «οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας»; Είναι το πιθανότερο, αν και ο εθνισμός είχε σοβαρές αντιρρήσεις, κατά την ψήφιση του σχετικού νόμου. Φέτος, «μπαίνοντας στο ψητό» της κρίσης, με τα ελληνόπουλα να αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό και τους πρόσφυγες στην Ελλάδα-νόμιμα φεύγουν οι πρώτοι, παράνομα έρχονται οι πλείστοι των δευτέρων- φαίνεται ότι η απουσία ελπίδας «μάρανε» κάποιες κοσμοπολίτικες ευαισθησίες. «Γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα».
Πέρα από τις θεωρητικές και ίσως ακραίες προσεγγίσεις του μεταναστευτικού προβλήματος, είτε με το απόμακρο για τους πρόσφυγες βλέμμα του εθνισμού είτε με το ζεστό και υγρό του κοσμοπολιτισμού, υπάρχει η πραγματικότητα. Η οικονομική κατάσταση είναι σκληρή για όλους. Έλληνες και ξένους, νόμιμους και μη. Μπορεί λοιπόν ένας φράχτης να περιορίσει την ανεξέλεγκτη είσοδο μεγάλου αριθμού παράνομων μεταναστών;
Παρά τα οικονομικά προβλήματα που άλλαξαν το σήμερα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μη θυμίζει το χτες, σε πολλά, η γεωπολιτική θέση της Ελλάδος παραμένει ίδια. Είναι στα σύνορα της Ασίας με την Ευρώπη και είμαστε μέλος της Ευρωζώνης. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με κανένα Μνημόνιο, όσοι φράχτες κι αν σηκωθούν. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια που γνωρίζουν οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες, όταν ξεκινούν από τις πατρίδες τους για να διανύσουν τα «μουσκεμένα χιλιόμετρα (που) μαζεύονται γύρω τους».
Λέτε στις χώρες τους να κυκλοφορούν οι Financial Times για να πληροφορηθούν ότι η Ελλάδα διέρχεται μία από τις βαθύτερες οικονομικές κρίσεις της ιστορίας της; Ή μήπως πρόκειται ποτέ να τους εξηγήσουν οι δουλέμποροι που τους μεταφέρουν, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, χωρίς την παραμικρή ευαισθησία ακόμη και για τη ζωή τους, ότι στη χώρα μας επικρατεί σήμερα οικονομική ύφεση;
Για να αποφέρει αποτελέσματα κάθε πολιτική, μεταναστευτική ή άλλη, χρειάζεται, πριν από κάθε τι άλλο, ευρύτερες συναινέσεις. Υπήρξαν άραγε ποτέ στον τόπο μας, κατά τη μεταπολίτευση; Στο μεταναστευτικό ζήτημα, μεταξύ εθνικισμού και άκρατου κοσμοπολιτισμού, υπάρχει ο εθνισμός. Αν τον είχαμε υιοθετήσει, εδώ και χρόνια, πιθανώς να ήταν σήμερα περιττοί οι φράχτες.
Το καλύτερο βέβαια για όλους θα ήταν να ενισχυθούν οι οικονομίες των χωρών προέλευσης των μεταναστών για να μην αναγκάζονται να έλθουν, μέχρι εδώ, με την ελπίδα να καταφέρουν να μαζέψουν λίγα λεφτά και να ξαναδούν «καπνόν ανωθρώσκοντα». Αυτό όμως αποτελεί υπόθεση της διεθνούς κοινότητας και δεν βρίσκεται μόνο στο δικό μας χέρι.
Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς, αν το θελήσουμε βέβαια, είναι μια εποικοδομητική συνεργασία για την εύρεση των προσφορότερων λύσεων.
«Πιο κοντά, πιο κοντά, τούτες τις μέρες...»Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου