Αγανακτώ, αγανακτείς, αγανακτεί.
Αγανακτούµε, αγανακτείτε, αγανακτούν – και καλά κάνουν! Κανείς δεν µπορεί να είναι ευτυχής µε όσα γίνονται. Και κανείς δεν µπορεί να είναι ευχαριστηµένος όταν η ζωή του πάει από το κακό στο χειρότερο, όταν δεν... βλέπει φως από πουθενά, όταν η ελπίδα λιγοστεύει, και όταν οι προοπτικές είναι πιο δυσοίωνες κι από το µαύρο κοράκι που κόβει βόλτες πάνω από ένα πτώµα. Τι του µένει; Να το φωνάξει. Να το βγάλει από µέσα του. Να βρει κι άλλους να το φωνάξουν µαζί. Οχι πως περιµένει ότι κάτι θα αλλάξει. Αλλά, βρε αδελφέ, όταν σε πατάνε στον λαιµό, τι άλλο µπορείς να κάνεις από το να διαµαρτυρηθείς; Για λόγους καθαρά επιβίωσης.
Γιατί αν δεν φωνάξεις και δεν διαµαρτυρηθείς, το επόµενο θα είναι να σου κόψουν εντελώς την ανάσα. Με την έννοια αυτή, ψέµατα δεν θα πω, κι εγώ µε τους «Αγανακτισµένους» είµαι. Δηλαδή πώς «είµαι»; Να, τους καταλαβαίνω. Απολύτως.
Δυσάρεστες µνήµες...
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι όσα έγιναν στη Βουλή την Τρίτη το βράδυ.
Ο αποκλεισµός, οι προπηλακισµοί βουλευτών και εργαζοµένων, οι απειλές, οι ύβρεις, οι χυδαιότητες. Ναι, το ξέρω, πολλοί δεν ήταν από τους «Αγανακτισµένους» που µαζεύονται κάθε βράδυ στο Σύνταγµα, αλλά από τους «άλλους», κάτι πατριώτες που συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια για να ακούσουν τον Μίκη Θεοδωράκη. Αλλά τι σηµασία έχει; Το σηµαντικό είναι ότι 44 χρόνια µετά τη χούντα και 46 µετά τα Ιουλιανά, οπότε είχε συµβεί κάτι ανάλογο (τι θυµήθηκα κι εγώ τώρα), πολίτες έφτασαν στο σηµείο να πολιορκήσουν τη Βουλή και να απειλήσουν τη σωµατική ακεραιότητα εκπροσώπων του έθνους. Αυτή είναι µια επικίνδυνη εξέλιξη που πρέπει – θα το πω – να κινητοποιήσει όλους τους υπόλοιπους. Γιατί αν στην πλατεία µαζεύονται κάθε βράδυ µερικές χιλιάδες άνθρωποι για να εκτονώσουν την αγανάκτησή τους, υπάρχουν πολλαπλάσιοι άλλοι που δεν συµφωνούν ούτε µε τις µεθόδους τους ούτε µε τις επιδιώξεις τους. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι για όλα υπάρχει ένα όριο...
Αποδοκιµάζουµε την επιλογή µας
Και κάτι ακόµη: εγώ να συµφωνήσω ότι κάποιοι από αυτούς που είναι σήµερα στη Βουλή, στην κυβερνητική πλειοψηφία και στην αντιπολίτευση δεν είναι αυτοί που θα θέλαµε να είναι. Οτι δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, ούτε στα κριτήρια που ο καθένας µας έχει προσδιορίσει για το πώς πρέπει να είναι ένας πολιτικός: να είναι ικανός, «καθαρός», δραστήριος, αποτελεσµατικός, να εργάζεται µε όλες τους τις δυνάµεις για την ευηµερία του τόπου. Ωραία. Ποιος ανέδειξε αυτούς τους 300 και τους έστειλε στη Βουλή; Εµείς. Ο καθένας χωριστά και όλοι µαζί. Να σας θυµίσω και πότε: 4 Οκτωβρίου του 2009. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήρθαν ούτε από άλλη χώρα ούτε από άλλη ήπειρο ούτε από άλλον πλανήτη.
Δικοί µας είναι. Στο διπλανό σπίτι από το δικό µας ενδεχοµένως µένουν. Αρα;
Τι ακριβώς κάνουµε όταν τους προπηλακίζουµε; Οταν τους πετροβολάµε (όπως έκαναν ορισµένοι στην Κέρκυρα); Απλώς αποδοκιµάζουµε τις επιλογές µας. Αναγνωρίζουµε ότι κάναµε λάθος. Οτι κάναµε µια βλακεία. Εντάξει;
Τα πηγαδάκια των σωτήρων
Οι άνθρωποι κάνουν λάθη, και βλακείες, και ανοησίες, και... και... Ανθρωποι είναι άλλωστε, δεν είναι ροµπότ. Οµως, ρε παλικάρια, έλεος. Πέρασα κι εγώ µια µέρα από το Σύνταγµα να «πιάσω» κλίµα και να δω ποιο είναι αυτό το πλήθος που µαζεύεται εκεί. Πρέπει να πω ότι δεν έχω πολύ κολακευτικά σχόλια για το τι έλεγαν τα πανό, ούτε το τι συζητούσαν στα διάφορα πηγαδάκια. Ασε που κάθε τρεις και λίγο εµφανίζονταν κάτι τύποι δήθεν οικονοµολόγοι (µεταξύ τους και ένας που κάνει και τον προφήτη και τις ανοησίες τους τις έχουν ανεβάσει «οπαδοί» του στο YouTube), οι οποίοι έλεγαν του κόσµου τις σαχλαµάρες. Και για την οικονοµική κατάσταση και για το τι πρέπει να γίνει. To άσχηµο ήταν ότι υπήρχαν γύρω τους άνθρωποι που τους άκουγαν µε ανοιχτό το στόµα. Και προφανώς µετά, ο καθένας τους, θα µετατρεπόταν σε πολλαπλασιαστή της βλακείας. Λυπάµαι που θα το πω, αλλά παιδιά µη µασάτε, µη δέχεστε ό,τι σας σερβίρει κάθε «νούµερο» που περιφέρει την ασχετοσύνη του εδώ κι εκεί. Αγανακτήστε όσο θέλετε, ήπια και ειρηνικά όπως το ξεκινήσατε, και κλείστε τ’ αυτιά σας σε όλους αυτούς που σίγουρα άλλα έχουν στο µυαλό τους – τελείως διαφορετικά από αυτό που έφερε εσάς στην πλατεία...
Δεν εµπλέκεται ο Βενιζέλος
Να κλείσω µετην επιστολήπρονουντσιαµέντο των δεκαέξι βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που τάραξε τα νερά εντός και εκτός Κινήµατος και για την οποία βιάστηκαν πολλοί να «ενοχοποιήσουν» τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αλλά δεν είναι έτσι. Μπορεί αρκετοί από τους Δεκαέξι να είχαν ταχθεί µε το µέρος τού νυν υπουργού Εθνικής Αµυνας στη διαµάχη του 2007, αλλά η «άλλη» πλευρά, των τότε υποστηρικτών του Γιώργου, εκπροσωπείται επαξίως από βουλευτές όπως η Σοφία Γιαννακά, ο Βασίλης Τόγιας, ο Παναγιώτης Κουρουµπλής, ο Θωµάς Ροµπόπουλος, η Ολγα Ρενταρή κ.ά. Τι τους ενώνει και τι τους... δονεί, πλέον βενιζελικούς και παπανδρεϊκούς; Το άγνωστο! Και ο φόβος ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, σε λίγο δεν θα µπορούν να ξεµυτίσουν από το σπίτι τους.
Τώρα – υποθέτουν ότι – µε τη διαφοροποίησή τους τουλάχιστον κέρδισαν την έξωθεν καλή µαρτυρία. Ενδεχοµένως, αν και δεν το βλέπω...
Να δούνε την αλήθεια
Δεν την καταλαβαίνω αυτή την «ιερή» οργή των βουλευτών για τον υπουργό Εξωτερικών Δηµήτρη Δρούτσα (φωτογραφία) και όσα δήλωσε πρόσφατα για το πολιτικό σύστηµα, και τις βαθιές τοµές που πρέπει να γίνουν προκειµένου να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εποχής.
Αν τους έθιξε η δήλωσή του ότι πρέπει να περιοριστούν ή να καταργηθούν τα προνόµια που απολαµβάνουν, θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον βλακώδης η αντίδρασή τους. Σε µια εποχή που ο κόσµος συγκεντρώνεται κάθε βράδυ στο Σύνταγµα και µουντζώνει µε τα δυο χέρια προς τη Βουλή, κάτι τέτοια δηµιουργούν την αίσθηση ότι οι επιθέσεις κατά του Δρούτσα έχουν ωφελιµιστικό υπόβαθρο. Αν πάλι τους ενόχλησε η πρότασή του για κυβέρνηση µε εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες και πλήρη αποσύνδεση της ιδιότητας του βουλευτή από το αξίωµα του υπουργού, τότε υπάρχει θέµα, και σοβαρό. Γιατί ο Δρούτσας έβαλε στη δηµόσια συζήτηση ένα από τα πιο σοβαρά ζητήµατα που καλείται να αντιµετωπίσει ο πολιτικός κόσµος: αυτό του εκσυγχρονισµού του. Και κάτι ακόµη:
στην ίδια συζήτηση ανήκει και η πρόταση για Βουλή 200 πλέον βουλευτών, αντί των σηµερινών 300. Θα δεχτεί ο πολιτικός κόσµος να την ανοίξει αυτή τη συζήτηση;
Μακάρι. Είναι ίσως η µόνη λύση για να ενισχυθεί το κύρος του που καταρρέει στο πλαίσιο της πολύπλευρης κρίσης που βιώνει ο τόπος...
Αγανακτούµε, αγανακτείτε, αγανακτούν – και καλά κάνουν! Κανείς δεν µπορεί να είναι ευτυχής µε όσα γίνονται. Και κανείς δεν µπορεί να είναι ευχαριστηµένος όταν η ζωή του πάει από το κακό στο χειρότερο, όταν δεν... βλέπει φως από πουθενά, όταν η ελπίδα λιγοστεύει, και όταν οι προοπτικές είναι πιο δυσοίωνες κι από το µαύρο κοράκι που κόβει βόλτες πάνω από ένα πτώµα. Τι του µένει; Να το φωνάξει. Να το βγάλει από µέσα του. Να βρει κι άλλους να το φωνάξουν µαζί. Οχι πως περιµένει ότι κάτι θα αλλάξει. Αλλά, βρε αδελφέ, όταν σε πατάνε στον λαιµό, τι άλλο µπορείς να κάνεις από το να διαµαρτυρηθείς; Για λόγους καθαρά επιβίωσης.
Γιατί αν δεν φωνάξεις και δεν διαµαρτυρηθείς, το επόµενο θα είναι να σου κόψουν εντελώς την ανάσα. Με την έννοια αυτή, ψέµατα δεν θα πω, κι εγώ µε τους «Αγανακτισµένους» είµαι. Δηλαδή πώς «είµαι»; Να, τους καταλαβαίνω. Απολύτως.
Δυσάρεστες µνήµες...
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι όσα έγιναν στη Βουλή την Τρίτη το βράδυ.
Ο αποκλεισµός, οι προπηλακισµοί βουλευτών και εργαζοµένων, οι απειλές, οι ύβρεις, οι χυδαιότητες. Ναι, το ξέρω, πολλοί δεν ήταν από τους «Αγανακτισµένους» που µαζεύονται κάθε βράδυ στο Σύνταγµα, αλλά από τους «άλλους», κάτι πατριώτες που συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια για να ακούσουν τον Μίκη Θεοδωράκη. Αλλά τι σηµασία έχει; Το σηµαντικό είναι ότι 44 χρόνια µετά τη χούντα και 46 µετά τα Ιουλιανά, οπότε είχε συµβεί κάτι ανάλογο (τι θυµήθηκα κι εγώ τώρα), πολίτες έφτασαν στο σηµείο να πολιορκήσουν τη Βουλή και να απειλήσουν τη σωµατική ακεραιότητα εκπροσώπων του έθνους. Αυτή είναι µια επικίνδυνη εξέλιξη που πρέπει – θα το πω – να κινητοποιήσει όλους τους υπόλοιπους. Γιατί αν στην πλατεία µαζεύονται κάθε βράδυ µερικές χιλιάδες άνθρωποι για να εκτονώσουν την αγανάκτησή τους, υπάρχουν πολλαπλάσιοι άλλοι που δεν συµφωνούν ούτε µε τις µεθόδους τους ούτε µε τις επιδιώξεις τους. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι για όλα υπάρχει ένα όριο...
Αποδοκιµάζουµε την επιλογή µας
Και κάτι ακόµη: εγώ να συµφωνήσω ότι κάποιοι από αυτούς που είναι σήµερα στη Βουλή, στην κυβερνητική πλειοψηφία και στην αντιπολίτευση δεν είναι αυτοί που θα θέλαµε να είναι. Οτι δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, ούτε στα κριτήρια που ο καθένας µας έχει προσδιορίσει για το πώς πρέπει να είναι ένας πολιτικός: να είναι ικανός, «καθαρός», δραστήριος, αποτελεσµατικός, να εργάζεται µε όλες τους τις δυνάµεις για την ευηµερία του τόπου. Ωραία. Ποιος ανέδειξε αυτούς τους 300 και τους έστειλε στη Βουλή; Εµείς. Ο καθένας χωριστά και όλοι µαζί. Να σας θυµίσω και πότε: 4 Οκτωβρίου του 2009. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήρθαν ούτε από άλλη χώρα ούτε από άλλη ήπειρο ούτε από άλλον πλανήτη.
Δικοί µας είναι. Στο διπλανό σπίτι από το δικό µας ενδεχοµένως µένουν. Αρα;
Τι ακριβώς κάνουµε όταν τους προπηλακίζουµε; Οταν τους πετροβολάµε (όπως έκαναν ορισµένοι στην Κέρκυρα); Απλώς αποδοκιµάζουµε τις επιλογές µας. Αναγνωρίζουµε ότι κάναµε λάθος. Οτι κάναµε µια βλακεία. Εντάξει;
Τα πηγαδάκια των σωτήρων
Οι άνθρωποι κάνουν λάθη, και βλακείες, και ανοησίες, και... και... Ανθρωποι είναι άλλωστε, δεν είναι ροµπότ. Οµως, ρε παλικάρια, έλεος. Πέρασα κι εγώ µια µέρα από το Σύνταγµα να «πιάσω» κλίµα και να δω ποιο είναι αυτό το πλήθος που µαζεύεται εκεί. Πρέπει να πω ότι δεν έχω πολύ κολακευτικά σχόλια για το τι έλεγαν τα πανό, ούτε το τι συζητούσαν στα διάφορα πηγαδάκια. Ασε που κάθε τρεις και λίγο εµφανίζονταν κάτι τύποι δήθεν οικονοµολόγοι (µεταξύ τους και ένας που κάνει και τον προφήτη και τις ανοησίες τους τις έχουν ανεβάσει «οπαδοί» του στο YouTube), οι οποίοι έλεγαν του κόσµου τις σαχλαµάρες. Και για την οικονοµική κατάσταση και για το τι πρέπει να γίνει. To άσχηµο ήταν ότι υπήρχαν γύρω τους άνθρωποι που τους άκουγαν µε ανοιχτό το στόµα. Και προφανώς µετά, ο καθένας τους, θα µετατρεπόταν σε πολλαπλασιαστή της βλακείας. Λυπάµαι που θα το πω, αλλά παιδιά µη µασάτε, µη δέχεστε ό,τι σας σερβίρει κάθε «νούµερο» που περιφέρει την ασχετοσύνη του εδώ κι εκεί. Αγανακτήστε όσο θέλετε, ήπια και ειρηνικά όπως το ξεκινήσατε, και κλείστε τ’ αυτιά σας σε όλους αυτούς που σίγουρα άλλα έχουν στο µυαλό τους – τελείως διαφορετικά από αυτό που έφερε εσάς στην πλατεία...
Δεν εµπλέκεται ο Βενιζέλος
Να κλείσω µετην επιστολήπρονουντσιαµέντο των δεκαέξι βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που τάραξε τα νερά εντός και εκτός Κινήµατος και για την οποία βιάστηκαν πολλοί να «ενοχοποιήσουν» τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αλλά δεν είναι έτσι. Μπορεί αρκετοί από τους Δεκαέξι να είχαν ταχθεί µε το µέρος τού νυν υπουργού Εθνικής Αµυνας στη διαµάχη του 2007, αλλά η «άλλη» πλευρά, των τότε υποστηρικτών του Γιώργου, εκπροσωπείται επαξίως από βουλευτές όπως η Σοφία Γιαννακά, ο Βασίλης Τόγιας, ο Παναγιώτης Κουρουµπλής, ο Θωµάς Ροµπόπουλος, η Ολγα Ρενταρή κ.ά. Τι τους ενώνει και τι τους... δονεί, πλέον βενιζελικούς και παπανδρεϊκούς; Το άγνωστο! Και ο φόβος ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, σε λίγο δεν θα µπορούν να ξεµυτίσουν από το σπίτι τους.
Τώρα – υποθέτουν ότι – µε τη διαφοροποίησή τους τουλάχιστον κέρδισαν την έξωθεν καλή µαρτυρία. Ενδεχοµένως, αν και δεν το βλέπω...
Να δούνε την αλήθεια
Δεν την καταλαβαίνω αυτή την «ιερή» οργή των βουλευτών για τον υπουργό Εξωτερικών Δηµήτρη Δρούτσα (φωτογραφία) και όσα δήλωσε πρόσφατα για το πολιτικό σύστηµα, και τις βαθιές τοµές που πρέπει να γίνουν προκειµένου να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εποχής. Αν τους έθιξε η δήλωσή του ότι πρέπει να περιοριστούν ή να καταργηθούν τα προνόµια που απολαµβάνουν, θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον βλακώδης η αντίδρασή τους. Σε µια εποχή που ο κόσµος συγκεντρώνεται κάθε βράδυ στο Σύνταγµα και µουντζώνει µε τα δυο χέρια προς τη Βουλή, κάτι τέτοια δηµιουργούν την αίσθηση ότι οι επιθέσεις κατά του Δρούτσα έχουν ωφελιµιστικό υπόβαθρο. Αν πάλι τους ενόχλησε η πρότασή του για κυβέρνηση µε εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες και πλήρη αποσύνδεση της ιδιότητας του βουλευτή από το αξίωµα του υπουργού, τότε υπάρχει θέµα, και σοβαρό. Γιατί ο Δρούτσας έβαλε στη δηµόσια συζήτηση ένα από τα πιο σοβαρά ζητήµατα που καλείται να αντιµετωπίσει ο πολιτικός κόσµος: αυτό του εκσυγχρονισµού του. Και κάτι ακόµη:
στην ίδια συζήτηση ανήκει και η πρόταση για Βουλή 200 πλέον βουλευτών, αντί των σηµερινών 300. Θα δεχτεί ο πολιτικός κόσµος να την ανοίξει αυτή τη συζήτηση;
Μακάρι. Είναι ίσως η µόνη λύση για να ενισχυθεί το κύρος του που καταρρέει στο πλαίσιο της πολύπλευρης κρίσης που βιώνει ο τόπος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου