Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Αν τελικά μένει κάτι από την «διαφθορολογία» των τελευταίων ημερών που κυριάρχησε σε κανάλια, εφημερίδες και δηλώσεις ντόπιων και ξένων πολιτικών «υψηλού επιπέδου» είναι ότι όλοι ήξεραν. Και μάλιστα πολύ πριν τις περσινές εκλογές. Όλοι ήξεραν πως η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς μεγάλης κλίμακας οικονομική κρίση. Ήξεραν και παραδόξως (;) δεν μιλούσαν. Επέλεξαν τη σιωπή. Γάλλοι και Γερμανοί για να μην μας ...χάσουν από καλούς πελάτες. Κι έτσι συνέχιζαν να μας δανείζουν – παρά τα οικονομικά μας χάλια – για να συνεχίζουμε κι εμείς με τη σειρά μας να αγοράζουμε αμυντικούς εξοπλισμούς και προϊόντα τους. Ο κ. Πρόεδρος της Ευρωζώνης, η Ε.Ε και η Ευρωζώνη για να μη χαλάσουν τις δουλειές των χωρών που αποτελούν την «ατμομηχανή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι δικές μας κυβερνήσεις για να παίρνουν την ψήφο μας.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ είπε προσφυώς: «Στο τέλος δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας αλλά τη σιωπή τους». Για την περίπτωσή μας, στη θέση «των εχθρών μας» πρέπει να βάλουμε «των κυβερνήσεών μας». Και έτσι πάντως η ουσία παραμένει.
Το σοβαρό ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί άραγε οι κυβερνήσεις μας κρατούν, όλα σχεδόν τα σοβαρά ζητήματα που μας αφορούν ως λαό μυστικά; Γιατί κρύβουν την αλήθεια ενώ όχι μόνο επιβάλλεται αλλά σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις είναι προτιμότερη και για τη χώρα (άρα για όλους μας) και για τις ίδιες; Και ενώ γνωρίζουν ή θάπρεπε να γνωρίζουν ότι Δημοκρατία και μυστικά είναι έννοιες ασυμβίβαστες, αντίθετες.
Το πόσο δημοκρατική είναι μια χώρα εξαρτάται και κρίνεται από πόσο εφαρμόζεται στην πράξη (κι όχι στα λόγια, που βέβαια αφθονούν) η διαφάνεια. Δημοκρατία και αδιαφάνεια είναι «ποσά» αντιστρόφως ανάλογα. Όσο μικρότερο είναι το ένα τόσο μεγαλύτερο είναι το άλλο.
Μ’ αυτό το κριτήριο δεν πρέπει ασφαλώς να είμαστε περήφανοι για τη δημοκρατία στη χώρα μας. Όλες οι μέχρι σήμερα – και η σημερινή – κυβερνήσεις μας απόκρυπταν από μας το λαό πολύ περισσότερα από αυτά που φανέρωναν. Είτε μας θεωρούσαν ανίκανους να εκτιμήσουμε την αλήθεια είτε γιατί έκριναν πως κάτι τέτοιο είναι περιττό, χάσιμο χρόνου. Αφού αυτές ήξεραν τα πάντα και καλύτερα… Πόσο δημοκρατική είναι μια τέτοια θεώρηση το καταλαβαίνει ο καθένας. Τελικά ίσως είχε δίκιο ο Πολ Βαλ,ερί όταν έγραφε: «Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τον κόσμο να χώνει τη μύτη του σε πράγματα που τον αφορούν».
Δυστυχώς πολλές φορές δεν αρκέστηκαν οι πολιτικοί μας ηγέτες στην απόκρυψη της αλήθειας. Κατέβηκαν κι άλλο σκαλί στου κακού τη σκάλα. Μας σέρβιραν μισές αλήθειες ή ακόμα και ψέματα. Ο σημερινός Πρωθυπουργός για παράδειγμα, ενώ ήξερε πολύ καλά την οικονομική κατάσταση της χώρας επαναλάμβανε με στόμφο «χρήματα υπάρχουν», «θα δώσουμε αυξήσεις μισθών συντάξεων πάνω από τον πληθωρισμό», «δεν θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης» κι άλλα πολλά ανακριβή παρόμοια.
Το ότι ήξερε το επιβεβαίωσαν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Στάϊνμπρουκ, ο υφυπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης (τον περασμένο Μάϊο) και ο Ζ.Κ. Γιούγκερ πολύ πρόσφατα. Και βέβαια στα αρνητικά του σημειώνονται ο δήθεν, μέσω βιογραφικών, ορισμός των Γ. Γραμματέων των Υπουργείων, οι υπουργικές Μερσεντές που αποσύρθηκαν για λίγο και ξαναγύρισαν, οι δήθεν ανοιχτή κυβέρνηση (opengov) και πολλά άλλα…
Ο Κώστας Καραμανλής, που κι αυτός ασφαλώς ήξερε, δεν είπε ψέματα.
Δεν είπε όμως και όλη την αλήθεια. Μίλησε μεν για πάγωμα μισθών δεν μας είπε όμως ποια άλλα μέτρα θα έπαιρνε και πώς θα μας έσωζε από τον κυκλώνα της οικονομικής κρίσης που είχε ήδη έρθει. Μισή αλήθεια δηλαδή.
Όσο για τη διαφθορά, περί της οποίας πολύς ο λόγος τελευταίως, κι αυτή ασφαλώς, όλες οι κυβερνήσεις μας την ήξεραν και δεν έκαναν, παρά τις εκάστοτε υποσχέσεις τους, τίποτα σημαντικό. Εκτός βέβαια από τις κατηγορηματικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις τους. Προεκλογικά πάντοτε!
Πολλοί και διακεκριμένοι, ξένοι και ντόπιοι, θεωρούν την διαφθορά σύμφυτη με την πολιτική. Ιδού μερικές απόψεις:
«Υποτίθεται ότι η πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Τώρα συνειδητοποιώ ότι μοιάζει πολύ με το πρώτο». Ρόλλαντ Ρήγκαν (πρόεδρος ΗΠΑ).
«Αν μας διδάσκει κάτι η εμπειρία είναι το εξής: Ο καλός πολιτικός στη δημοκρατία είναι τόσο παράδοξο όσο ο τίμιος διαρρήκτης» (H.L. Mencken, Αμερικανός δοκιμιογράφος).
«Το 90% των πολιτικών βγάζει κακό όνομα στο υπόλοιπο 10%» (Χένρι Κίσιγκερ).
«Πολιτική: Ένας αγώνας συμφερόντων μεταμφιεσμένος σε διαγωνισμό αρχών» (Ambr. Bierce, Αμερικανός συγγραφέας).
Γιάννης Κορομήλης
Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ είπε προσφυώς: «Στο τέλος δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας αλλά τη σιωπή τους». Για την περίπτωσή μας, στη θέση «των εχθρών μας» πρέπει να βάλουμε «των κυβερνήσεών μας». Και έτσι πάντως η ουσία παραμένει.
Το σοβαρό ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί άραγε οι κυβερνήσεις μας κρατούν, όλα σχεδόν τα σοβαρά ζητήματα που μας αφορούν ως λαό μυστικά; Γιατί κρύβουν την αλήθεια ενώ όχι μόνο επιβάλλεται αλλά σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις είναι προτιμότερη και για τη χώρα (άρα για όλους μας) και για τις ίδιες; Και ενώ γνωρίζουν ή θάπρεπε να γνωρίζουν ότι Δημοκρατία και μυστικά είναι έννοιες ασυμβίβαστες, αντίθετες.
Το πόσο δημοκρατική είναι μια χώρα εξαρτάται και κρίνεται από πόσο εφαρμόζεται στην πράξη (κι όχι στα λόγια, που βέβαια αφθονούν) η διαφάνεια. Δημοκρατία και αδιαφάνεια είναι «ποσά» αντιστρόφως ανάλογα. Όσο μικρότερο είναι το ένα τόσο μεγαλύτερο είναι το άλλο.
Μ’ αυτό το κριτήριο δεν πρέπει ασφαλώς να είμαστε περήφανοι για τη δημοκρατία στη χώρα μας. Όλες οι μέχρι σήμερα – και η σημερινή – κυβερνήσεις μας απόκρυπταν από μας το λαό πολύ περισσότερα από αυτά που φανέρωναν. Είτε μας θεωρούσαν ανίκανους να εκτιμήσουμε την αλήθεια είτε γιατί έκριναν πως κάτι τέτοιο είναι περιττό, χάσιμο χρόνου. Αφού αυτές ήξεραν τα πάντα και καλύτερα… Πόσο δημοκρατική είναι μια τέτοια θεώρηση το καταλαβαίνει ο καθένας. Τελικά ίσως είχε δίκιο ο Πολ Βαλ,ερί όταν έγραφε: «Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τον κόσμο να χώνει τη μύτη του σε πράγματα που τον αφορούν».
Δυστυχώς πολλές φορές δεν αρκέστηκαν οι πολιτικοί μας ηγέτες στην απόκρυψη της αλήθειας. Κατέβηκαν κι άλλο σκαλί στου κακού τη σκάλα. Μας σέρβιραν μισές αλήθειες ή ακόμα και ψέματα. Ο σημερινός Πρωθυπουργός για παράδειγμα, ενώ ήξερε πολύ καλά την οικονομική κατάσταση της χώρας επαναλάμβανε με στόμφο «χρήματα υπάρχουν», «θα δώσουμε αυξήσεις μισθών συντάξεων πάνω από τον πληθωρισμό», «δεν θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης» κι άλλα πολλά ανακριβή παρόμοια.
Το ότι ήξερε το επιβεβαίωσαν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Στάϊνμπρουκ, ο υφυπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης (τον περασμένο Μάϊο) και ο Ζ.Κ. Γιούγκερ πολύ πρόσφατα. Και βέβαια στα αρνητικά του σημειώνονται ο δήθεν, μέσω βιογραφικών, ορισμός των Γ. Γραμματέων των Υπουργείων, οι υπουργικές Μερσεντές που αποσύρθηκαν για λίγο και ξαναγύρισαν, οι δήθεν ανοιχτή κυβέρνηση (opengov) και πολλά άλλα…
Ο Κώστας Καραμανλής, που κι αυτός ασφαλώς ήξερε, δεν είπε ψέματα.
Δεν είπε όμως και όλη την αλήθεια. Μίλησε μεν για πάγωμα μισθών δεν μας είπε όμως ποια άλλα μέτρα θα έπαιρνε και πώς θα μας έσωζε από τον κυκλώνα της οικονομικής κρίσης που είχε ήδη έρθει. Μισή αλήθεια δηλαδή.
Όσο για τη διαφθορά, περί της οποίας πολύς ο λόγος τελευταίως, κι αυτή ασφαλώς, όλες οι κυβερνήσεις μας την ήξεραν και δεν έκαναν, παρά τις εκάστοτε υποσχέσεις τους, τίποτα σημαντικό. Εκτός βέβαια από τις κατηγορηματικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις τους. Προεκλογικά πάντοτε!
Πολλοί και διακεκριμένοι, ξένοι και ντόπιοι, θεωρούν την διαφθορά σύμφυτη με την πολιτική. Ιδού μερικές απόψεις:
«Υποτίθεται ότι η πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Τώρα συνειδητοποιώ ότι μοιάζει πολύ με το πρώτο». Ρόλλαντ Ρήγκαν (πρόεδρος ΗΠΑ).
«Αν μας διδάσκει κάτι η εμπειρία είναι το εξής: Ο καλός πολιτικός στη δημοκρατία είναι τόσο παράδοξο όσο ο τίμιος διαρρήκτης» (H.L. Mencken, Αμερικανός δοκιμιογράφος).
«Το 90% των πολιτικών βγάζει κακό όνομα στο υπόλοιπο 10%» (Χένρι Κίσιγκερ).
«Πολιτική: Ένας αγώνας συμφερόντων μεταμφιεσμένος σε διαγωνισμό αρχών» (Ambr. Bierce, Αμερικανός συγγραφέας).
Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου