Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012
Το παραμύθι του γίγαντα και του νάνου, μπορεί να έχει και στην πολιτική τον εκφραστή του.Απτό παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με την ιδρυτική του διακήρυξη και τις αποφάσεις της δεύτερης και της πέμπτης συνόδου της Κεντρικής του Επιτροπής, προσπάθησε και έδωσε πράγματι ένα σοσιαλιστικό όραμα στον... Λαό μας, που συσπείρωσε τις πιο προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις της μεταχουντικής περιόδου. Το όραμα αυτό άρχισε να ξεφτίζει, όταν το κόμμα έγινε πολυσυλλεκτικό και το πάνω χέρι πήραν οι δυνάμεις που προέρχονταν από την πρώην Ένωση Κέντρου. Τότε και με δικαιολογία, ότι στόχος είναι η κατάληψη της Κυβερνητικής Εξουσίας στην Ελλάδα, άρχισε να διαγράφει από την ιδεολογία του και από τις αρχές του, ως δια μαγείας και χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες τις βασικές έννοιες του σοσιαλισμού (κυρίως την αλλαγή που πρέσβευε στον τρόπο παραγωγής του πλούτου και το πέρασμα των μέσων παραγωγής στα χέρια των εργαζομένων) και τελικά ενστερνίστηκε πλήρως τις θέσεις και τις αρχές της Σοσιαλδημοκρατίας.
Δεν γνωρίζω να υπήρξε άλλο κόμμα στην Ευρώπη, που να στόχευσε στην κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος με ειρηνικά και δημοκρατικά μέσα και το πέρασμα των μέσων παραγωγής στους εργαζόμενους. Και βέβαια δεν μπορεί να γίνει αναφορά στα κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία μιλούν ακόμη για την δικτατορία του προλεταριάτου, τον κρατικισμό και άλλα σοβιετικού τύπου ιδεολογικά απολιθώματα, τα οποία όχι μόνο η ιστορία αλλά και η ίδια η ζωή τα έχει ξεπεράσει.
Ομως τα σοσιαδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη, βρήκαν σθεναρή αντίσταση απο τα συντηρητικά κόμματα, τα οποία επέβαλλαν την παγκοσμιοποίηση και την ακραία νεοφιλελλεύθερη πολιτική τους, που οδήγησε στην ύφεση σχεδόν όλους του λαούς των Ευρωπαικών κρατών.
Η πλειονότητα των κρατών με την επικράτηση των δυνάμεων της ακραίας συντηρητικής μορφής,επέβαλε την καθιέρωση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, συρρικνώνοντας το Κράτος – Έθνος, καταργώντας στην πράξη το δικαίωμα του Κράτους για αυτονομία, καθιστώντας το ανίκανο να ελέγξει μέσα στα εθνικά σύνορά του τις κινήσεις του κεφαλαίου. Γιατί όταν οι όποιες αριστερές ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ή ακόμη και τα συνδικάτα, προσπαθούν να βάλουν κάποιο φραγμό και να ασκήσουν κάποιον έλεγχο στο κεφάλαιο, αυτό μέσα από τις νέες τεχνολογίες και το νεοφιλελεύθερο θεσμικό πλαίσιο, δραπετεύει σε χώρες όμορες ή μη, που δεν υπάρχει ούτε ίχνος εργατικής νομοθεσίας που να προστατεύει τα δικαιώματα του εργαζόμενου, και που ταυτόχρονο η τιμή της εργασίας είναι απελπιστικά φθηνή, οι δεν συνθήκες εργασίας πραγματικά πρωτόγονες.
Αποτέλεσμα αυτής της στοχευόμενης αποχώρησης του Κεφαλαίου, είναι η άνοδος της ανεργίας και η συρρίκνωση τους κοινωνικού πλούτου, με άμεσες συνέπειες στα ασθενέστερα κυρίως κοινωνικά στρώματα.
Στα πλαίσια αυτά η σοσιαλδημοκρατία υπέστη μια συντριβή. Γιατί και απροετοίμαστη ήταν και δεν μπόρεσε να αντιτάξει μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Αναγκάστηκε να αποδεχτεί, πλήρως πολλές φορές, το μοντέλο της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, πιστεύοντας ότι η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς θα έδινε ταυτόχρονα μια νέα ώθηση στην αύξηση του συνολικού κοινωνικού πλούτου, τον οποίον, εφόσον θα ήταν πλέον μεγαλύτερος, θα μπορούσε να τον μοιράσει με μορφή οικονομικών και κοινωνικών παροχών στους εργαζόμενους. Και έχοντας σαν γνώμονα δύο αξιακές αρχές της, την αύξηση του ΑΕΠ και την δημιουργικότητα του κεφαλαίου, παραδόθηκε αμαχητί στα σχέδια του παγκόσμιου καπιταλισμού, μη μπορώντας να συνθέσει ένα εξισορροπητικό σχέδιο ελέγχου των αγορών από την πολιτική, με αποτέλεσμα πλέον την σημερινή πλήρη κυριαρχία των αγορών. Και στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι η άρνηση των σημερινών ευρωπαίων ηγετών να βάλουν φρένο στις αγορές, δεν εναπόκειται στο ότι δεν μπορούν ή στο ότι δεν συντονίζονται. Αλλά είναι ένα καθαρά ιδεολογικό ζήτημα. Στην Ευρώπη δηλαδή, όπου οι δεξιές κυβερνήσεις κυριαρχούν στην τεράστια πλειοψηφία των κρατών μελών της Ε.Ε. και οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, δεν μπορούν να πάνε κόντρα στις επιθυμίες και στα συμφέροντα αυτών που τους έφεραν στην εξουσία. Και όσο η παρέα αυτή κυβερνάει την Ευρώπη, δεν υπάρχουν περιθώρια εναλλακτικής προοδευτικής ή αριστερής προοπτικής.
Στην Ελλάδα του μνημονίου, αλλά και στις χώρες όπως η Πορτογαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, επικράτησαν τα ίδια οικονομικά συμφέροντα και φαίνονται ανάγλυφα τα αποτελέσματα αυτής τη πολιτικής της ΕΕ, μετά την ιδεολογική κυριαρχία της πιό συντηρητικής δεξιάς οικονομικής πολιτικής, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι αριθμοί και όχι ο άνθρωπος και η κοινωνία εν γένει.
Μέσα σε αυτές τι συμπληγάδες, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή και ήταν ένα απο τα σοσιαλιστικά - σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης που άσκησε εξουσία στα πλαίσια της κρατούσας Ευρωπαικής οικονομικής πολιτικής , με αποτέλεσμα να δεχθεί την μεγαλύτερα εκλογική αλλά και ιδεολογική ήττα.
Προεκλογικά αλλά και μετά τις τελευταίες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ συνέχισε τα στρατηγικά λάθη. Ακολούθησε την ίδια πολιτική που ίσως ήταν (είτε απο λάθος εκτίμηση, είτε απο αναγκαία επιλογή) αναγκασμένο να ακολουθήσει.Πολιτική Μνημονιακή με όλα όσα συνεπάγεται αυτό.
Η δημοσκοπική πορεία του ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, από την 6η Μαΐου και μετά παρουσιάζει διαχρονικά νέα πτώση για το άλλοτε κραταιό κόμμα, που μάταια προσπαθεί να αλλάξει τη μοίρα του, παρά τις εκκλήσεις Βενιζέλου για «ανασυγκρότηση» και προσπάθεια «επιστροφής» ψηφοφόρων.
Δέν κατάφερε ο Βαγγέλης Βενιζέλος να ξεφύγει απο την παγίδα που ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ έπεσαν και συνεχίζεται η δημοσκοπική κατηφόρα σε ποσοστά που αγγίζουν το 5,5 %.
Δέν ανέγνωσε σωστά τα κοινωνικά δεδομένα.Δέν ανέλυσαν σωστά τις απαιτήσεις της εποχής και μπρός την ονομαζόμενη πολιτική υπευθυνότητα, ακολυθούν μία πολιτική "πολιτικής σμίκρυσης" του κόμματος σε τέτοι βαθμό που ο "γίγαντας" του πολιτικού συστήματος μετά την μεταπολίτευση, να έχει γίνει "νάνος".
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το ποτάμι δέν γυρίζει πίσω και είναι δύσκολο να αναστραφεί το κλίμα, αφού ούτε την κοινωνική στήριξη έχει, ούτε τα πρόσωπα μπορούν να εμπνεύσουν το λαικό κίνημα.
Και για όσους δέν γνωρίζουν, να τους υπενθυμίσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν το κατ εξοχή κόμμα, που ενέπνευσε τα λαικά στρώματα και ήταν ο πολιτικός τους εκφραστής.
Τώρα βουβαμάρα.Οσο και άν υπάρχει ανάγκη έκφρασης του Σοσιαλδημοκρατικού χώρου απο ένα κομματικό σχηματισμό, κανείς δέν έιναι βέβαιος ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να την εκφράσει, με την πολιτική που ασκείται.
Αυτή η πολιτική με μαθηματική ακρίβεια (άν δέν το εξαφανίσει απο τον πολιτικό χάρτη) οριστικά θα το μετατρέψει απο "γίγαντα"" σε "νάνο"..................................
Το παραμύθι του γίγαντα και του νάνου, μπορεί να έχει και στην πολιτική τον εκφραστή του.Απτό παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με την ιδρυτική του διακήρυξη και τις αποφάσεις της δεύτερης και της πέμπτης συνόδου της Κεντρικής του Επιτροπής, προσπάθησε και έδωσε πράγματι ένα σοσιαλιστικό όραμα στον... Λαό μας, που συσπείρωσε τις πιο προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις της μεταχουντικής περιόδου. Το όραμα αυτό άρχισε να ξεφτίζει, όταν το κόμμα έγινε πολυσυλλεκτικό και το πάνω χέρι πήραν οι δυνάμεις που προέρχονταν από την πρώην Ένωση Κέντρου. Τότε και με δικαιολογία, ότι στόχος είναι η κατάληψη της Κυβερνητικής Εξουσίας στην Ελλάδα, άρχισε να διαγράφει από την ιδεολογία του και από τις αρχές του, ως δια μαγείας και χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες τις βασικές έννοιες του σοσιαλισμού (κυρίως την αλλαγή που πρέσβευε στον τρόπο παραγωγής του πλούτου και το πέρασμα των μέσων παραγωγής στα χέρια των εργαζομένων) και τελικά ενστερνίστηκε πλήρως τις θέσεις και τις αρχές της Σοσιαλδημοκρατίας.
Δεν γνωρίζω να υπήρξε άλλο κόμμα στην Ευρώπη, που να στόχευσε στην κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος με ειρηνικά και δημοκρατικά μέσα και το πέρασμα των μέσων παραγωγής στους εργαζόμενους. Και βέβαια δεν μπορεί να γίνει αναφορά στα κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία μιλούν ακόμη για την δικτατορία του προλεταριάτου, τον κρατικισμό και άλλα σοβιετικού τύπου ιδεολογικά απολιθώματα, τα οποία όχι μόνο η ιστορία αλλά και η ίδια η ζωή τα έχει ξεπεράσει.
Ομως τα σοσιαδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη, βρήκαν σθεναρή αντίσταση απο τα συντηρητικά κόμματα, τα οποία επέβαλλαν την παγκοσμιοποίηση και την ακραία νεοφιλελλεύθερη πολιτική τους, που οδήγησε στην ύφεση σχεδόν όλους του λαούς των Ευρωπαικών κρατών.
Η πλειονότητα των κρατών με την επικράτηση των δυνάμεων της ακραίας συντηρητικής μορφής,επέβαλε την καθιέρωση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, συρρικνώνοντας το Κράτος – Έθνος, καταργώντας στην πράξη το δικαίωμα του Κράτους για αυτονομία, καθιστώντας το ανίκανο να ελέγξει μέσα στα εθνικά σύνορά του τις κινήσεις του κεφαλαίου. Γιατί όταν οι όποιες αριστερές ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ή ακόμη και τα συνδικάτα, προσπαθούν να βάλουν κάποιο φραγμό και να ασκήσουν κάποιον έλεγχο στο κεφάλαιο, αυτό μέσα από τις νέες τεχνολογίες και το νεοφιλελεύθερο θεσμικό πλαίσιο, δραπετεύει σε χώρες όμορες ή μη, που δεν υπάρχει ούτε ίχνος εργατικής νομοθεσίας που να προστατεύει τα δικαιώματα του εργαζόμενου, και που ταυτόχρονο η τιμή της εργασίας είναι απελπιστικά φθηνή, οι δεν συνθήκες εργασίας πραγματικά πρωτόγονες.
Αποτέλεσμα αυτής της στοχευόμενης αποχώρησης του Κεφαλαίου, είναι η άνοδος της ανεργίας και η συρρίκνωση τους κοινωνικού πλούτου, με άμεσες συνέπειες στα ασθενέστερα κυρίως κοινωνικά στρώματα.
Στα πλαίσια αυτά η σοσιαλδημοκρατία υπέστη μια συντριβή. Γιατί και απροετοίμαστη ήταν και δεν μπόρεσε να αντιτάξει μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Αναγκάστηκε να αποδεχτεί, πλήρως πολλές φορές, το μοντέλο της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, πιστεύοντας ότι η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς θα έδινε ταυτόχρονα μια νέα ώθηση στην αύξηση του συνολικού κοινωνικού πλούτου, τον οποίον, εφόσον θα ήταν πλέον μεγαλύτερος, θα μπορούσε να τον μοιράσει με μορφή οικονομικών και κοινωνικών παροχών στους εργαζόμενους. Και έχοντας σαν γνώμονα δύο αξιακές αρχές της, την αύξηση του ΑΕΠ και την δημιουργικότητα του κεφαλαίου, παραδόθηκε αμαχητί στα σχέδια του παγκόσμιου καπιταλισμού, μη μπορώντας να συνθέσει ένα εξισορροπητικό σχέδιο ελέγχου των αγορών από την πολιτική, με αποτέλεσμα πλέον την σημερινή πλήρη κυριαρχία των αγορών. Και στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι η άρνηση των σημερινών ευρωπαίων ηγετών να βάλουν φρένο στις αγορές, δεν εναπόκειται στο ότι δεν μπορούν ή στο ότι δεν συντονίζονται. Αλλά είναι ένα καθαρά ιδεολογικό ζήτημα. Στην Ευρώπη δηλαδή, όπου οι δεξιές κυβερνήσεις κυριαρχούν στην τεράστια πλειοψηφία των κρατών μελών της Ε.Ε. και οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, δεν μπορούν να πάνε κόντρα στις επιθυμίες και στα συμφέροντα αυτών που τους έφεραν στην εξουσία. Και όσο η παρέα αυτή κυβερνάει την Ευρώπη, δεν υπάρχουν περιθώρια εναλλακτικής προοδευτικής ή αριστερής προοπτικής.
Στην Ελλάδα του μνημονίου, αλλά και στις χώρες όπως η Πορτογαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, επικράτησαν τα ίδια οικονομικά συμφέροντα και φαίνονται ανάγλυφα τα αποτελέσματα αυτής τη πολιτικής της ΕΕ, μετά την ιδεολογική κυριαρχία της πιό συντηρητικής δεξιάς οικονομικής πολιτικής, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι αριθμοί και όχι ο άνθρωπος και η κοινωνία εν γένει.
Μέσα σε αυτές τι συμπληγάδες, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή και ήταν ένα απο τα σοσιαλιστικά - σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης που άσκησε εξουσία στα πλαίσια της κρατούσας Ευρωπαικής οικονομικής πολιτικής , με αποτέλεσμα να δεχθεί την μεγαλύτερα εκλογική αλλά και ιδεολογική ήττα.
Προεκλογικά αλλά και μετά τις τελευταίες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ συνέχισε τα στρατηγικά λάθη. Ακολούθησε την ίδια πολιτική που ίσως ήταν (είτε απο λάθος εκτίμηση, είτε απο αναγκαία επιλογή) αναγκασμένο να ακολουθήσει.Πολιτική Μνημονιακή με όλα όσα συνεπάγεται αυτό.
Η δημοσκοπική πορεία του ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, από την 6η Μαΐου και μετά παρουσιάζει διαχρονικά νέα πτώση για το άλλοτε κραταιό κόμμα, που μάταια προσπαθεί να αλλάξει τη μοίρα του, παρά τις εκκλήσεις Βενιζέλου για «ανασυγκρότηση» και προσπάθεια «επιστροφής» ψηφοφόρων.
Δέν κατάφερε ο Βαγγέλης Βενιζέλος να ξεφύγει απο την παγίδα που ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ έπεσαν και συνεχίζεται η δημοσκοπική κατηφόρα σε ποσοστά που αγγίζουν το 5,5 %.
Δέν ανέγνωσε σωστά τα κοινωνικά δεδομένα.Δέν ανέλυσαν σωστά τις απαιτήσεις της εποχής και μπρός την ονομαζόμενη πολιτική υπευθυνότητα, ακολυθούν μία πολιτική "πολιτικής σμίκρυσης" του κόμματος σε τέτοι βαθμό που ο "γίγαντας" του πολιτικού συστήματος μετά την μεταπολίτευση, να έχει γίνει "νάνος".
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το ποτάμι δέν γυρίζει πίσω και είναι δύσκολο να αναστραφεί το κλίμα, αφού ούτε την κοινωνική στήριξη έχει, ούτε τα πρόσωπα μπορούν να εμπνεύσουν το λαικό κίνημα.
Και για όσους δέν γνωρίζουν, να τους υπενθυμίσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν το κατ εξοχή κόμμα, που ενέπνευσε τα λαικά στρώματα και ήταν ο πολιτικός τους εκφραστής.
Τώρα βουβαμάρα.Οσο και άν υπάρχει ανάγκη έκφρασης του Σοσιαλδημοκρατικού χώρου απο ένα κομματικό σχηματισμό, κανείς δέν έιναι βέβαιος ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να την εκφράσει, με την πολιτική που ασκείται.
Αυτή η πολιτική με μαθηματική ακρίβεια (άν δέν το εξαφανίσει απο τον πολιτικό χάρτη) οριστικά θα το μετατρέψει απο "γίγαντα"" σε "νάνο"..................................
Σήμερα λοιπόν, το 2014, μετά και την κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ήταν πέρα για πέρα σίγουρη η συρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, αλλά εκείνο που ίσως κάποιοι να μήν διέγνωσαν είναι η ολική διάλυσή του.
Και αυτό γιατί ένα κίνημα σάν το ΠΑΣΟΚ, γιγαντωθηκε, γιατί εξέφρασε τις κοινωνικές ανάγκες, την κοινωνία σε κάθε ιστορική στιγμή.Σήμερα, μετά τον κλάδο ελιάς, το ποτάμι και όλα τα συμπαρομαρτούμενα, δέν μένει χώρος για το ΠΑΣΟΚ, γιατί δέν το επιτρέπει ο λαός.. γιατί απομακρύνθηκε απο το λαό που το στήριζε και για να υπάρξει ώς κόμμα θα πρέπει να αποξενωθεί απο τα πρόσωπα και τα στοιχεία πολιτικής των τελευταίων χρόνων και να γίνουν κοσμογονικές αλλαγές στο χώρο της σοσιαλιστικής αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου