«Ποιος θέλει να κάψει τη Λούκα από την πρώτη εβδομάδα;» αναρωτιούνται πολλοί, ενώ η πρόθεση του Γιώργου να καθιερώσει την αξιοκρατία αγκαλιάστηκε θερμά από την κοινωνία
Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ.
ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ gpapachristos@dolnet.gr
Εξόριστε ποιητή στον αιώνα σου, πες μου τι βλέπεις...
Βλέπω... Βλέπω... Βλέπω, γυναικεία μορφή να κάθεται σε δέστρα του λιμανιού. Είναι σούρουπο, ο ήλιος πέφτει αργά πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας και ετοιμάζεται να βουτήξει στα νερά του Σαρωνικού. Η γυναίκα φέρνει το χέρι στα μαλλιά, ισιώνει τη φράντζα, κοιτάζει πρώτα τα λίγα σύννεφα που βαμμένα μαβιά κόβουν βόλτες στον ουρανό, κι ύστερα στυλώνει το βλέμμα στα σκοτεινά βρώμικα νερά. Πιο πέρα κάτι παραιτημένοι από τη ζωή, με τα καλάμια στα χέρια προσπαθούν να βουτήξουν κάνα πεινασμένο κεφαλόπουλο που σκαλίζει τη λάσπη και δεν βρίσκει τίποτε να φάει. Κάθε τόσο τραβάνε τα καλάμια πάνω, βρίζοντας που «δεν τσιμπάει» τίποτε. Κάποια στιγμή δεν κάνουν ούτε κι αυτό. Η φωνή που στάζει πίκρα κι έρχεται από τη δέστρα εκεί στ΄ αριστερά, τους κάνει να σωπάσουν. Σε λίγο η φωνή γίνεται πιο ξεκάθαρη. Σκεπάζει τους μικρούς παφλασμούς του νερού πάνω στα ντόκια και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Η γυναίκα με τη φράντζα τραγουδάει κι η φωνή της βγάζει σπαραγμό και απογοήτευση: «Κάθε λιμάνι και καημός/ κάθε καημός και δάκρυ/ είναι η ζωή του καθενόοοοοοος/ θάλασσα δίχως άκρηηηηηηηηη»...«Στην Cosco, ξέρεις κανέναν στην Cosco;»
Μερικοί ξαναδολώνουν τα καλάμια και εκσφενδονίζουν τα αγκίστρια όσο πιο μακριά μπορούν. Άλλοι, ανάβουν τσιγάρο. Κάποιος λέει στον διπλανό του: «Γύρευε τι της έχει συμβεί της κακομοίρας». Ένας άλλος προτείνει: «Ρε να φωνάξουμε το Λιμενικό, γιατί δεν τη βλέπω καλά. Θα βουτήξει αυτή, θα το δεις». Τόσα χρόνια στο λιμάνι, έχουν δει πολλά τα μάτια του για το πού μπορεί να οδηγήσει ο ανθρώπινος πόνος, η απογοήτευση, η πίκρα, τα αδιέξοδα. «Ρε φίλε δεν πας καλύτερα να της μιλήσεις;». Ο άνθρωπος το βρίσκει λογικό. Παρατάει το καλάμι, τα πεταχτάρια, τα δολώματα και δυο κεφαλόπουλα που την πάτησαν πάνω στην πείνα τους και βρέθηκαν οριστικά... έξω από τα νερά τους, και πλησιάζει τη γυναίκα. «Γεια σας, είστε καλά; Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;». Εκείνη σταματάει απότομα το τραγούδι, στρέφει το βλέμμα στον άνθρωπο που είχε την καλοσύνη να της τείνει χείρα βοηθείας, τον κοιτάζει με τα μεγάλα πράσινα μάτια της και σαν τον άνθρωπο που γκρεμίζεται και προσπαθεί να αρπαχτεί από κάπου, τον ρωτάει απεγνωσμένα: «Στην Cosco, ξέρεις κανέναν στην Cosco;». Ο άλλος τρελαίνεται. «Ποια Cosco κυρά μου, εγώ έναν φίλο... Κώτσο έχω. Θες να του πω τίποτε;»...
Τα είχαν κάνει πλακάκια με τους Κινέζους
Γελάτε; Η Λούκα πάλι όχι. Με το που τέλειωσε η σεμνή τελετή της παράδοσης- παραλαβής του υπουργείου Οικονομίας (εκεί που δεν βρήκαν ούτε χαρτί να βγάλουν φωτοτυπίες), την έριξαν στα βαθιά με την απεργία στο λιμάνι και τους Κινέζους που τα είχαν κάνει πλακάκια με την προηγούμενη κυβέρνηση, και τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Και προσοχή- μόνη της. Τόσο μόνη που οι γύρω της αναρωτιούνται αν όλο αυτό είναι τυχαίο. Διότι αν το πάρουμε στα σοβαρά, θα πρέπει να πάμε σε σενάρια συνωμοσίας με τίτλο «Ποιος θέλει να κάψει τη Λούκα από την πρώτη εβδομάδα» και τέτοια, πράγμα το οποίο είναι από ολίγον έως πολύ ανθυγιεινό για μια νέα κυβέρνηση, και δεν πρέπει. Κατά τα λοιπά, όσοι στοιχημάτιζαν ότι ο Γιώργος δεν θα έχει ούτε μια ημέρα ανοχής, κερδίζουν το στοίχημα και παρακαλούνται να περάσουν από το ταμείο για τα δέοντα. Οι άλλοι όλοι, οι πολλοί, στον κουβά!
22.500 υποψήφιοι γενικοί γραμματείς
Στον κουβά επίσης έχουν πάει και καμιά 800 αιτήσεις, από αυτές που κατατέθηκαν για τις 88 θέσεις γενικών και ειδικών γραμματέων, περιφερειαρχών κ.λπ., που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό. Γιατί; Διότι, λέει, αυτοί οι 800 τόσοι, αφού έγραψαν τα στοιχεία για το βιογραφικό τους, δεν πάτησαν στο τέλος την ένδειξη «αποδέχομαι τους όρους». Γιατί δεν αποδέχονταν τους όρους; Διότι μερικοί την είδαν... Κώστας Καραμανλής, άλλοι την άκουσαν Δημήτρης Αβραμόπουλος και Ντόρα Μπακογιάννη, και πολλοί περισσότεροι Αλογοσκούφηδες, Παπαθανασίου, Παπακώστα και ούτω καθ΄ εξής. Πάντως, για να πάμε στα σοβαρά αυτής της ιστορίας: οι περίπου 22.500 υποψήφιοι που μετέχουν στη διαδικασία, φανερώνουν πλην των άλλων δύο πράγματα: πρώτον, ότι έχουν... αυτοπεποίθηση! Δεν είναι λίγο πράγμα 22 χιλιάδες άνθρωποι να θεωρούν εαυτόν ικανό να γίνει γενικός γραμματέας υπουργείου. Δεύτερον, οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, το ζωντανό παράδειγμα ότι η πρόθεση του Γιώργου να καθιερώσει την αξιοκρατία έχει περάσει στην κοινωνία σε τέτοιο βαθμό, που η κυβέρνηση θα το βρίσκει συνεχώς μπροστά της. Κι αυτό είναι ένα θέμα για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι «εντάξει μωρέ, αυτά τα λέει ο Γιώργος τώρα στην αρχή, αλλά μετά θα μπαίνουμε στο Δημόσιο από παντού». Αμ, δε...
Να μη γίνουν όμηροι του λαϊκισμού
Επίσης πρέπει να πω ότι όλα αυτά που λέει ο Γιώργος και υλοποιούν οι υπουργοί του, αρέσουν. Για την ακρίβεια, αρέσουν πολύ. Τόσο που ο κόσμος δεν κουράζεται να λέει «μπράβο». Όμως ας έχουν κατά νου οι υπουργοί, ότι χρειάζονται γενναία πολιτικά μέτρα για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Τα έως τώρα μέτρα που ανήγγειλε η κυβέρνηση απαντούν ίσως στο πανελλήνιο αίτημα για περιορισμό της σπατάλης και της ρεμούλας στο Δημόσιο που γιγαντώθηκαν επί Νέας Δημοκρατίας, αλλά προφανώς δεν είναι εκείνα τα μέτρα που απαιτούνται για την ανάταξη της χώρας και την τοποθέτησή της σε μια νέα πορεία. Το λέω αυτό, γιατί με όλα αυτά και με τη χωρίς πρόγραμμα αναγγελία μέτρων αυτού του χαρακτήρα, ελλοχεύει ο κίνδυνος η φρεσκάδα, η εργατικότητα και οι νέες ιδέες να καταστούν όμηροι του λαϊκισμού. Κι αυτό δεν θα είναι απλώς λάθος, θα είναι έγκλημα εις βάρος των προσδοκιών που καλλιέργησε στην κοινωνία η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Γιώργο..(ΝΕΑ).
Βλέπω... Βλέπω... Βλέπω, γυναικεία μορφή να κάθεται σε δέστρα του λιμανιού. Είναι σούρουπο, ο ήλιος πέφτει αργά πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας και ετοιμάζεται να βουτήξει στα νερά του Σαρωνικού. Η γυναίκα φέρνει το χέρι στα μαλλιά, ισιώνει τη φράντζα, κοιτάζει πρώτα τα λίγα σύννεφα που βαμμένα μαβιά κόβουν βόλτες στον ουρανό, κι ύστερα στυλώνει το βλέμμα στα σκοτεινά βρώμικα νερά. Πιο πέρα κάτι παραιτημένοι από τη ζωή, με τα καλάμια στα χέρια προσπαθούν να βουτήξουν κάνα πεινασμένο κεφαλόπουλο που σκαλίζει τη λάσπη και δεν βρίσκει τίποτε να φάει. Κάθε τόσο τραβάνε τα καλάμια πάνω, βρίζοντας που «δεν τσιμπάει» τίποτε. Κάποια στιγμή δεν κάνουν ούτε κι αυτό. Η φωνή που στάζει πίκρα κι έρχεται από τη δέστρα εκεί στ΄ αριστερά, τους κάνει να σωπάσουν. Σε λίγο η φωνή γίνεται πιο ξεκάθαρη. Σκεπάζει τους μικρούς παφλασμούς του νερού πάνω στα ντόκια και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Η γυναίκα με τη φράντζα τραγουδάει κι η φωνή της βγάζει σπαραγμό και απογοήτευση: «Κάθε λιμάνι και καημός/ κάθε καημός και δάκρυ/ είναι η ζωή του καθενόοοοοοος/ θάλασσα δίχως άκρηηηηηηηηη»...«Στην Cosco, ξέρεις κανέναν στην Cosco;»
Μερικοί ξαναδολώνουν τα καλάμια και εκσφενδονίζουν τα αγκίστρια όσο πιο μακριά μπορούν. Άλλοι, ανάβουν τσιγάρο. Κάποιος λέει στον διπλανό του: «Γύρευε τι της έχει συμβεί της κακομοίρας». Ένας άλλος προτείνει: «Ρε να φωνάξουμε το Λιμενικό, γιατί δεν τη βλέπω καλά. Θα βουτήξει αυτή, θα το δεις». Τόσα χρόνια στο λιμάνι, έχουν δει πολλά τα μάτια του για το πού μπορεί να οδηγήσει ο ανθρώπινος πόνος, η απογοήτευση, η πίκρα, τα αδιέξοδα. «Ρε φίλε δεν πας καλύτερα να της μιλήσεις;». Ο άνθρωπος το βρίσκει λογικό. Παρατάει το καλάμι, τα πεταχτάρια, τα δολώματα και δυο κεφαλόπουλα που την πάτησαν πάνω στην πείνα τους και βρέθηκαν οριστικά... έξω από τα νερά τους, και πλησιάζει τη γυναίκα. «Γεια σας, είστε καλά; Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;». Εκείνη σταματάει απότομα το τραγούδι, στρέφει το βλέμμα στον άνθρωπο που είχε την καλοσύνη να της τείνει χείρα βοηθείας, τον κοιτάζει με τα μεγάλα πράσινα μάτια της και σαν τον άνθρωπο που γκρεμίζεται και προσπαθεί να αρπαχτεί από κάπου, τον ρωτάει απεγνωσμένα: «Στην Cosco, ξέρεις κανέναν στην Cosco;». Ο άλλος τρελαίνεται. «Ποια Cosco κυρά μου, εγώ έναν φίλο... Κώτσο έχω. Θες να του πω τίποτε;»...
Τα είχαν κάνει πλακάκια με τους Κινέζους
Γελάτε; Η Λούκα πάλι όχι. Με το που τέλειωσε η σεμνή τελετή της παράδοσης- παραλαβής του υπουργείου Οικονομίας (εκεί που δεν βρήκαν ούτε χαρτί να βγάλουν φωτοτυπίες), την έριξαν στα βαθιά με την απεργία στο λιμάνι και τους Κινέζους που τα είχαν κάνει πλακάκια με την προηγούμενη κυβέρνηση, και τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Και προσοχή- μόνη της. Τόσο μόνη που οι γύρω της αναρωτιούνται αν όλο αυτό είναι τυχαίο. Διότι αν το πάρουμε στα σοβαρά, θα πρέπει να πάμε σε σενάρια συνωμοσίας με τίτλο «Ποιος θέλει να κάψει τη Λούκα από την πρώτη εβδομάδα» και τέτοια, πράγμα το οποίο είναι από ολίγον έως πολύ ανθυγιεινό για μια νέα κυβέρνηση, και δεν πρέπει. Κατά τα λοιπά, όσοι στοιχημάτιζαν ότι ο Γιώργος δεν θα έχει ούτε μια ημέρα ανοχής, κερδίζουν το στοίχημα και παρακαλούνται να περάσουν από το ταμείο για τα δέοντα. Οι άλλοι όλοι, οι πολλοί, στον κουβά!
22.500 υποψήφιοι γενικοί γραμματείς
Στον κουβά επίσης έχουν πάει και καμιά 800 αιτήσεις, από αυτές που κατατέθηκαν για τις 88 θέσεις γενικών και ειδικών γραμματέων, περιφερειαρχών κ.λπ., που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό. Γιατί; Διότι, λέει, αυτοί οι 800 τόσοι, αφού έγραψαν τα στοιχεία για το βιογραφικό τους, δεν πάτησαν στο τέλος την ένδειξη «αποδέχομαι τους όρους». Γιατί δεν αποδέχονταν τους όρους; Διότι μερικοί την είδαν... Κώστας Καραμανλής, άλλοι την άκουσαν Δημήτρης Αβραμόπουλος και Ντόρα Μπακογιάννη, και πολλοί περισσότεροι Αλογοσκούφηδες, Παπαθανασίου, Παπακώστα και ούτω καθ΄ εξής. Πάντως, για να πάμε στα σοβαρά αυτής της ιστορίας: οι περίπου 22.500 υποψήφιοι που μετέχουν στη διαδικασία, φανερώνουν πλην των άλλων δύο πράγματα: πρώτον, ότι έχουν... αυτοπεποίθηση! Δεν είναι λίγο πράγμα 22 χιλιάδες άνθρωποι να θεωρούν εαυτόν ικανό να γίνει γενικός γραμματέας υπουργείου. Δεύτερον, οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, το ζωντανό παράδειγμα ότι η πρόθεση του Γιώργου να καθιερώσει την αξιοκρατία έχει περάσει στην κοινωνία σε τέτοιο βαθμό, που η κυβέρνηση θα το βρίσκει συνεχώς μπροστά της. Κι αυτό είναι ένα θέμα για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι «εντάξει μωρέ, αυτά τα λέει ο Γιώργος τώρα στην αρχή, αλλά μετά θα μπαίνουμε στο Δημόσιο από παντού». Αμ, δε...
Να μη γίνουν όμηροι του λαϊκισμού
Επίσης πρέπει να πω ότι όλα αυτά που λέει ο Γιώργος και υλοποιούν οι υπουργοί του, αρέσουν. Για την ακρίβεια, αρέσουν πολύ. Τόσο που ο κόσμος δεν κουράζεται να λέει «μπράβο». Όμως ας έχουν κατά νου οι υπουργοί, ότι χρειάζονται γενναία πολιτικά μέτρα για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο. Τα έως τώρα μέτρα που ανήγγειλε η κυβέρνηση απαντούν ίσως στο πανελλήνιο αίτημα για περιορισμό της σπατάλης και της ρεμούλας στο Δημόσιο που γιγαντώθηκαν επί Νέας Δημοκρατίας, αλλά προφανώς δεν είναι εκείνα τα μέτρα που απαιτούνται για την ανάταξη της χώρας και την τοποθέτησή της σε μια νέα πορεία. Το λέω αυτό, γιατί με όλα αυτά και με τη χωρίς πρόγραμμα αναγγελία μέτρων αυτού του χαρακτήρα, ελλοχεύει ο κίνδυνος η φρεσκάδα, η εργατικότητα και οι νέες ιδέες να καταστούν όμηροι του λαϊκισμού. Κι αυτό δεν θα είναι απλώς λάθος, θα είναι έγκλημα εις βάρος των προσδοκιών που καλλιέργησε στην κοινωνία η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Γιώργο..(ΝΕΑ).
ΚΡΑΧΤΗΣ (kraxtis-gr.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου