Ο ΦΟΒΟΣ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ - Του Γιάννη Τεκίδη

Παρασκευή 01 Μαρτίου 2013 Ελεύθερο Βήμα

 

Ναι, είναι ο φόβος, μαζί με την αμφισβήτηση, την αγωνία για το άγνωστο αύριο που ταλανίζει εδώ και τρία χρόνια την πάσχουσα Ελληνική κοινωνία, από τον οδοστρωτήρα της πολύπλευρης και καταλυτικής κρίσης. Το ψυχοκτόνο συναίσθημα του φόβου και της αμφιβολίας, που τόσο εξαίσια πραγματεύεται στην...

ομώνυμη ταινία του ο Γερμανός σκηνοθέτης Ράινερ Φασμπίντερ, είναι πλέον για εμάς οικείο και εγκαταστημένο στις ψυχές και τα σωθικά μας, και για την διαιώνιση του φυσικά φροντίζει η εσωτερική τρόικα. Βασικός στόχος της κυβερνητικής προπαγάνδας η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος φόβου και τρόμου.

Καθεστώς που παραλύει τη βούληση, εξοστρακίζει τη λογική και ορίζει ως λογική κατάληξη την παραίτηση, την αδράνεια, ακόμη και την αυτολογοκρισία προκειμένου να αποφύγει κανείς τον χαρακτηρισμό του εθνικά ύποπτου η του ρέποντος προς την τρομοκρατία με αυτά που σκέφτεται και λέει, και προπάντων η εκμηδένιση οποιασδήποτε πρωτοβουλίας για συλλογική δράση.

Το φαινόμενο του εκμαυλισμού και της υποδούλωσης συνειδήσεων δεν είναι τωρινό στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας. Κοντά τέσσερις δεκαετίες τώρα η μεταπολιτευτική νεοδεξιά προπαγάνδα σε όλες τις αποχρώσεις της (εξαιρουμένης ίσως εν μέρει της πρώτης πολιτικής περιόδου του ΠΑΣΟΚ) καλλιέργησε συστηματικά και ενστάλαξε στην λαϊκή συνείδηση τον εφησυχασμό, την παραίτηση και την ανάθεση στους "ειδικούς" της εξασφάλισης και μακροημέρευσης της ευημερίας του. Και εν μέσω μιας εικονικής οικονομικής ανάπτυξης, μιας ανάπτυξης με πήλινα πόδια και σε ένα κλίμα γενικής ευωχίας και μακαριότητας, συντελέστηκε αργά και σταθερά η συνειδησιακή αλλοτρίωση, η άμβλυνση και η απαξίωση αρχών και κανόνων που διέπουν μια σύγχρονη, ευνομούμενη πολιτεία.

Η απαξίωση της συλλογικής δράσης, η κατασυκοφάντηση του λαϊκού και συνδικαλιστικού κινήματος, με όλες τις εγγενείς αμαρτίες που αυτό κουβαλά, η επιλογή του ατομικού βολέματος, ο φασιστοειδούς έμπνευσης κοινωνικός αυτοματισμός που γεννά τον κοινωνικό κανιβαλισμό, έφεραν στο προσκήνιο μαζί με τους μεταλλαγμένους πολιτικούς και τις πολιτικές τους, και τις μεταλλαγμένες συνειδήσεις. Ίσως γι αυτό μοιάζει με ανοχύρωτη πόλη, μπροστά στις καταιγιστικές μνημονιακές πολιτικές και επιθέσεις, η αδύναμη και ψοφοδεής μερικές φορές, λαϊκή αντίσταση. Ακριβώς στη εμπέδωση αυτού του καθεστώτος φόβου και σύγχυσης με τις εντεινόμενες μορφές βίας των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, στοχεύει η συγκυβέρνηση των τριών.

Οι πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών, η βία, η χρήση χημικών, οι συλλήψεις και η κατασκευή ανύπαρκτων κατηγορητηρίων, οι αθρόες και χωρίς καμία τήρηση των κανόνων, προσαγωγές στην αστυνομία- Σκουριές Χαλκιδικής- λειτουργούν σε πρώτο πλάνο, στο πλαίσιο χειραγώγησης και κατατρομοκράτησης του λαϊκού παράγοντα. Σε δεύτερο επίπεδο ακολουθεί η επιχείρηση εμβολιασμού της λαϊκής συνείδησης με το αίσθημα της παραίτησης, του φόβου, της αμφισβήτησης σε κάθε αντιμνημονιακή πρόταση και διέξοδο, της άκριτης τελικά αποδοχής του μνημονιακού μονόδρομου ως του μόνου ρεαλιστικού και σωτήριου για τα βάσανα του. Και εδώ είναι καίριος ο ρόλος σε πολιτικό και ψυχολογικό επίπεδο του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων πολιτικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων που μάχονται τις πολιτικές του μνημονιακού ολέθρου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξοστρακίζοντας αμφισημίες και φαινόμενα πολυγλωσσίας στην διατύπωση των προγραμματικών του θέσεων, πράγμα που καταφέρνει επαρκώς το τελευταίο διάστημα, να μιλήσει και στην καρδιά του Έλληνα. Εκεί ακριβώς που ελλοχεύει το κτήνος του φόβου και της αμφιβολίας, εκεί που ακυρώνεται η πειστικότητα και η τεκμηρίωση των επιχειρημάτων του. Κι αυτό θα το καταφέρει όχι με διαπιστώσεις και απαρίθμηση των δεινών που έφεραν στον τόπο οι γαλαζοπράσινες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά χρησιμοποιώντας αυτό που έχουν ανάγκη να ακούσουν όλοι οι δεινοπαθούντες συμπατριώτες μας. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον λόγο της ελπίδας, με τον οποίο είναι συνυφασμένη η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, για διέξοδο και ανάταση της κοινωνίας.