Λίγο μετά τις αρχές του προηγούμενου αιώνα το Ελληνικό κράτος, άδικα, σταμάτησε και αιχμαλώτισε την ένδοξη ιστορία, του μεγαλύτερου προσκυνήματος της Πιερίας. Την Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Όλυμπο, ή αλλιώς την επονομαζόμενη Παναγιά της Πέτρας.
Εκεί με έναν νόμο η δικτατορία, του 1925, σταμάτησε την λειτουργία της μονής κατάσχοντας όλην την περιουσία αυτής, κινητή και ακίνητη, δημιουργώντας εγκαταστάσεις για φυματικούς, και αργότερα το ..Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Πέτρας Ολύμπου το γνωστό σε όλους μας Ψ.Ν.Π.Ο..
Η ιερά μονή, αφού λίγα χρόνια πριν ακόμη σταματήσει η λειτουργία της ήταν αιχμάλωτη, λόγο των συνεχών συγκρούσεων – περί εκτάσεων - με το κράτος, πάλευε όχι μόνο για την πνευματική προκοπή του λαού αλλά και για την καθημερινή επιβίωση αυτού. Ήταν η μάνα και το στήριγμα όλης της νοτιοδυτικής και ορεινής Πιερίας.
Δυστυχώς όμως ακόμα και σήμερα το επίσημο Ελληνικό Κράτος, παρ’ όλο που από το 2004 έπαψε η λειτουργία του ψυχιατρικού νοσοκομείου, όχι μόνο αδυνατεί να αποκαταστήσει την άδικη αυτή απόφαση αλλά και σχεδιάζει επίβουλα και απρεπή σχέδια για τον χώρο της πρώην μονής. Σχέδια που μας κάνουν εμάς που ζητούμε την επιστροφή του παλαιού μοναστηριού στην μητέρα τοπική Εκκλησία, να αντιδράσουμε δυναμικά και να υψώσουμε την φωνή μας σε αυτήν την σύγχρονη αδικία.
Αφού το κράτος δεν αποκαθιστά την αδικία αυτή, ίσως ήρθε η ώρα του λαού, ενός λαού που άφησε στο περιθώριο ανθρώπους που προσπάθησαν ακόμη και σήμερα να ισοπεδώσουν ότι απέμεινε από την μονή, με τις απαράδεκτες προτάσεις τους περί εκμετάλλευσης του χώρου ( όπως φυλακές ). Το πάθημα αυτών ας είναι μάθημα γι’ αυτούς που τους διαδέχτηκαν. Όλοι μαζί με την φιλήσυχη δύναμή μας να ζητήσουμε και να ενεργήσουμε στην ακύρωση της ατιμωτικής απόφασης του 1925. Έχουμε χρέος όλοι μας, ο καθένας προσωπικά, από σεβασμό και αγάπη στην ιστορία του τόπου μας, από σεβασμό στην γή που μας γέννησε και μας φιλοξενεί, αλλά και από σεβασμό σε αυτούς που μόχθησαν για την ελευθερία.
Θα προχωρήσω ένα βήμα παραπάνω και θα πω πως κάποιοι έχουν και ιδιαίτερο χρέος να βγουν μπροστά και να αγωνιστούν. Πέραν όλων μας, πέραν των κληρικών που είναι αυτονόητη η παρουσία τους, έχουν χρέος οι Λιβαδιώτες και Κοκκινοπλίτες του τόπου μας. Οι Λιβαδιώτες οι οποίοι κουβαλούν ένδοξη και υπερήφανη ιστορία που σχετίζεται άμεσα με την πνευματική και εκπαιδευτική ιστορία της μονής, μιας και οι ευκατάστατοι οικονομικά Λιβαδιώτες της αλλοδαπής και του εσωτερικού ενίσχυαν οικονομικά και ηθικά το έργο της, αλλά και το μοναστήρι συνέβαλε τα μέγιστα για την ανοικοδόμηση και στελέχωση με εκπαιδευτικούς – μοναχούς - των ιστορικών σχολείων του Λιβαδίου. Οι Κοκκινοπλίτες λόγω του συμπατριώτη τους ηγουμένου της μονής Νικηφόρου Μπουροζίκα, ο οποίος διετέλεσε για πολλά χρόνια - 30 χρόνια - Ηγούμενος στην μονή, έδωσε τα πάντα στον εθνικό και πνευματικό αγώνα για την ελευθερία της Πιερίας καθώς ήταν και αυτός που υπέγραψε, συνέταξε αλλά και μετάφρασε την προκήρυξη της Επαναστατικής Κυβερνήσεως το 1878 προς της Ευρωπαϊκές δυνάμεις. Πέραν όλων αυτών χρέος έχουν και όλοι οι κάτοικοι της Νοτιοδυτικής και ορεινής Πιερίας και γενικά όλοι οι Πιεριείς. Η Ιερά Μονή στήριξε στο έπακρο των αγώνα για την απελευθέρωσή τους. Η ιστορία τους περνάει μέσα από την ιστορία της Παναγιάς της Πέτρας.
Όλοι μας ευχόμαστε κάποια στιγμή, με τις κοινές προσπάθειες της Μητροπόλεως και των πιστών, να δώσει ο Θεός και να επιστρέψει στην τοπική μητέρα εκκλησία, ένα μικρό μέρος αυτής -όπως ο Ναός με τα κελιά του καθώς και ένας ζωτικός χώρος- ώστε να ξαναεπανδρωθεί και να επαναλειτουργήσει ως κανονική μονή το μοναστήρι, όπως άλλωστε γι’ αυτό το έκτισαν οι μακαριστοί κτήτορές του.
Βλέπε σχετική βιβλιογραφία:
ΙΩΑΝΝΗ Ε. ΠΟΥΛΑΤΣΙΔΗ Ιερά μονή Εισοδίων της Θεοτόκου η επιλεγόμενη της Πέτρας στον Όλυμπο της Πιερίας, Κατερίνη, 2002. Όπως και στο υπό έκδοση του ιδίου «Η Παναγία της Πέτρας. Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Όλυμπο της Πιερίας».(ΤΟΠΙΚΗ)
| 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου